Το αυγό του φιδιού

Το αυγό του φιδιού επωάζεται στην αγκαλιά του κράτους. Στρατόπεδα συγκέντρωσης οργανώνονται σε ολόκληρη τη χώρα. Θα «φιλοξενήσουν», λένε, τους «λαθραίους». Εννοούν τους χιλιάδες ανέστιους πρόσφυγες και μετανάστες από τις ρημαγμένες, τις καταληστεμένες από την αποικιοκρατία και το ΔΝΤ ή τις ξεκληρισμένες από τους πόλεμους και τις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» χώρες της Ασίας, της Αφρικής, των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης. Όλοι αυτοί, άνθρωποι διωγμένοι, ταλαιπωρημένοι, που αναζητούν μια νέα αρχή στη ζωή τους, όταν φτάνουν έχοντας περάσει τα μύρια όσα στην Ελλάδα, εγκλωβίζονται σε ένα παράλογο σύστημα καφκικής γραφειοκρατίας που τους αποκλείει ακόμα και από τη στοιχειώδη επιβεβαίωση της ύπαρξής τους. Χωρίς χαρτιά, χωρίς χρήματα, χωρίς στέγη, χωρίς εργασία, χωρίς δίκτυο κοινωνικών σχέσεων να τους στηρίζει, άλαλοι αφού δεν μιλούν παρά τη γλώσσα της πατρίδας τους οι πιο πολλοί, βολοδέρνουν σαν φαντάσματα στα σοκάκια των συνοικιών του κέντρου της μητρόπολης, κυνηγημένοι που παίζουν διαρκώς ένα επικίνδυνο κρυφτό με την αστυνομία και τις ομάδες των φασιστών και των ξενόφοβων.
Παρακολουθούμε δύσθυμοι τους πολιτικούς να συναγωνίζονται στη σκληρότητα, λες και τώρα ανακάλυψαν την αθλιότητα. Είναι το «μήνυμα της κάλπης» που ερμήνευσαν με κοντόθωρο τρόπο: ότι «η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο» και ότι «κάτι πρέπει να γίνει». Ο λόγος τους, διανθισμένος με ακροδεξιές κορώνες, συγκαλυμμένες άτσαλα πίσω από τις «ρεαλιστικές προτάσεις για να λυθεί το πρόβλημα», ανακυκλώνει την ξενοφοβία και τον ρατσισμό και ανάβει το πράσινο φως στις φρικαλεότητες. «Μηδενική ανοχή» ζητά ο ένας (για τους «παράνομους» φυσικά…), «άμεσα και δραστικά μέτρα» υπόσχεται ο άλλος, εξαπολύοντας ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό. Η «τελική λύση» φαντάζει τώρα ελκυστική, και κάποιοι δεν διστάζουν να την προτείνουν, ζητώντας μας να συμμεριστούμε την «δίκαιη αγανάκτησή» τους.
Στο μεταξύ η ΕΛ.ΑΣ., με υψηλό φρόνημα και αίσθηση του καθήκοντος και της αποστολής της, πιστή στις παραδόσεις και τη φήμη της, επιδίδεται καθημερινά σε ένα όργιο βιαιοτήτων και καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε συνεργασία με οργανωμένες ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών» και φασιστών εκκαθαρίζει τις συνοικίες και τις γειτονιές του κέντρου από τα «σκουπίδια». (Κανείς δεν αναρωτιέται πώς στοιβάζονται αυτές οι εκατοντάδες ανθρώπων που τσουβαλιάζονται σωρηδόν, κρατούμενοι υπό άγνωστες συνθήκες, ένας θεός ξέρει πού. Και τι θα απογίνουν;) Επιβεβαιώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο ότι η «τελική λύση» είναι εφικτή, αρκεί να υπάρχει η απαραίτητη συναίνεση: που σημαίνει ότι όλοι κάνουμε τα στραβά μάτια.
Το αυγό του φιδιού το επωάζουμε στην αγκαλιά μας.