Ποιος φοβάται την ταξική συνείδηση;

του Mind the Gap
Αναδημοσίευση από Σχολιαστές χωρίς Σύνορα

Πολύ κροκοδείλιο δάκρυ έπεσε από τους ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους της πρωινής «ενημέρωσης» για τις ψιλές που άρπαξε ο Κωστής Χατζηδάκης. Εν ολίγοις παρουσίασαν τον πρώην υπουργό μεταφορών ως έναν «άμεμπτο» απλό πολίτη, σαν να μην είχε συμμετάσχει ποτέ σε καμία κυβέρνηση, σαν να μην έχει καμία σχέση με την εξουσία, την κακοδιαχείριση, τις ιδιωτικοποιήσεις και το μνημόνιο.
Προφανώς πίσω από την «συμπαράσταση» στο «θύμα», που σε καμία περίπτωση δεν προσφέρουν στα καθημερινά θύματα της βίας των απολύσεων, της βίας του εργασιακού μεσαίωνα, της βίας της κατάργησης των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, της βίας της κατάχρησης εξουσίας, της βίας της εξαθλίωσης του πολίτη, υπερασπίζονται συνολικά την «τάξη» (τους) γιατί γνωρίζουν ότι σε λίγο κανείς από αυτούς τους ξεπουλημένους προπαγανδιστές δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσά μας χωρίς τα ΜΑΤ. Βαφτίζουν λοιπόν το γεγονός ως «τυφλή οργή» και «αγανάκτηση» προσπαθώντας να αποπλανήσουν τους τηλεθεατές από την απλή πραγματικότητα, ότι δηλαδή όλος αυτός ο συρφετός πολιτικών – δημοσιογράφων – επιχειρηματιών – τραπεζιτών και εργατοπατεράδων έχει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την εξαθλίωση των πολιτών και συνεπώς η βία εναντίων τους είναι άμυνα, είναι βία στη βία τους.
Μάλιστα φτάνουν στο σημείο να υπονοήσουν ότι το γεγονός του ξυλοφορτώματος «αμαύρωσε» την πορεία και λειτουργώντας ως εξαγορασμένοι δημοσκόποι να μιλήσουν αυθαίρετα, εκ μέρους της «πλειοψηφίας», υποστηρίζοντας πως ο «πολύς κόσμος» καταδίκασε το γεγονός. Φυσικά ουδείς από αυτά τα φτηνιάρικα φερέφωνα της χούντας των τραπεζιτών δε ήταν εκεί έξω, ούτε σε απόσταση χιλιομέτρων δεν θα πλησίαζαν σε μια διαδήλωση. Πλασάρουν ύπουλα τον εαυτό τους ως έναν από εμάς, λες και πρόκειται για άνεργους, χαμηλοσυνταξιούχους ή ημιαπασχολούμενους μεροκαματιάρηδες, ωσάν να έχουμε όλοι μαζί τους τις πανάκριβες φοροκλεμένες βίλες, τις καταθέσεις στο εξωτερικό, τα πολυτελή αυτοκίνητα και τις οφ σορ εταιρίες. Ο κάθε Μπάμπης Παπαχατζηαυτιαλυριοικοπρετεσαλτε καθημερινά διαβρώνει την ταξική συνείδηση του λαού εισβάλλοντας από τα παράθυρα στις συνειδήσεις ως «ένας από μας», ενώ παράλληλα αποκτά κάθε μέρα ολοένα και μεγαλύτερη «ταξική συνείδηση» άρχουσας τάξης που κινδυνεύει γιατί γνωρίζει την πραγματική αλήθεια για τον αναβρασμό στην κοινωνία και ξέρει ότι αν εκεί έξω στηθεί «λαοδικείο» θα πέσουν και τα δικά τους κεφάλια.
Και μετά εν χορώ και συντονισμένα (τυχαίο; δε νομίζω) αρχίζουν το γνωστό τροπάρι : «καταδικάζουμε την βία απ’ όπου και εάν προέρχεται», «και οι αστυνομικοί παιδιά του λαού είναι που κάνουν την δουλειά τους», «επιτέλους πρέπει να προστατεύεται ο πολίτης από τη βία» κ.λπ.
Ως μέρος της ολιγαρχίας που έχει σφετεριστεί την εξουσία και έχει καταληστέψει τους πολίτες, εκθειάζουν το έργο της παρακρατικής αστυνομίας, δηλαδή του στρατού που προστατεύει τους ίδιους από τους πολίτες. Ο κατασταλτικός μηχανισμός ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζεται ως «ασφάλεια για τον πολίτη», λες και τα ΜΑΤ, οι γερμανοτσολιάδες των ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, τα δακρυγόνα και οι ξυλοδαρμοί να έχουν σχέση με την εγκληματικότητα και την καθημερινότητα. Η προστασία αυτών που έκλεψαν, καταχράστηκαν, ξεπούλησαν και εξαγοράστηκαν, οι οικογένειες των ημετέρων και η φύλαξη των περιουσιών τους είναι το μόνο έργο που επιτελούν οι γεμάτες ναζιστικούς θύλακες ομάδες «επιβολής τάξης» και «καταστολής».
Χωρίς τον στρατό τους θα είχαν λιντσαριστεί όλοι τους προ πολλού και για αυτό τον «χαϊδεύουν» και τον εκθειάζουν και σε κάθε αφορμή τον «παρασημοφορούν» τηλεοπτικά, παρουσιάζοντας ένα έργο που δεν υπάρχει. Εξ άλλου στο Κολωνάκι, στην Εκάλη και σε άλλες «χάι» περιοχές, όπου ζουν οι όμοιας τάξης με τους μεγαλοδημοσιογράφους άνθρωποι, η «ασφάλεια» είναι σε επίπεδα φύλαξης λευκού οίκου.
Ομοιοταξίτες λοιπόν υπερασπίζονται, λυσσαλέα και οργανωμένα, ενωμένες μεταξύ τους, όλες οι μη παραγωγικές ομάδες των κηφήνων της ελληνικής κοινωνίας το δικαίωμά τους στην εξουσία, τον παράνομο πλουτισμό, την υπεξαίρεση, την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση του πολίτη. Και πρόκειται για σκληρό ανακλαστικό, με δεδομένη την κοινωνική οργή που εάν τυχαία μετατραπεί σε «εξέγερση» είναι βέβαιο πως θα στοιχίσει ακόμη και ζωές των ολιγαρχών. Όμως ο μεγάλος φόβος τους δεν είναι αυτός, αυτό που φοβούνται πραγματικά είναι μην αποκτήσει ο μέσος πολίτης την ταξική συνείδησή του, αυτή που επί χρόνια φρόντιζαν να εξαφανίσουν μελετημένα και στοχευμένα οι «λάιφσταϊλάδες» των καναλιών. Γιατί τότε η εξέγερση θα έχει χαρακτήρα «απαλλαγής» από τα κοινωνικά παράσιτα και συνεπώς χαρακτηριστικά «πολέμου» από τον οποίο ξέρουν πως θα βγουν χαμένοι, καταδικασμένοι, αυτοεξόριστοι, έκπτωτοι και ξεπεσμένοι ως κάστα και ως τάξη, θα τα χάσουν όλα και όλοι τους. Και ενώ μπορούν να διαχειριστούν εξεγέρσεις χωρίς ταξική συνείδηση έστω και με μερικές απώλειες, ακόμη και «θυσιάζοντας» κάποια εξιλαστήρια θύματα που δήθεν δικάζονται από την ημέτερη εξαγορασμένη δικαιοσύνη, ξέρουν ότι στην περίπτωση ενός ταξικού πολέμου θα εκριζωθούν όλοι τους ως «τζάκια» χωρίς επιστροφή.
Έκαναν λοιπόν το προφανές, έκαναν την κάστα και την «ομερτά» της μαφίας τους «ταξική συνείδηση», συσπειρώθηκαν όλοι μαζί εναντίον των πολιτών και ξεκίνησαν πρώτοι τον ταξικό πόλεμο για να προλάβουν το πρώτο χτύπημα πριν οι κολίγες αποκτήσουν την επικίνδυνη για αυτούς ταξική συνείδηση. Ο blitzkrieg ταξικός πόλεμος κατά των πολιτών έχει ήδη ξεκινήσει. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι είναι στην πρώτη γραμμή κρούσης, ο στόχος είναι να μην αποκτηθεί ταξική συνείδηση από το λαό, δεν είναι πια απλά μισθοδοτούμενα εργαλεία της χούντας, είναι πλέον μέρος της τάξης που την έχει εγκαθιδρύσει στη χώρα την κατοχή και λειτουργούν «ταξικά» με ένα ιδιότυπο κοινωνικό υποσυνείδητο. Ομοίως και οι βουλευτές και υπουργοί των κομμάτων εξουσίας, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι «θεσμικοί επενδυτές», οι εργατομπαμπάδες και όλοι οι παρατρεχάμενοι που απομυζούν τον λαό με οποιοδήποτε τρόπο, έχουν συσπειρωθεί ενάντια στον κοινό εχθρό τους, τον λαό που αρμέγουν.
Αυτοί λοιπόν έχουν αποκτήσει «ταξική συνείδηση» και ακριβώς για αυτό φοβούνται να μην αποκτήσει και ο λαός, αυτοί είναι η «άρχουσα τάξη» και το γνωρίζουν, προσδιορίζονται και αναγνωρίζονται αμέσως μεταξύ τους με ένα ιδιότυπο ταξικό «αυτοματισμό» και κατανοούν ανακλαστικά και υποσυνείδητα την δύναμη της ταξικής τους συνείδησης.
Αυτοί έχουν ήδη «ταξική συνείδηση», εμείς πότε θα αποκτήσουμε;

Mind the Gap
http://wp.me/pPn6Y-4DI