«Πρώτον, υπάρχει το μοντέλο των ελιτιστών, σύμφωνα με το οποίο, ο ρόλος της τέχνης είναι να εξευγενίζει τα ήθη. Εδώ, ο χώρος της δράσης είναι το έθνος, η οργανωτική μορφή είναι οι θεσμοί, το ρεπερτόριο είναι οι καθιερωμένες νόρμες και τα έργα που φιλοδοξούν να αποτελέσουν μέρος της καλλιτεχνικής παραγωγής, και το βασικό κοινό είναι η πολιτιστική ελίτ. Ο παραδοσιακός πολέμιος αυτού του μοντέλου είναι η λαϊκή [pop] κουλτούρα, η οποία θεωρεί ως πρωταρχικό ρόλο της τέχνης τη διασκέδαση. Εδώ, ο χώρος δράσης είναι η αγορά, η οργανωτική μορφή είναι οι επιχειρήσεις και το κοινό είναι μαζικό. Σε αντίθεση και με τα δύο αυτά μοντέλα, υπάρχει ένα τρίτο που θέλει να προκαλεί (τόσο ως περιεχόμενο όσο και ως μορφή): ορίζει το ρόλο των τεχνών ως αμφισβήτηση. Ο χώρος δράσης του είναι η κοινότητα, η οργανωτική του μορφή είναι το συλλογικό και το κοινό του μπορεί να είναι μεν ποικίλο, αλλά το κρατά ενωμένο η κοινή δέσμευση για αλλαγή.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου