*** Η «ακινησία» του χρόνου είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της καπιταλιστικής ευτοπίας. *** Ενώ όλα μοιάζουν να κινούνται με τρομακτική ταχύτητα, στην πραγματικότητα είναι ακινητοποιημένα μέσα σε έναν βούρκο. *** Η παραδοχή ότι η ουτοπία είναι αδύνατη, ή ότι έχει ήδη πραγματοποιηθεί μέσα στο πλαίσιο της φιλελεύθερης καπιταλιστικής δημοκρατίας, και άρα ότι ζούμε το τέλος της Ιστορίας, αφού καμία άλλη λύση για την οργάνωση της κοινωνίας δεν είναι εφικτή, δημιουργεί τη στατική ανάδραση που παγώνει τα πάντα στην α-χρονία του ήδη υπάρχοντος. *** Σε μια τέτοια κατάσταση οι σκέψεις για αλλαγή μοιάζουν ανεπίκαιρες και ίσως «εξωπραγματικές». *** Η ταχύτητα του στροβιλισμού παράγει πληθώρα ελκυστικών μορφών που μας σαγηνεύουν, επιζητούν και καταφέρνουν να αποσπάσουν με έντεχνα μέσα την προσοχή μας στο τώρα, στο άμεσο, στο ιδιωτικό. *** Κάτι όμως μοιάζει να φτερουγίζει μακριά…*** Μια ακατανίκητη επιθυμία για έναν κόσμο διαφορετικό πυροδοτεί τα κίνητρά σου. Προσπαθείς να μιλήσεις διαφορετικά. Να περιγράψεις την όψη που (θέλεις να) έχει το επερχόμενο. *** Κανείς δεν οφείλει ωστόσο να πληρώσει κανένα τίμημα για κάτι μακρινό και αφηρημένο – για κάτι εν τέλει απόν, σε σχέση με το απόλυτα ρεαλιστικό και «εδώ-τώρα-είναι» παρόν. *** Τι μας διαβεβαιώνει ότι τα οράματα (που, για να μην ξεχνιόμαστε, αντλούν την νομιμοποίηση τους για την διατύπωση αξιακών προτάσεων από συγκεκριμένες, υποκείμενες σε κριτική και αμφισβήτηση θεωρίες), πέρα από τις καλές προθέσεις που τα γεννούν και τα θρέφουν, θα είναι αποτελεσματικά για την πρακτική (αναγκαία) πλευρά της ζωής μας; *** Και ποιος είναι ο τρόπος που θα μας οδηγήσει σε συμφωνία για την ίδια την καταλληλότητα των προτάσεων που θα πρέπει να υιοθετήσουμε; *** Πώς θα εκχωρήσουμε την δομημένη σε στέρεες ψυχολογικές βάσεις ατομικιστική υπόσταση και το κακώς εννοούμενο ατομικό συμφέρον σε μια μάλλον κανονιστική συλλογικότητα χωρίς να υποτάξουμε, από την άλλη, την αυτόνομη ατομική συνείδηση την οποία στοχεύουμε να σμιλέψουμε μέσω αυτής της συλλογικότητας; *** … *** Από την άλλη σκέφτομαι ότι ο κόσμος δεν έχει κανένα εγγενές νόημα· ούτε έχει νόημα σε σχέση με κάτι έξω από αυτόν. Είναι μια άκρατη ζωτικότητα που αυτοκαταφάσκει την ύπαρξή της. Ο κόσμος αποκτά κάποιο νόημα μόνο μέσα από την ανθρώπινη δράση. Η Ιστορία λοιπόν είναι το νόημα του κόσμου. *** Και ο άνθρωπος αποκτά με τη σειρά του νόημα με την ιστορική συνείδηση και μέσα στην προοπτική της Ιστορίας. *** Και η Ιστορία αποστρέφεται –ευτυχώς!– την ακινησία. *** Άρα όλα επιστρέφουν εκεί που άρχισαν. Μόνο που τώρα οι όροι είναι αντιστραμμένοι. *** Η ακινησία του βάλτου είναι προσωρινή. Μια καταρρακτώδης βροχή θα υπερχειλίσει ποτάμια, χείμαρρους και ρυάκια και η ορμή του νερού θα είναι τέτοια που τίποτα δεν θα μείνει στην παλιά του θέση. *** Ούτε η λάσπη ακίνητη στον βούρκο…
2 σχόλια:
Και ο βούρκος καμιά φορά έχει την χάρη του, αλλά για πες μου είναι πράγματι ο γλυκός βούρκος της αποδοχής σε κάτι που σ’ έχει εξοντώσει έτσι παθητικά μέσα στο ύστερο καπιταλιστικό επεκτατισμό η μήπως αυτός ο βούρκος μπορεί να λιμνάζει σε κάθε νοσταλγική ανάδρομη στις φωτεινές πλευρές της ιστορίας ? Αυτή η αυτομαστιγωμενη ηθικολογία που λίγο πολύ καλύπτει τον καθένα μας ειναι που μ’ απογοητεύει και πρωτίστως όταν προκύπτει σε μενα τον ιδιο. όχι,λοιπον έχουν υπάρξει και χειρότερες στιγμές στην ιστορία. Και ο ίδιος ο Debord , παρόλο το σεβασμό που του επιφυλάσσουν οι σημερινοι αναγνωστες , συγκλίνει σε ένα παρόμοιο αδιέξοδο, εκείνο που μπορεί να δικαιώσει τον ρομαντισμό ως ένα φάντασμα που σκιάζει τις πολιτικές επιστήμες και αφαιρεί από την πραγματικότητα την αίσθηση μιας δυναμικής και γιατί όχι μιας μαχητικής αλλά γενναιόδωρης αντίληψης για την καθημερινότητα μας . Δεν μπορεί να γινει καμια επανασταση μέσα από σχηματοποιημένες αντιεξουσιαστικές κορωνίδες . και ευτυχώς που αυτή δεν είναι η περίπτωση σου άσχετα αν σε προετοιμάζω να δεχτείς την πιθανότητα μιας ανάλογης κατεύθυνσης. Συγκρατήσου ..
www.kostisvelonis.blogspot.com
Μας ποιος μίλησε για "φωτεινές πλευρές της ιστορίας"; Το σχόλιό μου δεν το εμπνέει η νοσταλγία για κάποιον "απολεσθέντα παράδεισο", αλλά η δυνατότητα εκπλήρωσης μιας επιθυμίας. Και όσο για τον βούρκο, δεν τον βρίσκω διόλου "γλυκό" - τουναντίον, βρωμάει και ζέχνει όπως κάθε βούρκος. Το ότι υπήρξαν σκοτεινότερες στιγμές στην Ιστορία δεν δικαιώνει τη βαρβαρότητα του σήμερα - που, σε αντίθεση με σένα- δεν μπορώ να το αντιληφθώ με κανέναν "γενναιόδωρο τρόπο". Και είναι μάλλον της μόδας (μια επανάκαμψη του συντηρητισμού με "αριστερό" προσωπείο) να κατηγορούμε συλλήβδην κάθε προσπάθεια άρθρωσης λόγου που δηλώνει επιθυμία ξεπεράσματος του ήδη υπάρχοντος ως κατατρεχόμενη από το φάντασμα του ρομαντισμού (βλ. ανορθολογισμού), άρα ως "ανεπίκαιρη" και "παρωχημένη". Και σίγουρα καμιά επανάσταση δεν θα γίνει επειδή εγώ το λέω ή το επιθυμώ - ωστόσο, επίτρεψέ μου, να συντάσσομαι με εκείνους που επιλέγουν να μη θεωρούν ότι όλα έχουν τελειώσει, και ότι δεν μας απομένει παρά να εξερευνήσουμε και να χαρούμε "την αίσθηση μιας δυναμικής και γιατί όχι μιας μαχητικής αλλά γενναιόδωρης αντίληψης για την καθημερινότητά μας". Γι' αυτά και για πολλά άλλα, παραμένω ασυγκράτητος...
Δημοσίευση σχολίου