tag:blogger.com,1999:blog-46443992620532124202024-03-14T07:25:16.206+02:00FUTURAΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗUnknownnoreply@blogger.comBlogger177125tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-31394096861545643812014-04-07T13:52:00.000+02:002014-04-07T13:52:03.108+02:00Ο «χρυσαβγιτισμός» του δημοκρατικού κράτους μέσα στη δυναμική της αναδιάρθρωσης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<i>Αναδημοσίευση από</i>: <a href="http://communisation.espivblogs.net/" target="_blank">communisation</a></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Αδειάσανε τα σύννεφα αυτές τις
μέρες καθώς αποκαλύφηκαν ταυτόχρονα διάφορα πράγματα: Ο Σαμαράς είναι
φιλοχρυσαβγίτης, ο Μπαλτάκος είναι κανονικός χρυσαβγίτης και «το κράτος μας»
είχε έτοιμες μονάδες στρατού να επέμβουν στην παρέλαση της 28<sup>ης</sup>
Οκτωβρίου του 2012 μη τυχόν και ξαναπάθει τα ίδια με την παρέλαση της εθνικής
ημών εορτής του 2011. Όλα αυτά παρουσιάζονται ως «εκτροπή», αρκετοί επιβεβαιώνουν
ο ένας στον άλλον ότι πλέον έχουμε «κράτος έκτακτης ανάγκης» και μεταξύ άλλων
όλοι δυσκολεύονται πια να λένε ότι οι Ουκρανοί μνημονιακοί είναι ναζί και ο
Πούτιν δημοκράτης, γιατί δεν μπορούν να απαντήσουν στην ερώτηση γιατί δεν
έλεγαν από την αρχή ότι ο Σαμαράς είναι ναζί (και ότι ο Πούτιν είναι ο μόνος
δημοκράτης στον πλανήτη). Βέβαια, κάτι εθνίκια που παριστάνουν τους συντρόφους
θα πουν «εμείς το λέγαμε».</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Το ζήτημα είναι να αναρωτηθούμε
«εκτροπή από τι;». Ή «αφού έχουμε κράτος έκτακτης ανάγκης» ποιο ήταν το «κράτος
δικαίου»; Εκείνο που σκότωνε τον Καλτεζά και τον Τεμπονέρα, εκείνο που έμπαινε
στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’95, εκείνο που δολοφονούσε κόσμο που δεν
σταματούσε στα μπλόκα, εκείνο που έχει δολοφονήσει χιλιάδες προλετάριους που
προσπαθούσαν να μπουν στη χώρα ή όταν μπήκαν γιατί δεν του άρεσε το χρώμα ή η
γλώσσα που μιλούσαν, που έχει βγάλει μίζες από το trafficking χιλιάδων
γυναικών;</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Οι ερωτήσεις αυτές για όλους τους
συντρόφους και συντρόφισσες που είναι ακόμη μέσα στο δίπολο «φασισμός-αντιφασισμός»
είναι δύσκολο να απαντηθούν. Τώρα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο καθώς όπως <a href="http://communisation.espivblogs.net/2013/09/18/rip-killahp-%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85/"><i>ο
αντιφασισμός ήταν η δύναμη αλλά και το όριο του κινήματος</i></a> μέχρι τη
διάλυση της Χρυσής Αβγής, έτσι και ο «χρυσαβγιτισμός» του <em>δημοκρατικού</em>
κράτους υπόκειται στη δυναμική της ταξικής πάλης, δηλαδή, της αναδιάρθρωσης και
των ταξικών αγώνων που την αντιμάχονται. Επιπλέον ο «χρυσαβγιτισμός» δεν
είναι φαινόμενο του 2012 αλλά ξεκινάει αρκετά νωρίτερα όπως έχει δείξει και το
κείμενο <a href="http://communisation.espivblogs.net/2013/08/06/%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1/"><i>Μορφή
και περιεχόμενο της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις</i></a>.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Η δυσκολία στην ερώτηση «γιατί δε
λέγατε από την αρχή ότι ο Σαμαράς είναι ναζί» (κάτι που τόσο εύκολα ειπώθηκε
για τον Ουκρανο πρωθυπουργό, ευκολότερα με τη βοήθεια της παραποίησης μιας
φωτογραφίας στην οποία δήθεν χαιρετάει ναζιστικά) βρίσκεται στο ότι
η ειλικρινής απάντηση είναι ότι ο Σαμαράς (ως πολιτική πρακτική και όχι ως
πρόσωπο) ΔΕΝ είναι ναζί. Ακόμη πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα όταν
παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει ναζισμός σήμερα, ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν
ένα ιστορικό κίνημα καταστολής των ταξικών αγώνων των δεκαετιών του ’20 και του
’30. Αυτό που γίνεται όταν ο λόγος του κινήματος σήμερα μιλάει για φασισμό και
ναζισμό είναι μια μετωνυμία. Ονομάζει ναζισμό ή ακόμη συχνότερα φασισμό τη
σύγχρονη μορφή καταστολής των ταξικών αγώνων, αλλά και γενικότερα τη μορφή του
σύγχρονου καπιταλισμού που βρίσκεται σε φάση ταχύτατης αναδιάρθρωσης, μορφή για
την οποία δεν έχει βρει ακόμη όνομα της εποχής μας και χρησιμοποιεί ένα παλιό.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Το να μιλάμε για μετωνυμία και να
επιμένουμε ότι δεν υπάρχει σήμερα φασισμός, ή καλύτερα ότι αυτό που υπάρχει ως
πολιτική μορφή πρέπει να το διακρίνουμε από το φασισμό για να μπορέσουμε να του
ασκήσουμε ριζική κριτική, δεν είναι σχολαστικισμός. Το πρόβλημα δε βρίσκεται
στην ακρίβεια ή μη των όρων που χρησιμοποιούνται στα συνθήματα και στις αφίσες
αλλά στο περιεχόμενο που παίρνει η κριτική της πραγματικότητας της ταξικής
πάλης με τη χρήση των όρων αυτών. Αν η σημερινή κατάσταση ορίζεται ως φασισμός
(πιο εύκολα στην Ουκρανία, πιο δύσκολα εδώ) τότε απευθείας η άρνηση της είναι ο
αντιφασισμός, δηλαδή, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, η δημοκρατία, ένας
καπιταλισμός χωρίς απαγόρευση κυκλοφορίας, στρατοκρατία, εξορίες, πολιτικές
καταδίκες κτλ. Oπως αναφέρεται και στο κείμενο <a href="http://communisation.espivblogs.net/2014/03/23/%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7/"><i>Φασισμός
και Εκπαίδευση</i></a> όμως, «ένα φασιστικό καθεστώς σήμερα δεν μπορεί να είναι
ίδιο με αυτά του μεσοπολέμου, τα οποία μοιράζονταν με τις δημοκρατίες της
εποχής τον ορίζοντα του προνοιακού κράτους και της αναγνώρισης της εργατικής
τάξης ως συλλογικό υποκείμενο, φαινόμενα που ο «νεοφιλελευθερισμός» αρνείται.
Σήμερα παράγεται μια μορφή ολοκληρωτισμού που για την ώρα <i>δεν χρειάζεται να
οδηγήσει σε μια αναίρεση της δημοκρατίας</i>, όσο και να ξευτελίζεται κατά την
πορεία αυτός ο όρος».</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Η σημερινή πολιτική μορφή της
καταστολής της ταξικής πάλης λοιπόν αλλά και η μορφή που παίρνει η διαδικασία
αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης είναι <i>δημοκρατική</i>.
Η έξωση των θεσμών της εργατικής τάξης από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά
και από το κράτος γενικά, το καθεστώς μηδενικής ανοχής διεκδικήσεων, η
στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, η αύξηση των κάθε είδους μπάτσων κατά 25-30%
από το 2009 μέχρι το 2013, η αναγωγή του μάχιμου ακτιβισμού σε επίσημο
εσωτερικό εχθρό, οι μαζικές φυλακίσεις και δολοφονίες πλεονάζοντος εργατικού
δυναμικού, οι εισβολές στα σπίτια αναρχικών, όλα αυτά προέκυψαν μέσα από τη δημοκρατία
(όπως άλλωστε είχε προκύψει και ο ναζισμός το ’30) αλλά το κυριότερο είναι ότι
παρέμειναν <i>μέσα στη δημοκρατία</i>. Ο «ελληνικός λαός», αυτή η διαταξική
εθνική κοινότητα που ψηφίζει αποφάσισε το 2012 μέσα στα όρια του παιχνιδιού της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η κατασταλτική μορφή του κράτους να είναι αυτή που
είναι σήμερα, <i>της Χρυσής Αβγής συμπεριλαμβανομένης</i>. Δημοκρατία είναι
αυτό που ζούμε σήμερα. Αν είχαμε δικτατορία θα το ξέραμε πολύ καλά και αυτό το
κείμενο δε θα μπορούσε να γραφτεί εδώ.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Αυτή η «χρυσαβγίτικη» μορφή της
δημοκρατίας ήταν απολύτως απαραίτητη για να προωθηθεί η τρέχουσα φάση της
αναδιάρθρωσης. Οι χρυσαβγίτες με στολή ή χωρίς έπρεπε να ξαμολυθούν, σα
μαντρόσκυλα των αφεντικών που είναι, και να τσακίσουν μετανάστες, να χτυπήσουν
ακτιβιστές, να τραμπουκίσουν συνδικαλιστές, να προσπαθήσουν να παίξουν έναν
ειδικό κατασταλτικό ρόλο στη ζώνη που δραστηριοποιείται το εφοπλιστικό κεφάλαιο
το οποίο επένδυσε απευθείας επάνω τους. Κρίθηκε από τους μηχανισμούς του
κράτους σκόπιμο να βγει η συμμορία στο φως και πήρε το κράτος το ρίσκο να
δημιουργηθεί χρυσαβγίτικο προλεταριακό κίνημα, κάτι που βέβαια δεν έγινε ποτέ.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Η κρίση της πολιτικής ως
διαμεσολάβησης ανάμεσα στην εργατική τάξη και στο κράτος επηρέασε και τη Χρυσή
Αβγή και μάλιστα περισσότερο από ότι επηρέασε την αριστερά. Το προλεταριάτο δεν
τσίμπησε στην «ενοικίαση μόνο εργασιακής δύναμης με ελληνικό αίμα» που πουλούσε
η Χρυσή Αβγή ως πρόγραμμα, δε βγήκε στο δρόμο να υπερασπιστεί το «δικαίωμα του
στη δουλειά αντί για τους μετανάστες». Ήταν και είναι σαφές ότι οι μετανάστες
δεν είναι δυνατόν να φύγουν μαζικά όπως ευαγγελίζεται η Χρυσή Αβγή και διάφοροι
άλλοι εθνικιστές που το παίζουν αριστεριστές όσο τους παίρνει ακόμη. Οι
μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι ακόμη απαραίτητοι γιατί ακόμη επιτελούν το βασικό
τους ρόλο, δηλαδή, να χρησιμοποιούνται (μέσω του γεγονότος ότι απασχολούνται σε
συντριπτικό στη μαύρη εργασία και δεν είναι πολίτες) ως μοχλός για την
περαιτέρω συμπίεση της εργασιακής δύναμης των προλετάριων που είναι έλληνες
πολίτες. Οι μετανάστες πρέπει να είναι παρόντες, εξαθλιωμένοι, και να αποτελούν
ζοφερές εικόνες για το μέλλον όσων από τα κατώτερα προλεταριακά στρώματα των
ελλήνων αρνούνται να πειθαρχήσουν στην υποτίμηση της εργασιακής τους δύναμης.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Ο χρυσαβγιτισμός δεν έγινε ποτέ
κίνημα του δρόμου. Μια φορά τόλμησαν λίγοι φασίστες να εμφανιστούν σε μια
γενική απεργία ως οργανωμένη δύναμη και τους πήρε ο διάολος και τους σήκωσε.
Κατόρθωσαν όμως να τρυπώσουν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό γιατί έτσι αποφάσισε
ρητά το κράτος. Η Χρυσή Αβγή αποτέλεσε τη συμπύκνωση όλης της ιδεολογίας του
σεξισμού, του ρατσισμού, του μανατζερισμού, του βλαχομπαρόκ ελληνικού επαρχιωτισμού
που άνθισε στα σκυλάδικα, που με βάση αυτή σημαντικό μέρος του ντόπιου αντρικού
πληθυσμού βίασε χιλιάδες γυναίκες στα κρυφά-φανερά μπουρδέλα, πήρε
πλαστικές κάρτες και μ’αυτές «έγινε κάποιος» και όχι «φτωχομπινές πακιστανός».
Η Χρυσή Αβγή όταν ξαμολύθηκε από τα υπόγεια της Κρατικής Ασφάλειας και της
Κατεχάκη έδωσε το δικαίωμα να έχει πολιτική ταυτότητα στον κάθε «απολιτίκ»
(συνήθως άντρακλα) έλληνα που είχε μάθει να είναι «εθνικός τσαμπουκάς
αλλά στη δουλειά μαλάκας» που κυνήγησε «ξένους αλβανούς» το 2004 όταν «χάσαμε
εδώ μέσα» ή χάρηκε μ’ αυτά τα καθίκια που τους κυνήγησαν, που απειλούσε το
μετανάστη εργάτη ότι θα τον δώσει στην αστυνομία και τόσα και τόσα άλλα.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Ο «χρυσαβγιτισμός» του κράτους ως
ιδεολογικός μηχανισμός του ήταν παρών πολλά χρόνια πριν το 2012. Μετά το «δεξιό
κίνημα” των παρελάσεων του 2011 αναδύθηκε στην επιφάνεια και έφτασε στην κορυφή
της δύναμης του τη διαβολοβδομάδα από τις 12 μέχρι τις 17 Σεπτέμβρη του 2013
όταν μαχαίρωσαν τον Π. Φύσσα. Τότε στη Νίκαια ο «χρυσαβγιτισμός» ως κατασταλτική
μορφή της αναδιάθρωσης πήγε να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα στο φτωχό νεανικό
προλεταριάτο που «τα σπάει στις πορείες», πήγε να του πει ότι «ή με εμάς ή
κινδυνεύεις να πεθάνεις». Το ίδιο αυτό φτωχό νεανικό προλεταριάτο τους έδωσε
την απάντηση του την επόμενη μέρα στην ίδια γειτονιά. Όπως γράφαμε τότε έγινε:
«η απαραίτητη για τη συνέχιση της αναδιάρθρωσης χρυσαβγιτοποίηση του κράτους θα
επιτευχθεί πραγματικά με την <i>κατάργηση της Χρυσής Αβγής</i>.»</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Η σημερινή κατάσταση είναι
αποτέλεσμα της ταξικής πάλης η οποία έχει οδηγήσει το πολιτικό σκηνικό σε
απόλυτη σήψη. Υποκλοπές, εκβιασμοί, νταηλίκια, μακάρι να πιστολιαστούνε κιόλας.
Ό,τι ήταν δύναμη για τη φάση της αναδιάρθρωσης από το Μάρτη του 2012, μετά τις
ταραχές, έως τώρα, μετατράπηκε πλέον σε όριο. Το ιδιάζον στοιχείο της παρούσας
χρονικής στιγμής, που και πάλι βρισκόμαστε μπροστά σε μια διακλάδωση, είναι η
σχεδόν πλήρης απουσία του προλεταριάτου από τους δρόμους (δες το κείμενο «<a href="http://communisation.espivblogs.net/2014/03/30/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC/">Το
προλεταριάτο στη συγκυρία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα του «4ου μνημονίου</a>»).
Αυτή η απουσία είναι κι αυτή μέρος της ταξική πάλης. Έτσι μέσα στη θολούρα του
ξεκατινιάσματος μεταξύ χρυσαβγιτών με κοστούμια εμπεδώνονται ένα προς ένα τα
νέα χαρακτηριστικά της αναδιάρθρωσης της αγοράς εργασίας και του κράτους. Η
«ενοικιαζόμενη εργασία για έλληνες» περνάει με το Μιχαλολιάκο φυλακή, οι
«τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι» απολύονται, το «πολύ δικαίωμα στο συνδικαλισμό
που κάνει κακό» πετσοκόβεται, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εκσυγχρονίζονται και
παράγουν αξία, και όλα γενικά γίνονται καλύτερα από ότι θα τα έκανε η ίδια η
Χρυσή Αβγή.</div>
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μόνο η μαζική εισβολή των
προλετάριων στο δημόσιο χώρο, οι ταραχές ως δραστηριότητα, θα θέσουν και πάλι
σε αμφισβήτηση αυτή τη διαδικασία και όχι το ξεμπρόστιασμα του «φασίστα
Σαμαρά», ή «η αποπομπή των ναζιστών από το πολιτικό προσκήνιο» (κάτι που
άλλωστε σιγά σιγά συμβαίνει).</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-4126610011725529772014-04-07T13:49:00.000+02:002014-04-07T13:49:21.954+02:00Κάποιες σκέψεις πάνω στον φασισμό και το κράτος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<i>Αναδημοσίευση</i><i><span style="mso-ansi-language: EN-GB;"> </span>από</i><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">: <a href="http://aruthlesscritiqueagainsteverythingexisting.wordpress.com/" target="_blank">a ruthless critique against everythingexisting</a></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Μου είναι σχεδόν αδύνατο να πάρω τη
σκέψη μου από το ζήτημα του φασισμού, κυρίως λόγω της δυναμικής εμφάνισης του
στην κοινωνική ζωή της χώρας, αλλά και λόγω του ότι η Ουκρανία τον έβαλε
επιτακτικά πάνω στο τραπέζι ως ζήτημα. Επίσης τα γεγονότα Μπαλτάκου δεν μπορούν
να μας αφήσουν αδιάφορους.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Ο φασισμός επανήλθε στο προσκήνιο
από το 2009 και μετά περίπου με δύο τρόπους. Πρώτον με την όλο και μεγαλύτερη
επίκληση από όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού, κοινωνικές ομάδες κτλ,
που κατηγορούσαν η μία την άλλη/ ή/ και το κράτος ως φασιστικό. Δευτερευόντως η
άνοδος του κοινωνικού φασισμού, ως πραγματικότητα, ως «μορφή κινήματος» ως
κοινωνική πρακτική, που συμπυκνώθηκε μεταξύ τριών πολιτικών σχηματισμών: του
ΛΑΟΣ, της ΧΑ και του Δικτύου 21 της ΝΔ.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι
σημερινό κράτος έχει αυξήσει την καταστολή του κατακόρυφα. Αυτό φυσικά το κάνει
για έναν και μόνο λόγο. Για να αυξήσει την υποτίμηση της εργατικής δύναμης, να
ελέγξει το πλήθος των αντιφάσεων που εμφανίζονται. Αυτό το χαρακτηριστικό του
ρόλου του κράτους την εποχή της αναδιάρθρωσης είναι το πλέον εμφανές και το
πλέον κοινό με το φασιστικό κράτος. Όμως, όπως θα πω και παρακάτω, δεν έχουμε
ένα φασιστικό κράτος. Θα φτάσω ξανά σε αυτό το συμπέρασμα μέσω μιας σειράς
προκειμένων σκέψεων. Κυρίαρχοι προβληματισμοί είναι οι σχέσεις συγγένειας
φασισμού και δημοκρατίας, αλλά και πως αυτή η σχέση επηρεάζεται από τη
σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα. Και σε αυτό το βαθμό, πως
διαφοροποιείται από το παρελθόν.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<b>Ο Καρλ Σμιτ και η διαλεκτική
δημοκρατίας-φασισμού</b></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Η παραπάνω φύση της συναίνεσης
εμφανίζεται καθαρότερα στην θεωρητική μορφή που ήρε ο ναζισμός και ο φασισμός.
Ο<em> Καρλ Σμιτ</em> όταν καυτηρίαζε τα κακώς κείμενα της Βαϊμάρης δεν το έκανε
από αντικομμουνιστική πλευρά (μόνο), αλλά κατηγορούσε τη δημοκρατία ότι δεν
κατάφερε να συγκροτήσει ένα κράτος ικανό να είναι ουδέτερος διαχειριστής ως
προς τον κοινωνικό ανταγωνισμό, καθώς ανοίγοντας τις πόρτες του, έγινε έρμαιο
του. Έστρεφε ουσιαστικά την ίδια την υπόσχεση της δημοκρατίας(περί κοινωνικής
γαλήνης μέσω συναίνεσης) εναντίων της. Το κράτος δεν μπορούσε να είναι
συλλογικός καπιταλιστής, καθώς ως σφαίρα «είχε διαβρωθεί από το κοινωνικό»,
συνεπώς δεν υπήρχε κανένας κριτής στην ταξική αντιπαράθεση, κανένας που να έχει
τη δυνατότητα της ρύθμισης, όπως ο ίδιος λέει «πολιτικό είναι αυτό που
προσανατολίζεται στην δυνατότητα κρίσιμης απόφασης πάνω στην καθορισμένη
περίπτωση κυρίως στις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης». Συνεπώς ο Σμιτ
κατηγορεί τη Βαϊμάρη (και τη Δημοκρατία) ότι το κράτος δεν πρέπει να είναι ούτε
εργατικό ούτε αστικό, δεν πρέπει να είναι στα χέρια καμίας τάξης και να το
διαχειρίζεται, αλλά και να αναγνωρίζει την αξία τους, τον κοινωνικό τους ρόλο,
αλλά και τα όρια τους. Ο Σμιτ αντιστρέφει το δημοκρατικό επιχείρημα, περί
«κοινωνικής συναίνεσης μέσω δημοκρατικού διαλόγου» καθώς θεωρεί ότι ο ατομισμός
(που επικρατεί σε μια κεφαλαιοκρατική κοινωνία) δεν έχει τέλος, συνεπώς δεν
μπορεί να ρυθμιστεί «μόνος του», συνεπώς έχει ανάγκη ένα αντικειμενικό κράτος.
Στο πλαίσιο της πολιτικής του θεωρίας, αυτή ή αντιμετώπιση της «πιθανότητας
ρήξης της αστικής κοινωνίας μέσω των εσωτερικών της αντιφάσεων» αντιμετωπίζεται
με φυγή α) στο κλείσιμο του κράτους στις μάζες, και β) στον συλλογικό στόχο,και
την συλλογική ιδεολογία που κινείται προς μια κατεύθυνση, έχει έναν ιδιαίτερο
στόχο κτλ.<em> Το κράτος θα είναι συλλογικός εκφραστής αυτού του στόχου, του
γενικού συμφέροντος και συνεπώς θα είναι και πραγματικά «λαϊκό» καθώς θα
είναι εκφραστής του συλλογικού στόχου-και όχι μόνο κάποιας κοινωνικής τάξης-
ενώ ταυτόχρονα θα είναι και αντικειμενικός κριτής των κοινωνικών συγκρούσεων,
ως προς τον συλλογικό στόχο.</em></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Διαβλέπεται στο εγχείρημα λοιπόν ο
ίδιος πυρήνας προβληματισμών που αναγνωρίζει και η δημοκρατία, απλώς
προτείνονται άλλες λύσεις. Και οι δύο λένε, ότι η κοινωνική ανισότητα(ή ακόμα η
κοινωνική αντιπαράθεση, πέρα από το άμεσο ταξικό ζήτημα) είναι φυσικά-και
όχι κοινωνικά-καθορισμένη συνεπώς <em>χρήζει διαρκούς ρύθμισης.</em> Πέρα από
αυτό, η ίδια η σχέση ανταλλαγής, η καπιταλιστική, αναγιγνώσκεται ως απόλυτα
φυσική, και γίνεται μια ποσοτικοποιημένη κριτική της-στον υπερβολικό πλούτο ή
στην υπερβολική ατομικότητα, τόσο του προλεταριάτου όσο και των «αστών» κτλ..
Εξακολουθητικά το άτομο θεωρείται κύριος του εαυτού του, δηλαδή υπαίτιος της
ύπαρξης του, a priori άτομο σε μια κοινωνία a priori ατόμων. Συνεπώς -τόσο ως
προς τη δομημένη. αλλά και ως προς τη δομούσα κοινωνική πρακτική- οι δύο
λογικές έχουν στον κέντρο τους την «ιδιωτική» αντίληψη της κοινωνίας. Και οι
δύο κρατικές θεωρίες θεωρούν ότι πρέπει να βρεθεί ένα σημείο κοινωνικής
ισορροπίας. Οι λύσεις που προτείνουν είναι εκ διαμέτρου αντίθετες.<em> Η
δημοκρατία προτείνει ως προς την ουδετερότητα του κράτους</em>, την ρητή αναγνώριση
όλων των ταξικών συγκρούσεων και την αναγωγή τους μέσω της πολιτικής
διαμεσολάβησης σε μια αφηρημένη πολιτική σφαίρα, κοινωνικών δικαιωμάτων και επί
ίσοις όροις πρόσβαση στο κράτος Σε μοριακό επίπεδο, σε επίπεδο κοινωνικό,
προτείνεται η ανεκτικότητα και ο σεβασμός, και η αναγωγή των διαφωνιών σε
πολιτικό/κρατικό επίπεδο(να μεταφέρονται δηλαδή σε μια βουλή ή σε μια δικαστική
αίθουσα). Επειδή εδώ όμως δεν είναι δυνατός ο καθορισμός του ορθού, η
δημοκρατία υποκύπτει αναγκαστικά στην αρχή της πλειοψηφίας. Από την άλλη ο
φασισμός, προτείνει για την ουδετερότητα του κράτους, το τράβηγμα του από τον
κοινωνικό ανταγωνισμό. Όλες οι κοινωνικές αντιθέσεις αναγνωρίζονται ρητά(όπως
και στην δημοκρατία) αλλά δεν προτείνεται η αφαίρεση τους αλλά η
συγκεκριμενοποίηση τους ως προς το «συλλογικό καλό» ουδέτερος και αδέκαστος
κριτής και εκφραστής του οποίου είναι το κράτος. Σε μοριακό κοινωνικό επίπεδο
συνεπώς προτείνεται η πειθαρχία, η μη ανοχή σε οποιαδήποτε κοινωνική σύγκρουση
που να παραβιάζει τους αστικούς ρόλους και συνεπώς το «συλλογικό όραμα, καλό
κτλ.» (το κράτος δηλαδή βγαίνει από το κοινοβούλιο και τη δικαστική αίθουσα,
χωρίς περιθώρια διαλόγου, και πάει αυτό στον δρόμο, είναι παρόν κοινωνικά
παντού, με αστυνομία, νόμους κτλ. αλλά ταυτόχρονα και με κάποια μορφή
κορποραρισμού). Αυτό το συλλογικό όραμα δεν είναι τίποτα άλλο από μια έκδοση
φετιχοποιημένης ομαδοποίησης και ιστορικής αποστολής, που η αστική κοινωνία και
η δυναμική της παράγει και θεωρεί δεδομένες και a priori, στη βάση της αστικής
αντίληψης περί ατόμου. Το έθνος, το μίσος εναντίων Εβραίων που είναι κακοί ή
άλλων κτλ. Συνεπώς τόσο ο φασισμός όσο και η Δημοκρατία προσπαθούν να
απαντήσουν στα βασικά ερωτήματα που προκύπτουν από την καπιταλιστική κοινωνία:
χρειαζόμαστε έναν ουδέτερο διαιτητή στην συσσώρευση. Η μεν δημοκρατία προσπαθεί
να το πετύχει μέσω μιας γενικής συναίνεσης μέσω μιας αφαίρεσης, ο δε φασισμός
με την επιβολή της δύναμης. Ακριβώς αυτοί οι κοινοί προβληματισμοί που
απασχολούν «δημοκράτες και φασίστες» είναι που τους κάνουν να συστρατεύονται σε
καιρούς που το προλεταριακό -ή όποιο άλλο κίνημα- κινδυνεύει να διαρρήξει τις
σχέσεις και κυρίως να καταλάβει την πολιτική εξουσία. Οι διαφορετικοί τρόποι με
τους οποίους προσεγγίζουν το ζήτημα του κράτους, τους κάνουν σε καιρούς
«κοινωνικής ευμάρειας» να μισούν θανάσιμα ο ένας τον άλλο.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Συνεπώς τόσο ο φασισμός -δια της
δύναμης- όσο και η δημοκρατία, είναι μορφές κοινωνικής συναίνεσης, και σε
τελική ανάλυση εγγυητές της συσσώρευσης και της πλεονεκτικής θέσης που αυτή
εξασφαλίζει μέσω της εκμετάλλευσης. Από την άλλη η κομμουνιστική κίνηση,
είναι αυτή που ρητά αναγνωρίζει τον εαυτό της ως κομμάτι των αστικών
αντιφάσεων, και συνεπώς αναγνωρίζει το αντιφατικό και συγκρουσιακό της αστικής
κοινωνίας, αλλά αντί να απαιτεί τη διαιτησία της απαιτεί την κατάργηση της(και
άρα και του εαυτού της). Αυτό που κάνει τη δημοκρατία να κατηγοριοποιείται μαζί
με τον φασισμό είναι η θετικότητα τους ως προς τον τρόπο συσσώρευσης, και αυτό
κάνει και άστοχη τη χρήση του “φασισμού” ως χαρακτηρισμού του τρόπου
αλληλεπίδρασης απλά(πχ το να τα σπάνε οι διαδηλωτές είναι φασιστικό).</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Τι γίνεται τότε με τη Λαϊκότητα του
Φασισμού; Ο φασισμός σήμερα.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Αρχικά ο φασισμός ως ιστορική
μορφή, διαχείρισης της συσσώρευσης εμφανίστηκε σε μια ιστορική συγκυρία ως
αντίθεση στην κεντρικότητα του <em>επαναστατικού προλεταριάτου στην ταξική πάλη</em>.
Στην Ιταλία, την Γερμανία, την Ισπανία, υπήρχαν δυνατά προλεταριακά κινήματα,
ενώ σε χώρες όπως η Ρουμανία και η Βουλγαρία, τον αντίστοιχο ρόλο τον έπαιζαν
τα πολύ δυνατά αγροτικά κινήματα. Στο πλαίσιο αυτό, για να πετύχει κάτι τέτοιο,
ο φασισμός ανέπτυξε δύο πολύ χτυπητά χαρακτηριστικά. Από τη μία το τσάκισμα
κάθε κομματιού της εργατικής τάξης που ανήκε στο οργανωμένο προλεταριάτο, κάθε
κομματιού που δεν συναινούσε(ως προς την <em>συλλογική ιδέα</em>), κάθε
σωματίου κτλ., <em>δηλαδή την επιβολή της εργασίας μέσω της δύναμης</em>. Από
την άλλη περιλαμβάνει, την εγκόλπωση και αναγνώριση μέρους των αιτημάτων της
τάξης, την άνοδο της σε επίπεδο ζωής κτλ., αναγνώριση της δύναμης της και του
κομβικού της ρόλου σε έναν κοινωνικό σχηματισμό και στο συλλογικό συμφέρον. Από
αυτή την άποψη ο φασισμός ήταν μια μορφή κοινωνικής συναίνεσης και αυτός είναι
και ο λόγος που πχ στην Γερμανία κέρδισε μέσω εκλογών. Μέσω μιας διαδικασίας
συναίνεσης. Αυτή η συναίνεση αν και είχε σαν κεντρικότητα την «δύναμη» δεν την
είχε μόνο ως επιβολή/πειθαρχία για τους εργάτες αλλά και ως υπόσχεση προς
αυτούς. <em>Τους έλεγε ουσιαστικά ότι χρειάζονται κοινωνική ειρήνη για να
αποκτήσουν δύναμη και μετά να την χρησιμοποιήσουν για τον συλλογικό στόχο.</em></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Έτσι τα φασιστικά κράτη έδιναν την
κοινή υπόσχεση που έδινε και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ένα κράτος πρόνοιας,
έλεγχος του «εγωϊσμού του κεφαλαίου». Το συνολικό διακύβευμα των αστικών
κοινωνιών τότε ήταν η συγκρότηση ενός προνοιακού κράτους. Η Ευρώπη για να το
πετύχει αυτό προσπάθησε να επιβάλλει μια ιεραρχία στα καπιταλιστικά κράτη μετά
τον πόλεμο(μέσω της συνθήκης των Βερσαλλιών και λοιπών συνθηκών κατά τον
μεσοπόλεμο) ώστε να βρει η συσσώρευση τα περιθώρια κερδοφορίας για να το κάνει.
Η παραχωρήσεις, και αυξήσεις στους προλετάριους της Αγγλίας και της Γαλλίας
μέχρι το 1930, και η γενική άνοδος αυτών των οικονομιών ήταν αποτέλεσμα(και)
τις άγριας υποτίμησης της Ιταλίας, της Γερμανίας κτλ. Η λύση που βρήκε η
Γερμανία της εποχής ήταν αρχικά ο ισχυρός παρεμβατισμός του Ναζισμού στην
οικονομία, και η μείωση των εισαγωγών, η παραβίαση της συνθήκης των Βερσαλλιών
ώστε να πάψει να κάνει το φτωχό συνεργάτη της Αγγλίας και της Γαλλίας και
τελικά, όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, συνέχισε με την μαζική
καταναγκαστική εργασία, δολοφονία και απαλλοτρίωση περιουσιών και επιχειρήσεων
από τους εβραίους και άλλες εθνικές μειονότητες. Επίσης σε αυτό συνηγορεί ότι
τόσο η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία όσο και στην Γερμανία συνδέθηκε με μια
μερική αποσυγκεντρωποίηση του κεφαλαίου. Και οι δύο μορφές κοινωνικού κράτους
της εποχής βασίστηκαν στην υποτίμηση «κάποιων άλλων». Η μεσαία τάξη
διευρύνθηκε. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η συγκυρία και η μορφή που
έδωσε η ταξική πάλη στην σχέση κεφάλαιο, η πλήρης χρηματοπιστοτικοποίηση, θέτει
υπό αμφισβήτηση το φαινόμενο του φασισμού, ως <em>λαϊκού κινήματος και κρατικής
επιλογής (όπως ήταν δηλαδή το 30′ ).</em></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<b>Η σημερινή θέση του φασισμού</b></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Σήμερα το κράτος στην διαδικασία
της αναδιάρθρωσης, αποσύρεται από την κοινωνική αναπαραγωγή, ενώ το εργατικό
υποκείμενο, το οποίο πρέπει να ηττηθεί στην ακραία μορφή του, ή να ενσωματωθεί
σε ένα κράτος πρόνοιας κάποιου τύπου δεν υπάρχει κάπου στον ορίζοντα..Ο
φιλελευθερισμός δεν αρνείται μόνο την ύπαρξη ενός τέτοιου υποκειμένου αλλά το
διαλύει και στην πράξη, δηλαδή τους κοινωνικούς όρους ύπαρξης του. Ο
φασισμός είναι η υποτίμηση και η διάσπαση της τάξης για την άνοδο-ως προς το
κράτος αλλά και ως προς τις συνθήκες ζωής- ενός άλλου κομματιού της τάξης,<em>
η τάξη όμως σε πλήρη υπαγωγή είναι ήδη διασπασμένη και αποσαθρωμένη. Η σημερινή
καπιταλιστική πραγματικότητα θέλει την συνολική υποτίμηση της αξίας της
εργασιακής δύναμης και την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.</em> Το κράτος
συνεπώς μπαίνει στην συγκυρία ως προς αυτή τη λειτουργία. Από την άλλη το
κράτος παραμένει ανοιχτό, δηλαδή δημοκρατικό. Έτσι φαίνεται να βρίσκεται το
ίδιο σε κρίση. Από την μία καλείται να υποτιμήσει τους πάντες, γιατί αυτό
απαιτεί ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, από την άλλη <em>ο ίδιος αυτός ο
καπιταλισμός δεν αντέχει τον παρεμβατισμό στην οικονομία, από ένα κράτος
κλειστό που προσπαθεί να μείνει «ουδέτερο» ως προς τον ταξικό ανταγωνισμό.</em>
Φαίνεται ότι το κράτος γίνεται αντιφατικό, γίνεται όλο και πιο αυταρχικό, αλλά
παραμένει ανοιχτό, παραμένει δημοκρατικό. Αυτό το κάνει γιατί δεν υπάρχει κάτι
να αμφισβητήσει την ηγεμονία του, τα σύγχρονα κινήματα δεν έχουν κάποιο
πολιτικό πρόγραμμα ούτε αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους με συγκεκριμένους
όρους(πχ προλετάριοι, ή γερμανοί εργάτες ενάντια στους Εβραίους) αλλά με
αφηρημένα πολιτικούς. Αυτό τα οδηγεί σε άμεσο διάλογο με το κράτος, το κράτος
το εγκαλούν ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του αλλά ταυτόχρονα αυτή η κριτική
είναι και υπαγωγή στο κράτος, <em>είναι κατάφαση στην πολιτική</em>. Συνεπώς τα
κινήματα όπως αυτά των πλατειών, ως μια φετιχοποιημένη μορφή αντικαπιταλισμού,
δεν δημιουργούν την ανάγκη το κράτος να «κλείσει», αλλά να βελτιώσουν την
αντιπροσώπευση τους σε αυτό, με απώτερο σκοπό την καλύτερη διαχείριση της
συσσώρευσης και την μη υποτίμηση. Παρόλα αυτά, αυτό είναι και το όριο τους,
καθώς αυτό δεν μπορεί να γίνει, αργά η γρήγορα αυτό θα φανεί. Από την άλλη ο
αναδιαρθρωμένος καπιταλισμός και ο συνεχής αποκλεισμός ή επισφάλεια που
επιφυλάσσει σε μερικούς, πάλι δεν δημιουργεί την ανάγκη το κράτος να «κλείσει»
της πόρτες του, καθώς ούτε αυτό το κομμάτι κινείται προς μια κατεύθυνση
πολιτικού προγράμματος ή εκλογικής διαδικασίας, επαναστατικής κατάληψης της
εξουσίας. Συνεπώς το κράτος διατηρεί την ανοιχτή δημοκρατική μορφή του καθώς
από την μία βάλλεται από ένα ασαφές αστικό υποκείμενο, από την άλλη οι
αποκλεισμένοι δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική τους αντιπροσώπευση, γιατί δεν
αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως «κάτι» παρά ως άρνηση της κατάστασης τους.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί και ποιες θα είναι ο μορφές
πειθάρχησης που θα πάρει το κράτος σε μια πιθανή κορύφωση της ταξικής πάλης.
Φαίνεται όμως ότι δεν θα είναι ίδιες με αυτές του 30.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Τέλος αν πρέπει να
διαγνώσουμε τους τρόπους με τους οποίους το κράτος διαχειρίζεται την κρίση θα
μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε δύο. Από την μία η παραγωγή ενός δημόσιου λόγου που
θέλει τους αποκλεισμένους ως «εξωκοινωνική απειλή» που απειλεί την κοινωνία,
και στην βάση αυτή θεωρείται ότι δεν εμπίπτει στο δημοκρατικό δίκαιο. Το κράτος
έτσι δεν ορίζει απλά το ποιος είναι αποκλεισμένος και ποιος όχι και σε ποιο
βαθμό, αλλά ταξινομεί ένα σύνολο κοινωνικών πρακτικών ως εξωκοινωνικών και άρα
άμεσα κολάσιμων ποινικά. Αυτό λειτουργεί ενισχυτικά, όχι στην αποδοχή της
αναδιάρθρωσης άμεσα, αλλά στον διαχωρισμό και στην αποτροπή της συγκρουσιακής
πολλές φορές συνάντησης των πλατειών με το υποκείμενο των ταραχών. Έτσι η
εξαργύρωση της αντίστασης γίνεται στην αφηρημένη πλατεία, ή στην πιο αφηρημένη
κάλπη, ή και τα δύο, ενώ όταν αυτοί οι αγώνες φτάσουν στο όριο της κάλπης
είναι πλέον πιθανό να συμβιβαστούν τότε με τις παρούσες συνθήκες και να επιλέξουν
να μη κάνουν το άλμα, ή την συνάντηση. Στο πλαίσιο αυτό, ο φασισμός είναι
καλύτερος σύμμαχος της δημοκρατίας, ως γραμμή κρούσης, ως ο χρήσιμος μπράβος,
που τσακίζει όποιον δεν υπηρετεί το «συλλογικό καλό» και ταυτόχρονα τάζει
ανατίμηση σε κάτι κακομοίρηδες, και σε κάθε είδους μικροιδιοκτησία, πάνω στην
πλάτη ή το πτώμα άλλων. Η συγκεντροποίηση όμως είναι αδίστακτη, δεν αφήνει
περιθώρια για μαζικές διαβαθμίσεις. Θέλει ολική υποτίμηση και πειθαρχία στην
εργασία αλλά και προσωπική πρωτοβουλία, έντονο ανταγωνισμό. Οι φασίστες θα
είναι συνεχώς μπροστά μας ως μπράβοι και ως ένα μάτσο ανεγκέφαλοι τραμπούκοι.
Το ανοιχτό ερώτημα είναι να δρούμε ποιους νέους τρόπους θα βρει το κράτος να
διαχειριστεί την αντίφαση του, δηλαδή την δημοκρατικότητα του από τη μια, από
την άλλη την κατασταλτικότητα του. Υπό αυτή την άποψη το κράτος θα<em>
εμφανίζεται</em> να έχει διαρκώς μια λειτουργία έκτακτης ανάγκης ως προς τις
λειτουργίες αποκλεισμού, την παλαιότερη συγκυρία κτλ. Από την άλλη δεν είναι
έκτακτο σε κάτι καθώς είναι πολύ συγκεκριμένο ως προς τις παρούσες ανάγκες της
συσσώρευσης. Συνεπώς η έκτακτη ανάγκη δεν είναι η άρση της αστικής νομιμότητας,
αλλά η προσπάθεια διατήρησης της, μέσα από μια αντιφατική διαδικασία.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Έτσι και αλλιώς ο ρόλος του
κράτους, όσες τροποποιήσεις και αν γίνουν ήταν πάντα ένας, η διαχείριση του
γενικού μέσου ποσοστού κέρδους. Μέσα σε αυτό προσπαθούσε να στριμώξει πάντα
όσους μπορούσε σε διάφορα επίπεδα κερδοφορίας, και να χρειαστεί να αποκλείσει
κάποιους. Αυτό μπορεί να το κάνει με την αστυνόμευση, τον αποκλεισμό και την
νομιμοποίηση της επισφάλειας, και με ότι άλλο προκύψει. Στην Ελλάδα προέκυψε
και κάτι άλλο: η αυτοδιαχείριση ως μια ιδιαίτερη μορφή αυτοαπασχόλησης, και
ακόμα περισσότερο η αυτοοργάνωση σε ζητήματα αναγκών κτλ. Τι καλύτερο από το να
βρουν οι προλετάριοι από μόνοι τους έναν τρόπο να στριμωχτούν κάπου μέσα στα
πλαίσια του ποσοστού κέρδους ή να απαλλάξουν το κράτος από την γκρίνια για την
αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης.</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-42359550794835524922013-11-20T14:30:00.001+02:002013-11-20T14:30:35.198+02:00Χρυσή Αυγή και στρατηγικές διαχείρισης της κρίσης: Σκέψεις γύρω από τον φασισμό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θανάση</b> <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Λάγιου</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">[Εισήγηση
στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου των Μάριου Εμμανουηλίδη και Αφροδίτης
Κουκουτσάκη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Χρυσή Αυγή και στρατηγικές
διαχείρισης της κρίσης</i>, εκδόσεις </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">futura</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">, Αθήνα 2013]</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Είθισται
μία βιβλιοπαρουσίαση να αποτελεί μία συνάντηση αναγνώσεων, ενδεχομένως
διαφορετικών μεταξύ τους, δηλαδή όχι απαραίτητα αντιφατικών ή αντιθετικών, αλλά
ενεργοποιημένων μέσα από διαφορετικές προοπτικές. Ασφαλώς, όμως, η συνάντηση
των αναγνώσεων έχει ως στόχο την ανάδειξη του υπό συζήτηση βιβλίου είτε μέσα
από την συμφωνία είτε μέσα από τη διαφωνία με την προοπτική των συγγραφέων.
Αυτή η προφανής διαπίστωση προϋποθέτει ένα διόλου προφανές ερώτημα: για ποιο
λόγο πρέπει να αναδειχθεί και να συζητηθεί <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σήμερα</i>
το βιβλίο των Εμμανουηλίδη & Κουκουτσάκη; Η πρώτη απάντηση που έρχεται στο
νου και στα χείλη σχεδόν αυθόρμητα και δίχως ιδιαίτερη δυσκολία, είναι ότι
πρόκειται για ένα βιβλίο σχετικό με την Χρυσή Αυγή, δηλαδή σχετικό με το απόλυτο
κακό που έπληξε εσχάτως την ελληνική κοινωνία, και επομένως είναι επείγουσα
πολιτική ανάγκη και ύψιστο πολιτικό καθήκον να αναδειχθεί η σκοτεινή πλευρά
αυτού του φαινομένου. Άλλωστε όλες οι δυνάμεις του λεγόμενου συνταγματικού
τόξου έχουν στρέψει τα βέλη τους απέναντι στους χρυσαυγίτες, καθώς ο λόγος περί
αντιφασισμού υποκαθιστά εκκωφαντικά τη σιωπή περί αντικαπιταλισμού. Εντούτοις,
όσο προφανής και αν είναι αυτή η απάντηση, άλλο τόσο παραπλανητική είναι, διότι
σίγουρα θα απογοητευθούν όσοι ελπίζουν να διαβάσουν ένα βιβλίο για την εγκληματική
συμμορία της Χ. Α., ένα βιβλίο που να αφηγείται το εύπεπτο και χιλιοειπωμένο
παραμύθι περί φασισμού, το οποίο μέσα από τα αντιφασιστικά δελτία των 8, μας
γυρνάει στην παιδική μας ηλικία: «Περπατώ περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν
είναι εδώ. Λύκε-λύκε είσαι εδώ;». </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Το βιβλίο των Εμμανουηλίδη &
Κουκουτσάκη δεν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μπορεί</i> να διαβαστεί
ως απάντηση στο ερώτημα αναζήτησης του λύκου του παραμυθιού, το οποίο στη σύγχρονη
εκδοχή του έχει τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη σε ρόλο κοκκινοσκουφίτσας.
Ωστόσο, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πρέπει</i> να διαβαστεί, γιατί κατόρθωσε
κάτι πραγματικά σπάνιο για βιβλία που γράφονται εντός μιας επικαιρότητας τόσο
πολύπλοκης και πολυεπίπεδης και ταυτόχρονα τόσο ταχύτατα εξελισσόμενης, καθώς
στις σελίδες του ο προσεκτικός αναγνώστης βρίσκει διατυπωμένη μια πρόγνωση των
πολιτικών εξελίξεων με σαφήνεια τόσο αξιοθαύμαστη που αγγίζει τα όρια της
προφητείας. Ας γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι. Γράφει ο Εμμανουηλίδης τον
Ιούνιο του 2013: «Τώρα το κράτος επιτρέπει σιωπηρά στον εφεδρικό στρατό
εξουσίας να καταλάβει το αστικό έδαφος. Κι όταν αχνοφανεί ότι εγκαθίσταται
επιτυχώς η νέα κοινωνική ρύθμιση ή μάλλον όταν φανεί η δυνατότητα να επιβληθούν
οι κανόνες που θα προσφέρουν τη νέα ύλη σχέσεων υποταγής και τις νέες
δυνατότητες, ίσως η πολυέξοδη για το σύστημα εξουσιών Χ.Α. παύσει να είναι
χρήσιμη. (…) Κι αν ο ρατσισμός, ο αυθόρμητος ρατσισμός των μαζών δεν είναι
διαχειρίσιμος, παρά μόνο βρίσκεται σε διακυμάνσεις έντασης, το πολιτικό μόρφωμα
της Χ.Α. θα μπορέσει να συμπιεστεί από δημοκρατικές δυνάμεις».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn1" name="_ftnref1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[1]</span></span></span></span></a><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και επισημαίνει εξίσου προφητικά η
Κουκουτσάκη: «Με δυο λόγια, πόσο ανθεκτικό είναι το μόρφωμα Χ.Α. ως μέρος ενός
σχήματος άσκησης εξουσίας και παραγωγής νομιμότητας, όταν οι εξελίξεις είναι
απρόβλεπτες; Συνεπώς, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε ότι εξίσου απρόβλεπτο
είναι και το οπλοστάσιο του κράτους, εάν οι συνθήκες καταστήσουν περιττό ή και
επίφοβο αυτό το μάλλον ‘‘απείθαρχο’’ τμήμα του συνεχούς μεταξύ παράνομων,
νόμιμων και νομιμοποιημένων πρακτικών ενίσχυσης και επέκτασης της κυριαρχικότητας
του κράτους με άξονα τη βία».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn2" name="_ftnref2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[2]</span></span></span></span></a>
Επομένως, έχουμε να κάνουμε με την ακριβή πρόβλεψη, ήδη από τον Ιούνιο, όλων όσων
παρακολουθήσαμε έκπληκτοι από τις οθόνες μας το Σάββατο της 28<sup>ης</sup>
Σεπτεμβρίου, όταν συνελήφθη σχεδόν σύσσωμη η ηγεσία της Χ.Α. και ο αντιφασισμός
από απαγορευμένη πρακτική μεταμορφώθηκε εν μία νυκτί σε κυβερνητική πολιτική,
τονίζοντας ίσως για πρώτη φορά τόσο εμφατικά μετά τη Μεταπολίτευση ότι το
μονοπώλιο της βίας είναι κρατικό. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Στο σημείο αυτό προκύπτει το ερώτημα
του πώς κατέστη εφικτή η διατύπωση αυτής της πρόβλεψης; Μάλλον πρέπει να
δεχτούμε ότι οι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συγγραφείς, κατά πάσα πιθανότητα
δεν είναι κάτοχοι ιδιαίτερων μαντικών ικανοτήτων, αλλά είχαν την οξυδέρκεια και
το θάρρος να ακολουθήσουν ένα δύσβατο μονοπάτι έρευνας και μία ελάχιστα χρησιμοποιημένη
μέθοδο, για να συζητήσουν το φαινόμενο της Χ.Α. Ουσιαστικά αδιαφόρησαν για τη
Χ.Α. και τη συγκυρία εμφάνισής της, δίχως ταυτόχρονα – και εδώ έγκειται η
δυσκολία – να χάνουν την αίσθηση επαφής με τον επείγοντα χαρακτήρα των εξελίξεων.
Όπως σημειώνουν στο κοινό τους εισαγωγικό σημείωμα: «Επιλέξαμε μια μη
συγκυριακή προσέγγιση της συγκυρίας ως τη μόνη δυνατότητα κατανόησής της».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn3" name="_ftnref3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[3]</span></span></span></span></a>
Ο Εμμανουηλίδης είναι σαφής από την πρώτη κιόλας γραμμή του κειμένου του: «Το
κείμενο δε θέτει τη Χ.Α. ως το αυτόνομο ερευνητικό αντικείμενο του. Η Χ.Α.
μπορεί να ήταν η αφετηρία του ερευνητικού αντικειμένου του, δεν ήταν όμως και
το τέρμα του, δεν ήταν ο σκοπός του».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn4" name="_ftnref4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[4]</span></span></span></span></a>
Στο ίδιο πνεύμα και η Κουκουτσάκη δηλώνει εξ αρχής ότι «το παρόν κείμενο δεν
φιλοδοξεί να δώσει συνολικές ερμηνείες για την παρουσία της Χ.Α.» και ότι «υπό
αυτό το πρίσμα, θα παραμείνω σε ερωτήματα μάλλον, παρά στην παράθεση απαντήσεων
τις οποίες δεν έχω».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn5" name="_ftnref5" style="mso-footnote-id: ftn5;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[5]</span></span></span></span></a>
Κατά τη γνώμη μας, αυτή ακριβώς η μεθοδολογική προφύλαξη τους επέτρεψε να δουν
τα πράγματα πιο καθαρά, διότι επέτρεψε να τεθεί το καίριο και κρίσιμο ερώτημα:
πώς κατέστη δυνατή η εμφάνιση της Χ.Α.;.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn6" name="_ftnref6" style="mso-footnote-id: ftn6;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[6]</span></span></span></span></a>
Όχι το μεταφυσικό και ουσιοκρατικό ερώτημα «τι είναι η Χ.Α.;», αλλά το ιστορικό
και γενεαλογικό ερώτημα των ιστορικών προϋποθέσεων εμφάνισής της στο κοινωνικό
πεδίο. Με άλλα λόγια, όχι το μεταφυσικό ερώτημα «Λύκε-λύκε είσαι εδώ;» της
ελληνικής αστυνομίας και δικαιοσύνης, αλλά το ερώτημα που στρέφει την προσοχή
του στο ίδιο το δάσος και τους κινδύνους που κρύβει, στο δάσος εννοούμενο ως
τον ιστορικό σχηματισμό δυνάμεων μιας κοινωνικής, πολιτικής, επιστημονικής και
οικονομικής πραγματικότητας που επιτρέπει την εμφάνιση του λύκου του φασισμού.
Μόνο αν εξεταστεί η συγκυρία υπό τη συγκεκριμένη προοπτική αναδύεται η
δυνατότητα να διατυπωθούν αποφάνσεις σχετικά με «ένα αυθόρμητο ρατσιστικό και
φασιστικό μουρμουρητό» που ξεκινά από τα κάτω και καταλήγει στη Χ.Α.
(Εμμανουηλίδης)<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn7" name="_ftnref7" style="mso-footnote-id: ftn7;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[7]</span></span></span></span></a> ή
σχετικά με την οικονομική κρίση όχι ως αιτίας αλλά ως καταλύτη της εμφάνισης
της Χ.Α. (Κουκουτσάκη). Κοντολογίς, οι συγγραφείς αναδεικνύουν ότι, αν δεν
υπήρχε το κατάλληλο περιβάλλον, θα ήταν αδύνατη η εμφάνιση της Χ.Α.: δίχως το
δάσος ο λύκος μένει άφαντος.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn8" name="_ftnref8" style="mso-footnote-id: ftn8;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[8]</span></span></span></span></a>
Για λόγους οικονομίας χρόνου θα περιοριστούμε στην ανάδειξη του ιδιαίτερου ερωτήματος
κάθε κειμένου. Άλλωστε η ανάδειξη του ερωτήματος έχει μεγαλύτερη σημασία για
τον θεωρητικό στοχασμό από την απλή παράθεση των απαντήσεων, καθώς σύμφωνα με
τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Deleuze</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">, «στη φιλοσοφία, το ερώτημα και η κριτική του
ερωτήματος συνιστούν μία και μοναδική διεργασία∙ ή αν προτιμάμε στη φιλοσοφία
δεν υπάρχει λόγος κριτικής των λύσεων, αλλά αποκλειστικά και μόνο λόγος
κριτικής των προβλημάτων».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn9" name="_ftnref9" style="mso-footnote-id: ftn9;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[9]</span></span></span></span></a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ποιο είναι, λοιπόν, το ερώτημα που αναδεικνύεται
ως καίριο από τον Εμμανουηλίδη και το οποίο τον καθοδηγεί στην ανάλυσή του σχετικά
με τον κοινωνικό εκφασισμό και τις στρατηγικές διαχείρισης της κρίσης; Είναι το
πρόβλημα της εξουσίας όπως τίθεται από τις εξελίξεις στις σύγχρονες δυτικές
κοινωνίες. Σήμερα και με αφορμή την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση παραγωγής και
κατανάλωσης, κυριαρχεί ο λόγος για κρίση της δημοκρατίας ή κρίση του πολιτικού
συστήματος. Το πόσο εύκολες θεωρητικά και ταυτόχρονα ακίνδυνες πολιτικά είναι
οι γενικεύσεις και οι κοινοτοπίες αυτού του τύπου φαίνεται από το γεγονός ότι
ακόμα και οι κορυφαίοι εκπρόσωποι της αστικής δημοκρατίας και οι κεντρικοί
πρωταγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού θεωρούν υποχρέωσή τους να το ομολογήσουν
ακριβώς πριν ανακοινώσουν τα νέα μέτρα. Ωστόσο, ο Εμμανουηλίδης ρωτά: μήπως
τελικά αυτό που εξελίσσεται μπροστά μας είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ
σημαντικότερο από όσο έχουμε συλλάβει ως τώρα; Μήπως τελικά αντί για κατίσχυση
και περιφανή νίκη του νεοφιλελευθερισμού, ζούμε το τέλος του; Παραθέτω: «Όσον
αφορά την παρούσα φάση, φαίνεται ότι η εισαγωγή του νέου, ασαφούς και υπό
αναζήτηση <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μετα-νεοφιλελεύθερου</i>
καταστατικού πλαισίου αρχών της ζωής μας δεν είναι δυνατή με την άσκηση μιας
νεοφιλελεύθερης κυβερνολογικής, με τη διευρυμένη διασπορά της εξουσίας, αλλά
απαιτείται μια νέα διάταξη των μορφών και των τρόπων εξουσίας».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn10" name="_ftnref10" style="mso-footnote-id: ftn10;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[10]</span></span></span></span></a>
Και λίγες σελίδες μετά: «Όπως φαίνεται, η δυναμική της κρίσης απαιτεί την
επίταση και διεύρυνση σε ακραία όρια αυτού που μάθαμε να αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">ή σε όρια εκτός του ονόματός του</i>».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn11" name="_ftnref11" style="mso-footnote-id: ftn11;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[11]</span></span></span></span></a>
Για να καταλάβουμε για ποιους λόγους τολμά να μιλήσει για τέλος του
νεοφιλελεύθερου μοντέλου άσκησης εξουσίας ή για μετανεοφιλελευθερισμό, σε πλήρη
αντίθεση με ό,τι άδεται και θρυλείται νυχθημερόν δεξιά και αριστερά εδώ και
πέντε χρόνια, πρέπει να προχωρήσουμε σε ορισμένες διευκρινήσεις σχετικά με τον
όρο «εξουσία».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Όποιος
ψάχνει κάτω από το σημαίνον «εξουσία» τα γνωστά από το σχολικό εγχειρίδιο της
Αγωγής του Πολίτη σημαινόμενα «νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική», τα οποία
συνιστούν την Αγία Τριάδα της αστικής δημοκρατίας μάλλον θα απογοητευτεί.
Αντίθετα είναι απολύτως σαφής και ξεκάθαρη η υιοθέτηση εκ μέρους του συγγραφέα του
τριγωνικού διαγράμματος της εξουσίας όπως το περιέγραψε ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">:
εξουσία ανώτατης αρχής ή κυριαρχίας (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">souverainet</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">é), πειθαρχική εξουσία (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">disciplinaire</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">)
και κυβερνολογική (</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">gouverne</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">mentalit</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">é). Για να μη χαθούμε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στον λαβύρινθο της φουκωικής αναλυτικής της εξουσίας
γενικά, και για να μη συσκοτίσουμε την προοπτική του βιβλίου, θα δούμε από
κοντά το φουκωικό τριγωνικό διάγραμμα, ώστε να αντιληφθούμε σε τι διακρίνεται η
εξουσία ανώτατης αρχής ή κυριαρχική εξουσία, η πειθαρχική εξουσία και η
κυβερνολογική. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Προφανώς,
η πρώτη διάκριση είναι χρονολογική. Στην ιστορική εξέλιξη των δυτικών
κοινωνιών, προηγείται η εξουσία του Κυρίαρχου, η οποία παγιώθηκε κατά τη
διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι τον 17<sup>ο</sup> αιώνα, ακολουθεί η
πειθαρχική εξουσία, ο μηχανισμός (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">dispositif</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">) της οποίας κάνει την
εμφάνισή του από τα μέσα του 18<sup>ου</sup> και μέχρι τις αρχές του 19<sup>ου</sup>
μαζί με την ανάδυση του καπιταλισμού και τέλος η κυβερνολογική η οποία
εμφανίζεται στις αρχές του 19<sup>ου</sup> αιώνα και διατρέχει και τον 20<sup>ο</sup>.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η χρονολογική διάκριση είναι μία σύμβαση,
καθώς σύμφωνα με τον </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">, δε σημαίνει ότι
στοιχεία της μιας τροπικότητας των σχέσεων εξουσίας δεν υπάρχουν και στις άλλες
δύο. Ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"> είναι σαφής για τη συνύπαρξη και για τη μη
εξαφάνιση των διάφορων τροπικοτήτων των σχέσεων εξουσίας: «δεν πρέπει να βλέπουμε
τα πράγματα ως την αντικατάσταση μιας κοινωνίας της Κυριαρχίας από μία κοινωνία
της πειθαρχίας, από μία κοινωνία, της, ας πούμε, διακυβέρνησης. Στην
πραγματικότητα, έχουμε ένα τρίγωνο: κυριαρχία, πειθαρχία και κυβερνολογική
διεύθυνση».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn12" name="_ftnref12" style="mso-footnote-id: ftn12;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[12]</span></span></span></span></a> Συνεπώς
δεν έχουμε ένα εγελιανό σχήμα υπέρβασης και αναίρεσης της μιας μορφής των
σχέσεων εξουσίας από μία ανώτερη, δεν υπάρχει πρόοδος παρά μόνο ανάδυση <i style="mso-bidi-font-style: normal;">διαφορών</i>. Η δεύτερη διάκριση, λοιπόν,
είναι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ποιοτική</i>, καθώς ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">εξετάζει
τους ιστορικούς μετασχηματισμούς που γνώρισε το δικαίωμα στο θάνατο και η
εξουσία επί της ζωής. Όπως υποστηρίζει, στο πλαίσιο της κυριαρχικής εξουσίας
ανήκει στον ηγεμόνα το δικαίωμα ζωής ή θανάτου του υπηκόου. Ο ηγεμόνας σε
περίπτωση που πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την κυριαρχία του έχει
το δικαίωμα να απαιτήσει τον θάνατο των υπηκόων του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο
ασκεί την εξουσία του επί της ζωής των υπηκόων του. Ουσιαστικά, όπως γράφει ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">,
«το δικαίωμα που διατυπώνεται ως ‘δικαίωμα ζωής και θανάτου’ είναι στην
πραγματικότητα δικαίωμα να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">επιβάλλεις τον
θάνατο ή να επιτρέπεις τη ζωή</i>».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn13" name="_ftnref13" style="mso-footnote-id: ftn13;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[13]</span></span></span></span></a>
Αυτό το δικαίωμα αντιστοιχούσε σε έναν κοινωνικό σχηματισμό, στον οποίο η κύρια
λειτουργία της εξουσίας ασκείτο επί της γης και των αγαθών της, δηλαδή σε μία
προκαπιταλιστική διαμόρφωση της οικονομίας. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Ωστόσο,
στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, δεν υπάρχει κανείς που να
νομιμοποιείται να απαιτήσει την θανάτωση των πολιτών. Αντίθετα, η κυρίαρχη τάξη
έχει την υποχρέωση να φροντίζει για τη ζωή τους, καθώς πλέον η κύρια λειτουργία
της εξουσίας ασκείται επί των σωμάτων και της εργασίας τους. Δεν υπεξαιρεί τα
αγαθά, δεν σφετερίζεται προϊόντα, αλλά πειθαρχεί τα ατομικά σώματα και τα εκπαιδεύει
να εργάζονται εγκλείοντας τα σε χώρους με οργανωμένες και ιεραρχημένες σχέσεις
που βασίζονται στην επιτήρηση, τη ρύθμιση, την ενίσχυση, την οργάνωση,
κοντολογίς στο ντρεσάρισμα των ενεργειών τους εντός ενός τεράστιου πεδίου ορατότητας.
Οι πειθαρχικές σχέσεις εξουσίας δε λειτουργούν μέσω της ρομφαίας του Βασιλιά,
αλλά μέσω μηχανισμών σαν το γνωστό Πανοπτικόν του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Bentham</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">, καθώς μία
καπιταλιστική οικονομία χρειάζεται ανάπτυξη και όχι καταστολή των παραγωγικών
δυνάμεων. Το εργοστάσιο του καπιταλιστή αντικαθιστά τα κτήματα του βασιλιά ως πηγή
πλούτου. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Όμως,
πλέον οι εξελίξεις είναι ταχύτατες και για να εδραιωθεί η πειθαρχική εξουσία
που ασκείται επί του ατομικού σώματος χρειάζεται μία νέα τροπικότητα εξουσίας η
οποία «δεν αποκλείει την πειθαρχική τεχνολογία, αλλά την ενσωματώνει, την
αφομοιώνει, την τροποποιεί μερικώς». Και τονίζει ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">: «Στη νέα αυτή τεχνολογία
της εξουσίας, δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς με την κοινωνία ούτε με το
άτομο-σώμα. Αλλά με ένα νέο σώμα: ένα πολλαπλό σώμα, ένα πολυκέφαλο σώμα, το
οποίο δεν είναι βεβαίως άπειρο, δεν είναι όμως και μετρήσιμο. Αυτή είναι η
έννοια του ‘‘πληθυσμού’’. Η βιοπολιτική έχει να κάνει με τον πληθυσμό και ο
πληθυσμός ως πολιτικό πρόβλημα, ως επιστημονικό και ως πολιτικό μαζί πρόβλημα,
ως πρόβλημα βιολογικό και ως πρόβλημα της εξουσίας εμφανίζεται κατά την περίοδο
αυτή».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn14" name="_ftnref14" style="mso-footnote-id: ftn14;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[14]</span></span></span></span></a>
Πλέον η κυρίαρχη τάξη δεν αφαιρεί τη ζωή, αλλά αφού την πειθαρχήσει, φιλοδοξεί
να την ελέγχει καθολικά μέσω της επιστήμης: πίνακες και στατιστικές
θνησιμότητας, γεννήσεων, ασφάλειες ζωής, πρόληψη κινδύνων και ατυχημάτων, κανόνες
υγιεινής, περιζώνουν πλέον ολόκληρο τον πληθυσμό. «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι
το παλιό δικαίωμα του να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">επιβάλεις</i>
τον θάνατο ή να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">επιτρέπεις</i> τη ζωή
αντικαταστάθηκε από μια εξουσία του να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δίνεις</i>
ζωή ή να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πετάς</i> στο θάνατο».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn15" name="_ftnref15" style="mso-footnote-id: ftn15;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[15]</span></span></span></span></a>
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πώς καθίσταται εφικτή η άσκηση του δικαιώματος θανάτου μέσα στο
βιοπολιτικό σύστημα, πώς νομιμοποιείται η δολοφονία πολιτών από ένα σύστημα που
στοχεύει στην προστασία του πληθυσμού;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μέσω του ρατσισμού, απαντά ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">.
Και διευκρινίζει: «Για να ασκήσει η εξουσία της κανονικοποίησης το παλαιό
κυριαρχικό δικαίωμα της θανάτωσης, θα πρέπει να μετέλθει τον ρατσισμό. Με τον
όρο θανάτωση, δεν εννοώ φυσικά μόνο την άμεση δολοφονία, αλλά και όλες τις
μορφές έμμεσης δολοφονίας: την έκθεση σε θανάσιμο κίνδυνο, τον πολλαπλασιασμό
των θανάσιμων κινδύνων ή πολύ απλά τον πολιτικό θάνατο, τον εξοστρακισμό, την απόρριψη…».
Εξ ου και η όλη συζήτηση περί επιβίωσης και θανάτωσης επί μνημονίου: επιβίωσης
και θανάτωσης των μεταναστών, των κηφήνων δημοσίων υπαλλήλων, των λαών των </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">PIGS</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">
(γουρούνια). Ο θάνατος των υπαίτιων της κρίσης σηματοδοτεί την ενίσχυση της
ζωής εκείνων που νοούνται ως μη υπεύθυνοι για την κρίση: των καθαρόαιμων
ευρωπαίων, των ανταγωνιστικών ιδιωτικών υπαλλήλων, των λαών της υγιούς
οικονομίας των τριών Α. Αν, κατά Αριστοτέλη, ο άνθρωπος ήταν ζώο πολιτικό, η
βιοπολιτική εξουσία αποφασίζει ποιος είναι ζώο και ποιος άνθρωπος, ποιος είναι
επικίνδυνος και ποιος όχι για τον υγιή πληθυσμό, ποιος περισσεύει και ποιος όχι.
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Πώς,
όμως, λειτουργεί αυτός ο ρατσισμός; Γιατί γίνεται τόσο εύκολα αποδεκτός
ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια της Χ.Α. και διαπνέει ό,τι αυτοαποκαλείται
«μεσαίος χώρος», «κέντρο» ή «μέσος άνθρωπος» και «κοινή λογική»; Αυτό είναι το
ιδιαίτερο ερώτημα του κειμένου της Κουκουτσάκη, η οποία παρατηρεί ότι την ώρα
που αποδομείται το κοινωνικό κράτος οικοδομείται ένα ποινικό κράτος με πρόσχημα
τον κοινωνικό φόβο και το αίτημα για ασφάλεια και μέσω την υποχώρησης του κράτους
δικαίου, καθώς σημειώνει ότι πολλές φορές «ο νόμος λειτουργεί ενάντια στον
νόμο».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn16" name="_ftnref16" style="mso-footnote-id: ftn16;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[16]</span></span></span></span></a>
Όμως, αυτή η λειτουργία του νόμου ενάντια στον νόμο, η οποία είθισται να
ερμηνεύεται ως πραξικοπηματική και ως έλλειψη δημοκρατικότητας, δεν θα πρέπει
να μας εκπλήσσει, καθώς συνιστά αναγκαία και ικανή συνθήκη της βιοπολιτικής διαμόρφωσης
των σχέσεων εξουσίας. Ο λόγος είναι ότι η βιοπολιτική εξουσία δεν έχει να κάνει
με υποκείμενα δικαίου, αλλά με έμβια όντα τα οποία διατρέχουν την πιθανότητα να
αποτελούν φορείς κινδύνου για την υγεία του πληθυσμού. Ουσιαστικά, πρόκειται
για μια τομή στην αντιμετώπιση του κινδύνου και του φορέα του, καθώς η φιλοσοφική
γλώσσα του Νόμου αδυνατεί σιγά-σιγά να αναπαραστήσει τις σχέσεις εξουσίας
παραχωρώντας τη θέση της στην τεχνοεπιστημονική γλώσσα του Κανόνα. Πλέον η
διάκριση νόμιμο – παράνομο μετατοπίζεται προς τη διάκριση κανονικό – μη
κανονικό. Θα περιγράψουμε ξανά το προηγούμενο τριγωνικό διάγραμμα των τροπικοτήτων
εξουσίας, μόνο που αυτή τη φορά θα χρησιμοποιήσουμε όχι την ορολογία της
πολιτικής αλλά της ιατρικής εξουσίας και γνώσης. Διότι αν ο Νόμος επιτρέπει την
ερμηνεία και τον κοινωνικό διάλογο, ο Κανόνας απλώς απαιτεί την εφαρμογή του,
καθώς δε διαμορφώνεται μέσα από κοινωνικές δυναμικές, αλλά υποκρίνεται τόσο ότι
αναπαριστά με επιστημονική αντικειμενικότητα το πραγματικό όσο και <i style="mso-bidi-font-style: normal;">προ</i>-δικάζει το δέον γενέσθαι. <span style="mso-bidi-font-style: italic;">Όπως παρατηρεί ο </span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-style: italic;">Canguilhem</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic;">, «κανονικό, από
ετυμολογική άποψη, δεδομένου ότι </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-style: italic;">norma</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-style: italic;">
σημαίνει τον γνώμονα, είναι αυτό που δεν κλίνει ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα
αριστερά, άρα αυτό που παραμένει στο ορθό μέσο, εξού και οι δύο παράγωγες
έννοιες: κανονικό είναι αυτό που είναι όπως πρέπει να είναι, και κανονικό, στην
πλέον συνηθισμένη έννοια της λέξης, είναι αυτό που συναντάται στην πλειονότητα
των περιπτώσεων ενός προσδιορισμένου είδους ή αυτό που συνιστά είτε τη μέση
τιμή είτε το πρότυπο ενός μετρήσιμου χαρακτήρα».<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn17" name="_ftnref17" style="mso-footnote-id: ftn17;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[17]</span></span></span></span></a>
Μόλις ακούσαμε μία ιατρική καταδίκη των δύο άκρων…</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Μιλώντας
σχηματικά, ενώ μέχρι τον 17<sup>ο</sup> αιώνα, όσον αφορά τον έλεγχο των
ατόμων, κυρίαρχο μοντέλο υπήρξε εκείνο της λέπρας ή του λεπρού, δηλαδή, του ατόμου
που εκδιώκεται, που πρέπει να αποκλειστεί, για να αποκαθαρθεί η κοινότητα, από
τον 18<sup>ο</sup> αιώνα, το μοντέλο που εδραιώνεται είναι εκείνο της πανούκλας
ή του πανωλόβλητου, δηλαδή του ατόμου που δεν πρέπει να αποκλειστεί, αλλά να
εγκλειστεί. Ενώ το μοντέλο της λέπρας βασιζόμενο στον αποκλεισμό, χρειάζεται
τον Νόμο για να μπορέσει να λειτουργήσει, το μοντέλο της πανούκλας χρειάζεται <i style="mso-bidi-font-style: normal;">και</i> τον Κανόνα. Πλέον η πολιτική και η
ιατρική εξουσία δεν έρχονται αντιμέτωπες με τα νομικά δικαιώματα και τη νομική
υπόσταση του λεπρού (αποτελεί ή όχι μέλος της κοινότητας), αλλά με τους κανόνες
ελέγχου και θεραπείας του πανωλόβλητου (πώς πρέπει εντός της κοινότητας να
ξαναγίνει υγιής δίχως να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την κοινότητα). Ο ασθενής
πια δεν διώχνεται από την πόλη, αλλά μπαίνει σε καραντίνα, για να ελεγχθεί πιο
αποτελεσματικά. Αντί για την απόσταση που απαιτούσε η λέπρα, η πανούκλα απαιτεί
μία εγγύτητα και μία σταθερότητα της παρακολούθησης και του ελέγχου του
ιατρικού βλέμματος. Αντί για τον οριστικό στιγματισμό του λεπρού, περνάμε στον
διαρκή έλεγχο του πανωλόβλητου και της πανωλόβλητης πόλης στο σύνολό της με
βάση μια νόρμα υγείας και κανονισμούς υγιεινής. Από την εξορία του ατόμου για
την κάθαρση του πληθυσμού, περνάμε στη μέριμνα για τον πληθυσμό μέσω του
ελέγχου του ατόμου.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn18" name="_ftnref18" style="mso-footnote-id: ftn18;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[18]</span></span></span></span></a>
Ωστόσο, πριν καλά-καλά εδραιωθεί ο νέος σχηματισμός, το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πειθαρχικό</i> μοντέλο, διακρίνεται ήδη μια νέα ανάδυση βάσει ενός νέου
κινδύνου. Η επιδημία της ευλογιάς υπήρξε ο σημαντικότερος κίνδυνος τον 18<sup>ο</sup>
αιώνα, καθώς 2/3 παιδιά μολύνονταν με θνησιμότητα 1/8.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn19" name="_ftnref19" style="mso-footnote-id: ftn19;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[19]</span></span></span></span></a>
Το 1718 εισήχθη στην Ευρώπη από την Κων/πολη το εμβόλιο της ευλογιάς.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn20" name="_ftnref20" style="mso-footnote-id: ftn20;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[20]</span></span></span></span></a>
Όπως παρατηρεί ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">, το εμβόλιο έχει
τέσσερα καινοφανή χαρακτηριστικά: είναι απόλυτα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">προληπτικό</i>, σχεδόν απόλυτα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">επιτυχές</i>,
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">επεκτάσιμο</i> σε όλο τον πληθυσμό με
χαμηλό κόστος, και τέλος δεν υπάγεται σε καμία ιατρική θεωρία της εποχής, αλλά
είναι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εμπειρικά</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">επαληθεύσιμο</i>.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn21" name="_ftnref21" style="mso-footnote-id: ftn21;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[21]</span></span></span></span></a>
Ο νέος σχηματισμός δεν διακρίνει σε αρρώστους και μη, αλλά απευθύνεται στο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σύνολο</i> του πληθυσμού, επειδή διατρέχει
κίνδυνο βάσει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πιθανοτήτων</i>. Επιπλέον,
στο εσωτερικό του πληθυσμού διακρίνει ομάδες με <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μεγαλύτερη</i> κανονικότητα κινδύνου, όπως τα βρέφη, και άλλες με <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μικρότερη</i>, όπως οι ενήλικες, και
προσπαθεί να φέρει την λιγότερη επιθυμητή κανονικότητα στο επίπεδο της
περισσότερο επιθυμητής, για να δημιουργήσει στο τέλος τον Κανόνα.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn22" name="_ftnref22" style="mso-footnote-id: ftn22;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[22]</span></span></span></span></a>
Ενώ το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πειθαρχικό</i> μοντέλο βασίζεται
στο ντρεσάρισμα του ατόμου, το νέο μοντέλο, της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ασφάλειας</i>, βασίζεται στην πρόγνωση και την πρόληψη του κινδύνου για
τον πληθυσμό. Μόλις ακούσαμε τη λογική της μετονομασίας του Υπουργείου Δημόσιας
Τάξης σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη… </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Καταλαβαίνουμε,
λοιπόν, γιατί δεν υπάρχει μία επιστροφή της εξουσιαστικής τροπικότητας προς την
Κυριαρχία, όπως φαίνεται να υποστηρίζουν ενίοτε ο Εμμανουηλίδης και η
Κουκουτσάκη, αλλά ότι μάλλον οδεύουμε προς μία τροπικότητα πρωτόγνωρη, μία
τροπικότητα που ντελεζιανά θα μπορούσε να περιγραφεί όχι ως Κυριαρχία αλλά ως
«κοινωνία του ελέγχου». Καταλαβαίνουμε γιατί μία κοινωνία ανέχεται δολοφονίες
μεταναστών, «επειδή παίρνουν τις δουλειές των ελλήνων», αλλά παραχωρεί
πενταετείς άδειες παραμονής σε ξένους «επενδυτές» που αγοράζουν ακίνητο αξίας
300.000 ευρώ και άνω. Καταλαβαίνουμε γιατί μια κοινωνία εθισμένη στην
διαπόμπευση οροθετικών ιερόδουλων σε αστυνομικά τμήματα βάσει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ιατρικών γνωματεύσεων</i>, καθώς και στις
συλλήψεις μεταναστών από αστυνομικούς με <i style="mso-bidi-font-style: normal;">χειρουργικά
γάντια</i> και τη φυλάκιση τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για λόγους <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κοινωνικής άμυνας και όχι δικαιοσύνης</i>,
όχι μόνο ψηφίζει Χ.Α., αλλά ανέχεται κιόλας μία κυβέρνηση που φωνάζοντας «Για
την Υπεράσπιση της Κοινωνίας» εφαρμόζει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κανονικότατα</i>
την ατζέντα της Χ.Α. την ίδια στιγμή που την <i style="mso-bidi-font-style: normal;">απονομιμοποιεί</i> ως εγκληματική συμμορία. Όμως με αυτόν τον τρόπο,
απλώς βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, ενώ η ιστορία δείχνει ότι η
έλλειψη κριτικής σκέψης και εγρήγορσης απέναντι στη σύγχρονη συναρμογή σχέσεων εξουσίας
και επιστημονικής γνώσης απλώς επιβεβαιώνει το ανώνυμο σύνθημα στους τοίχους
των Εξαρχείων: «Όσο τα πρόβατα βελάζουν τόσο οι λύκοι θα ουρλιάζουν». </span></div>
<div style="mso-element: footnote-list;">
<br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref1" name="_ftn1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[1]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Μ. Εμμανουηλίδης, «Οικονομία και κρίση
της νεοφιλελεύθερης κυβερνολογικής», σσ. 28-9.</span></div>
</div>
<div id="ftn2" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref2" name="_ftn2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[2]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Α. Κουκουτσάκη, «Από το κοινωνικό στο
ποινικό κράτος», σ. 135. </span></div>
</div>
<div id="ftn3" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref3" name="_ftn3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[3]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Μ. Εμμανουηλίδης & Α. Κουκουτσάκη,
«Εισαγωγικό Σημείωμα», σ. 13.</span></div>
</div>
<div id="ftn4" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref4" name="_ftn4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[4]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Μ. Εμμανουηλίδης, «Οικονομία και κρίση
της νεοφιλελεύθερης κυβερνολογικής», σ. 15.</span></div>
</div>
<div id="ftn5" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref5" name="_ftn5" style="mso-footnote-id: ftn5;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[5]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Α. Κουκουτσάκη, «Από το κοινωνικό στο
ποινικό κράτος», σ. 101. </span></div>
</div>
<div id="ftn6" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref6" name="_ftn6" style="mso-footnote-id: ftn6;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[6]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Βλ. Μ. Εμμανουηλίδης, «Οικονομία και
κρίση της νεοφιλελεύθερης κυβερνολογικής», σ. 18: «Συνοπτικά στο παρόν κείμενο
μας ενδιαφέρει να διερευνήσουμε τις συνθήκες που επέτρεψαν και συγκρότησαν την
πιθανότητα εμφάνισης της Χ.Α., τη στρατηγική της λειτουργία και όχι τα
μορφολογικά και τυπολογικά χαρακτηριστικά της παρούσας μορφής του ρατσισμού –
φασισμού, αυθόρμητου, κομματικού ή κρατικού».</span></div>
</div>
<div id="ftn7" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref7" name="_ftn7" style="mso-footnote-id: ftn7;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[7]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Μ. Εμμανουηλίδης, «Οικονομία και κρίση
της νεοφιλελεύθερης κυβερνολογικής», σ. 17.</span></div>
</div>
<div id="ftn8" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref8" name="_ftn8" style="mso-footnote-id: ftn8;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[8]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Α. Κουκουτσάκη, «Από το κοινωνικό στο
ποινικό κράτος», σ. 104.</span></div>
</div>
<div id="ftn9" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref9" name="_ftn9" style="mso-footnote-id: ftn9;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[9]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">G</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Deleuze</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, Εμπειρισμός και Υποκειμενικότητα, μτφρ.
Π. Πούλιος, (Ολκός, 1995), σ. 165.</span></div>
</div>
<div id="ftn10" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref10" name="_ftn10" style="mso-footnote-id: ftn10;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[10]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Μ. Εμμανουηλίδης, «Οικονομία και κρίση
της νεοφιλελεύθερης κυβερνολογικής», σ. 23.</span></div>
</div>
<div id="ftn11" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref11" name="_ftn11" style="mso-footnote-id: ftn11;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[11]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Αυτ., σ. 27.</span></div>
</div>
<div id="ftn12" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref12" name="_ftn12" style="mso-footnote-id: ftn12;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[12]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">M</span><span style="font-family: "Times New Roman";">.
</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Security</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Territory</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Population</span><span style="font-family: "Times New Roman";">,
</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Lectures</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">at</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">the</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Coll</span><span style="font-family: "Times New Roman";">è</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">ge</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">de</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">France</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, 1977-8, </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">tr</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">G</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Burchell</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, (</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Palgrave</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman";">
</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">Macmillan</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, 2007), σ. 42.
Επίσης, βλ. Ιστορία της Σεξουαλικότητας Ι, σ. 168.</span></div>
</div>
<div id="ftn13" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref13" name="_ftn13" style="mso-footnote-id: ftn13;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[13]</span></span></span></span></span></a><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">M</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, Ιστορία της Σεξουαλικότητας Ι, σ. 158. </span></div>
</div>
<div id="ftn14" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref14" name="_ftn14" style="mso-footnote-id: ftn14;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[14]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">M</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, Για την Υπεράσπιση της Κοινωνίας, μτφρ.
Τ. Δημητρούλια, (Ψυχογιός, 2002), σ. 301.</span></div>
</div>
<div id="ftn15" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref15" name="_ftn15" style="mso-footnote-id: ftn15;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[15]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">M</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, Ιστορία της Σεξουαλικότητας Ι, σ. 161.</span></div>
</div>
<div id="ftn16" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref16" name="_ftn16" style="mso-footnote-id: ftn16;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[16]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Α. Κουκουτσάκη, «Από το κοινωνικό στο
ποινικό κράτος», σ. 114.</span></div>
</div>
<div id="ftn17" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref17" name="_ftn17" style="mso-footnote-id: ftn17;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[17]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">G</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Canguilhem</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, Το Κανονικό και το Παθολογικό, μτ. Γ.
Φουρτούνης, (Νήσος, 2007), σ. 161.</span></div>
</div>
<div id="ftn18" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref18" name="_ftn18" style="mso-footnote-id: ftn18;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[18]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Βλ. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">M</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, Οι μη-κανονικοί, Παραδόσεις στο Κολέγιο
της Γαλλίας, 1974-5, σσ. 103-5.</span></div>
</div>
<div id="ftn19" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref19" name="_ftn19" style="mso-footnote-id: ftn19;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[19]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">M</span><span style="font-family: "Times New Roman";">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Foucault</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Security</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Territory</span><span style="font-family: "Times New Roman";">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">Population,
Lectures at the Collège de France, 1977-8, </span><span style="font-family: "Times New Roman";">σ</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">. 58.</span></div>
</div>
<div id="ftn20" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref20" name="_ftn20" style="mso-footnote-id: ftn20;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[20]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;">D.
Porter, Civilization and the State. A History of Public Health from ancient to
modern times,</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman";">σ</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-GB;">. 56.</span></div>
</div>
<div id="ftn21" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref21" name="_ftn21" style="mso-footnote-id: ftn21;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[21]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: FR;">M. Foucault, Security, Territory,
Population, Lectures at the Collège de France, 1977-8,</span><span style="font-family: "Times New Roman";"> σ. 58.</span></div>
</div>
<div id="ftn22" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref22" name="_ftn22" style="mso-footnote-id: ftn22;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[22]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Αυτ., σσ. 62-3.</span></div>
</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-61580614505098757022013-09-27T11:15:00.000+02:002013-09-27T11:15:31.455+02:00Η κλιμάκωση της νεοφασιστικής βίας & η διαχείρισή της από το πολιτικό σύστημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">λάμπε ρατ</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Μετά
τις εκατοντάδες επιθέσεις και τους τραμπουκισμούς εναντίον μεταναστών, μετά τη
δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν, μετά τις καταδρομικές επιχειρήσεις εναντίον
στεκιών και αγωνιστών της αντεξουσίας και της αριστεράς, έφτασε η ώρα μιας εν
ψυχρώ δολοφονίας με μαχαίρι ενός έλληνα υπηκόου, του Παύλου Φύσσα. Σε μια
περιοχή όπου η Χ.Α. σημείωσε υψηλά εκλογικά ποσοστά και έχει απλώσει για τα
καλά τα πλοκάμια της. Ήταν προφανώς θέμα χρόνου. Η νεοφασιστική βία
κλιμακωνόταν για όποιον είχε μάτια για να δει και αυτιά για ν' ακούσει. Η
δολοφονία έγινε από έναν εξαχρειωμένο λούμπεν εργάτη που έπαιρνε εθνικιστικά
μεροκάματα από το κόμμα και, απ' ό,τι φάνηκε, είχε μια ιδιαίτερη εξοικείωση με
τραμπούκικες - μπραβιλίδικες μεθόδους και πρακτικές. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Ήταν
προσχεδιασμένη δολοφονία στο πλαίσιο της αλλαγής αντζέντας της Χ.Α. (απ' το
μεταναστευτικό στον αντικομμουνισμό), όπως υποστηρίζουν σύντροφοι (βλ. εδώ:
<a href="http://sinialo.espiv.net/?p=12667">http://sinialo.espiv.net/?p=12667</a>); Ήταν πολιτική παρέμβαση για να δοθεί νέα
ώθηση στο κόμμα, αφού η αντιμεταναστευτική αντζέντα του ενσωματώθηκε από τον
Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως ισχυρίζεται διανοούμενος του
ΣΥΡΙΖΑ (βλ. εδώ: <a href="http://www.rednotebook.gr/details.php?id=10588">http://www.rednotebook.gr/details.php?id=10588</a>); </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Όπως
έχουμε ξαναπεί αλλού, η Χ.Α. κινείται παράλληλα σε δύο επίπεδα: και κόμμα και
κίνημα. Το κίνημα συμμορφώνεται στη γενική κατεύθυνση που υποδεικνύει κάθε φορά
το κόμμα. Η ντιρεκτίβα που προφανώς έχει δοθεί τους τελευταίους μήνες είναι:
«πάμε καλά δημοσκοπικά, αυξάνουμε την ισχύ μας, οπότε προχωράμε τα σχέδιά μας
και κλιμακώνουμε τη δράση μας». Συγκεκριμένα για τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη
του Περάματος, είχαν πρόσφατα εξαγγείλει τη δημιουργία «εθνικιστικού φορέα
εργατών». Δεν ήταν λοιπόν τυχαία η επίθεση στα μέλη σωματείων της Ζώνης που
πρόσκεινται στο Κ.Κ.Ε. στις 12-9-2013. Αλλά και ο Π. Φύσσας και ο πατέρας του
ήταν μέλη του συνδικάτου μετάλλου. Ίσως λοιπόν να τον είχαν στοχοποιήσει όχι
μόνο ως αντιφασίστα αλλά και για αυτή την ιδιότητά του, προκειμένου να στείλουν
το μήνυμα ότι δεν αστειεύονται. Να σημειωθεί ότι τα σωματεία εργαζομένων στη
Ζώνη, σε ανακοίνωσή τους στις 21-6-2012, είχαν μεταξύ άλλων αναφέρει ότι:
«Ομάδα εργοδοτών είναι πίσω από μια σειρά από προσπάθειες τα τελευταία 2-3
χρόνια να διαλύσουν τα σωματεία μας ή να τα βάλουν στο χέρι. Αφού εξάντλησαν
κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, το τελευταίο διάστημα έχουν συνάψει σχέσεις με τη
γνωστή σε όλους μας για τη δράση της και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί, Χρυσή
Αυγή, αλλά και με ανθρώπους του υποκόσμου, για να αναλάβουν εργολαβία την με
κάθε τρόπο, μια για πάντα, εκκαθάριση της Ζώνης από εμάς». </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Από την
παραπάνω ντιρεκτίβα και τη συγκεκριμένη στοχοποίηση όμως μέχρι την εντολή για
δολοφονία έλληνα υπηκόου υπάρχει μια απόσταση που δεν καλύπτεται και τόσο
εύκολα από ένα κοινοβουλευτικό πλέον κόμμα. Εκτιμούμε λοιπόν ότι ουδέποτε
δόθηκε άνωθεν εντολή για δολοφονία, χωρίς βέβαια αυτό να «αθωώνει» την ηγεσία,
όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω. Τι νομίζουμε ότι έγινε; Ο τοπικός πυρήνας της
Χ.Α., έχοντας αυξήσει την ισχύ του, ένιωσε έτοιμος να πάει ένα βήμα πιο πέρα,
κι έτσι επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Οι κατά
τόπους πυρήνες της Χ.Α. προφανώς εξαρτώνται από το κόμμα και λογοδοτούν σ'
αυτό. Δεν είναι επ' ουδενί αυτόνομοι. Ως εκτελεστικά όργανα των άνωθεν εντολών
και οδηγιών όμως, έχουν «διακριτική ευχέρεια» κατά την εκτέλεσή τους. Κάτι
αντίστοιχο με την αστυνομία και τα όργανά της δηλαδή. Δεσμεύονται μεν σε ένα
γενικό πλαίσιο, από κει και πέρα όμως ενδέχεται να επιδείξουν «υπερβάλλοντα
ζήλο», να προβούν σε «κατάχρηση εξουσίας». Πρόκειται όμως για «κατάχρηση»
εγγενή στο αρχικό πλαίσιο εξουσίας και στη δομή του καθήκοντός τους. Τα όρια
απ' τα οποία «παρεκκλίνουν» είναι ήδη, εξαρχής, ξεχειλωμένα και ρευστά. Η ωμή
εξουσία που ασκείται υπαγορεύεται από μια </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">de</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">facto</span><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">
σκοπιμότητα και η επιτυχία της εξαρτάται αποκλειστικά από το βαθμό καταστροφής
που επιφέρει. Αν τώρα, η «κατάχρηση» αυτή νομιμοποιείται -ανάλογα με το
υποκείμενο στο στόχαστρο, τη συγκυρία και τους σκοπούς που εξυπηρετεί- από το
καθεστώς, τότε όλα καλά, δεν τρέχει κάστανο (βλ. π.χ. την αδίστακτη και πέραν
της τυπικής νομιμότητας στάση-δράση της στρατοαστυνομίας στην πρόσφατη
περίπτωση των δραπετών των φυλακών Τρικάλων). Αν όμως διαβεί το κατώφλι, αν
ξεπεράσει όρια που δεν έπρεπε να ξεπεραστούν -τουλάχιστον όχι ακόμα, αν
προκαλέσει υπολογίσιμες κοινωνικές αντιδράσεις και αν, αφού καταγγελθεί από
μάρτυρες με αδιάσειστα στοιχεία, συλληφθεί ο δράστης-θύτης, τότε αυτός
αποκόπτεται βιαίως από το πλαίσιο που ως εκείνη τη στιγμή τον προστάτευε και αφήνεται
έκθετος. Τα όργανα δηλαδή είναι αναλώσιμα. Αυτό έγινε με τον Κορκονέα, έτσι και
με τον Ρουπακιά. Ο Πατέρας τότε δεν αναγνωρίζει το παιδί του και το
εγκαταλείπει στα όρνεα να το κατασπαράξουν. Κατ' αυτόν τον τρόπο, και το αρχικό
-εγγενώς ρευστό- πλαίσιο εξουσίας μένει στο απυρόβλητο, και αστική δικαιοσύνη
αποδίδεται, και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Η Χ.Α. σφυρίζει αδιάφορα για τον
Ρουπακιά («ήταν απλά ένας συμπαθών»), όπως η ΕΛ.ΑΣ. απέταξε τον Κορκονέα («ήταν
ένας κακός, ανεκπαίδευτος, αστυνομικός»).</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Όσον
αφορά δε τη σχέση Χ.Α. - καθεστώτος, όπως έχουμε πει σε παλιότερα κείμενα,
«...η Χ.Α. είναι ένα από τα οχήματα πάνω στα οποία ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός
(με τα νεοφιλελεύθερα κράτη έκτακτης ανάγκης που του προσιδιάζουν) θα
προσπαθήσει να επαναρυθμίσει την κοινωνία με ευνοϊκούς για τη λειτουργία του
Συστήματος όρους, να την εκφασίσει και να τη στρατιωτικοποιήσει εθίζοντάς τη
στη βία, την ασχήμια και τη χυδαιότητα, να την οδηγήσει στην πλήρη βιοπολιτική
επιτήρηση, να χειραγωγήσει τις αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων και
καταπιεζόμενων προς εξωτερικούς και εσωτερικούς (μετανάστες, εξαθλιωμένους,
τεμπέληδες, τσαμπατζήδες, απεργούς, αντιφρονούντες: οι νέοι </span><i><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">asozialen</span></i><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">)
εχθρούς... η Χ.Α., με την αντισυστημική ρητορική, την παθιασμένη στράτευση, τον
ακτιβισμό, τα μεροκάματα στα «παλικάρια» που θα τη στελεχώνουν και «το
κοινωνικό έργο» (που θα ενισχυθεί στο μέλλον -βλ. π.χ. «συσσίτια μόνο για
έλληνες»- με τη χρηματοδότηση που θα λάβει ως κόμμα του κοινοβουλίου), είναι
απαραίτητη στο Σύστημα στους καιρούς της άγριας μετάβασης και των ταραχών γιατί
αυτή τη στιγμή τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και του
βιοπολιτικού ελέγχου έχουν απωλέσει την κοινωνική τους νομιμοποίηση, δεν έχουν
κοινωνικά ερείσματα και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν σύντομα γιατί δεν
υπόσχονται πια τίποτα πέρα από την αυτοκρατορία του μικρότερου κακού, ούτε
μπορούν πλέον, ως άμεση συνέπεια του πρώτου, να εμπνεύσουν μαζικά ακροατήρια...
η Χ.Α. είναι το πεδίο απο-ταύτισης με το Σύστημα, το πεδίο παραβίασης του
Συστήματος, που το ίδιο παράγει σ' αυτή την κρίσιμη συγκυρία για να δώσει στους
αγανακτισμένους και οργισμένους υποτελείς την ψευδαίσθηση της αντίστασης στις
προσταγές του Κεφαλαίου και να μπορέσει να αναπαραχθεί αποτελεσματικά χωρίς τον
κίνδυνο της ριζικής αμφισβήτησης...», «...ο φασισμός/ναζισμός είναι ο κένταυρος
του αρχαίου ελληνικού μύθου: το ανθρωπόμορφο παιδί του Θεού Δία-Κυρίαρχου, ο
άρπαγας, υβριστής, αγροίκος και ασελγής που δεν σέβεται τα όρια ούτε του ίδιου
του πατέρα-αφέντη· είναι ο «αληταράς» γιος που όσο πάει κόντρα στον Πατέρα του
άλλο τόσο διαπνέεται από τις ίδιες (κυριαρχικές) αρχές και αξίες...» και «...η
διαδικασία που τη συγκροτεί [τη Χ.Α.] είναι μάλλον ολοποιητική παρά
εξατομικευτική: είναι οργανωμένο κοινοβουλευτικό κόμμα, με ιδεολογική πλατφόρμα
και συγκεκριμένες στοχεύσεις, με διασυνδέσεις και χρηματοδότηση, ένα τυπικό
κόμμα που ευνοείται και προμοτάρεται από το πραγματικό κόμμα (διαπλοκή
κεφαλαίου - μίντια - πολιτικής - μαφίας) και με τη σειρά του προσπαθεί να
αξιοποιήσει τις δυνατότητες που του παρέχονται απ' το πραγματικό κόμμα με σκοπό
να ενδυναμώσει τόσο τη θέση του μέσα στο σύστημα όσο και το ίδιο το
σύστημα...». Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, η Χ.Α. δεν είναι τόσο το μακρύ χέρι
του καθεστώτος -παρόλο που </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">de</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">facto</span><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"> έχει και αυτή τη διάσταση-, όσο
το νόθο τέκνο με πολλαπλή λειτουργική αξία για τον Πατέρα. Ανάμεσα στη Χ.Α. και
το καθεστώς υπάρχει μια διαλεκτική σχέση. Από τη μία η Χ.Α. προσπαθεί να
ενισχύσει τη θέση της μέσα στο Κράτος, μέσα στο κρατικοποιημένο έγκλημα, μέσα
στο διαπλεκόμενο σχήμα «κεφάλαιο (λευκό και μαύρο) - μίντια - πολιτικό
σύστημα». Από την άλλη το καθεστώς χρησιμοποιεί - αξιοποιεί τη Χ.Α. με την
έννοια ότι έχει οφέλη τόσο από την ίδια τη δράση της όσο και από τη διαχείριση
της δράσης της. Βέβαια, το πρώτο βιολί σ΄αυτή τη σχέση το παίζει το βαθύ κράτος
και τα αφεντικά. Όπως την έβγαλαν από την αφάνεια, έτσι και θα μετασχηματίσουν
τον ρόλο της αν προκρίνουν «μια πιο σοβαρή Χ.Α.», όπως είπε κι ο Μπάμπης
Παπαδημητρίου, αυτός ο έμμισθος τσανακογλείφτης του καθεστώτος.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Ας
δούμε τώρα πώς διαχειρίστηκε το πολιτικό σύστημα τη δολοφονία του Π. Φύσσα.
Καταρχάς, η διαχείριση δεν ήταν ενιαία. Οι πολιτικοί παίχτες είναι πλέον
πολλοί, και συχνά διαφωνούν μεταξύ τους. Επειδή όμως συμφωνούν στα μείζονα, οι
φαινομενικά αντιθετικές πλευρές της διαχείρισης καταλήγουν να έχουν μια
συμπληρωματικότητα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, όλες αποτελούν εν τέλει μέρος μιας
διακυβέρνησης με κύριους σκοπούς την ενίσχυση του διαμεσολαβητικού ρόλου του
Κράτους και την αντίστοιχη αφαίρεση δύναμης από τους υποτελείς, την ανανέωση
της πίστης στους θεσμούς (συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων και των μίντια,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα οποία συντονίζονται με το κοινό περί
δικαίου αίσθημα για να επανακτήσουν το κύρος τους στις συνειδήσεις των
υποτελών), την ιδεολογικοποίηση και ως εκ τούτου την απονεύρωση της τρέχουσας
κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, τον εγκλεισμό των υποτελών στο μαντρί της
νομιμοφροσύνης ή της νόμιμης αντίστασης, την εκτροπή του κοινωνικού πολέμου σε
κατευθύνσεις που διαιρούν τους υποτελείς και γίνονται εύκολα αντικείμενο
διαχείρισης. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Η
κυβέρνηση, δια του πρωθυπουργικού διαγγέλματος, παίζει σε πολλά επίπεδα: εθνική
ενότητα κάτω από την κρατική κηδεμονία («Δεν είναι ώρα για εσωτερικές διαμάχες.
Ούτε για ένταση. Οι όποιες πολιτικές διαφωνίες λύνονται με διάλογο δημοκρατικό,
όχι με διαφωνίες εμπρηστικές, ούτε με τη βία, απ’ όπου και αν προέρχεται, και
–πολύ περισσότερο– όχι με το αίμα. Που μας διαιρεί μέσα και μας εκθέτει έξω από
την Ελλάδα. Όπως συνέβη με την απάνθρωπη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που κάθε
Έλληνας καταδικάζει με απέχθεια. Αγωνίζομαι και θα αγωνιστώ μέχρι τέλους για να
τελειώσει η ανηφόρα των θυσιών του ελληνικού λαού.»), δημοκρατικό ανθρωπισμό
(«απάνθρωπη δολοφονία του Παύλου Φύσσα», «η κατηφόρα της βίας»), συγκινησιακό -
ηθικιστικό λαϊκισμό («ας σεβαστεί λοιπόν ο καθένας το λαό, τους κόπους και τις
θυσίες του»), επίκληση στο πατριωτικό συναίσθημα («να αποκτήσει η Ελλάδα εκείνο
που της αξίζει: ανάπτυξη, ειρήνη και ευημερία», «της χώρας που γέννησε τη
Δημοκρατία»), πρόσδοση ιστορικά φορτισμένης ταυτότητας στη Χ.Α. («επίγονοι των
ναζί») ώστε να κατευθύνει τη σκέψη σε μια συγκινησιακή καταδίκη του απόλυτου
Κακού και να την απομακρύνει από την ανίχνευση του ρόλου της Χ.Α. στην τρέχουσα
συγκυρία, μηδενική ανοχή - αποφασιστικότητα - πυγμή ενάντια στους «εχθρούς της
Δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής». Έτσι λοιπόν, «η Δημοκρατία», ήτοι το
καπιταλιστικό Κράτος, αφενός εμφανίζεται ως εγγυητής της κοινωνικής
σταθερότητας, ως επιδιαιτητής ανάμεσα στα «άκρα», ως ο αυταρχικός -όταν
χρειάζεται- ηθικός προστάτης και τιμωρός του Κακού και αφετέρου δείχνει τα
δόντια, όχι βέβαια στη Χ.Α. αλλά στους πραγματικούς ή δυνάμει αντιπάλους της,
ενός ντεσιζιονιστή απόλυτου Κυρίαρχου που διακρίνει κατά το δοκούν σε φίλους
και εχθρούς. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Παράλληλα,
μια άλλη κίνηση, αυτή τη φορά από τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ., παράγει το προς μαζική
κατανάλωση θέαμα της αμείλικτης διασφάλισης της δημόσιας τάξης. Ο υπουργός
καταθέτει στον εισαγγελέα του αρείου πάγου μια λίστα με ποινικά αδικήματα που
αποδίδονται στη Χ.Α., που είναι βέβαια πταίσματα σε σχέση τόσο με αυτά που δεν
βεβαιώνονται από καμιά δικογραφία όσο και με αυτά που βεβαιώνονται μεν αλλά
βρίσκονται εκτός λίστας. Τι μήνυμα στέλνει το Κράτος στη Χ.Α. με αυτή την
κίνηση; «Το παρακάνατε μάγκες! Πρέπει να κρατήσουμε τα στοιχειώδη προσχήματα».
Κάποιοι αναλώσιμοι οπαδοί - κινηματίες της Χ.Α. μπορεί να συλληφθούν και να
καταδικαστούν το πολύ για σωματική βλάβη, και μέχρι εκεί θα φτάσει -προς το
παρόν- το χέρι του ποινικού νόμου. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Όσον
αφορά κάποιες φράξιες του ΠΑΣΟΚ, την «κεντροαριστερά», τις φυλλάδες τους και τα
κανάλια τους, στην προσπάθειά τους να βρουν τη θέση τους στο αναδομούμενο
πολιτικό σκηνικό, παίζουν τώρα το χαρτί του αντιφασισμού - αντιναζισμού. Αυτοί
οι ευαίσθητοι δημοκράτες συγκλονίστηκαν από τη δολοφονία «ενός νεαρού
ανθρώπου», και έτσι ενεργοποιήθηκαν τα πάλαι ποτέ αντιφασιστικά αντανακλαστικά
τους. Στηλιτεύουν την ανοχή που για καιρό επιδείκνυε η Ν.Δ. προς τη Χ.Α.,
απορρίπτουν απερίφραστα τη θεωρία των δύο άκρων ως ανιστόρητη. Το περιβόητο
«συνταγματικό τόξο» (</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">sic</span><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">),
στο οποίο βέβαια εντάσσουν και τον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να έρθει σε συννενόηση
ενάντια στον «κοινό εχθρό». Δείχνουν με το δάχτυλο τη Χ.Α., στην προσπάθειά
τους να αυξήσουν την ισχύ τους συσπειρώνοντας τους «κεντρώους δημοκρατικούς,
προοδευτικούς πολίτες», την «κοινωνία των πολιτών». Παράγουν συστηματικά έναν
λόγο αληθείας σύμφωνα με τον οποίο ο μεγαλύτερος εχθρός είναι από τη μία ο
νεοναζισμός και από την άλλη η λαϊκή αντιβία, και όχι οι πολιτικές λεηλασίας
και αρπαγής και ο θεσμικός αυταρχισμός που τις συνοδεύει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χτυπούν εξάλλου συνεχώς τα από τα κάτω
ριζοσπαστικά κινήματα (βλ. π.χ. Σκουριές Χαλκιδικής), εγκαλούν και ταυτόχρονα
προσεταιρίζονται τον ΣΥΡΙΖΑ (πολύ θα ήθελαν μια συνεργασία με έναν μετριοπαθή,
αποκαθαρμένο από αριστεριστές και κινηματίες ΣΥΡΙΖΑ). Στο εξής, αυτοί οι
απατεώνες θα επιμένουν ολοένα και περισσότερο στην ανάγκη συγκρότησης μιας
«κεντροαριστεράς» που θα στέκει ως «η κύρια δύναμη σταθερότητας στην χώρα,
ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη δεξιά και την αριστερίστικη και λαϊκιστική
αριστερά».</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Ως προς
τους κρατιστές του ΣΥΡΙΖΑ, εγκαλούν το κράτος ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του
και ζητούν απ' αυτό -ιδίως την αστυνομία και τη δικαιοσύνη- «να τσακίσει τη
Χ.Α.», με αποτέλεσμα να καλλιεργούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, να αφαιρούν
δύναμη από τον λαϊκό παράγοντα και να ενισχύουν τόσο την διαμεσολάβηση του Κράτους
στις κοινωνικές σχέσεις όσο και το κρατικό μονοπώλιο της απόφασης. Επίσης,
προσπαθούν διαρκώς να επαναφέρουν την ιδεολογική διαιρετική τομή αριστεράς -
δεξιάς, να επανασυγκροτήσουν τον πάλαι ποτέ «αντιδεξιό λαό», απαντώντας κατ'
αυτόν τον τρόπο με το ίδιο νόμισμα στις τακτικές συσπείρωσης ενός συντηρητικού
και φοβικού ακροατηρίου που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Έτσι όμως χάνεται από το
προσκήνιο η σύγκρουση ζωής και θανάτου που θα διατρέξει ολόκληρο τον 21ο αιώνα.
Αυτή δεν είναι η σύγκρουση αριστεράς - δεξιάς, γιατί έχει απωλέσει την
καθαρότητα, τη ζωντάνια, την ενέργεια και την ικανότητα να εμπνέει και να
κινητοποιεί που είχε κάποτε, κουβαλά τα βαρίδια και τον τρόπο σκέψης του
παρελθόντος, διαιρεί τους υποτελείς λόγω της ιστορικής της φόρτισης και μόνο, έχει
πια καταστεί αφηρημένη και σχετική όσα νοήματα κι αν επενδυθούν στους δύο
όρους, είναι ξεπερασμένη, αναχρονιστική, αποπροσανατολιστική και εύκολα
διαχειρίσιμη στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία. Η σύγκρουση ζωής και θανάτου
λοιπόν δεν είναι άλλη από τη σύγκρουση της Ζωής με τον Θάνατο, των
καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων (ανταγωνισμός, φιλελεύθερος ωφελιμισμός,
ταχύτητα κ.α.) με τον κοινωνικό κομμουνισμό (αμοιβαιότητα, αλληλοβοήθεια,
συνεργασία, βραδύτητα κ.α.), του Κράτους με την ελεύθερη ένωση προσώπων, του
εμπορεύματος με τις κοινωνικές ανάγκες, της λιτότητας ή της ανάπτυξης με την
αρμονική και βιώσιμη σχέση με τη φύση πέρα από τα δίπολα που θέτει ο κυρίαρχος
τρόπος παραγωγής και πέρα από το κυρίαρχο πολιτισμικό-ανθρωπολογικό μοντέλο,
της Προόδου -που σωρεύει ερείπια επί ερειπίων- με το φρένο στην Πρόοδο, του
καπιταλιστικού χάους και ανασφάλειας με την αξιοπρεπή ζωή, της ανεργίας και της
αναπόδραστης αναγκαιότητας της μισθωτής εργασίας με την ελεύθερη και με
ανθρώπινους ρυθμούς συνεργασία, της ηθικής εξαχρείωσης με την </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">common</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">
</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">decency</span><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">,
της λοβοτομημένης σκέψης με την ελεύθερη σκέψη.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">λάμπε
ρατ</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">τέλη
σεπτέμβρη 2013</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">παλιότερα σχετικά κείμενα:</span></div>
<div class="MsoBodyText" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><a href="http://eleftheriakos.gr/taxonomy/term/161">http://eleftheriakos.gr/taxonomy/term/161</a></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><a href="http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2013/01/blog-post_31.html">http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2013/01/blog-post_31.html</a></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><a href="https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1466844">https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1466844</a></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><a href="https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1473899">https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1473899</a></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"><a href="https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1486191">https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1486191</a></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-76842914536600585672013-09-19T11:09:00.002+02:002013-09-19T11:50:48.772+02:00«Μπάτσοι, τι-βι, νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/fH9CLuJNmtE" width="420"></iframe><br />
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<h1 style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται
περίτρανα ότι το γνωστό σύνθημα «Μπάτσοι, τι-βι, νεοναζί, όλα τα καθάρματα
δουλεύουνε μαζί» συμπυκνώνει με μετωνυμικό τρόπο την πραγματικότητα της ταξικής
πάλης. </span></h1>
<h1 style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">Το βίντεο αφιερώνεται εξαιρετικά
σε εκείνους τους «ευαίσθητους δημοκράτες» που παπαγαλίζουν τα περί «καταδίκης
της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» και μας μιλάνε για «άκρα», για την «ουδετερότητα»
του κράτους κι άλλες τέτοιες παπαρολογίες.</span></h1>
<h1 style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">Οι φασίστες ως «αγανακτισμένοι
πολίτες» (όπως τους παρουσίασαν τα μμε) εν δράσει με την κάλυψη (φυσικά!) των
μπάτσων.</span></h1>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">ΕΛΑΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΗ
ΑΥΓΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ!</span></b><h1 style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></h1>
<h1 style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">Αναδημοσιεύουμε από το <a href="http://communisation.espivblogs.net/">http://communisation.espivblogs.net/</a></span></h1>
<h1 style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></h1>
<h1 style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-size: 12.0pt;"><a href="http://communisation.espivblogs.net/2013/09/18/rip-killahp-%ce%bf-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%86%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%8c%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85/"><span style="color: windowtext; text-decoration: none; text-underline: none;">RIP #KillahP
– Ο αντιφασισμός δύναμη και όριο του κινήματος στην Ελλάδα</span></a></span></h1>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Δε θέλει και πολύ μυαλό για να
καταλάβει κανείς ποια είναι τα στρατόπεδα που συγκρούονται. Από τη μια πλευρά
είναι τα ΜΑΤ και οι «φουσκωτοί μπράβοι» των καπιταλιστών που δολοφόνησαν τον
Killah P γιατί οι στίχοι των τραγουδιών του συμπυκνώνονται στο «αλήτες είναι τα
ματ κι οι τραπεζίτες», κι από την άλλη πλευρά οι προλετάριοι από τη
φτωχογειτονιά που έγινε η δολοφονία, από την ευρύτερη φτωχή εργατική περιοχή
αλλά και από ολόκληρη την Αθήνα και σε ολόκληρη την Ελλάδα: Οι προλετάριοι που «τα
σπάνε». Αυτές κι αυτοί που πετάνε πέτρες στους μπάτσους κι όλες αυτές κι αυτοί
που τους βοηθάνε με την παρουσία τους να το κάνουν. Αυτοί που σπάνε τις
βιτρίνες, τα αμάξια, τα μαγαζιά, δηλώνοντας με τις πράξεις τους απερίφραστα ότι
αφού για να υπάρχει όλη αυτή η νεκρή εργασία σήμερα πρέπει να δολοφονούνται
τύποι σαν τον KillahP από τους μπράβους των αφεντικών, ε, τότε, ναι! όλη αυτή η
νεκρή εργασία πρέπει να καταστραφεί, να λαμπαδιάσει, να την πάρει ο διάολος.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Αυτή όμως η σύγκρουση και αυτές οι
πρακτικές που είναι αναγκαίες για κάθε αλλαγή στις κοινωνικές σχέσεις δε
συμβαίνουν ποτέ σε ιστορικό κενό. Δεν είναι ποτέ «Οι Πρακτικές» που αν τις
ακολουθήσουν όλοι, τότε θα γίνει η επανάσταση. Είναι πρακτικές βουτηγμένες στη
συγκυρία, δηλαδή σε ένα ποτάμι ολόκληρο από συνθήκες και συσχετισμούς, που
είναι το αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων συγκρούσεων και που καθορίζει
αυτές τις πρακτικές, τις βάζει σε ένα πλαίσιο και τις παρασέρνει στην πορεία
του.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι
αντιφάσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας παράγονται ως σύγκρουση «φασισμού-αντιφασισμού».
Δεν έχει σημασία ότι γνωρίζουμε όλοι πώς η ΧΑ δεν είναι παρά ένα παράρτημα της
κρατικής και ιδιωτικής αστυνομίας που καταστέλλει με όλους τους τρόπους το προλεταριάτο
και διασφαλίζει τη συνέχεια της αναδιάρθρωσης, την υποτίμηση της εργασιακής
δύναμης. Δεν έχει σημασία ότι γνωρίζουμε όλοι πώς το κράτος είναι αυτό που
επιλέγει πώς και πότε θα οξύνει τη στρατηγική της έντασης που ακολουθεί εδώ και
5 χρόνια με ολοένα και μεγαλύτερη προσήλωση, καθώς οι κίνδυνοι για τη
συνέχεια του αυξάνονται. Όσα κι αν ξέρουμε, ότι κι αν κατανοούμε, είναι πολύ
δύσκολο να ξεφύγουμε από τους φετιχισμούς της καπιταλιστικής κοινωνίας, σ’ αυτήν
την περίπτωση, ειδικά, από το φετιχισμό της πολιτικής, το φετιχισμό της
δημοκρατίας.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Η σύγκρουση αυτή τη φορά,
εγκλωβισμένη μέσα στον αντιφασισμό, έγινε στην Αμφιάλη, εκεί δηλαδή που βόλευε
το κράτος να γίνει, εκεί που έδρασαν οι παρακρατικοί μηχανισμοί το τελευταίο
διάστημα. Δεν έγινε σε πολλά σημεία της μητρόπολης όπως το πρώτο βράδυ του
Δεκέμβρη του 2008, ούτε εκφράστηκε ως επίθεση στο αρχηγείο της αστυνομίας όπως
έγινε την πρώτη Κυριακή εκείνου του Δεκέμβρη. Η περίοδος που διανύουμε τώρα
είναι διαφορετική και από την «περίοδο του Δεκέμβρη» (από τα φοιτητικά του
06-07 μέχρι το Μάη του ’10) και από την «αντι-μνημονιακή περίοδο» (από το Μάη
του ’10 μέχρι το Φλεβάρη του ’12). Στην τωρινή περίοδο το προλεταριάτο έχει
εναποθέσει τις ελπίδες του για να διασωθεί από την ισοπέδωση στην αριστερά,
έτσι η περίοδος αυτή παράγει αναγκαστικά τη σύγκρουση ως σύγκρουση «δεξιάς-αριστεράς»,
ως αναβίωση του ιστορικού ελληνικού διπόλου. Φαίνεται, από την ως τώρα εξέλιξη
των πραγμάτων, ότι σ’ αυτή τη βάση θα συνεχίσει να συγκροτείται η σύγκρουση, να
δομούνται τα στρατόπεδα (χωρίς βέβαια να αποκλείονται άλλες συναντήσεις
που θα φέρουν ρήξεις και ανατροπές). Δεν έχει νόημα να κρίνουμε αξιολογικά
την ιστορική παραγωγή της περιόδου. Αυτή είναι. Ας μην έχουμε όμως αυταπάτες
ότι <i>επιλέγουμε</i> εμείς αυτό το πεδίο σύγκρουσης, ας μην έχουν αυταπάτες
ακόμη και αυτοί οι σύντροφοι που έχουν ως πιο έντονο ταυτοτικό στοιχείο για τη
δραστηριότητα τους τον «αντιφασισμό».</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Το κράτος κλιμακώνει συνειδητά το
επίπεδο της βίας του και μας αναγκάζει να έχουμε στο οπτικό μας πεδίο ως εχθρό
μας τη Χρυσή Αβγή. Παρά τις παρωπίδες όμως που μας φοράει η <i>πραγματικότητα</i>
που ζούμε, ξέρουμε όλοι ότι τα σφαγεία δουλεύουν ακόμη κι όταν δεν έχουν όση
δύναμη έχουν σήμερα οι μαχαιροβγάλτες σαν αυτούς της ΧΑ. Ο εχθρός που πρέπει να
νικήσουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας δεν είναι αυτός που θέλει το κράτος να
μας τοποθετήσει απέναντι, για να μας πείσει ότι το ίδιο είναι μαζί μας, αρκεί
να καταφέρουμε με τους αγώνες και το αίμα μας να το κάνουμε «πιο» δημοκρατικό. <b>Ο
εχθρός ΔΕΝ εξαντλείται στη Χρυσή Αβγή</b>. Ο εχθρός είναι το ίδιο το
δημοκρατικό κράτος, που αποτελεί βασικό μηχανισμό αναπαραγωγής της
καπιταλιστικής κοινωνίας και που όταν ζορίζεται γεννάει μέσα από τα σπλάχνα του
την κάθε Χρυσή Αβγή. Και η κάθε Χρυσή Αβγή, όπως κάθε έκτρωμα που παράγεται από
τα σπλάχνα του κράτους για να διαχειριστεί την ταξική πάλη, ας μην έχουμε καμία
αμφιβολία, ότι αν χρειαστεί θα θυσιαστεί στο βωμό της συνέχειας του κράτους.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Ακόμη και σήμερα, παρά τα φαινόμενα
και τις κορώνες του κάθε φασίστα συμβούλου του πρωθυπουργού, αυτό μπορεί να
είναι το αποτέλεσμα της δολοφονίας του Killah P. Ίσως η απαραίτητη για τη
συνέχιση της αναδιάρθρωσης χρυσαβγιτοποίηση του κράτους να επιτευχθεί
πραγματικά με την <b>κατάργηση της Χρυσής Αβγής</b>. Η κατάργηση
της Χρυσής Αβγής από το κράτος, αν συμβεί, θα είναι μια αντιφατική «νίκη» του
αντιφασιστικού κινήματος που έχει παραχθεί στην Ελλάδα. Θα μας ελαφρύνει,
ειδικά όσους είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο με τον Killah P από το βάρος που έχει
προσθέσει πάνω μας η ενδυνάμωση της με τα λεφτά των αφεντικών και τις πλάτες
των μπάτσων. Αλλά το κρίσιμο στοιχείο για το κράτος δεν είναι η ύπαρξη ή μη της
χρυσής αβγής, το κρίσιμο είναι η συνέχιση της διαδικασίας υποτίμησης με
ενσωμάτωση των δικών μας αγώνων. Αυτή η συνέχεια/ενσωμάτωση είναι που απαιτεί
σήμερα την ύπαρξη καταστολής επιπέδου ΧΑ, αυτή είναι που μπορεί να αναγκάσει το
κράτος να μεταμορφωθεί.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Rest In Peace λοιπόν Killah P, μας
βοήθησες στον πόλεμο όσο ήσουν μαζί μας. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας…<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-88986819603858838972013-07-26T13:54:00.000+02:002013-07-26T13:54:25.469+02:00Χρέος, Πίστωση, Ενοχή: Σημειώσεις για μία γενεαλογική ανάγνωση του Μνημονίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
Του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θανάση Λάγιου</b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Βαδίζοντας προς τις εκλογές προκύπτει ένα ερώτημα: Πώς μπορεί
μία κοινωνία να υπερασπιστεί τον εαυτό της, ενώ ταυτόχρονα νιώθει ένοχη για την
υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας της; Πώς μπορεί μία κοινωνία να
επανεπινοήσει τη δημοκρατία της, ενώ την ίδια στιγμή πιστεύει ότι οφείλει την
ίδια της την πολιτική και οικονομική επιβίωση σε εξωτερικές δυνάμεις δανειστών;
</div>
<div class="MsoNormal">
Είναι προφανές ότι αυτά ακριβώς τα αισθήματα ενοχής και
οφειλής έχουν έως τώρα διαδραματίσει τον κύριο ρόλο στις κοινωνικές εξελίξεις
σε ό,τι πλέον ονομάζεται «εποχή του Μνημονίου». Εξ ου και η κυρίαρχη αίσθηση
ότι τα τελευταία δύο χρόνια επικρατεί ένας ηθικολογικός λόγος, όχι μόνο στις
πολιτικές αναλύσεις, είτε ως «στάση υπευθυνότητας και αυτοσυγκράτησης»
(μνημονιακές δυνάμεις) είτε ως στάση «αγανάκτησης και απειθαρχίας»
(αντι-μνημονιακές δυνάμεις), αλλά και στις οικονομικές αναλύσεις, είτε ως
«ανταπόκριση στην εμπιστοσύνη που μας έδειξαν οι δανειστές μας» είτε ως «μη
αναγνώριση των οφειλών μας». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πάγκαλος με την απόφανση «Όλοι
μαζί τα φάγαμε», συνόψισε ευφυώς το όλο ζήτημα, το διακύβευμα της εποχής,
δηλαδή την αναδιανομή των σχέσεων ενοχής και οφειλής, δηλαδή του <i style="mso-bidi-font-style: normal;">χρέους </i>και της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ευθύνης</i>. Την πλέον αιχμηρή διατύπωση αυτής της ηθικολογικής
προσέγγισης των πραγμάτων τη βρίσκει, άλλωστε, κανείς στο δίλημμα των εκλογών
το οποίο είτε στην <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πολιτική</i> του
έκφραση (Δύση ή Ανατολή) είτε στην <i style="mso-bidi-font-style: normal;">οικονομική</i>
του (Ευρώ ή Δραχμή) μεταφράζεται <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ηθικολογικά</i>
ως: Ενοχή ή Αθωότητα;</div>
<div class="MsoNormal">
Ωστόσο, αν δεν σπεύσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα
ερωτήματα, αλλά πάρουμε μία ανάσα και αποπειραθούμε να διαβάσουμε γενεαλογικά
τα κύρια σημεία τους και τους όρους της ρητορικής τους που έχουν ενταχθεί πια
στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, ίσως δούμε τότε τα πράγματα πιο καθαρά, καθώς
αυτά τα ερωτήματα δεν προκύπτουν «εν κενώ», αλλά παίρνουν μορφή και αποκτούν
περιεχόμενο μέσα από την ίδια την ιστορία μας. Αν, κατά <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Nietzsche</span>, «το κληρονομικό ελάττωμα των
φιλοσόφων είναι η έλλειψη ιστορικής αίσθησης», το κληρονομικό βάρος που
σηκώνουμε αναπόφευκτα όλοι μας είναι η ίδια η ιστορία της γλώσσας και η γλώσσα
της ιστορίας, η οποία κατά τον <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Marx</span>,
«βαραίνει σαν εφιάλτης πάνω στα μυαλά των ζωντανών». Επομένως, ίσως, δεν
χρειάζεται να αναλωνόμαστε σε μία συνεχή και ατελεύτητη κριτική της κυρίαρχης
«προπαγάνδας», για να βρούμε πίσω από τα επίσημα ψέματα την αλήθεια που
υποτίθεται ότι μας κρύβουν οι κυρίαρχοι, όταν δεν κάνουν καν τον κόπο να την κρύψουν.
Αντίθετα, προσπαθούν επίμονα και ακατάπαυστα να την επιβάλλουν ως τη μοναδική.
Αν ισχύει η φουκωική σύλληψη ότι οι σχέσεις εξουσίας παράγουν την αλήθεια και
δεν την καταστέλλουν, με τον ίδιο τρόπο που παράγουν πλούτο, τότε ίσως πρέπει
να στρέψουμε την προσοχή μας στα λόγια της ίδιας της εξουσίας, για να κατανοήσουμε
τις πρακτικές της πολιτικής οικονομίας της Αλήθειας. </div>
<div class="MsoNormal">
Ενδεικτικά, λοιπόν, και παίρνοντας ως πρότυπο τη Δεύτερη
Πραγματεία της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Γενεαλογίας της Ηθικής</i>
(1887) του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Nietzsche</span>:</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><u>Μνημόνιο</u></i></b>: Αν αναζητήσει κανείς την ετυμολογική προέλευση
της λέξης, δε θα δυσκολευθεί να βρει τη λέξη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μνήμη</i>. Όπως αναφέρει και η Βικιπαίδεια, «ως μνημόνιο εννοείται οποιοδήποτε
έγγραφο ή άλλο μέσο βοηθά τη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μνήμη</i>
μέσω της καταγραφής γεγονότων ή συγκεκριμένων παρατηρήσεων πάνω σε ένα δεδομένο
θέμα». Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη την αγγλική εκδοχή της, πληροφορούμαστε ότι το
μνημόνιο (<span style="mso-bidi-font-style: italic;">memorandum</span>) είναι
συντομευμένη μορφή του γερουνδιακού λατινικού τύπου «<span style="mso-bidi-font-style: italic;">memorandum est», από το ρήμα memorare (υπενθυμίζω) και δηλώνει τον σκοπό:
πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">Πώς επιτυγχάνεται η
υπενθύμιση, πώς αποκτάται η ικανότητα της μνήμης; <i>Μέσω θυσιών και πόνου</i>.
Για του λόγου το αληθές:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">«Οι άνθρωποι στην <a href="http://www.inews.gr/t/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1_ellada.htm" title="ελλαδα, ellada"><span style="color: windowtext; text-decoration: none; text-underline: none;">Ελλάδα</span></a> περνάνε πολλά, είναι πολύ σκληρό να σου
μειώνουν τον ήδη χαμηλό μισθό». Angela Merkel, Γερμανίδα Καγκελάριος, 22.2.2012</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">ή</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">«<span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Οι θυσίες, που ζητήθηκαν από τους Έλληνες για
να μείνουν στο ευρώ, δεν είναι υπερβολικές</span>». Wolfgang Schäuble, Γερμανός
Υπουργός Οικονομικών, 12.3.2012</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">ή </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">«Είναι απαραίτητο
να εφαρμοστούν επώδυνα μέτρα, με τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη σε
κυβερνητικό, κοινοβουλευτικό και κοινωνικό επίπεδο». Christine Lagarde,
διευθύντρια ΔΝΤ. 20.3.2012</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">ή</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">«Πώς να
δημιουργηθεί μνήμη στο ζώο άνθρωπος; (…) Αυτό το παμπάλαιο πρόβλημα, (…), δε
λύθηκε με ήπιες απαντήσεις και μέσα· ίσως, μάλιστα, να μην υπήρξε τίποτε πιο
φοβερό και ανησυχητικό στην προϊστορία του ανθρώπου από τη <i>μνημοτεχνική</i>
του». </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Nietzsche</span>,
ΓΗ, ΙΙ, § 3.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><u>Χρέος</u></i><u>:</u> </b>Η ετυμολογία μας θυμίζει ότι το χρέος δεν
είναι μόνο μία οικονομική έννοια, αλλά κατά βάση μία ηθική: χρέος είναι το
καθήκον, το δέον που απορρέει από μία υπόσχεση την οποία δίνει κάποιος σε
κάποιον άλλο (Ι. Σταματάκου, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Λεξικόν της
Αρχαίας Ελληνικής</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Γλώσσης</i>, &
Γ. Μπαμπινιώτη, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Λεξικό της Νέας Ελληνικής
Γλώσσας</i>). Στις λατινογενείς γλώσσες, το ουσιαστικό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">debt</span> (χρέος) προέρχεται από το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">de</span> + <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">habere</span> (αποστερώ, χρωστώ), το οποίο
συνδέεται ετυμολογικά – και ηθικά – με το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">habitus</span> (έθος, συνήθεια, χαρακτηριστικό της θρησκευτικής ή
εκκλησιαστικής τάξης) (βλ. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Online</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Etymology</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Dictionary</span>).</div>
<div class="MsoNormal">
Εξ ου και η άμεση σχέση χρέους και ενοχής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><u>Ενοχή</u></i><u>:</u> </b>ετυμολογικά, ανακαλύπτουμε ότι η αρχική
σημασία της λέξης είναι η ευθύνη και η υποχρέωση που έχει κανείς απέναντι σε
κάποιον άλλο. Μάλιστα, η νομική σημασία της λέξης δηλώνει τη σχέση με την οποία
κανείς αναλαμβάνει μία υποχρέωση προς έναν άλλο σε παροχή (δανειστής -
οφειλέτης) (Γ. Μπαμπινιώτη, <i>Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας</i>). Στα αγγλικά, το
ουσιαστικό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">guilt</span>
(ενοχή) προέρχεται από το αγγλοσαξονικό ρήμα <span style="mso-bidi-font-style: italic;">gieldan</span> (ξεπληρώνω, χρωστώ) (Wikipedia/<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Online</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Etymology</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Dictionary</span>).</div>
<div class="MsoNormal">
Πώς συνδέεται <i style="mso-bidi-font-style: normal;">η
οικονομική και η ηθική</i> σημασία του χρέους/ενοχής; <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μέσω της σύναψης και της τήρησης ή μη των συμβολαίων, των όρων
δανεισμού και των οικονομικών συμφωνιών</i> (ομολογιών: υποσχέσεων με
θρησκευτικό όρκο). Για του λόγου το αληθές:</div>
<div class="MsoNormal">
«Οι Έλληνες έχουν αναλάβει δεσμεύσεις, θα πρέπει να τις
σεβαστούν επακριβώς, δεν υπάρχει επιλογή, ο χρόνος πιέζει, πρέπει να
υπογράψουν». Nicolas Sarközy, Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. 6.2.2012.</div>
<div class="MsoNormal">
ή </div>
<div class="MsoNormal">
«'Εμείς με ευχαρίστηση βοηθούμε, αλλά δεν πρέπει να δίνουμε
την αίσθηση στους τρίτους ότι αυτοί δεν πρέπει να προσπαθούν. Καθένας είναι
υπεύθυνος για τον εαυτό του». <span style="mso-bidi-font-style: italic;">Wolfgang
Schäuble, Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, 12.2.2012</span></div>
<div class="MsoNormal">
ή</div>
<div class="MsoNormal">
«Δεν δίνουμε τίποτα χωρίς αντάλλαγμα. Και αυτό είναι στο
πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης». Philipp Rösler, Γερμανός Υπουργός
Οικονομίας. 23.2.2012<span style="mso-bidi-font-style: italic;"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">ή </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">«Είχαν ποτέ αυτοί
οι μέχρι τούδε γενεαλόγοι της ηθικής την παραμικρή υποψία, ακόμη και στα όνειρά
τους, ότι η βασική ηθική έννοια “</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-style: italic;">Schuld</span><span style="mso-bidi-font-style: italic;">” (ενοχή) έλκει την καταγωγή της από την πολύ ηθική έννοια ‘‘</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-style: italic;">Schulden</span><span style="mso-bidi-font-style: italic;">’’ (χρέη, οφειλές) (…) από τη σχέση
συμβολαίου μεταξύ πιστωτή και οφειλέτη, η οποία είναι τόσο παλιά όσο και η ιδέα
της ύπαρξης ‘‘δικαιικών υποκειμένων’’, σχέση που με τη σειρά της ανάγεται στις
βασικές μορφές της αγοράς, της πώλησης, του αντιπραγματισμού, του εμπορίου». </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Nietzsche</span>, ΓΗ, ΙΙ, § 4.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><u>Πίστωση</u></i><u>:</u></b> ετυμολογικά, ήδη από την αρχαία
ελληνική, η λέξη σήμαινε τη διαβεβαίωση, τη δέσμευση μέσω εγγύησης, την
εξασφάλιση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης με όρκο (Ι. Σταματάκου, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Γλώσσης</i>). Στις λατινογενείς γλώσσες, το
ουσιαστικό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">credit</span>
(πίστωση, εμπιστοσύνη) προέρχεται από το ρήμα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">credo</span> (πιστεύω).</div>
<div class="MsoNormal">
Τι συνέπειες έχει η απώλεια της πίστωσης, της εμπιστοσύνης
μεταξύ των συμβαλλομένων; <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Την βίαιη και
εκ των άνωθεν κατάλυση της κοινότητας</i>.</div>
<div class="MsoNormal">
Για του λόγου το αληθές:</div>
<div class="MsoNormal">
«Το σημαντικό είναι να τηρούν όλοι τις υποχρεώσεις τους και
να σταματούν με ολοένα νέες απαιτήσεις, φήμες και ερωτήματα να δημιουργούν
συνθήκες ασφυξίας στο φυτό της εμπιστοσύνης που πάει να ανθίσει». <span style="mso-bidi-font-style: italic;">Wolfgang Schäuble, Γερμανός Υπουργός
Οικονομικών, 8.4.2012</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">ή </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">«Η ελληνική
κυβέρνηση πρέπει να γνωρίζει ότι η υπομονή έχει τα όριά της».</span> Philipp
Rösler, Γερμανός Υπουργός Οικονομίας. 7.11.2011</div>
<div class="MsoNormal">
ή</div>
<div class="MsoNormal">
«<span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Είχε τεθεί το
ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ στο G20</span>».<span style="mso-bidi-font-style: italic;"> Christine Lagarde, διευθύντρια ΔΝΤ.
2.3.2012</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"></span>«η βασική σχέση της
κοινότητας με τα μέλη της είναι η σχέση του πιστωτή και του οφειλέτη (:..) Ο
εγκληματίας είναι ένας οφειλέτης, ο οποίος, όχι μόνο δεν ξεπληρώνει τα οφέλη
και τα δάνεια που πήρε, αλλά και επιτίθεται στον πιστωτή του: επομένως, όπως
είναι δίκαιο, όχι μόνο του στερούν στο εξής όλα αυτά τα αγαθά και τα πλεονεκτήματα,
αλλά και του υπενθυμίζουν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">τι σήμαινε το
ότι τα είχε στη διάθεσή του</i>. Η οργή του ζημιωμένου πιστωτή, της κοινότητας,
τον ξαναστέλνει στην άγρια και εκτός νόμου κατάσταση, από την οποία τον
προστάτευε ως εκείνη τη στιγμή: τον αποδιώχνει και τώρα μπορεί να γίνει σε
βάρος του κάθε είδος εχθρικής ενέργειας». <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Nietzsche</span>, ΓΗ, ΙΙ, § 9.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αν θέλουμε, λοιπόν, να δούμε την κρίση που βιώνουμε μέσα από
τους όρους της ιστορικής της εξέλιξης και όχι μέσα από μία ηθικολογική
προοπτική, πρέπει να εξετάσουμε κριτικά την ίδια την ηθική που μας έχει
διαμορφώσει και μας επιβάλλεται ταυτόχρονα είτε ως αφηρημένη ηθικολογία
(πολιτικός λόγος) είτε ως μαθηματικοποιημένη επιστήμη (οικονομική επιστήμη)
μέσα από σχέσεις γνώσης, εξουσίας, ηθικής. Ο <span style="mso-bidi-font-style: italic;">Schäuble, μιμούμενος τον Πάγκαλο, έθεσε το διακύβευμα με τη μεγαλύτερη
δυνατή σαφήνεια: «Υπάρχει πρόβλημα νοοτροπίας στην Ελλάδα» (12.2.2012). Η
αλλαγή αυτής ακριβώς της νοοτροπίας («να μας βάλουν μυαλό»), η αλλαγή
παραδείγματος στον τρόπο υποκειμενοποίησης, είναι το πρόβλημα που έχει να
αντιμετωπίσει η σύγχρονη διακυβέρνηση (η ετυμολογία είναι και πάλι
διαφωτιστική: </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-style: italic;">gouverner</span><span style="mso-bidi-font-style: italic;"> + </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-style: italic;">mentalit</span><span style="mso-bidi-font-style: italic;">é)· σε αυτό
έγκειται το νεοφιλελεύθερο πείραμα της παγκοσμιοποίησης. Πώς μπορεί να επιβληθεί
η δυτική ορθολογικότητα σε παγκόσμια κλίμακα; Πώς μπορεί να κατασκευαστούν
«έμπιστα» οικουμενικά υποκείμενα στο πλαίσιο της παγκόσμιας αγοράς; Πώς μπορεί
να επιβληθεί παντού με το μικρότερο δυνατό κόστος η δυτική μνημοτεχνική και η
εργαλειακή της ορθολογικότητα;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-style: italic;">Η ηθικολογία είναι
το πρόσχημα και το σχήμα της δυτικής ρητορικής και πρακτικής. Ωστόσο, μία
γενεαλογική κριτική αυτού του σχήματος σκέψης μπορεί και οφείλει να αναδείξει
τις προϋποθέσεις και τις συνέπειες αυτού του εγχειρήματος στην πράξη. Αν στο
παρελθόν σφραγιζόταν το σώμα του καταδίκου, σήμερα σφραγίζονται οι επιταγές
του· αν άλλοτε ακρωτηριαζόταν ένα μέλος του σώματός του, σήμερα κουρεύονται τα
ομόλογά του. Οι συνέπειες της νεωτερικής και μετανεωτερικής μνημοτεχνικής είναι
εξίσου επώδυνες τόσο για το ατομικό όσο και για το κοινωνικό σώμα. Απέναντι
στους φίλους της ελευθερίας (φιλ-ελεύθεροι), οι οποίοι αρέσκονται να αυτοαναιρούνται
διακηρύσσοντας ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική ή ότι όλοι πρέπει να υπαχθούν
στη Λογική και στην Αλήθεια του μονοδρόμου, αν θέλουμε να απαντήσουμε
δημιουργικά και ριζοσπαστικά στο ερώτημα που θέσαμε στην αρχή, στο ερώτημα
υπεράσπισης της κοινωνίας και επανεπινόησης της δημοκρατίας, οφείλουμε να αμφισβητήσουμε
την κυρίαρχη πολιτική οικονομία της Αλήθειας και την ηθικολογία που
μεταχειρίζεται, για να κατασκευάσει πειθαρχημένα και ελεγχόμενα πολιτικά υποκείμενα.
Άλλωστε, ήδη ένας άλλος «καταραμένος Γερμανός» είχε τονίσει πριν από τον </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-style: italic;">Nietzsche</span><span style="mso-bidi-font-style: italic;"> την ανάγκη κριτικής της Θεολογίας και της
ηθικολογίας της ως απαραίτητη προϋπόθεση της κριτικής της Πολιτικής και της
οικονομικής λογικής της: «</span>Το δημόσιο χρέος γίνεται το <i>credo</i>
[πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του
δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν
υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος»
(<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">K</span>. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Marx</span>, <i>Το Κεφάλαιο</i>, τ. Α΄, σ. 779).</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θ.Λ.</div>
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">12 Μαΐου 2012</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-34112491733688888042013-07-19T11:28:00.000+02:002013-07-19T11:28:20.444+02:00Η μάχη της γλώσσας της καθημερινότητας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Η
γλώσσα δεν είναι ποτέ ουδέτερη, πόσο μάλλον εκφράσεις που επαναλαμβάνονται κατά
κόρον στην καθημερινότητα με την μορφή προτροπής ή ευχής. Αυτές οι κοινότοπες
εκφράσεις είναι δείκτες της ψυχικής δομής και της κουλτούρας των μελών μιας
κοινωνίας. Μας δείχνουν ανάγλυφα τα συναισθήματα, τα πάθη και τις αγωνίες τους,
τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, τις εμμονές και τις αυταπάτες τους, τις
σκέψεις και το πνεύμα τους. Ταυτόχρονα, η γλώσσα, πέρα από το ότι συνιστά έκφραση,
παράγει σημασίες και νοήματα, δημιουργεί κοινωνικές σχέσεις, ασκεί βιοεξουσία,
αποτελεί προνομιακό πεδίο άσκησης βιοπολιτικής. Μ' αυτή την έννοια, η γλώσσα
της καθημερινότητας και η κουλτούρα εν γένει είναι ένα πεδίο μάχης, ένα πεδίο
διαρκούς ανταγωνισμού. Η επικράτηση συγκεκριμένων εκφράσεων έναντι άλλων δεν θα
έπρεπε να μας αφήνει αδιάφορους, όλους εμάς που αρνούμαστε την υπάρχουσα ζοφερή
κατάσταση των πραγμάτων.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Μετά
από αυτή τη μικρή εισαγωγή, ας περάσουμε στις συγκεκριμένες εκφράσεις που θα
μας απασχολήσουν: «να περνάς/άμε/άτε καλά» και «να είσαι/είμαστε/είστε καλά
στην υγεία σου/μας/σας πάνω απ' όλα». Η πρώτη έκφραση ήταν μέχρι πρότινος
κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία. Ήταν μόνιμη επωδός της δεκαετίας του ΄90 και
του πρώτου μισού των '00ς. Αντιστοιχούσε σε μια διαταξική (κάθε τάξη ανάλογα με
την ισχύ της σε χρήμα, σε κύρος και σε άλλα συμβολικά προνόμια) κουλτούρα
ατομικισμού, κυνισμού, ελευθερίας χωρίς όρια, ηδονισμού, καταναλωτισμού,
πλαστής ευμάρειας, ψευδοευδαιμονισμού, απατηλής λάμψης της ματαιοδοξίας και
ατέλειωτου φαν. Σε μια περίοδο όπου το Άτομο και τα θέλω του ήταν παντοδύναμα.
Σχεδόν τίποτα δεν μπορούσε να τους σταθεί εμπόδιο. Όποιος είχε ηθικούς ή άλλους
ενδοιασμούς, όποιος «πήγαινε με το σταυρό στο χέρι», όποιος απόκλινε έμπρακτα
από το μέσο κοινωνικό όρο ήταν «ο μαλάκας» της υπόθεσης, «ο αφελής», «το
κορόιδο», «ο περίεργος», «ο αντικοινωνικός». Τα τελευταία χρόνια όμως, και
ειδικά μ.Κ. (μετά την Κρίση), μετά δηλαδή από την θεαματική κατεδάφιση του </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">greek</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">
</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">dream</span><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">,
μια κρίσιμη μετατόπιση έλαβε χώρα. Αυτό που ακούγεται διαρκώς από ολοένα και
περισσότερα χείλη, και μάλιστα από ανθρώπους όλων των ηλικιών και των τάξεων,
από ανθρώπους που δεν έχουν απαραίτητα την εμπειρία μιας ασθένειας είτε άμεση
είτε έμμεση (στο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον τους), είναι το δεύτερο. Η
υγεία, η εύρυθμη βιολογική λειτουργία ανεβαίνει στο θρόνο του υπέρτατου αγαθού,
χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι υποχώρησαν ο ατομικισμός και ο κυνισμός, ή η
δίψα για εύκολο χρήμα. «Να 'χουμε την υγειά μας, και όλα τ' άλλα είναι
δευτερεύοντα». Η περιστολή και αναγωγή της ζωής στα απλά βιολογικά της
δεδομένα, η ζωή ως βιολογία, η γυμνή ζωή. Υγιείς πνεύμονες, υγιή συκώτια, υγιή
στομάχια, υγιείς μήτρες. Το πώς ζει κανείς τη ζωή του, η βιωμένη εμπειρία του,
οι αξίες και οι αρχές του δεν έχουν δα και τόση σημασία. Αρκεί να επιβιώνουμε,
να μην αρρωσταίνουμε, να μην ψοφάμε. Αυτή είναι η αγωνία μας. Ακόμα και
ριζοσπάστες θα γράψουν τον Δεκέμβρη του '08: «ΥΓΕΙΑ - ΚΑΥΛΑ - ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ». </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Πώς
όμως εξηγείται αυτό; Αναμφίβολα, σημαντικό ρόλο έχουν παίξει τόσο η αύξηση των
θανατηφόρων και μη ασθενειών που σχετίζεται άμεσα με τον σύγχρονο, δυτικό τρόπο
ζωής όσο και όλη αυτή η δυτική ψύχωση με τον υγιεινισμό, η αδιάκοπη παραγωγή
καθεστώτων αληθείας περί υγείας, περί κανονικού και παθολογικού. Τα παραπάνω
όμως έχουν θέσει το πολιτισμικό πλαίσιο, έχουν στρώσει το έδαφος, έχουν λειάνει
τις υποδοχές. Κάτι άλλο βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, βαθύτερα,
στην ψυχική δομή της ελληνικής κοινωνίας, κάτι που έβαλε σε δεύτερη μοίρα την
«ευζωία» και ανέδειξε σε υπέρτατο άρχοντα τη γυμνή ζωή. Είναι ο καταποντισμός
των προσδοκιών, η αίσθηση ανημπόριας, ματαιότητας και ζόφου, η επιβεβλημένη
στέρηση και λιτότητα, η γενίκευση της ανασφάλειας (όχι μόνο εργασιακής) και της
απελπισίας, ο ηθικός πανικός που προκαλεί η συστηματική τρομοκρατία των
υπαλλήλων της καπιταλιστικής διακυβέρνησης στα δελτία των 8 και στις φυλλάδες
και η διαρκώς επαπειλούμενη χρεοκοπία, η νοσταλγία του παρελθόντος, η
υποθήκευση του παρόντος και η ανυπαρξία προοπτικής για το μέλλον. Αυτή η πτώση
δεν θα μπορούσε παρά να έχει και το γλωσσικό της αντίστοιχο, το οποίο με τη
σειρά του όσο περισσότερο κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα τόσο πιο βαθιά
εισέρχεται στο συλλογικό ασυνείδητο και εγκλωβίζει το φαντασιακό. Ο περί υγείας
καθημερινός λόγος δεν είναι λοιπόν παρά προϊόν και ταυτόχρονα παραγωγός
βιοπολιτικής! </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Η
έκφραση «την υγειά μας να 'χουμε πρώτα απ' όλα» ως μόνιμη επωδός είναι το
αντίστοιχο της φτωχοποίησης σε ψυχολογικό επίπεδο. Όπως η γενίκευση της
φτώχειας είναι το όπλο του Κυρίαρχου σε υλικό επίπεδο, το πολεμικό εργαλείο που
χρησιμοποιεί για να ασχολούμαστε μονάχα με την επιβίωσή μας, για να πετύχει την
καταστροφή των δυνατοτήτων μας και την εξόντωσή μας, εν τέλει για να στήσει
ανάχωμα στην επερχόμενη επανάσταση, έτσι και η γενίκευση του «πάνω απ' όλα η
υγεία μας» είναι η ήττα μας σε επίπεδο ψυχολογίας και ηθικού, η αποδοχή της
μοίρας μας. Και όπως ξέρουμε από την τέχνη του πολέμου, όταν υστερούμε σε ηθικό
από τον αντίπαλο η συντριβή είναι αναπότρεπτη. Η διασπορά της έκφρασης αυτής
λοιπόν καταδεικνύει την εσωτερίκευση του φόβου και της ανασφάλειας, την έλλειψη
ελπίδας, μια μεμψιμοιρία, μια ματαίωση και ένα υπαρξιακό αδιέξοδο. Η τυχούσα
επικράτησή της στις γραμμές των υποτελών του 21ου αιώνα θα είναι μια φοβερή
πολιτισμική και υπαρξιακή οπισθοχώρηση, μια άνευ όρων παράδοση, μια συντριπτική
νίκη των δυνάμεων της προληπτικής αντεπανάστασης. Γιατί όποιος καταφεύγει στην
υγεία ως </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">ultimum</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">refugium</span><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">,
όποια ιεροποιεί τη γυμνή ζωή, όποιος εξισώνει τη ζωή με τη βιολογία και όποια
σκέφτεται διαρκώς τον θάνατο (όχι βέβαια με έναν τρόπο φιλοσοφικό και υπαρξιακό
αλλά με έναν τρόπο ευτελή, ανάγοντάς τον σε απλό βιολογικό δεδομένο), δεν
μπορεί να ζήσει, να ερωτευθεί, να εξεγερθεί, να μοιραστεί, να αφοσιωθεί, να
εμπιστευθεί, να συμπαρασταθεί, να γλεντήσει, να επαναστατήσει. Ζωή χωρίς θάνατο
δεν υπάρχει, αλλά ο θάνατος χωρίς ζωή είναι πιο τραγικός από τον θάνατο που
έζησε τη ζωή του με τόλμη και με πάθος, με ελευθερία σκέψης και δημιουργικό
ανυπότακτο πράττειν.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Να
βγάλουμε το πτώμα απ' το στόμα μας πριν σαπίσει!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Να απενεργοποιήσουμε
τους μηχανισμούς της βιοπολιτικής διαχείρισης!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Να
ανακτήσουμε την χαμένη μας αυτοπεποίθηση! Να ευχόμαστε ο ένας στον άλλο «καλή
δύναμη» και «φτου ξελευθερία»! </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">Η
καθημερινή γλώσσα και οι καθημερινές βιωματικές πρακτικές μας μπορούν να γίνουν
ζωντανός πλούτος, και γι' αυτό όπλα στον πόλεμο που μαίνεται!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">λάμπε
ρατ</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman";">ιούλιος
2013</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-82103876063061039642013-07-03T13:51:00.002+02:002013-07-03T13:51:19.684+02:00Ανακοίνωση απεργίας πείνας του αναρχικού όμηρου του κράτους Κώστα Σακκά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUU9MSqaqle5RtBBrh03xtOr8oyxgjUgRFoclHR5xLddALG1qsfI8RBLh-iAajuJxj4GVJMWTm5588qCbhtW9WthqZe8_aFTseqeLa5B9Iaq66XbAn-fU2MZUrFrWxjCSNRA5y6nq283-y/s610/sakkas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUU9MSqaqle5RtBBrh03xtOr8oyxgjUgRFoclHR5xLddALG1qsfI8RBLh-iAajuJxj4GVJMWTm5588qCbhtW9WthqZe8_aFTseqeLa5B9Iaq66XbAn-fU2MZUrFrWxjCSNRA5y6nq283-y/s320/sakkas.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Στις 4/12/10 συλλαμβάνομαι μαζί με τον σύντροφο Αλέξανδρο
Μητρούσια στη Νέα Σμύρνη εξερχόμενος από ενοικιαζόμενη αποθήκη, στο εσωτερικό
της οποίας βρίσκεται οπλισμός.</div>
<div class="MsoNormal">
Έχω παραδεχτεί από την πρώτη στιγμή τη σχέση μου με τον χώρο
αυτό, όπως επίσης και με τα όπλα που βρέθηκαν. Έχω δηλώσει από την πρώτη στιγμή
ότι είμαι αναρχικός και ότι η παρουσία μου στον συγκεκριμένο χώρο σχετίζεται με
την πολιτική μου ταυτότητα και τις επιλογές που αυτή συνεπάγεται.</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Στις 7/12/10 οδηγούμαι στην αρμόδια ανακρίτρια και
προφυλακίζομαι με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση
και για διακεκριμένη οπλοκατοχή.</div>
<div class="MsoNormal">
Στις 12/4/11 και ενώ είμαι ήδη πάνω από τέσσερις μήνες
κρατούμενος στις φυλακές Ναυπλίου, καλούμαι εκ νέου από τους ανακριτές Μπαλτά,
Μόκκα και χωρίς να έχει προκύψει κανένα καινούργιο στοιχείο, χωρίς να έχει
υπάρξει καν εξέλιξη κάποιας έρευνας, προφυλακίζομαι για συμμετοχή στην ε.ο.
ΣΠΦ. Αυτό έγινε προφανώς αντιλαμβανόμενοι οι κύριοι ανακριτές πως δεν θα
μπορούσε να σταθεί σε μία δικαστική αίθουσα η κατηγορία της συμμετοχής σε μία
οργάνωση η οποία στο ενεργητικό της δεν έχει καμία δράση, στην κατοχή των μελών
της δεν υπάρχουν βόμβες, προκηρύξεις, χρησιμοποιημένα όπλα, μία οργάνωση που
δεν έχει ούτε καν όνομα.</div>
<div class="MsoNormal">
Έχω ξεκαθαρίσει στο παρελθόν –όπως και η ίδια η ε.ο. ΣΠΦ από
τη μεριά της– πως δεν είμαι μέλος της εν λόγω οργάνωσης. Δεν το έκανα για να
αποφύγω την εκδικητική, κατασταλτική οδύσσεια που επιφυλάσσει η αστική
δικαιοσύνη σε όποιον κατηγορείται ως μέλος της, αλλά πολύ απλά γιατί έτσι
είναι. Όφειλα να το ξεκαθαρίσω για την αληθή ιστορική καταγραφή. Τόσο για μένα
τον ίδιο, όσο και για την ε.ο. ΣΠΦ.</div>
<div class="MsoNormal">
Η αρχική κατηγορία της ένταξης σε άγνωστη τρομοκρατική
οργάνωση που αποδόθηκε τόσο σε μένα και τους δύο συντρόφους μου (Μητρούσια,
Καραγιαννίδη) όσο και στα υπόλοιπα άτομα που συνελήφθησαν στην ίδια επιχείρηση –παρόλο
που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση– αποτέλεσε κορύφωση των πολιτικών
σκοπιμοτήτων που εξυπηρετήθηκαν από τη ΔΑΕΕΒ εκείνη την περίοδο για λογαριασμό
του τότε υπουργού δημοσίας τάξης Χρήστου Παπουτσή, που επιθυμούσε –όπως όλοι οι
ομόλογοι του άλλωστε– πάση θυσία την εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης επί των
ημερών του. Είναι γνωστό, πως ο εν λόγω υπουργός είχε άμεση εποπτεία της
επιχείρησης και μάλιστα αξιολόγησε ο ίδιος τα δεδομένα που του μετέφερε η
αντιτρομοκρατική και τέλος έδωσε την εντολή να γίνουν οι συλλήψεις. Όποιος
παρακολουθούσε τα καθεστωτικά μέσα εκείνες τις μέρες θα θυμάται τα σενάρια και
τις εκτιμήσεις διάφορων δημοσιογραφικών παπαγάλων για το ποιας οργάνωσης μέλη
μπορεί να είμαστε, τι σκοπεύαμε να κάνουμε κλπ. τα οποία προφανώς τροφοδοτούσε
η ΔΑΕΕΒ, μέχρι φυσικά να βγουν τα αποτελέσματα των βαλλιστικών εξετάσεων και να
το βουλώσουν... Αργότερα ο κύριος Παπουτσής, στην προσπάθεια του να απολογηθεί
για το φιάσκο, δίνοντας συνέντευξη σε γνωστό περιοδικό δήλωσε πως τον «κορόιδεψε
η αντιτρομοκρατική υπηρεσία»(!).</div>
<div class="MsoNormal">
Στις 6/4 του ’12, υπόδικος ακόμα και πλησιάζοντας στη λήξη
του 18μηνου (μέγιστο όριο κράτησης βάση του νόμου), προφυλακίζομαι εκ νέου για
τη διάπραξη 160 εμπρηστικών και βομβιστικών ενεργειών, την ευθύνη των οποίων
έχει αναλάβει η οργάνωση ΣΠΦ. Χαρακτηριστικό είναι πως στη συγκεκριμένη
δικογραφία, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο εις βάρος μου –δεν μπήκαν καν
στον κόπο να κατασκευάσουν αυτή τη φορά– αλλά δεν γίνεται και κάποια αναφορά
στο άτομο μου, παρά μόνο στην επίδοση του κατηγορητηρίου. Είναι μία δικογραφία
που χωρίς υπερβολή θα μπορούσε με την λογική που χαρακτηρίζει τους εγκάθετους
ανακριτές Μπαλτά - Μόκκα, να επιδοθεί στον καθένα. Είναι επίσης χαρακτηριστικό
και έκδηλο της σκοπιμότητας αυτής της δίωξης πως οι κύριοι ανακριτές είχαν στα
χέρια τους την συγκεκριμένη δικογραφία από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου,
γεγονός που τους υποχρέωνε –βάση του νόμου πάντα– να μου επιδοθεί μαζί με την
πρώτη δικογραφία. Δηλαδή με λίγα λόγια οι κύριοι αυτοί με προφυλάκισαν με την
κατηγορία της ένταξης στην ίδια οργάνωση δύο φορές διαδοχικά(!).</div>
<div class="MsoNormal">
Σήμερα, όντας υπόδικος 2,5 χρόνια ουσιαστικά για απλή
οπλοκατοχή (διακεκριμένη οπλοκατοχή διευκρινιστικά και μόνο σημαίνει πως τα
όπλα που κατέχει κάποιος, προορίζονται είτε για εμπόριο, είτε για τροφοδότηση
τρομοκρατικής οργάνωσης, κάτι το οποίο ούτε προκύπτει, ούτε το αποδέχομαι), οι
κύριοι θεσμικά υπερασπιστές της δικαιοσύνης και του νόμου οι οποίοι κρατούν
εμένα επειδή τον παραβίασα, αποφάσισαν να παραβλέψουν ακόμα και το σύνταγμα
τους –το οποίο ορίζει κάθε επόμενη της πρώτης προφυλάκισης ως μέγιστο όριο τους
12 μήνες– αφού δεν τους αρκεί για να εξυπηρετήσουν την πολιτική τους ηγεσία και
να με κρατήσουν ακόμα έξι μήνες όμηρο.</div>
<div class="MsoNormal">
Ουσιαστικά, οι εξοντωτικές προφυλακίσεις που επιβάλουν μία
παρατεταμένη συνθήκη αιχμαλωσίας, αποτελεί αντιστάθμισμα για τα σαθρά και
πρόχειρα μαγειρεμένα κατηγορητήρια, τα οποία ότι και να κάνουν, αδυνατούν να
αποτρέψουν το «ξεφούσκωμα» τους στις δικαστικές αίθουσες παρά το ειδικό
καθεστώς που τις χαρακτηρίζει (από κάθε άποψη). Όποιος έχει περάσει απ’ αυτές
έστω και για λίγο, το γνωρίζει αυτό πολύ καλά.</div>
<div class="MsoNormal">
Είναι ξεκάθαρη πλέον η τακτική τους και προδίδει την
εκδικητική τους σκοπιμότητα. Ναι είναι αλήθεια, το κράτος εκδικείται τους
πολιτικούς του αντιπάλους. Τους εκδικείται αλλά ποτέ δεν τους αναγνωρίζει. Ποτέ
δεν το έκανε άλλωστε. Πράκτορες και προδότες τότε, τρομοκράτες και εχθρός της
κοινωνίας τώρα.</div>
<div class="MsoNormal">
Είναι γεγονός πως το πολιτικό σύστημα, διανύει
μεταπολιτευτικά την κρισιμότερη και ασταθέστερη περίοδο, εξαιτίας των εγχώριων
συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Είναι επίσης γεγονός πως η
καταστολή και γενικά η αυταρχική στάση του κράτους, είναι το «τελευταίο χαρτί»
που έχει στα χέρια του, προκειμένου να διασφαλίσει την υποτελή κοινωνική ειρήνη
και το να αποτρέψει, η γενικευμένη αντίδραση να εκφραστεί με οργανωμένες και
ουσιαστικότερες εξεγερτικές μορφές.</div>
<div class="MsoNormal">
Ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών έχει ομολογήσει πως πρώτη
φορά καλείται κυβέρνηση να εφαρμόσει τόσο ακραία μέτρα σε περίοδο ειρήνης.</div>
<div class="MsoNormal">
Οι νόμοι οι οποίοι ανέκαθεν εκφράζανε τη βούληση των
ισχυρών, σήμερα δεν αρκούν για τους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος
μπροστά σ’ αυτά που καλούνται να διεκπεραιώσουν υπηρετώντας το.</div>
<div class="MsoNormal">
Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την
ατομική-συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα
από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας· ημερομηνία που με το ισχύον
νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για
μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση
απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την
πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε
μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς,
οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα
εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους
υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι
ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς, που αποτελούν τους
φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων
πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των
απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω
από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν
τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της
νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως
λαθραίους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των
ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης
των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης...</div>
<div class="MsoNormal">
Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας
νεκροταφείο στο όνομα του νόμου.</div>
<div class="MsoNormal">
Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας
νεκροταφείο αν χρειαστεί ακόμα και εκτός νόμου...</div>
<div class="MsoNormal">
Βουτηγμένοι στην υποκρισία και την αθλιότητα, κατάπτυστοι
τόσο για τους θιασώτες της αστικής δικαιοσύνης, όσο και για τους επικριτές και
τους ιδεολογικούς εχθρούς της.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αργοπεθαίνει όποιος
δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα
όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να
αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές (...) Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ
μεγαλύτερη απ’ το απλό γεγονός της αναπνοής</i>». – Πάμπλο Νερούντα</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Σακκάς Κώστας</b></div>
<div class="MsoNormal">
Α' πτέρυγα Κορυδαλλού</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Περισσότερες πληροφορίες για τις δράσεις αλληλεγγύης και τα
κείμενα συμπαράστασης: </b><a href="https://athens.indymedia.org/">https://athens.indymedia.org/</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-38623943102243057732013-06-18T15:39:00.000+02:002013-06-18T15:39:12.561+02:00Μαύρη οθόνη<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Taco</span></i><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"></span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<br /></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Το καλοκαίρι του 1952 ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Guy</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Debord</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">
παρουσίασε μια ταινία που συνδύαζε τη φωνή με τη σιωπή πάνω σε μια οθόνη άλλοτε
λευκή και άλλοτε μαύρη. Η πρώτη προβολή του φιλμ υπήρξε, όπως μπορεί εύκολα να
γίνει κατανοητό σήμερα, ταραχώδης. Ένας κινηματογράφος χωρίς εικόνες, και
μάλιστα χωρίς ήχο, είναι προφανώς ένα οριακό εγχείρημα, κάτι που δεν είναι καν
βέβαιο ότι μπορεί να ονομάζεται κινηματογράφος. Διαμέσου της προβολής της στη
σκοτεινή αίθουσα, η ταινία (;) ανακοινώνει με κινηματογραφική μορφή το τέλος
του κινηματογράφου. Επρόκειτο για μια αρκετά αισιόδοξη, αν κριθεί από την
προοπτική θέση του σήμερα, χειρονομία εξόδου από την κατάσταση της ενατένισης,
η οποία συνιστά το παραληρηματικό, αν και παθητικό, κέντρο του θεαματικού
κόσμου<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn1" name="_ftnref1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[1]</span></span></span></span></a>.
Εδώ δεν τίθεται το πρόβλημα της «ποιότητας» του κινηματογραφικού έργου -τι
σημαίνει καλή ή κακή ταινία- αλλά ο ίδιος ο κινηματογράφος ως πρόβλημα. Η
εξέγερση του κοινού μπροστά στη μαύρη σιωπηλή οθόνη αυτής της μη-ταινίας
συνιστούσε κατά κάποιον τρόπο, την προσωρινή αυτοακύρωσή του ως κοινού.</span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Όλα αυτά είναι βέβαια ήδη πάρα πολύ παλιά, η
«κοινωνία του θεάματος» είναι εδώ και δεκαετίες μια αφόρητη κοινοτοπία και τα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ουρλιαχτά για χάρη του </i></span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Sade</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"> </span></i><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">καταχωρήθηκαν εν τέλει ως μια ταινία του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Debord<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn2" name="_ftnref2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[2]</span></span></span></span></a></span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">. Ο χρόνος που πέρασε
από τότε ήταν αυτός της διαρκούς ενίσχυσης του βασιλείου της οθόνης, η οποία
έχει προ πολλού εξέλθει από την κάπως αρχαϊκή πια σκοτεινή αίθουσα για να
υπαγάγει στο καθεστώς της μια τεράστια περιοχή κοινωνικών σχέσεων. Δεν είναι
χωρίς σημασία το γεγονός ότι περίπου ο καθένας σήμερα φέρει διαρκώς πάνω του
μια οθόνη που χωράει στην τσέπη. Και επειδή ο φετιχισμός όταν δεν είναι
αυτονόητος -και άρα ασύλληπτος ως τέτοιος- καραδοκεί, είναι ανάγκη να
διευκρινιστεί πως το κρίσιμο δεν είναι αυτή η ίδια η συσκευή, αλλά όλος εκείνος
ο κόσμος για τον οποίο αυτή η συσκευή είναι απολύτως απαραίτητη. Ο κόσμος μας.</span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Είναι σ’ αυτόν τον κόσμο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα
της 11<sup>ης</sup> Ιουνίου 2013, που επέστρεψε η μαύρη οθόνη. Το κλείσιμο της
κρατικής τηλεόρασης από το κράτος προκάλεσε έντονη ταραχή και μια διάχυτη
αγανάκτηση αισθητή σε ολόκληρη την επικράτεια αλλά και στο επίπεδο της
κυβέρνησης, ως απειλή για τη συνοχή της. Αν όμως ο εξτρεμισμός των αρχών της
δεκαετίας του 1950 παρήγαγε<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>τη
σκοτεινή οθόνη ως ένα, ας μου επιτραπεί ο όρος, θετικό κατώφλι εξόδου από τη
συνθήκη τη ενατένισης, οι θεατές του 2013 -πιθανότατα και εκείνοι του 1952- την
αντιμετώπισαν ως μια πραγματικότητα καθαρά αρνητική, δηλαδή ως διακοπή εκείνου
που δεν πρέπει ποτέ να διακόπτεται. Με την υποχώρηση του ορίζοντα ξεπεράσματος
του υπάρχοντος κόσμου, η κριτική αιχμή του παρελθόντος επανέρχεται μορφικά ως
προϊόν της δράσης μπάτσων και τεχνικών του κράτους.</span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Πώς πρέπει όμως να αποτιμηθεί το γεγονός ότι
είναι οι μπάτσοι αυτοί που κόβουν το σήμα εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης;
Οπωσδήποτε, δεν πρόκειται για κάποια διαλεκτική πανουργία που τοποθετεί κάπως
αργοπορημένα την αστυνομία στη θέση της πολιτισμικής πρωτοπορίας. Αν το κράτος
επαναλαμβάνει την πρακτική του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Debord</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"> είναι γιατί το
εγχείρημα εντός του οποίου αυτή έβρισκε την κόψη της εξαντλήθηκε. Οι θεατές
σήμερα διεκδικούν το δικαίωμά τους να καταναλώνουν τον λόγο του κράτους και
ένας απ’ τους σοβαρότερους αντιπάλους της κυβέρνησης υποστήριξε, αναφερόμενος
στη μαύρη οθόνη, ότι «…στα σύγχρονα κράτη το δικαίωμα στην πληροφόρηση των
πολιτών προϋποθέτει την παρουσία του κράτους στον χώρο της ενημέρωσης»<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn3" name="_ftnref3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[3]</span></span></span></span></a>.
Ένας κατ’ εξοχήν αρμόδιος, ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής ένωσης δημοσίων μέσων
ενημέρωσης, δήλωσε για το ίδιο ζήτημα πως η μαύρη οθόνη είναι η χειρότερη μορφή
λογοκρισίας<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn4" name="_ftnref4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[4]</span></span></span></span></a>. «Λογοκρίνοντας»
λοιπόν τον εαυτό του, το κράτος αποδεικνύει ότι έχει εγγράψει στο πεδίο του
λόγου του κάθε σημαντική αντιπαράθεση για το τι σημαίνει λόγος και ελευθερία.
Απ’ αυτή την άποψη, η σύγκρουση για την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, για
το χαρακτήρα της πανθομολογούμενης ανάγκης «εξυγίανσής» της, είναι σύγκρουση
διαφορετικών εκδοχών κρατικής πληροφόρησης. Σ’ αυτή τη μαύρη οθόνη δεν
διακυβεύεται το τέλος καμιάς ενατένισης. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Η έννοια του θεάματος μπορεί να είναι ακόμα
χρήσιμη για την κριτική του υπάρχοντος κόσμου υπό τον όρο ότι δεν αναφέρεται
αποκλειστικά, ούτε καν κυρίως, στα λεγόμενα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μέσα
ενημέρωσης</i>, τα οποία αποτελούν μόνο την άμεσα εμφανή, απτή και τετριμμένη
όψη του. Η ιλιγγιώδης πλαστικότητα και «πιστότητα» των εικόνων που σήμερα
βρίσκονται σχεδόν παντού αναπαριστώντας περίπου τα πάντα, συγκαλύπτει και
διασφαλίζει ότι τίποτα και κανένας δεν θα υπερβεί στ’ αλήθεια αυτό που ήδη
είναι. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο τηλε-θεατές, πράγματι, δεν «χάνεται ο κόσμος» με
τρία κανάλια λιγότερα<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn5" name="_ftnref5" style="mso-footnote-id: ftn5;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[5]</span></span></span></span></a>.
Μέσα στον πληθωρισμό των μέσων παραγωγής και κυκλοφορίας πληροφοριών, η απώλεια
ενός τμήματος του μηχανισμού συγκρότησης του λόγου του κράτους καθίσταται γι’
αυτούς που κυβερνούν μια ανεκτή, αν και κάπως επώδυνη, επιλογή. </span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Η ταραχή και η αγωνία που προκάλεσε η μαύρη
οθόνη της κρατικής τηλεόρασης συνδέθηκε εξ αρχής με το ζήτημα της δημοκρατίας.
Ο συντριπτικά κυρίαρχος συνειρμός ήταν αυτός μιας νέας «χούντας»<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn6" name="_ftnref6" style="mso-footnote-id: ftn6;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[6]</span></span></span></span></a>.
Εφόσον η παύση εκπομπής των κρατικών καναλιών αποτελεί αυτονόητα ένα σημαντικό
«πλήγμα για τη δημοκρατία», έπεται πως ένα απ’ τα σημαντικά χαρακτηριστικά
αυτής της δημοκρατίας είναι η διαρκής ροή πληροφοριών των κρατικών καναλιών. Η
λέξη χούντα, η οποία παραπέμπει στην επέμβαση του στρατού, έρχεται στην
επιφάνεια για να δηλώσει καθαρά τον αντίποδα της δημοκρατίας. Αυτό που
απωθείται, κατ’ αυτό τον τρόπο, είναι το γεγονός πως η τηλεόραση στην Ελλάδα
υπήρξε εξ αρχής συνδεδεμένη με το στρατό<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn7" name="_ftnref7" style="mso-footnote-id: ftn7;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[7]</span></span></span></span></a>.
Πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και αρκετά χρόνια μετά την πτώση της χούντας<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn8" name="_ftnref8" style="mso-footnote-id: ftn8;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[8]</span></span></span></span></a>.
</span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Το γεγονός ότι το κράτος και στη στρατιωτική
αλλά και στην αστική δημοκρατική εκδοχή του στηρίχτηκε και αξιοποίησε τη φλύαρη
οθόνη, δεν ακυρώνει καθόλου τη βία της τωρινής διακοπής. Αυτό που είναι
κρίσιμο, ωστόσο, είναι να αναγνωριστεί εναργώς ο συγκεκριμένος χαρακτήρας της.
Πρόκειται για τη βία μιας αναδιάρθρωσης η οποία αντιστοιχεί στην τρέχουσα
συνθήκη της ταξικής πάλης και που, οπωσδήποτε, δεν αποτελεί την πιο άγρια
εκδοχή της. Η οικονομική ορθολογικότητα στην οποία λογοδοτεί η ακαριαία απόλυση
χιλιάδων ανθρώπων και η άμεση παύση δραστηριοτήτων αποτελεί κοινοτοπία για κάθε
«κανονική» επιχείρηση στον πλανήτη γη. Αυτό που επισφράγισε η εμφάνιση της
μαύρης οθόνης ήταν ο τερματισμός εκείνης της συνθήκης που επέτρεπε σε ορισμένες
επιχειρήσεις και εργαζόμενους να θεωρούν (βάσιμα) πως εξαιρούνται από αυτή την
«κανονικότητα». </span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Όσο «κρίσιμος» και «νευραλγικός» και αν θεωρηθεί
ο ρόλος ενός κρατικού μηχανισμού παραγωγής λόγου, όταν αυτό που διακυβεύεται
είναι η θέση, η συνοχή και η μορφή του κράτους συνολικά, τότε έρχεται στην
επιφάνεια η απλή αλήθεια ότι η κρατική τηλεόραση υπάρχει για το κράτος και όχι
το κράτος για την κρατική τηλεόραση. Το αφεντικό της τηλεόρασης, όπως συμβαίνει
γενικά με τα αφεντικά, μπορεί και να την κλείσει. Και επειδή πρόκειται για το
κράτος, δεν πρέπει να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξεχνιέται ποτέ πως
για να επιβάλει την τάξη του μπορεί να κινητοποιήσει και την αστυνομία (και το
στρατό). </span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Αυτό που κυριαρχεί στις αντιδράσεις για το
κλείσιμο της ΕΡΤ είναι το σοκ μπροστά στη διάλυση της προηγούμενης γενικής
μορφής της σχέσης μεταξύ ελληνικής κοινωνίας και κράτους. Απ’ αυτή την άποψη,
οι τωρινές κινητοποιήσεις εγγράφονται στον ίδιο «κύκλο» με εκείνες της πλατείας
Συντάγματος κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού των «Αγανακτισμένων» (2011).
Μπροστά στα μάτια όλων θρυμματίζεται ραγδαία εκείνος ο θεωρούμενος ως ακλόνητος
βράχος της κοινωνικής αναπαραγωγής που ονομαζόταν «δουλειά στο Δημόσιο». Ακόμα
και οι φανατικότεροι καταναλωτές αυταπατών -και η απροσποίητη ταραχή των
δημοσιογράφων της ΕΡΤ μπροστά σ’ αυτό που συνέβαινε το βράδυ της 11<sup>ης</sup>
Ιούνη δείχνει πως εκείνοι που τις πουλάνε τις αγοράζουν κιόλας- εξωθούνται να
συνειδητοποιήσουν με οδυνηρό τρόπο πως δεν πρόκειται πια για βράχο αλλά μάλλον
για κινούμενη άμμο, πως το κράτος δεν είναι πια ο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">βρέξει-χιονίσει</i> προστάτης εκείνων που κατόρθωσαν εξασφαλίσουν μια
θέση στις υπηρεσίες του. Μέσα στη σύγχυση και τη δυσκολία να γίνει αντιληπτό
ότι κάτι τέτοιο «πράγματι συμβαίνει σε μας», η μαύρη οθόνη φέρνει στο προσκήνιο
εκείνο που, όταν η ροή των πληροφοριών εξελίσσεται κανονικά, απωθείται
ευχάριστα: τη βία του πεταμένου στο δρόμο, τον ορίζοντα του χωρίς εισαγωγικά
προλεταριάτου.</span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Ο χαρακτήρας της εκδηλούμενης από πολλές πλευρές
«συμπαράστασης προς την ΕΡΤ» συνιστά, κατά κύριο λόγο, μιαν απελπισμένη
προσπάθεια να διασωθεί <i style="mso-bidi-font-style: normal;">το όνειρο</i> ενός
κράτους που νοιάζεται για τους έλληνες πολίτες. Που τους προσλαμβάνει και δεν
τους απολύει, που τους βγάζει στο γυαλί, που τους μιλάει συνεχώς, που τους
ακούει, που φτιάχνει και πληρώνει ορχήστρες για να τους παίζει μουσική (κι ας
μην την ακούνε), που τους νανουρίζει με τα επιτεύγματα της Ελλάδας (οικονομικά,
αθλητικά, πολιτισμικά, αστυνομικά). Η χωρίς δισταγμούς επίθεση του κράτους στην
(κρατική) βιτρίνα στην οποία συνέχιζε μέχρι πρότινος να προβάλλεται
ασθμαίνοντας η ιδεολογία μιας ουσιαστικά αποσυντεθειμένης κοινωνικής
διευθέτησης, μεταστρέφει το όνειρο σε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εφιάλτη</i>.
Η μαύρη οθόνη είναι το όριο του διανοητού της, ακόμα κυρίαρχης,
σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας το οποίο έγινε ορατό.</span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Οι απολυμένοι-ες της ΕΡΤ, αλλά και η μεγάλη
πλειονότητα όσων τους συμπαραστέκονται, προτάσσουν τον κρίσιμο ρόλο της στην
υπόθεση του λεγόμενου «πολιτισμού» (του ποιού;), εκείνου του εντελώς
ξεφτισμένου </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">label</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;"> που διακρίνεται από το ότι η κατανάλωσή του στην αγορά
συνοδεύεται από διαβεβαιώσεις πως τάχα βρίσκεται εκτός της. Αντιθέτως, σχεδόν
κανείς δεν αναφέρεται στον ακατάπαυστο λόγο της κρατικής τηλεόρασης σχετικά με
την απειλή που συνιστούν οι «λαθρομετανάστες», οι τοξικοεξαρτημένοι, οι
κουκουλοφόροι, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, για την Ελλάδα, την ελληνική οικογένεια,
τη δημόσια υγεία, την εθνική οικονομία. Η ασταμάτητη προβολή και υποστήριξη της
στρατιωτικής διαχείρισης του πολυεθνικού προλεταριάτου, των επιχειρήσεων
«σκούπα» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεν υπάγεται στην κατηγορία του
«πολιτισμού». Αυτό είναι<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> απλή, καθημερινή</i>
ενημέρωση. «Πολιτισμός» είναι ο Κότσιρας και ο Ράμφος. Αλλά αν υπάρχει κάτι που
αξίζει, πράγματι, το όνομα «πολιτισμός των κρατικών μέσων ενημέρωσης», αυτό
είναι η ανέφελη, απλή και καθημερινή, συνύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης και
καλλιεργημένων ανθρώπων<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftn9" name="_ftnref9" style="mso-footnote-id: ftn9;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[9]</span></span></span></span></a>.</span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Το κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης δεν την
κάνει λιγότερο άθλια και η απόλυση των εργαζομένων στον τομέα διαμόρφωσης της
λεγόμενης κοινής γνώμης δεν καθιστά το μέχρι τώρα έργο τους άξιο υπεράσπισης. Η
βία του ακαριαίου χτυπήματος ωθεί γενικά προς μια -κατανοητή αλλά όχι
δικαιολογημένη- υπεράσπιση του «λειτουργήματος» του κρατικού διαμορφωτή της
κοινής γνώμης. Παρόλα αυτά, φέρει εντός της και μια, οπωσδήποτε ασθενή,
δυνατότητα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συνάντησης</i> με ό,τι μέχρι
πρότινος δεν ήταν παρά <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αντικείμενο</i>
εργασίας, εφόσον αίρει το προνόμιο της οχύρωσης που επιτρέπει στο δημοσιογράφο
να αναφέρεται στη βία που υφίστανται οι άλλοι χωρίς να την υφίσταται ο ίδιος. Η
επίτευξη μιας τέτοιας συνάντησης συνιστά έναν αναγκαίο, αλλά όχι επαρκή, όρο
για το ξεπέρασμα της δημοσιογραφίας.</span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">Είναι δυνατόν σήμερα οι απολυμένοι-ες της ΕΡΤ, ή
τέλος πάντων κάποιοι-ες απ’ αυτούς, να αναγνωρίσουν στην κατάστασή τους <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κάτι κοινό</i> με την κατάσταση όλων εκείνων
που σήμερα τσακίζονται και τους οποίους η ΕΡΤ καταχωρεί ως απειλή για την
εθνική και κοινωνική ευταξία; Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο χωρίς να ξεχνιέται ή να
εξαλείφεται υποκριτικά η απόσταση που χωρίζει αυτούς-ές που δεν έχουν να χάσουν
παρά μόνο αλυσίδες από εκείνους που έχουν ακόμα να χάσουν αρκετά; Πιο
συγκεκριμένα, είναι δυνατόν ο σημερινός κλονισμός του βάθρου του παραγωγού
κρατικής ιδεολογίας να οδηγήσει στην έμπρακτη (αυτό)κριτική του; Ο,τιδήποτε
αξίζει τον κόπο στην περίπτωση της ΕΡΤ βρίσκεται στον ορίζοντα μιας καταφατικής,
μάλλον απίθανης, απάντησης σ’ αυτά τα ερωτήματα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;">
<br /></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: left;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Taco</span></i><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"> 1</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt;">7</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">-06-2013</span></div>
<div style="mso-element: footnote-list;">
<br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref1" name="_ftn1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; line-height: 150%;">[1]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Η έννοια του θεάματος δεν είχε
αναπτυχθεί ακόμα. Όπως πάντα, η ενασχόληση με το παρελθόν γίνεται από τη θέση
του παρόντος, στο οποίο είναι γνωστά εκείνα που συνέβησαν μετά απ’ το παρελθόν
που μας απασχολεί. </span></span></div>
</div>
<div id="ftn2">
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref2" name="_ftn2" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; line-height: 150%;">[2]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Είναι μάλιστα η πρώτη ταινία του, όχι η
τελευταία και οπωσδήποτε όχι η τελευταία του σινεμά.</span></span></div>
</div>
<div id="ftn3">
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref3" name="_ftn3" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; line-height: 150%;">[3]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Δημήτρης Χριστόπουλος, «Το συμβάν της 11<sup>ης</sup>
Ιουνίου 2013 αφορά όλους τους Ευρωπαίους δημοκράτες: Η Ελλάδα χωρίς δημόσια
ραδιοτηλεόραση», <i>Χρόνος: </i></span><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">online</span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman";"> περιοδικό με αφετηρία την Ελλάδα</span></i><span style="font-family: "Times New Roman";">, τεύχος 2, Ιούνιος 2013, σ. 1, στο <a href="http://www.chronosmag.eu/index.php/spls-s-11-2013-f-l-p-e.html">http://www.chronosmag.eu/index.php/spls-s-11-2013-f-l-p-e.html</a>,
προσβάσιμο στις 13-06-2013.<span> </span></span></span></div>
</div>
<div id="ftn4">
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref4" name="_ftn4" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; line-height: 150%;">[4]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Jean</span><span style="font-family: "Times New Roman";">-</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Paul</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Philippot</span><span style="font-family: "Times New Roman";">,<span>
</span>πρόεδρος του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">European</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Broadcasting</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Union</span><span style="font-family: "Times New Roman";">,
δήλωση στις 12-06-2013, στο <a href="http://www3.ebu.ch/cms/en/sites/ebu/contents/news/2013/06/ebu-president-brands-ert-closure.html"><span lang="EN-US">http</span>://<span lang="EN-US">www</span>3.<span lang="EN-US">ebu</span>.<span lang="EN-US">ch</span>/<span lang="EN-US">cms</span>/<span lang="EN-US">en</span>/<span lang="EN-US">sites</span>/<span lang="EN-US">ebu</span>/<span lang="EN-US">contents</span>/<span lang="EN-US">news</span>/2013/06/<span lang="EN-US">ebu</span>-<span lang="EN-US">president</span>-<span lang="EN-US">brands</span>-<span lang="EN-US">ert</span>-<span lang="EN-US">closure</span>.<span lang="EN-US">html</span></a>, προσβάσιμο στις 13-06-2013.</span></span></div>
</div>
<div id="ftn5" style="mso-element: footnote;">
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref5" name="_ftn5" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; line-height: 150%;">[5]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Πρόκειται για την ΕΤ1, τη ΝΕΤ και την
ΕΤ3.</span></span></div>
</div>
<div id="ftn6" style="mso-element: footnote;">
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm; vertical-align: baseline;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref6" name="_ftn6" style="mso-footnote-id: ftn6;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[6]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> Ο διασκεδαστής Γ.
Ζουγανέλης, ευρισκόμενος στο στούντιο της ΝΕΤ λίγα λεπτά πριν «πέσει» το σήμα
της κρατικής τηλεόρασης, συνέδεσε άμεσα το γεγονός με κάποιου είδους «χούντα»
υποστηρίζοντας ότι η συγκέντρωση που άρχιζε τότε να λαμβάνει χώρα έξω απ’ το
κτίριο της ΕΡΤ στη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λεωφόρο Μεσογείων,
του θύμισε την ατμόσφαιρα του Πολυτεχνείου. Στην ίδια κατεύθυνση και η Μ. Κωχ,
η οποία δήλωσε αργότερα το ίδιο βράδυ ότι είχε την ατυχία στη ζωή της να
γνωρίσει δύο χούντες. Επίσης, πολλοί δημοσιογράφοι της ΕΡΤ ανέφεραν πως
λάμβαναν συνεχώς τηλεφωνήματα από ανθρώπους που βρίσκονταν σε διάφορες περιοχές
της επικράτειας οι οποίοι ρωτούσαν με αγωνία αν έγινε πραξικόπημα. Τους ίδιους
συνειρμούς έκανε και ο Κ. Δουζίνας, αλλά και ο Π. Βόγλης, ενώ η σύνδεση της
μαύρης οθόνης με το αντιδημοκρατικό σκοτάδι κατέστη εμφανής στα «μαύρα»
πρωτοσέλιδα των γαλλικών εφημερίδων </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Liberation</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> και </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Humanit</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">é.
Βλ. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">C</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Douzinas</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">, «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">The</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Loss</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">of</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">ERT</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">,
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">the</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> “</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Greek</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">BBC</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">”,
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">is</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">a</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">cultural</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">calamity</span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">», </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Guardian</span></i><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">, 12-06-2013, στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><a href="http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2013/jun/12/ert-greek-state-broadcaster-cultural-calamity">http<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">://</span>www<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.</span>guardian<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.</span>co<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.</span>uk<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">/</span>commentisfree<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">/2013/</span>jun<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">/12/</span>ert<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-</span>greek<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-</span>state<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-</span>broadcaster<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-</span>cultural<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-</span>calamity</a></span><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσβάσιμο στις 15-06-2013· Π. Βόγλης, «Ως
εδώ», 15-06-2013, στο <a href="http://www.rednotebook.gr/details.php?id=9803"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">http</span>://<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">www</span>.<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">rednotebook</span>.<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">gr</span>/<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">details</span>.<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">php</span>?<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">id</span>=9803</a>, προσβάσιμο στις 16-01-2013· «Σκοτάδι στα εξώφυλλα
του γαλλικού τύπου για το λουκέτο στην ΕΡΤ», 13-06-2013, στο <a href="http://news.in.gr/world/article/?aid=1231253096">http://news.in.gr/world/article/?aid=1231253096</a>.</span><span style="color: #909090; font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"></span></div>
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<br /></div>
</div>
<div id="ftn7" style="mso-element: footnote;">
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref7" name="_ftn7" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; line-height: 150%;">[7]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Ο Αναγκαστικός Νόμος 1663/1951 «Περί
εγκαταστάσεως και λειτουργίας Ραδιοφωνικών πομπών των Ενόπλων Δυνάμεων» (ΦΕΚ 32
Ά 27-01-1951) είναι αυτός που προβλέπει και θέτει για πρώτη φορά τους όρους
λειτουργίας «Σταθμών Ραδιοφωνίας ή Τηλεοράσεως ή άλλης Ραδιοηλεκτρικής
εφαρμογής και κλήσεως». Στην πρώτη παράγραφο του μοναδικού άρθρου του νόμου
διατυπώνεται πως επιτρέπεται η «εγκατάστασις και λειτουργία» των ανωτέρω
σταθμών από το Γενικό Επιτελείο Εθνική Αμύνης «επί τω σκοπώ της διαφωτίσεως,
διαπαιδαγωγήσεως, ψυχαγωγίας και εξυψώσεως, εν γένει του μορφωτικού επιπέδου
των Ενόπλων Δυνάμεων, εν πολέμω δε επιπροσθέτως και δια την τόνωσιν του
φρονήματος του αγωνιζομένου Έθνους…».</span></span></div>
</div>
<div id="ftn8" style="mso-element: footnote;">
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref8" name="_ftn8" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; line-height: 150%;">[8]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Είναι περιττό να υπενθυμίσουμε πως η δια
τηλεοράσεως ψυχαγωγία ενισχύθηκε σημαντικά επί χούντας, είναι όμως αναγκαίο να
επισημανθεί πως η Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων -αρχικά Τηλεόρασις
Ενόπλων Δυνάμεων- λειτουργούσε μέχρι και το 1982 (από το 1966), οπότε και
μετονομάστηκε σε ΕΡΤ2 φεύγοντας από την ευθύνη του στρατού. Η ΕΡΤ2 έγινε ΕΤ2 το
1987 και το 1997 μετονομάστηκε σε ΝΕΤ.</span></span></div>
</div>
<div id="ftn9" style="mso-element: footnote;">
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420#_ftnref9" name="_ftn9" style="mso-footnote-id: ftn9;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[9]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: "Times New Roman";"> Προφανώς έχει σημασία η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συγκεκριμένη </i>στάση <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συγκεκριμένων</i> δημοσιογράφων σε <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συγκεκριμένα</i></span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 10.0pt;">ζητήματα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνιέται ποτέ ότι όσον αφορά
το ευρύτερο επίπεδο του μηχανισμού παραγωγής λόγου οι επιμέρους διαφορές, ακόμα
και οι αντιθέσεις, στο βαθμό που δεν είναι παρά διαφορές και αντιθέσεις <i style="mso-bidi-font-style: normal;">στο εσωτερικό του μηχανισμού</i>, έχουν ως
αποτέλεσμα την ενίσχυση του κύρους του. Το γεγονός ότι στις συνθήκες της
τρέχουσας κρίσης ακόμα και οι μικρές διαφωνίες γίνονται όλο και λιγότερο
ανεκτές, δεν ακυρώνει την αλήθεια πως η καλύτερη, για το κράτος, αντιπολίτευση
στα έργα του κράτους είναι εκείνη που ασκείται από τα μέσα που είναι
επιφορτισμένα με την προβολή του. Έτσι, όταν το απεργιακό φύλλο των
δημοσιογράφων <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αδέσμευτη Γνώμη</i>,
παραθέτει δήλωση της «πρωτοβουλίας διωκόμενων οροθετικών» (παρεμπιπτόντως, τέτοια
πρωτοβουλία δεν υπάρχει· αυτή που πράγματι υπάρχει είναι η Πρωτοβουλία
Αλληλεγγύης Διωκόμενων Οροθετικών Γυναικών), σύμφωνα με την οποία η ΝΕΤ δεν
συμμετείχε στη διαπόμπευση των 27 οροθετικών γυναικών καθώς παρουσίασε τις
φωτογραφίες τους θολές και χωρίς ονόματα, λέει μόνο τη «μισή αλήθεια». Λέει,
δηλαδή, κάτι που δεν είναι αλήθεια. Για ένα χαρακτηριστικό δείγμα
«πολυπρισματικής» παρουσίασης του διωγμού των οροθετικών γυναικών από την
κρατική τηλεόραση (ΕΤ3), βλ. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><a href="http://www.youtube.com/watch?v=5qULpcadK_Y">http://www.youtube.com/watch?v=5qULpcadK_Y</a>.
Στο συγκεκριμένο βίντεο, στην οθόνη που βρίσκεται πίσω από τους παρουσιαστές
διακρίνονται καθαρά εικόνες «μη-διαπόμπευσης». Ακόμα μία εκδοχή βιοπολιτικής
κρατικής δημοσιογραφίας (ΕΤ3 ξανά), βρίσκεται στο <a href="http://www.youtube.com/watch?v=A1WDaq1p_q8">http://www.youtube.com/watch?v=A1WDaq1p_q8</a>,
ενώ στο <a href="http://loverdos.gr/gr/index.php?Mid=68&art=2432"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">http</span>://<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">loverdos</span>.<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">gr</span>/<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">gr</span>/<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">index</span>.<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">php</span>?<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Mid</span>=68&<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">art</span>=2432</a>, δηλαδή στην προσωπική ιστοσελίδα
του Α. Λοβέρδου, βρίσκεται μια συνέντευξη του πρώην Υπουργού Υγείας στον
ραδιοφωνικό σταθμό <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ΝΕΤ 105,8</i>
(01-05-2012), η ανάγνωση της οποίας καθιστά αμέσως εμφανή την ορθότητα της
επιλογής του να την αναρτήσει. Όλα τα παραπάνω, προσβάσιμα στις 17-06-2013. Βλ.
επίσης, «Δίπλα στους… ξεχασμένους της ζωής», <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αδέσμευτη Γνώμη: Εφημερίδα των απεργών στα ΜΜΕ</i>, 15-16/06/2013. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<br /></div>
<div align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<br /></div>
<div align="left" class="MsoFootnoteText" style="line-height: normal; margin-left: 0cm; text-align: left; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-87299789410803127682013-06-10T11:50:00.000+02:002013-06-10T11:50:06.329+02:00Από τη Σουηδία στην Τουρκία: Η άνιση δυναμική της εποχής των ταραχών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:DoNotOptimizeForBrowser/>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Αναδημοσίευση από <a href="http://communisation.espivblogs.net/">http://communisation.espivblogs.net/</a></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Η έκρηξη της Τουρκίας θέτει επιτακτικά την ανάγκη να κοιτάξουμε πιο
προσεκτικά τι συμβαίνει, τι παράγεται, ποια είναι τα νέα όρια που παράγονται στην
περίοδο που ονομάσαμε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εποχή των ταραχών </i>και
πώς θα ξεπεραστούν. Ο συνδυασμός των γεγονότων της Σουηδίας με την Τουρκία, η
συνάντηση τους στο χρόνο επικυρώνει την ύπαρξη δύο δυναμικών της ταξικής πάλης
που κινούνται με <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σχετική</i> αυτονομία. Δεν
μπορούμε να παραβλέπουμε ότι η αναμενόμενη συνάντηση αυτών των πρακτικών δεν
προβλέπεται να είναι ευχάριστη καθώς θα θέσει το ζήτημα των σχέσεων δύο
παραγόμενων «υποκειμένων» τα οποία δεν έχουν κοινό ορίζοντα στη δραστηριότητα
τους προς το παρόν. Το επίδικο όμως από τη σκοπιά της επανάστασης είναι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πώς</i> θα παραχθεί από την αναμενόμενη
συνάντηση τους το αναγκαίο ξεπέρασμα τους, η μετατροπή του αγώνα σε λήψη
κομμουνιστικών μέτρων ενάντια στο κεφάλαιο, δηλαδή σε αμφισβήτηση όλων των
κοινωνικών ρόλων που συγκροτούν την κοινωνία, σε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κομμουνιστικοποίηση</i>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Υπάρχει ακόμη μια τρίτη δυναμική που είναι τα
διεκδικητικά κινήματα γύρω από το μισθό που λαμβάνουν χώρα κυρίως στην
περιφέρεια που ενσωμάτωσε ο ιστορικός νεοφιλελευθερισμός στη διεθνοποιημένη
συσσώρευση, στην Κίνα και τη νοτιοανατολική Ασία, αλλά ακόμη δεν προκύπτει από
τις εξελίξεις η συνάντηση αυτής της δυναμικής με τις υπόλοιπες. Υπάρχει και μια
τέταρτη δυναμική που αφορά την εξέλιξη των αντιφάσεων στα λατινοαμερικανικά
κράτη που κατόρθωσαν να ενσωματώσουν την αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό μέσα
στο κράτος (η Χιλή αποτελεί σημαντική εξαίρεση, το κίνημα της κατασκευασμένης
κοινωνικής κατηγορίας «νεολαία», εντάσσεται περισσότερο στις δυναμικές των
ταραχών). Αυτή η τέταρτη δυναμική είναι ακόμη περισσότερο αυτόνομη προς το
παρόν, παρότι μπορεί να μας απασχολήσει ειδικά στην Ελλάδα στο μέλλον. Εδώ θα
ασχοληθούμε με τις δύο πρώτες.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Από τη μία πλευρά έχουμε τη σειρά ταραχών «των
αποκλεισμένων», και από την άλλη πλευρά εμφανίζεται από το 2011 μια σειρά
ταραχών στην οποία το σημαντικό στοιχείο σε ότι αφορά τη σύνθεση είναι ότι
εμπλέκονται και τα λεγόμενα «μεσαία στρώματα», και ο «δημοκρατικός» λόγος τους
συγκροτεί τα κινήματα που παράγονται. Οι ταραχές των αποκλεισμένων λαμβάνουν
χώρα σε κράτη που βρίσκονται ψηλά στην καπιταλιστική ιεραρχία. Αντίθετα οι
ταραχές στις οποίες κυριαρχεί ο δημοκρατικός ορίζοντας που συγκροτεί πολιτικά
τα μεσαία στρώματα και μορφοποιεί τα κινήματα «των πλατειών», συμβαίνουν κυρίως
σε κράτη της δεύτερης ζώνης και στις «αναδυόμενες οικονομίες». Το γεγονός ότι
ένα κράτος που δεν ανήκει σ’ αυτές τις ζώνες, η Ισπανία, περιλαμβάνεται σ’ αυτήν
την ομαδοποίηση είναι στοιχείο που δείχνει ότι η κρίση επικυρώνει την
υπονόμευση αυτής της διαστρωμάτωσης που λάμβανε χώρα ήδη κατά την εξέλιξη αυτού
του κύκλου συσσώρευσης (από την κρίση της δεκαετίας του 1970 μέχρι περίπου το
2008). Ο πολύ σκληρός πυρήνας (ΗΠΑ-Γερμανία) δεν έχει ακόμη ενταχθεί στις
δυναμικές αυτές. Το κίνημα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Occupy</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Wall</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Street</span><span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;"> παρότι έδωσε το
όνομα του στη δεύτερη δυναμική που εξετάζουμε, εντάσσεται μόνο περιφερειακά σε
αυτή: πρόκειται για κίνημα ακτιβιστών (όπως άλλωστε και το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Blockupy</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">στη Γερμανία), όχι
για μαζικό κίνημα, όπως της Ισπανίας, της Ελλάδας, το κίνημα της «αραβικής
άνοιξης» και το κίνημα της Τουρκίας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Οι ριζικά αποκλεισμένοι από το επίσημο κύκλωμα παραγωγής
υπεραξίας (αυτός είναι ο τρόπος ενσωμάτωσης τους στην καπιταλιστική κοινωνία:
ενσωμάτωση δια του αποκλεισμού) δεν αρθρώνουν λόγο, μόνος λόγος τους οι
λεηλασίες και η καταστροφή. Δεν διεκδικούν, είναι γι’ αυτούς ήδη δεδομένο ότι
δεν έχει νόημα (αλλιώς θα το έκαναν), γνωρίζουν ήδη ότι το κράτος δε θα τους
ενσωματώσει, αλλά θα επιδιώξει να τους διαχειριστεί ως πλεονάζοντα πληθυσμό και
στο βαθμό που η κρίση/αναδιάρθρωση που λαμβάνει χώρα από το 2008 περικόπτει
περαιτέρω τις «κοινωνικές δαπάνες», γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή η διαχείριση
γίνεται ολοένα και περισσότερο κατασταλτική. Στην πραγματικότητα ασφυκτιούν
μέσα σε μια «φυλακή χωρίς κάγκελα» (όταν δεν έχεις λεφτά ούτε για να φύγεις από
τη γειτονιά σου, και όπου και να περπατάς σε στριμώχνει συνεχώς η αστυνομία,
είσαι φυλακή). Μέσα στη «φυλακή» αυτή οι σχέσεις κοινότητας μεταξύ τους δεν
μπορούν να τους βγάλουν από τη μιζέρια και σε κάποιο βαθμό εντάσσονται στην
παράλληλη ανταλλακτική οικονομία, το μικροέγκλημα δηλαδή σε άτυπους θεσμούς στους
οποίους αναπαράγεται μια σκληρή καταπιεστική ιεραρχία (για να μη μιλήσουμε για
τη θέση των γυναικών).Έτσι, επιτίθενται στη φυλακή τους, επιτίθενται σε όλους
τους κρατικούς θεσμούς που αντιλαμβάνονται ότι τους ορίζουν ως φυλακισμένους
για μια ζωή, αμφισβητώντας την ώρα της εξέγερσης και τους κοινωνικούς ρόλους
τους μέσα στη «φυλακή» τους.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα μεσαία στρώματα
εξεγείρονται γιατί είναι μεσαία στρώματα υπό κατάρρευση (Ελλάδα, Ισπανία) ή
γιατί δεν αφήνονται να συγκροτηθούν ως τέτοια (αραβική άνοιξη) ή γιατί καταστέλλονται
και συμπιέζονται πολύ περισσότερο από όσο τους αντιστοιχούσε πριν την κρίση
(Τουρκία), κάτι που δεν περιλαμβάνει μόνο το χαμηλότερο εισόδημα από αυτό που
«θα έπρεπε» να έχουν, αλλά και όλες τις άλλες κοινωνικές σχέσεις, την
εμπορευματοποίηση και περίφραξη του δημόσιου χώρου, το φύλο, την πολιτική ή την
πολιτική/θρησκεία που στις περιπτώσεις των αραβικών χωρών είναι όψεις του ίδιου
πράγματος, το φυλετικό ζήτημα κτλ. Το ζήτημα των μεσαίων στρωμάτων είναι θεωρητικά
ανοικτό. Ο ίδιος ο ορισμός τους είναι ρευστός: Ο παραδοσιακός ορισμός των
μεσαίων στρωμάτων αφορούσε τις κατηγορίες της μικρής ιδιοκτησίας μέσων
παραγωγής και τα παραδοσιακά ατομικά επαγγέλματα (γιατρούς, δικηγόρους,
συμβολαιογράφους κτλ.). Σήμερα όμως πώς μπορούν να οριστούν τα μεσαία στρώματα;
Πλέον η διαστρωμάτωση τίθεται σε μεγάλο βαθμό μέσα στους μισθωτούς και τους
αυτοαπασχολούμενους με «μπλοκάκια» (δηλαδή τους αυτοασφαλιζόμενους μισθωτούς),
και γίνεται με βάση τη θέση στην ιεραρχία στην παραγωγική διαδικασία, το εισόδημα,
την πρόσβαση στην πίστη κτλ. Και τότε οι μεγάλες μάζες των εξαθλιωμένων
άνεργων, των εκ των πραγμάτων φτωχών νέων και των επισφαλών συμπιέζουν προς τα
κάτω τη «στάθμη» του μεσαίου στρώματος, και επακόλουθα μειώνουν την πολιτική
τους επιρροή στο κράτος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Αυτές οι δύο δυναμικές, οι ταραχές των αποκλεισμένων και
τα μαζικά κινήματα καταλήψεων δημόσιου χώρου στα οποία πρωταγωνιστούν αυτά τα ρευστά
μεσαία στρώματα διασταυρώθηκαν μεταξύ τους το Φεβρουάριο του 2012 στην Ελλάδα
(αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση τα μεσαία στρώματα ήταν ήδη υπό κατάρρευση). Αυτή
η διασταύρωση ήταν αποτέλεσμα των ιδιαιτεροτήτων της Ελλάδας, στην οποία
εξάλλου πέρα από το Σύνταγμα το 2011 είχε συμβεί και ο «Δεκέμβρης του 2008». Οι
ταραχές του Δεκέμβρη του 2008 όπως και οι ταραχές των φοιτητών στη Χιλή και
στον Καναδά τοποθετούνται μέσα στο φάσμα πρακτικών ανάμεσα στις δύο αυτές
δυναμικές. Σ’ αυτές τις ταραχές αναδύεται η «νεολαία» ως κατασκευασμένο
κοινωνικό υποκείμενο που αποτελείται από εκείνους και εκείνες που βρίσκουν όλες
τις πόρτες κλειστές, που δεν πρόκειται να ανέβουν τη σκάλα της κοινωνικής
ανόδου, αλλά που δεν είναι δομικά αποκλεισμένοι όπως οι «ταραχοποιοί» της
Στοκχόλμης και της Αγγλίας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Τα ζητήματα που θέτει η επικαιροποίηση της εποχής των
ταραχών που λαμβάνει χώρα στη Σουηδία και στην Τουρκία είναι σημαντικά: </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Α) Θα μπορέσει το κράτος να δημιουργήσει τη συναίνεση του
προλεταριάτου των χωρών της πρώτης ζώνης σε μια διαχείριση που στρέφεται ενάντια
στους αποκλεισμένους; Αυτή η τάση φαίνεται ότι παράγεται ως σχεδόν αναγκαστική
απάντηση στην επικαιροποίηση αυτής της δυναμικής από τα γεγονότα στη Σουηδία (η
ανάδυση του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">EDL</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">αλλά και η αύξηση
της πολιτικής επιρροής του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">UKIP</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">στην Αγγλία
συνδέεται άμεσα με το θέμα αυτό, ανάδυση που δεν μπόρεσε να συμβεί μετά τις
ταραχές του 2011 οι οποίες είχαν περισσότερο λευκό χρώμα). Οι ταραχές στη
Σουηδία επικαιροποιούν την <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κρίση
ενσωμάτωσης του προλεταριάτου στη διαδικασία παραγωγής υπεραξίας ως κρίση της
μετανάστευσης</i>. Το ζήτημα ενός νέου τύπου φασισμού, με προσανατολισμό τη
δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής ταυτότητας», άρα εγγενώς ρατσιστικού περιεχομένου,
εγγράφεται στην ατζέντα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Β) Ποια θα είναι η εσωτερική δυναμική της ενσωμάτωσης των
«μεσαίων στρωμάτων» στο προλεταριάτο, όχι μόνο ως κατάσταση αλλά και ως
δραστηριότητα; Υπάρχει περίπτωση να συναντηθούν οι πρακτικές «κομμούνας»
εκείνων που αμύνονται και προσπαθούν να διασώσουν το ταξικό τους ανήκειν στις
πλατείες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τις καταστροφικές πρακτικές
των αποκλεισμένων; Προς το παρόν τα μόνα δείγματα είναι η συγκρουσιακή
συνάντηση στη Γαλλία το Μάρτη του 2006 στο κίνημα ενάντια στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">CPE</span><span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">, γεγονός όμως που
είναι ήδη απαρχαιωμένο και συνέβη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πριν</i>
την κρίση, και η 12<sup>η</sup> Φλεβάρη του 2012 στην Ελλάδα, η οποία όμως ήταν
βουτηγμένη στην αντιπαράθεση γύρω από το μνημόνιο και δεν μπορούσε να
συνεχιστεί μετά την ήττα της ειδικής διεκδίκησης της. Ποιο μπορεί να είναι το
αποτέλεσμα των «δημοκρατικών κινημάτων», τα οποία, τουλάχιστον ως τώρα, δεν
μπορούν να ενσωματωθούν από το κράτος; Τα κινήματα αυτά εμφανίζουν έναν
«κοινοτισμό». Η αφετηρία αυτού του κοινοτισμού είναι η υπεράσπιση της κρατικής
περιουσίας (τίποτα δεν είναι «κοινό», ότι δεν είναι ιδιωτικό είναι κρατικό) με
την χρήση της στη βάση του ορισμού της, δηλαδή ως στοιχείου που υποστηρίζει την
αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης. Η πλατεία, το πάρκο, είναι χώροι του
«ελεύθερου» χρόνου. Το γεγονός ότι η κρίση/αναδιάρθρωση έχει αυξήσει σημαντικά την
ανεργία επιτρέπει σε αρκετούς και αρκετές την συνεχή παρουσία τους σε έναν
τέτοιο χώρο κατά τη διάρκεια του κινήματος, χωρίς να θεωρείται παράξενο ότι
όποιος δουλεύει έρχεται «μετά τη δουλειά», το απόγευμα και το βράδυ είναι πολύ
πιο μαζική η παρουσία του κόσμου. Η ουσία είναι ότι παράγεται η «κοινή ζωή στην
κατάληψη». Η «ζωή στην κατάληψη» είναι βέβαια μια <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εικόνα από το μέλλον </i>που ξεπερνάει τον ορίζοντα του κινήματος, η
οποία όμως δεν μπορεί να υποστασιοποιηθεί σε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">γενικευμένη πράξη</i> αν το κίνημα δεν αμφισβητήσει πραγματικά τη δομή
που στηρίζει τη διάκριση δημόσιου και ιδιωτικού χώρου, δηλαδή, σε τελική
ανάλυση το σύνολο των καπιταλιστικών σχέσεων. Η «κοινότητα του αγώνα», οι
«κομμουνιστικές χειρονομίες» δεν πρέπει να υποτιμούνται γιατί αποτελούν το
θετικό ορίζοντα στη γενίκευση τους, αλλά στο στάδιο που βρισκόμαστε σήμερα είμαστε
υποχρεωμένοι να ψάχνουμε: αφενός τι είναι αυτό που καθηλώνει το κίνημα και δεν
το αφήνει να επιχειρήσει να γενικεύσει αυτά τα στοιχεία, αφετέρου ποια στοιχεία
του περιεχόμενου του αποτελούν ταυτόχρονα και τις αιτίες του τέλους του. Οι
συμμετέχοντες σ’ αυτά τα κινήματα, σε αντίθεση με τις ταραχές των
αποκλεισμένων, θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό <i style="mso-bidi-font-style: normal;">να
εδαφικοποιήσουν την παρουσία τους</i>(κάτι που δεν είναι άσχετο με τη σημασία
της μορφής της γαιοπροσόδου που λαμβάνει η παραγόμενη υπεραξία στο σύγχρονο
καπιταλισμό, η εκμετάλλευση μορφοποιεί καθοριστικά την ταξική πάλη). Με την «κατάληψη»
διεκδικούν το δικαίωμα της υλικής τους υπόστασης ως υποκειμένου απέναντι στο
κράτος, το οποίο θεωρούσαν ότι «τους λογαριάζει». Δεν είναι ήσσονος σημασίας το
γεγονός ότι την «περιφρούρηση» της κομμούνας αναλαμβάνει κυρίως ένα κομμάτι
νεανικού ανδρικού και φτωχού προλεταριάτου, που έχει εμπειρία συγκρούσεων με
την αστυνομία (ο διαχωρισμός αυτού του ρόλου υπήρξε αν και λιγότερο από την
Αίγυπτο και στην Τουρκία). <a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4644399262053212420" name="_GoBack"></a>Εκ των πραγμάτων αναζητούνται
αιτήματα, για να τεθεί κάτι πιο συγκεκριμένο από τη «δημοκρατία» [<a href="http://communisation.espivblogs.net/2013/06/02/%CF%84%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%AF%CF%81-%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB-%CF%83%CE%BF%CE%BB-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%BC-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B7-%CE%B1/" target="_blank">δες εδώ</a>] στο
υποτιθέμενο τραπέζι της διαπραγμάτευσης (το οποίο δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι
δεν υπάρχει πλέον και καλούν συνεχώς την κυβέρνηση να παραδεχθεί την ύπαρξη
του). Αυτή η διαδικασία, λόγω της άρνησης της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί
οτιδήποτε, καταλήγει με φυσικό τρόπο στην αμφισβήτηση της κυβέρνησης.
Αναγκαστικά, ένα κίνημα που κύριο ρόλο στη σύνθεση του έχουν τα μεσαία στρώματα
ζητά την πτώση της κυβέρνησης, και ένα τέτοιο αίτημα, δεδομένης της απουσίας
ενός «κόμματος της εργατικής τάξης» που θα καθοδηγούσε το κίνημα προς την
«κατάληψη της εξουσίας», υπονοεί την αντικατάσταση της με μια άλλη κυβέρνηση(που
θα μπορέσει να υποστηρίξει την ύπαρξη και αναπαραγωγή της ποιότητας της ζωής
που θεωρούν ότι τους αντιστοιχεί). Αυτή η ενδογενής τάση δεν έρχεται σε
αντίφαση με τα κοινοτιστικά χαρακτηριστικά των καταλήψεων, τα οποία όμως υποβιβάζονται
ως στοιχείο συγκρότησης και μορφοποίησης του κινήματος όταν συγκεκριμενοποιείται
ο πολιτικός στόχος. Η Αίγυπτος και η Τυνησία έδειξαν ότι πράγματι η πτώση της
κυβέρνησης ολοκληρώνει αυτά τα κινήματα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ότι αρχικά
φάνταζε ως νίκη γρήγορα αποδείχτηκε ότι είναι ήττα, καθώς νέα αστυνομικά κράτη
εγκαθιδρύθηκαν και η αναδιάρθρωση προχωράει κανονικά με περικοπές επιδομάτων, αυξήσεις
στις τιμές των τροφίμων κτλ. Το κίνημα όμως στην Αίγυπτο και την Τυνησία δεν
μπόρεσε να ξανασταθεί στα πόδια του, καθώς ο αρχικός στόχος που αντιστοιχούσε
στην ενότητα του επετεύχθη. Η Τουρκία, το επόμενο ορόσημο αυτής της δυναμικής,
που παρά τις διαφορές εντάσσεται σ’ αυτό το σχήμα, έχει ένα επιπλέον στοιχείο
να αντιμετωπίσει ως κίνημα. Η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πολιτική
δύναμη</i> της κυβέρνησης είναι πιο ισχυρή από αυτήν της Αιγύπτου και της
Τυνησίας. Η ενότητα του κινήματος βασίζεται στην μετατροπή του κράτους σε
αστυνομικό κράτος καταστολής τα τελευταία χρόνια. Το ερώτημα είναι: Μπορούν τα
μεσαία στρώματα να ενσωματωθούν στο προλεταριάτο, ως δραστηριότητα αμφισβήτησης
του κεφαλαίου, αν δεν ολοκληρωθούν πρώτα αυτά τα κινήματα με την πολιτική νίκη
(δηλαδή ουσιαστική ήττα) τους; Η ήττα τους, που περνάει μέσα από την πολιτική
τους νίκη, φέρνει αναγκαστικά τις διαιρέσεις που υπάρχουν στην επιφάνεια. Ένα
κομμάτι του κινήματος προσπαθεί να συνεχίσει την εξέγερση, η οποία όμως παύει
να έχει λαϊκή υποστήριξη (δηλαδή διαταξική υποστήριξη, καθώς η τάξη είναι σχέση
και όχι κατηγορία). Χωρίς τη μαζική συμμετοχή των αποκλεισμένων και των φτωχών,
πώς μπορεί να συνεχιστεί αυτή η εξεγερτική πορεία; Μπορεί; </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Το κίνημα στην Τουρκία βρίσκεται σε εξέλιξη καθώς
γράφεται αυτό το κείμενο. Η ιδιαιτερότητα του σε συνδυασμό με το ότι αποτελεί
γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας μορφοποιεί το σημείο που βρισκόμαστε. Εδώ
βρισκόμαστε: σε μια εξέγερση που ξέσπασε σε ένα ακόμη αστυνομικό κράτος. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μια εξέγερση με μικρές πιθανότητες «νίκης»στη
βάση του περιεχομένου της και γι’ αυτό τόσο σημαντική. </i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">Οι
πρακτικές «κομμούνας» που έχουν αναγκαστικά ορίζοντα την καλύτερη διαχείριση
του αστικού κράτους αλλά τελικά αυτός ο ορίζοντας διαψεύδεται, συναντιούνται με
τις εξεγέρσεις των αποκλεισμένων στο γεγονός ότι στις τελευταίες δεν υπάρχει
καν ο ορίζοντας κάποιας «νίκης»</span></i><span style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EL;">.<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Το αποτέλεσμα της
συνάντησης αυτής που θα κριθεί μεταξύ άλλων και από την αλληλεπίδραση των
πρακτικών της «κομμούνας» με τις πρακτικές καθημερινότητας της επιβίωσης των
δομικά αποκλεισμένων από το επίσημο κύκλωμα παραγωγής υπεραξίας θα κρίνει σε
μεγάλο βαθμό την έκβαση της ταξικής πάλης της εποχής των ταραχών.</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman";">Woland/blaumachen & φίλοι</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="http://www.blaumachen.gr/"><span lang="EN-GB" style="font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-GB;">http://www.blaumachen.gr/</span></a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-85493726546984367132013-05-20T14:53:00.000+02:002013-05-20T14:55:13.173+02:00blaumachen #6<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTinHsZisC3_5nwG71koJZZzKkjC9v8IcllsyCzKf-_VDZKnUZUcCzjNSO5b5gVb3oU9wpBStoryUwjvwqvp927O5ELhm89Fsuy3hbdPazD5p5gRnW2XRJwEU_XcCZWjtqbGsoMIh3l9xE/s1600/blaumachen06_EXOF_FF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTinHsZisC3_5nwG71koJZZzKkjC9v8IcllsyCzKf-_VDZKnUZUcCzjNSO5b5gVb3oU9wpBStoryUwjvwqvp927O5ELhm89Fsuy3hbdPazD5p5gRnW2XRJwEU_XcCZWjtqbGsoMIh3l9xE/s320/blaumachen06_EXOF_FF.jpg" width="217" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
Κυκλοφόρησε το 6<sup>ο</sup> τεύχος
του <i><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">blaumachen</span></i> (άνοιξη
2013)<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Περιεχόμενα του τεύχους:</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<a href="http://www.blaumachen.gr/2013/05/blaumachen-6-editorial/" target="_blank">Editorial</a> / Για την τρέχουσα κρίση,
την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα / Το κίνημα των
«Αγανακτισμένων» στην Ελλάδα / «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…» / Θέλουμε δουλειά
και όχι ανεργία ή να τελειώνουμε και με τα δυο; / Για να απελευθερωθούμε από το
χρέος ας καταστρέψουμε την οικονομία / Η ανάδυση του (μη-)υποκειμένου / Μορφή
και περιεχόμενο της κρατικής καταστολής στις καταλήψεις / Για τις ταραχές στην
Αγγλία και άλλα δεινά / Η μεταβατική περίοδος της κρίσης: η εποχή των ταραχών.
Update (Σεπτέμβριος 2011) / Μια σύντομη κριτική της αυτοοργάνωσης στην Ελλάδα /
Περί «κοινών» / Ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός και η αυτοδιαχείριση ως
ουτοπικός ορίζοντας της δεύτερης φάσης της αναδιάρθρωσης / Κομμουνιστικοποίηση
εναντίον Κοινωνικοποίησης / Συνοπτική παρουσίαση του περιοδικού SIC / Théorie
Communiste, Η κομμουνιστικοποίηση σε ενεστώτα χρόνο / Τυφλοπόντικα, είσαι εδώ;
Αναδιαρθρωμένο κεφάλαιο, πάλη των τάξεων και επαναστατική προοπτική / Συζήτηση
για την έννοια της συγκυρίας.</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
248 σελ. / 16,5<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">x</span>24,0 εκ. / ΛΤ 9,00 ευρώ</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">futura</span>, Χαριλάου Τρικούπη 72,
Τηλ. 210 5226361</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">futura@otenet.gr</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<a href="http://www.blaumachen.gr/"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">www.blaumachen.gr</span></a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-65505150315812759742013-05-17T12:22:00.000+02:002013-05-17T12:22:00.283+02:00Για την απεργία που δε γίνεται: Όχι με ένα πάταγο, αλλά με ένα λυγμό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Αναδημοσίευση από: <a href="http://communisation.espivblogs.net/">http://communisation.espivblogs.net/</a></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Η <i>παρακμή του εργατικού
κινήματος</i> είναι μια διαδικασία που έχει ήδη διαρκέσει πολλά χρόνια, τώρα
ζούμε τα επεισόδια του τέλους της. Αυτή η διαδικασία, φυσικά, δεν ήταν μια
ευθεία πορεία από την ακμή στο θάνατο. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων
συγκρούσεων, συγκεκριμένων αποτυχιών, ειδικών μετασχηματισμών. Το εργατικό
κίνημα λάμπει δια της απουσίας του σε όλο το χρονικό διάστημα των μνημονίων
(του πολέμου που έχει κηρύξει το κεφάλαιο στην εργατική τάξη και τα μεσαία
στρώματα που ζουν στην Ελλάδα). Κανένα σημαντικό γεγονός της ταξικής πάλης τα
τελευταία χρόνια δεν αφορούσε το εργατικό κίνημα ως τέτοιο: Ούτε ο Δεκέμβρης
του 2008, ούτε το κίνημα των «αγανακτισμένων». Οι απεργίες ήταν μισοπεθαμένες
και οι βασικοί τους στόχοι αμυντικοί, «να χάσουμε όσο γίνεται λιγότερα». Αυτό
είναι ένα στοιχείο που κυριαρχεί ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αλλά
από το 2010 και μετά έχει πλέον πάρει τον απόλυτα κυρίαρχο ρόλο. Οι
διεκδικήσεις των εργαζομένων, τις σπάνιες φορές που αγωνίζονται μέσα στο χώρο
εργασίας τους, είναι όχι απλώς αμυντικές αλλά φτάνουν στο σημείο να αναπαράγουν
τις διασπάσεις που προκαλεί η νεοφιλελεύθερη διάρθρωση της εργασίας. Οι
εργαζόμενοι συγκρούονται ολοένα και περισσότερο μεταξύ τους. Δε συγκρούονται
μόνο εργαζόμενοι που απεργούν με άλλους που δεν μπορούν να «εξυπηρετηθούν»
εξαιτίας της απεργίας των πρώτων, συγκρούονται και εργαζόμενοι μέσα στον ίδιο
εργασιακό χώρο και μέσα στον αγώνα τους, καθώς οι διαιρέσεις είναι πολλές και
ισχυρές, δεν μπορούν να αγνοηθούν στη διαπραγμάτευση με το αφεντικό, είτε αυτό
είναι ιδιωτικό κεφάλαιο, είτε το κράτος. Κάθε συμβιβασμός σημαίνει ότι κάποιοι
αποκλείονται από τα αποτελέσματα που θα αποφέρει μια «νίκη». Ο αποκλεισμός
αυτός όμως δεν αφορά πλέον αυξήσεις μισθών αλλά συνήθως αφορά τις ίδιες θέσεις
εργασίας, δηλαδή, μέσα σε συνθήκες κρίσης, την ίδια την επιβίωση.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Η απεργία των καθηγητών, που δεν
έγινε, είναι βουτηγμένη σε αυτήν την πραγματικότητα. Οι καθηγητές δεν έχουν
ενιαία συμφέροντα. Οι αναπληρωτές (που στην πραγματικότητα απολύονται με τις
νέες ρυθμίσεις) είναι <i>επισφαλείς</i> εργαζόμενοι, η αντίθεση με τους
μόνιμους είναι πολύ μεγάλη, δεν πρόκειται για τυπικό ζήτημα. Επίσης οι νέοι
καθηγητές θα θιγούν πολύ περισσότερο από το μέτρο των υποχρεωτικών μετακινήσεων
από ότι οι παλαιότεροι. Υπάρχουν συνεπώς τρία ήδη διαμορφωμένα υπο-στρατόπεδα,
το κάθε ένα από τα οποία διεκδικεί αναγκαστικά το καλύτερο για τον εαυτό του.
Όμως οι αναπληρωτές δεν μπορούν να έχουν τον ίδιο ρόλο με τους μόνιμους. Και οι
παλαιότεροι αποτελούν την πλειοψηφία των προέδρων των ΕΛΜΕ. Αυτοί οι δύο
παράγοντες ορίζουν την ιεραρχία ανάμεσα στα υπο-στρατόπεδα.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span id="more-315"></span>Οι
καθηγητές έχουν ήδη υποστεί μείωση μισθών, όμως οι νεότεροι έχουν υποστεί πολύ
μεγαλύτερη, αυτοί είναι που βρίσκονται σε αρκετές περιπτώσεις κάτω από το
ιστορικά καθορισμένο όριο επιβίωσης του στρώματος της εργατικής τάξης στο οποίο
ανήκουν. Οι νεότεροι, είναι αυτοί που μετά από τις μεγάλες μειώσεις των μισθών
θα υποστούν και τις υποχρεωτικές μετακινήσεις, ένα μέτρο που πρόκειται να
διαλύσει οικογένειες και να φτωχοποιήσει ακόμη περισσότερους. Τέλος, οι
νεότεροι κάνουν λιγότερo ιδιαίτερα μαθήματα από τους παλαιότερους. Οι
διαιρέσεις αυτές όχι μόνο έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στην πλήρη απουσία απεργιών
στον κλάδο της δευτεροβάθμιας εδώ και πολλά χρόνια αλλά αποδίδουν τώρα τους
καρπούς τους σε μια κρίσιμη συγκυρία. Οι διαιρέσεις υπονομεύουν την ίδια την
ενιαία διεκδίκηση. Αυτό που παρουσιάζεται σαν ενιαία διεκδίκηση είναι στην
ουσία πολλές αντικρουόμενες διεκδικήσεις και μια υποβόσκουσα διάθεση ενός
μέρους να μην υπάρξει καμία αγωνιστική κινητοποίηση καθώς οι ίδιοι δεν θίγονται
«ιδιαίτερα» (λυπούνται μεν για τους άλλους, αλλά…).</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Το κράτος, παρ’ ότι θα μπορούσε να
εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις αντικειμενικές αυτές διαιρέσεις, και να περάσει
«αναίμακτα» τις νέες ρυθμίσεις, κηρύσσει το νέο πόλεμο ενάντια στους
εκπαιδευτικούς λίγο πριν τις <i>πανελλαδικές εξετάσεις</i>. Οι πανελλαδικές
εξετάσεις, δεν είναι απλώς κάτι σημαντικό, είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει
η δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η κατανομή της εργασιακής δύναμης που επιτελούν
αυτές οι εξετάσεις είναι ο θεμέλιος λίθος του εκπαιδευτικού συστήματος. Αν η
σύγκρουση με επίδικο τις εξετάσεις είναι νικηφόρα για το κράτος, αυτή η «νίκη»
είναι μια απόδειξη ότι όλα «δουλεύουν ρολόι», ότι προχωράει η διαμόρφωση
κοινωνικής συναίνεσης στη βάση της καταστολής όποιου αντιστέκεται, στη βάση της
«εθνικής προσπάθειας» για «ανάπτυξη». Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή
σύγκρουσης από την πλευρά του κράτους, λόγω της (σωστής όπως αποδεικνύεται)
εκτίμησης ότι θα νικήσει. Σκοπός του κράτους δεν είναι μόνο να «περάσει» τις
ρυθμίσεις, αλλά να συντρίψει, ότι έχει απομείνει από <i>τον συνδικαλισμό</i>.
Αυτή η στρατηγική είχε ήδη γίνει σαφής από την περίπτωση της επιστράτευσης στο
Μετρό, αλλά τώρα παράγεται πιο αναβαθμισμένη. Αυτός ο στόχος είναι αναγκαίος
καθώς η επερχόμενη ανάπτυξη θα μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση των πολύ χαμηλών
μισθών, της πλήρως ατομικοποιημένης εργασιακής δύναμης, και της καταστολής όσων
δεν μπορούν να ενσωματωθούν, καθώς είναι δεδομένο ότι, αν έρθει, θα είναι μια
«άνεργη ανάπτυξη».</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Τα αγωνιστικά στοιχεία ανάμεσα
στους καθηγητές, κατανοώντας το ρίσκο που παίρνει το κράτος με την τακτική του,
πίεσαν την ηγεσία της ΟΛΜΕ να κηρύξει απεργία στις εξετάσεις. Η στάση των
καθηγητών ήταν <i>αντικοινωνική</i>, με την έννοια ότι με την αμφισβήτηση των
εξετάσεων έθεταν σε αμφισβήτηση την ομαλή αναπαραγωγή ενός μέρους της κοινωνίας
(πολλοί γονείς έχουν «επενδύσει» χρήμα στα παιδιά τους για να πετύχουν σ’αυτές
τις εξετάσεις). Γιατί όμως μια αντικοινωνική στάση είχε τόσο μεγάλη υποστήριξη
από τον κλάδο και κατ’επέκταση από μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης; Για
πολλούς λόγους. Γιατί η επιστράτευση θυμίζει άλλες εποχές και ο κλάδος έχει
πλειοψηφία αριστερών, γιατί το διακύβευμα (οι απολύσεις πολλών και η διάλυση
των οικογενειών) συντονίζεται με το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα στην
Ελλάδα αυτή τη στιγμή (ανεργία-φτώχεια-κατάθλιψη), γιατί οι ίδιες οι εξετάσεις
έχουν χάσει το κύρος τους καθώς οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα τους μαθητές
στην ανεργία ή στη μετανάστευση στο εξωτερικό.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Στις συνελεύσεις των καθηγητών με
συντριπτική πλειοψηφία ψηφίστηκε η απεργία. ΑΛΛΑ. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο αλλά,
ότι υπήρχαν κάποιες ΕΛΜΕ στις οποίες το ψήφισμα έλεγε ότι η απόφαση είναι
«ηθική» και όχι πρακτική. Η απειλή της απόλυσης ήταν λοιπόν εν μέρει
επιτυχημένη, το πιο βασικό όπλο του κράτους λειτούργησε εν μέρει. Ωστόσο,
πολλές ΕΛΜΕ ψήφισαν <i>πραγματικά</i> απεργία. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος που
έδειξε ότι υπήρχε μια δυναμική, ολόκληρη η «οργανωμένη κοινωνία», από τη Χρυσή
Αυγή μέχρι την Ανταρσύα, άρχισε να προσεύχεται να μην αψηφήσουν στ’αλήθεια οι
καθηγητές την επιστράτευση. Η άρνηση της επιστράτευσης θα είχε τα εξής
αποτελέσματα: α) Σε περίπτωση μικρού αριθμού συμμετεχόντων στις απεργίες οι
εξετάσεις θα διεξάγονταν μετά τις απολύσεις και η νίκη του κράτους θα ήταν
ολοκληρωτική και με «πραγματικές απώλειες», β) αν ήταν μαζική η άρνηση της
επιστράτευσης η σύγκρουση θα ήταν πολύ μεγάλη. Η κυβέρνηση δε θα μπορούσε να
απολύσει, αλλά θα εξαπέλυε τις κρατικές και παρακρατικές δυνάμεις καταστολής
ενάντια στους απεργούς για να τους ισοπεδώσει στο δρόμο. Η σύγκρουση θα γινόταν
έξω από όλα τα σχολεία-εξεταστικά κέντρα, δηλαδή, διάσπαρτα σε ολόκληρη τη
χώρα, και στις συγκρούσεις δε θα συμμετείχαν μόνο οι καθηγητές αλλά θα γινόταν
ένα πανδαιμόνιο καθώς θα υπήρχαν γονείς, μαθητές και ο καθόλου ευκαταφρόνητος
ακτιβίστικος χώρος.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Παραγωγικό, λοιπόν, δεν είναι να
επαναλαμβάνεται η κοινοτοπία ότι «οι συνδικαλιστές πούλησαν την απεργία», αλλά
να τίθεται το ερώτημα: «ποια ήταν η υλική βάση που είχαν για να πουλήσουν την
απεργία;». Αντεστραμμένο το ερώτημα αυτό διατυπώνεται ως «ποιος ήταν
διατεθειμένος για μια καθολική σύγκρουση που θα συμπύκνωνε όλες τις
αντιθέσεις»; Η απάντηση είναι ΚΑΝΕΙΣ. Το βράδυ της συνεδρίασης των προέδρων των
ΕΛΜΕ μέσα και έξω από την αίθουσα η ατμόσφαιρα ήταν αντίστοιχη αυτής της
απάντησης. Μέσα στην αίθουσα τον κρίσιμο ρόλο τον έπαιξαν δύο παράγοντες:
Αφενός, η μη-διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ και των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής
αριστεράς να συγκρουστούν στο κοινωνικό πεδίο με το κράτος, κάτι που σ’ αυτή τη
συγκυρία τους τοποθέτησε απευθείας στο στρατόπεδο <i>της καταστολής</i> (στην
πρωτοπορία αυτού του στρατοπέδου είχε τοποθετηθεί από την αρχή της εβδομάδας το
ΚΚΕ). Αφετέρου οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ που είχαν λάβει από τη βάση την απόφαση για
«ηθική» απεργία μαζί με εκείνους που απλά βρήκαν την ευκαιρία να «προδώσουν» τη
βάση όταν εμφανίστηκε το καταπληκτικό ερώτημα «υπάρχουν οι προϋποθέσεις;»,
τοποθετήθηκαν στη βάση <i>των δικών τους συμφερόντων</i> (κυρίως παλαιότεροι
μόνιμοι). Οι τελευταίοι αποτελούν τον ορισμό της αναντιστοιχίας μεταξύ
συμφερόντων των «εκπροσώπων» και συμφερόντων εκείνων που θίγονται περισσότερο.
Οι τύποι αυτοί είναι βέβαια ενάντια στις ρυθμίσεις, αλλά όχι και τόσο ενάντια
ώστε να ρισκάρουν μια πραγματική σύγκρουση, σ’ αυτή τη συγκυρία.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Αυτή η ψοφοδεής στάση των
συνδικαλιστών, αλλά και η μη αντίδραση της βάσης σ’ αυτή τη στάση, παράγεται
από την αντίθετη προηγούμενη της: το περιεχόμενο της αγωνιστικής στάσης του
αντιμνημονιακού κινήματος. Το κίνημα ενάντια στα μνημόνια ήταν ένα κίνημα κατά
βάση <i>πολιτικό</i> (χωροταξικά ήταν απέναντι στη βουλή και προς αυτήν
εξέπεμπε το λόγο του, ήταν διαιρεμένο ως δεξιά και αριστερά, σκοπό είχε την
ανατροπή της κυβέρνησης). Αυτό το κίνημα ηττήθηκε οριστικά στις εκλογές του
2012. Από τότε έχουμε περάσει σε μια νέα φάση, στην οποία εδραιώνεται ένα
ολοκληρωτικό καθεστώς καταστολής και ακόμη δεν έχει συγκροτηθεί ιστορικά το
μαζικό στοιχείο που θα το αντιμετωπίσει, μπορεί και πάλι πολιτικά, αλλά <i>μπορεί
και όχι</i> (η 12<sup>η</sup> Φλεβάρη του 2012 βρισκόταν ήδη μπλεγμένη μέσα
σ’αυτήν την αντίφαση).</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Το τέλος του συνδικαλισμού, δηλαδή
το τέλος του εργατικού κινήματος (κάτι που δεν ταυτίζεται βέβαια με τέλος της
ταξικής πάλης, αλλά με μια νέα φάση της) δεν ορίζεται λοιπόν από την «προδοσία
των συνδικαλιστών». Ορίζεται από τη μη αντίδραση σ’αυτήν την προδοσία. Ορίζεται
από το ότι, τα αγωνιστικά στοιχεία, οι συνδικαλιστές βάσης και ανένταχτα
στοιχεία του κλάδου που ήταν έξω από το Τιτάνια δεν μπήκαν φουριόζοι μέσα να
«σπάσουν τα κεφάλια των προδοτών». Δεν το έκαναν, όχι γιατί δεν τους έπνιγε η
οργή, ή γιατί δεν είναι αρκετά αγωνιστές, αλλά γιατί και οι ίδιοι, ως τώρα,
αποτελούσαν ως αντιπολίτευση <i>μέρος εκείνου που πεθαίνει</i> «όχι με πάταγο,
αλλά με ένα λυγμό».</div>
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ίσως αυτή τη φορά που πέθανε και η ΑΔΕΔΥ και ακολούθησε στον τάφο τη
ΓΣΕΕ που μας έχει αφήσει χρόνους από το 2010, και ψυχορραγεί και η ΟΛΜΕ, τα
αγωνιστικά στοιχεία να διασπάσουν επιτέλους τα σωματεία τους και να
δημιουργήσουν άλλες μορφές, πιο επιθετικές που αντιστοιχούν περισσότερο στις
συνθήκες. Θα μπορέσουν όμως ακόμη και οι πιο αγωνιστικές, πιο πολεμικές μορφές
να ενώσουν την τάξη σε ένα διεκδικητικό αγώνα; Είναι πολύ αμφίβολο. Περισσότερο
πιθανό φαίνεται, στην εξέλιξη του ταξικού αγώνα και στη βάση των
συνδικαλιστικών αποτυχιών του, η τάξη να μπορεί να μπορεί να ενωθεί, όχι στη βάση
της διεκδίκησης ενός συγκεκριμένου ταξικού συμφέροντος, αλλά πάνω στη βάση ενός
αγώνα που θα καταργεί την καπιταλιστική κοινωνία. Είναι περισσότερο πιθανό, με
βάση τις σημερινές εξελίξεις, η τάξη στο μέλλον να ενωθεί παίρνοντας άμεσα
κομμουνιστικά μέτρα και καταργώντας και τον εαυτό της ως τάξη.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-72181127573410997962013-01-16T12:35:00.003+02:002013-01-16T12:35:36.321+02:00Οδηγίες χρήσεις για σκεύη ανομίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div class="MsoNormal">
Της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Υπερρεαλιστικής
Ομάδας Αθήνας</b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Για άλλη μια φορά, η επάνοδος της καθημερινής ζωής στην
κανονικότητά της γίνεται μέσω των μπάτσων και των δικαστών. </div>
<div class="MsoNormal">
Καταπολέμηση της διάχυτης ανομίας στον αστεακό χώρο: ιδού
ποιο είναι το σύνθημα που ενώνει όλους όσοι θέλουν να περισώσουν τον
κόσμο-όπως-τον-ξέραμε, από τους πιο συνεσταλμένους απολογητές ως τα πιο
εξαχρειωμένα μαντρόσκυλα. Αφού διασφαλίστηκε το ευρωπαϊκό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">status</span> της χώρας, αφού τέθηκαν, μέσω
μιας τρομακτικής υποτίμησης της ζωντανής εργασίας, οι όροι για την ανάκαμψη της
εθνικής οικονομίας, τώρα σήμανε η ώρα της αποκατάστασης της Τάξης με το Ταυ
κεφαλαίο. Ή μάλλον όλα αυτά πάνε πακέτο: είναι όψεις της ίδιας αθλιότητας, της
ίδιας κανονικοποιημένης, οργανωμένης όπως ένα ευφάνταστο διαφημιστικό σποτ,
βαρβαρότητας που επικρατούσε πριν το 2008 και που σήμερα μας καλούν να
αναγνωρίσουμε, και να υποδεχθούμε πανηγυρικά, ως την πολυαναμενόμενη «έξοδο από
την κρίση», ως τη «σωτηρία» μας. </div>
<div class="MsoNormal">
Όπως και σε όλες τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, ο αστεακός
χώρος πρέπει να (ξανα)γίνει λειτουργικός, ως έδαφος στο οποίο η πολιτική
καταπίεση και η ταξική εκμετάλλευση, ο εκμηδενισμός, με άλλα λόγια, της
αυτονομίας μας, και η πραγματική υπαγωγή της δημιουργικότητάς μας στο κεφάλαιο,
διεξάγονται ομαλά, χωρίς σοβαρές εντάσεις και τριβές, εδραιώνονται ως κάτι το
σύνηθες, εξιδανικεύονται ως «νόμος» και «τάξη». </div>
<div class="MsoNormal">
Στον κόσμο-όπως-τον-ξέραμε είναι φυσιολογικό να σε ξεβράζει
η θάλασσα ως ένα νεκρό ανώνυμο σώμα αν είχες προσπαθήσει να διέλθεις χωρίς
χαρτιά τα σύνορα μιας χώρας (το ευρωπαϊκό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">status</span> που λέγαμε …), είναι φυσιολογικό, μια ωραία πρωία, να
απολύεσαι και να καταλήγεις, αν δεν έχεις καβάτζες, να πεθάνεις στο δρόμο,
είναι φυσιολογικό να πουλάς τη δύναμή σου προς εργασία και να αναπληρώνεις την
κλεμμένη σου ζωή με αγορές εμπορευμάτων, είναι φυσιολογικό να ανταγωνίζεσαι το
διπλανό σου για μια θέση κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο του κεφαλαίου, είναι
φυσιολογικό να σκέφτεσαι, να επικοινωνείς, να διασκεδάζεις, να γαμάς και να
γαμιέσαι, με τη μεσολάβηση εταιρειών, είναι φυσιολογικό να αξιοποιείς το
λεγόμενο ελεύθερό σου χρόνο κατά τρόπο ώστε να διαιωνίζεις την καταστατική
ανελευθερία σου. Αντίθετα, το να οικοδομείς πειραματικά μια καθημερινότητα
αγωνιζόμενος/η ενάντια στις υπάρχουσες συνθήκες, και στη βάση της αλληλεγγύης,
της ισότητας, της αυτονομίας και της συνευθύνης που η αυτονομία συνεπάγεται,
αυτό είναι ακριβώς μια «άνομη» συμπεριφορά, όχι «παράνομη», αλλά κάτι παραπάνω,
«άνομη», μια συμπεριφορά πέραν του νόμου, γιατί δείχνει πέραν από τη φυλακή που
η ζωή σήμερα είναι. </div>
<div class="MsoNormal">
Δεν πρέπει, επομένως, να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτές
τις μέρες μιλάνε περί «Βίλας Ανομίας», με τις ίδιες υστερικές κορώνες που
χρησιμοποιούσαν ενάντια σε κάθε πρόσφατη εκδήλωση συλλογικής πολιτικής
ανυπακοής (όπως π.χ. τα κινήματα άρνησης πληρωμής «χαρατσιών», διοδίων στις εθνικές
οδούς, και εισιτηρίων στα ΜΜΕ), οι υπουργοί μιας κυβέρνησης που, κατά τα λοιπά,
δεν διστάζει να κουρελιάσει τη συνταγματική νομιμότητα όταν πρόκειται για την
υπερψήφιση και την εφαρμογή των «αναγκαίων, διαρθρωτικών και μη,
μεταρρυθμίσεων», δηλαδή των απολύσεων, των περικοπών των κοινωνικών δαπανών,
της ληστρικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των αφεντικών. Η
κολοσσιαία υποκρισία των μόνων πραγματικά ανόμων που ωρύονται περί «ανομίας»,
ενώ οι ίδιοι τοποθετούνται <i style="mso-bidi-font-style: normal;">προ του νόμου</i>,
κόβοντας και ράβοντας το νόμο κατά το δοκούν, όταν βέβαια δεν τσακώνονται
μεταξύ τους για τα στικάκια με τα ονόματα των φοροφυγάδων καπιταλιστών,
μετατρέπεται πλέον σε μια πολιτική στρατηγική επιβολής ενός καθεστώτος εκτάκτου
ανάγκης με κοινοβουλευτικό μανδύα.</div>
<div class="MsoNormal">
Χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις λοιπόν: εκείνοι και εκείνες που
επιχείρησαν να ανακαταλάβουν το χώρο της <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Villa</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Amalias</span> και να τον υπερασπιστούν ως μια εστία αυτοοργάνωσης και
αυτοδιαχείρισης, όπως και εκείνοι και εκείνες που σε διάφορες γωνιές αυτής της
χώρας υπερασπίζονται ανάλογα εγχειρήματα, από συλλογικές κουζίνες και κοινωνικά
ιατρεία μέχρι αρχεία προλεταριακής αντι-γνώσης και αυτοδιαχειρίζομενους
ραδιοφωνικούς σταθμούς, κρατάνε το παράθυρο του χειραφετημένου μέλλοντος
ανοιχτό. Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής
καταστολής σήμερα, όταν τα αφεντικά πασχίζουν, αξιοποιώντας την ευχέρεια
«νόμιμης βίας», και θεσμοποιημένης ανομίας, που τους παρέχει το κράτος τους, να
ξαναστήσουν τον κόσμο-όπως-τον-ξέραμε στα πόδια του, μετά από μια πενταετία κατά
την οποία ο καθρέφτης της κυριαρχίας τους ράγισε. Αυτός, όμως, είναι και λόγος
για τον οποίον οι νίκες ή οι ήττες αυτών των συγκεκριμένων συντρόφων είναι και
νίκες ή ήττες ενός πολύ ευρύτερου κοινωνικού δυναμικού, όσων αρνούνται να
υπογράψουν ειρήνη με έναν κόσμο όπου η εκμετάλλευση και η ανελευθερία είναι
φυσιολογικές καταστάσεις, όσων επιμένουν να αγωνίζονται εδώ και τώρα για την
αλλαγή της ζωής.</div>
<div class="MsoNormal">
Σε αυτήν τη μάχη, είμαστε μαζί με τις συλλογικότητες των
καταλήψεων, και γενικότερα των αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων, όχι επειδή
μας αρέσει το εναλλακτικό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">lifestyle</span>,
αλλά επειδή αυτοί οι χώροι αποτελούν εστίες αντίστασης στην κυρίαρχη
βαρβαρότητα, και τόπους όπου καθημερινά επινοείται μια αληθινή κοινότητα, μια
αναδυόμενη κοινότητα των ανθρώπινων όντων, μια ποίηση από το μέλλον, τις
εκλάμψεις της οποίας κανένας δικαστής και κανένας μπάτσος δεν μπορεί να
καταστείλει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ας το ξαναπούμε, για να μην ξεχαστούμε ούτε κι εμείς, σε
αυτούς τους μαύρους καιρούς, και κυρίως για να μην το ξεχάσουν ούτε κι οι
εχθροί μας: </div>
<div class="MsoNormal">
Δεν θα μας νικήσουν ποτέ!!!</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Υπερρεαλιστική Ομάδα
Αθήνας</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">περιοδικό <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κλήδονας</i></b></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="http://surrealismgr.blogspot.gr/"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">http://surrealismgr.blogspot.gr</b></a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-32377038708739729642012-10-29T11:49:00.002+02:002012-10-29T11:49:53.621+02:00Συναυλία Αλληλεγγύης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG7m00XL4uCethA-K0ywIYOB3oRXeu351Clw3jQHEzr75vOhjVlGkwLMWPhS1jM0PjcMoF6vj2-8gl-t4_6FbIkcmp7uYxw90p8knYeWRMqiULJUdlDnfWR81fCNW8K1ullOB2FtcrFlmG/s1600/afisa_view.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG7m00XL4uCethA-K0ywIYOB3oRXeu351Clw3jQHEzr75vOhjVlGkwLMWPhS1jM0PjcMoF6vj2-8gl-t4_6FbIkcmp7uYxw90p8knYeWRMqiULJUdlDnfWR81fCNW8K1ullOB2FtcrFlmG/s640/afisa_view.jpg" width="456" /></a></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-80269714121411455772012-10-19T16:23:00.000+02:002012-10-19T16:23:11.211+02:00Επάγγελμα μπάτσος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<div class="MsoNormal">
Του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ηλία Ιωακείμογλου</b>
</div>
<div class="MsoNormal">
Αναδημοσίευση από <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">red</span><span lang="EN-US"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">notebook</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Σε μια συγκυρία κατά την οποία τα ειδικά σώματα αστυνομικών
ξυλοκοπούν με ιδιαίτερη ευχαρίστηση την πρώτη ύλη της εργασίας τους, δηλαδή
τους διαδηλωτές, ενώ ταυτοχρόνως ως εργαζόμενοι υφίστανται μειώσεις του
εισοδήματός τους, ήταν φυσικό να ανακινηθεί, στα αριστερά του πολιτικού
φάσματος, το ζήτημα της ταξικής θέσης των μπάτσων. Η συνηθισμένη απάντηση που
δίνεται από τα περισσότερα στελέχη της Αριστεράς είναι απλή και σύντομη:
Πρώτον, τα ειδικά σώματα, όπως και το σύνολο των αστυνομικών, είναι
εργαζόμενοι, άρα ανήκουν και αυτοί στις εργαζόμενες τάξεις, επομένως στο μεγάλο
εκλογικό ακροατήριο της Αριστεράς. Δεύτερον, όταν βιαιοπραγούν ακολουθούν, ως
επαγγελματίες, τις οδηγίες και τις διαταγές που δέχονται από τους ιεραρχικά
ανωτέρους τους.<br />
Αυτή η απλοϊκή αντιμετώπιση του ζητήματος αποτελεί ακόμη ένα σύμπτωμα του
αποχωρισμού της Αριστεράς από την μαρξιστική θεωρητική της παράδοση. Εξ όσων
γνωρίζω, κανείς δεν ένοιωσε την ανάγκη, στα πλαίσια της πρόσφατης σχετικής
συζήτησης να ανασύρει την ξεχασμένη μαρξιστική θεωρία των κοινωνικών τάξεων.
Και όμως, πρόκειται για μια παράδοση που έχει να μας πει πολλά περισσότερα από
τις απλές εμπειρικές «διαπιστώσεις», ότι οι αστυνομικοί είναι εργαζόμενοι που
ενίοτε γίνονται βίαιοι επειδή ακολουθούν οδηγίες.<br />
Καταρχήν, οι αστυνομικοί είναι μια επαγγελματική ομάδα που δεν μπορεί να
οριστεί με αναφορά στις σχέσεις παραγωγής, διότι δεν συμμετέχουν στην
κεφαλαιοκρατική παραγωγή, στην σφαίρα της οικονομίας που παράγει προστιθέμενη
αξία, δηλαδή εμπορεύματα που πωλούνται στην αγορά και δημιουργούν τις δύο
βασικές μορφές εισοδήματος: τον μισθό και το κέρδος. Η επαγγελματική ομάδα των
μπάτσων βρίσκεται έξω από την σφαίρα της παραγωγής: ανήκουν στις κατώτερες
βαθμίδες κρατικών υπαλλήλων και συμβάλλουν, με τον τρόπο τους, στην κοινωνική
αναπαραγωγή. Η αμοιβή της εργασίας τους δεν έχει καμία σχέση με την παραγωγή
ούτε αξίας ούτε υπεραξίας: είναι ένα εισόδημα που τους εκχωρείται από τα
φορολογικά έσοδα σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους. <br />
Για τους λόγους αυτούς, η ταξική θέση των αστυνομικών δεν μπορεί να βρίσκεται
κοντά στην βιομηχανική εργατική τάξη ή στο προλεταριάτο των υπηρεσιών.
Αντιθέτως, από καθαρά οικονομική άποψη, η θέση τους είναι όμοια με όλα εκείνα
τα επαγγέλματα που ανταλλάσσουν τις υπηρεσίες τους έναντι εισοδήματος χωρίς να
παράγουν οικονομική αξία, δηλαδή εμπορεύματα που πωλούνται στην αγορά, πλην
όμως, συμβάλλουν στην αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για
όλους τους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης, τους εκπαιδευτικούς, τους
στρατιωτικούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, και τους άλλους εργαζόμενους που
συμβάλλουν στην αναπαραγωγή του συστήματος, ο καθένας με τον τρόπο του, χωρίς
να παράγουν οι ίδιοι οικονομική αξία, εμπορεύματα. <br />
Για όλες αυτές τις επαγγελματικές κατηγορίες, ο οικονομικός προσδιορισμός της
ταξικής θέσης είναι εξαιρετικά αδύναμος και έχει αρνητική αξία: μάς λέει κυρίως
σε ποιες τάξεις <i>δεν </i>ανήκουν οι εργαζόμενοι στον στενό δημόσιο τομέα
χωρίς να μας λέει <i>πού </i>ακριβώς ανήκουν. Για τον λόγο αυτό, η μαρξιστική
θεωρητική παράδοση εισάγει στο σημείο τρία ακόμη κριτήρια της ταξικής θέσης: τη
σχέση με το κράτος (δηλαδή την εξουσία), την σχέση με την κοινωνική
αναπαραγωγή, και τη σχέση με τις ιδέες (την ιδεολογία). Αυτά είναι τα κριτήρια
που μπορούν να μας εξηγήσουν την ταξική διαφορά μεταξύ ενός αστυνομικού των
ειδικών δυνάμεων (ενός μπάτσου δηλαδή), ενός καθηγητή του δημόσιου λυκείου,
ενός γιατρού και ενός οδηγού απορριμματοφόρου του Δήμου. <br />
Προφανώς, ένας μπάτσος και ένας γιατρός του ΕΣΥ, έχουν διαφορετική σχέση με τον
κράτος: ο δεύτερος φροντίζει τους πολίτες, με ανάθεση από το κοινωνικό κράτος,
ενώ ο πρώτος υπηρετεί τον καταπιεστικό μηχανισμό του κράτους (δηλαδή της
πολιτικής εξουσίας), που του έχει αναθέσει να ασκεί καταστολή και βία
προκειμένου να διατηρηθεί (ή να διατηρήσει τις ισορροπίες της) η πολιτική
εξουσία. Η ταξική θέση του γιατρού του ΕΣΥ ορίζεται σε σχέση με το κοινωνικό
κράτος, ενώ του αστυνομικού σε σχέση με τον μηχανισμό του κράτους ως δύναμη
καταστολής και καταπίεσης των «εχθρών του κράτους». <br />
Αυτό μας φέρνει στην ιδεολογία: Κάθε επάγγελμα, μαζί με τις θεωρητικές ή
τεχνικές γνώσεις που απαιτεί η εξάσκησή του, φέρνει μαζί του και κανόνες για
την ορθή χρήση τους, που πρέπει να έχει ο καθένας ανάλογα με το επάγγελμα που θα
ασκήσει. Πρόκειται για πρακτικούς κανόνες δεοντολογίας, ορθής συμπεριφοράς κλπ
που αντλούν την ύπαρξή τους από μιαν αντίστοιχη ιδεολογία -μιαν ιδεολογία
καλλιεργημένη από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, ιδιαίτερα δε από
τον εκπαιδευτικό μηχανισμό, αφού αυτός παράγει, εν πολλοίς, τα επαγγέλματα.
Έτσι, η άσκηση του επαγγέλματος του γιατρού του ΕΣΥ συνοδεύεται από κανόνες που
συμπυκνώνονται στον όρκο του Ιπποκράτη, αλλά και άλλους κανόνες, <i>που αντλούν
την ύπαρξή τους από τις ανθρωπιστικές ιδεολογίες</i>, αυτές που αναφέρονται
στην «αξία» της ανθρώπινης ζωής και της υγείας, στα κοινωνικά δικαιώματα κλπ.
Χωρίς την ύπαρξη μιας τέτοιας ιατρικής ιδεολογίας και τέτοιων αντίστοιχων
κανόνων, η άσκηση του επαγγέλματος του γιατρού θα ήταν αδύνατη, και κάθε γιατρός
θα ήταν ελεύθερος να αποφασίζει κατά την προσωπική του αντίληψη, αυθαίρετα, για
μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων ζωής και θανάτου. Αντίστοιχα, η άσκηση του
επαγγέλματος του μπάτσου, δηλαδή των ειδικών σωμάτων πολιτικής καταστολής και
καταπίεσης, συνοδεύεται από κανόνες (των οποίων την εφαρμογή βλέπουμε
καθημερινά στους δρόμους) <i>που αντλούν την ύπαρξή τους από την πολιτική
ιδεολογία του "εσωτερικού εχθρού", δηλαδή από μια ιδεολογία διάκρισης
και μίσους. Χωρίς την ύπαρξη μιας τέτοιας ιδεολογίας μίσους και των αντίστοιχων
κανόνων συμπεριφοράς, η άσκηση του επαγγέλματος του μπάτσου θα ήταν αδύνατη</i>,
διότι κάθε μπάτσος θα έπρεπε να αποφασίζει καθημερινά για την ηθική νομιμότητα
της αιματηρής επαγγελματικής του πρακτικής εν μέσω μιας κοινωνίας που
εμφορείται, ακόμη σε μεγάλο βαθμό, από ανθρωπιστικές αξίες δικαιοσύνης,
ανεκτικότητας, κοινωνικών δικαιωμάτων, ελευθερίας κλπ. <br />
Στην ελληνική της εκδοχή, η ιδεολογία του εσωτερικού εχθρού, που κινεί τα
νήματα της συμπεριφοράς του μπάτσου, είναι ιδιαίτερα ισχυρή και εμπλουτισμένη
από την ίδια την ελληνική ιστορία της Εθνικοφροσύνης, ιδιαίτερα δε του εμφυλίου
πολέμου: τα κομμούνια, οι αναρχικοί και οι κάθε είδους ομάδες με παρεκκλίνουσα
πολιτική συμπεριφορά ως προς τις πατροπαράδοτες αξίες του Έθνους, απειλούν με
διάλυση τον μεγάλο πολιτισμό των Ελλήνων, από τον Παρθενώνα μέχρι σήμερα. Είναι
οι εχθροί της κοινωνίας, είναι αμετανόητοι και αποφασισμένοι, και για τον λόγο
αυτό τους αξίζει κάθε είδους βίας, στα πλαίσια που ορίζει βεβαίως η αστική
εξουσία -δηλαδή το Αφεντικό.<br />
Τέτοιοι είναι οι μη οικονομικοί ταξικοί προσδιορισμοί της ομάδας των μπάτσων.
Είναι αυτοί οι προσδιορισμοί που χαλυβδώνουν την θέλησή τους να ασκήσουν χωρίς
αναστολές βία επάνω σε πολίτες, που διεγείρουν το ζωώδες πνεύμα τους, τους
συγκροτούν σε ομάδα κρούσης και τους μετατρέπουν από <i>επαγγελματική </i>ομάδα
σε <i>κοινωνική </i>ομάδα, δηλαδή σε ομάδα που εμφανίζεται στην αιματηρή σκηνή
της πολιτικής βίας ως ένα και μοναδικό υποκείμενο, ένα και μοναδικό πρόσωπο, με
ενιαία θέληση και ομοιογενοποιημένο μίσος για τους εχθρούς του Έθνους.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><a href="http://www.rednotebook.gr/details.php?id=7205">http://www.rednotebook.gr/details.php?id=7205</a></span><br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-19150778353675143662012-10-16T13:28:00.002+02:002012-10-16T13:28:32.169+02:00Οργανώνοντας την Αντίσταση: Περί μιας όψιμης συζήτησης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<em><span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic;">Του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γ.Σ.</b></span></em></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<em>«Ο κύριος Κ. είπε κάποτε: Αυτός
που σκέφτεται δεν ξοδεύει ούτε μια σταλιά φως παραπάνω, ούτε ένα κομμάτι ψωμί
παραπάνω, ούτε μια σκέψη παραπάνω».</em></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<em>- </em><em><span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic;">Μ. Μπρεχτ,</span> </em><em><span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic;">«Οργάνωση»</span></em></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Μέσα από την ανάγνωση των διαφόρων
κειμένων που γράφτηκαν μετά την απεργία της 26ης Σεπτεμβρίου, όπως επίσης και
των διαδικτυακών συζητήσεων, μπορούν να εξαχθούν δυο συμπεράσματα. Καταρχάς ότι
υπήρξε απογοήτευση για την χαμηλού επιπέδου μαχητικότητα και την συνακόλουθη
μη-γενίκευση της σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής, μια τάση που επικρατεί
κυρίως στον αναρχικό χώρο, κάτι αναμενόμενο εφόσον η εξεγερσιακή προοπτική του
ορίζει ως κριτήριο αξιολόγησης μιας πορείας τον βαθμό ρήξης, δείκτης του οποίου
είναι η σύγκρουση. Έχοντας ως αναπόφευκτη αναφορά την 12η Φεβρουαρίου, αλλά
ακόμα και τις απεργιακές μέρες του Ιουνίου του 2011, η πορεία της 26ης ευλόγως
θύμισε χαλεπούς καιρούς, όπου η σύγκρουση είχε τον χαρακτήρα της μειοψηφικής «εκτροπής»
από την ειρηνική διαμαρτυρία. Το γνωστό σκηνικό δηλαδή της επίθεσης στους
μπάτσους στο Σύνταγμα από μικρές ομάδες, την ταχύτατη αποχώρηση της κύριας
μάζας των διαδηλωτών και την μετέπειτα περιστολή των όποιων συγκρούσεων στην
περιοχή των Εξαρχείων. Φυσικά στην Αριστερά, εξίσου αναμενόμενα, υπάρχει και
μια αισιοδοξία που πηγάζει από την μαζικότητα της διαδήλωσης. Πέρα όμως από τις
ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ (η οποία μέσα στα πλαίσια της επιλογής να παίξει το χαρτί
της «νομιμότητας» και της «υπεύθυνης δύναμης» δεν φαίνεται να επιθυμούσε κάτι
παραπάνω) και του ΚΚΕ (της οποίας η επαναστατική ρητορεία είναι εκ διαμέτρου
αντίθετη με την διάθεση της για πραγματική αστάθεια), στο μεγαλύτερο κομμάτι
της Αριστεράς είναι εξίσου φανερή η αναγνώριση της ανεπάρκειας μιας διαδήλωσης
σαν της 26ης Σεπτεμβρίου. Και στα πιο σκεπτόμενα τμήματα των αριστερού χώρου
αυτή η αναγνώριση συνοδεύεται από έντονο προβληματισμό για το γεγονός ότι οι
δυνάμεις καταστολής έλεγξαν εύκολα την κατάσταση. Από αυτό λοιπόν το σκηνικό
απογοήτευσης και προβληματισμού προκύπτει ως διαπίστωση η ύπαρξη οργανωτικού
ελλείμματος. Εδώ είναι ο κοινός τόπος όπου η Αριστερά και η Αναρχία
συναντώνται: για να είναι αποτελεσματική μια πορεία, και εν γένει η
αντιπαράθεση με το κράτος, χρειάζεται καλύτερη οργάνωση. Αυτή εν προκειμένω η
διαπίστωση στοιχειοθετεί μέρος ενός γενικότερου προβληματισμού περί οργάνωσης
που αναπτύσσεται στους ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους, στην Αριστερά κυρίως
με την μορφή της σύστασης «μετώπου» και στον αναρχικό χώρο καταρχάς ως <em>εσωτερικό</em>
επίδικο.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Περιορίζοντας το πεδίο της
συζήτησης στο ζήτημα της οργανωτικής αναβάθμισης μαζικών διαδηλώσεων και/ή
συγκρουσιακών καταστάσεων, στην βάση του τρέχοντος προβληματισμού υπάρχει η
ορθή διάγνωση ενός ελλείμματος. Ποιος δεν έχει βαρεθεί να βλέπει τόσες χιλιάδες
κόσμου να αδυνατούν να αντιπαρατεθούν με τις δυνάμεις καταστολής ακόμα και σε
στιγμές που κάτι τέτοιο είναι εφικτό; Ποιος δεν επιθυμεί η σύγκρουση με τον
κρατικό μηχανισμό να γίνεται με καλύτερους όρους; Ποιος δεν βαρέθηκε να μετράει
ήττες; Ο εύκολος δρόμος θα ήταν μια αναγωγή σε κάποια υποτιθέμενη «ουσία» ή «ταυτότητα»
του κόσμου – «βολεμένοι», «ειρηνιστές», «μικρο-αστοί», «αριστεροχαρούμενοι», «μπάχαλοι»
κοκ. Τέτοιες ταυτοποιήσεις όμως ελάχιστα βοηθούν στην εμβάθυνση της κουβέντας,
κάτι που ισχύει <em>ακόμα</em> και όταν ενέχουν μια δόση αλήθειας. Οι λόγοι
περί οργάνωσης αντίθετα φιλοδοξούν να θέσουν το ζήτημα σε σοβαρές βάσεις, πέρα
από ανέξοδους αφορισμούς. Ακριβώς όμως για αυτόν τον λόγο είναι απαραίτητο να
αποσαφηνιστούν οι όροι της συζήτησης, αλλιώς το όλο θέμα μπορεί να δράσει
αποπροσανατολιστικά. Ως μια μικρή συμβολή ακολουθούν οι παρακάτω σκέψεις.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Αν κάτι επιβεβαίωσε η απεργιακή
συγκέντρωση είναι ότι σε τέτοιους είδους μαζικές κινητοποιήσεις πολλά κρίνονται
από την διάθεση του πλήθους. Σε κάθε περίοδο, και πόσο μάλλον σήμερα όπου το
επίπεδο συμμετοχής σε συλλογικές διαδικασίες είναι αρκετά μικρό, αυτή η διάθεση
καθορίζεται σε σημαντικό βαθμό από τον ψυχισμό, ο οποίος αποτελεί ένα μίγμα
αυθορμητισμού και πρακτικού υπολογισμού. Έπεται ότι η εκ των προτέρων ζύμωση, η
προσπάθεια δημιουργίας «κλίματος», είναι δυνητικά ένας καθοριστικός παράγοντας,
αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε. Όσον αφορά την πορεία της 26ης, στο βαθμό που δεν
ορίζουμε την ανάλυση μας από το πώς θα θέλαμε – ή από το πώς πιστεύουμε πως θα <em>έπρεπε
–</em> να είναι τα πράγματα, αλλά με βάση την υπαρκτή κατάσταση, ένας
ισορροπημένος απολογισμός είναι ότι η εν λόγω πορεία είχε τον χαρακτήρα μιας <em>δήλωσης
παρουσίας</em> μετά από μεγάλο διάστημα κινηματικής αδράνειας. Παίρνοντας υπόψη
την αδιάκοπη προπαγάνδα των φορέων εξουσίας, αυτό είναι αρκετά σημαντικό,
εφόσον δείχνει ότι η νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας ως διεκπεραιωτή της
καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης βρίσκεται ακόμα σε οριακά επίπεδα. Από αυτό όμως
μέχρι την ακατανόητη θριαμβολογία περί «μεγαλειώδους συγκέντρωσης» υπάρχει τεράστια
απόσταση. Το περιεχόμενο της πορείας ήταν κατώτερο των περιστάσεων, καθόσον
στην τρέχουσα συγκυρία όπου η καταστολή αποτελεί την ουσιώδη μορφή απάντησης
του Κράτους στις διάφορες κοινωνικές διεκδικήσεις και αιτήματα, μόνο ως
πισωγύρισμα μπορεί να ιδωθεί η μορφή
ειρηνική-διαμαρτυρία-προς-τις-εκλεγμένες-εξουσίες. Αν κάτι άλλωστε
επιβεβαιώθηκε την προηγούμενη περίοδο είναι ότι το κράτος δεν καταστέλλει όταν «προκαλείται»
αλλά όταν <em>απειλείται</em>. Η ανάγκη λοιπόν σύγκρουσης, όπως τονίζεται από
τον αναρχικό χώρο (και όχι μόνο) δεν έχει να κάνει τόσο με κάποιο «φετιχισμό
του μπάχαλου» αλλά με μια ορθή διάγνωση της ιστορικής συγκυρίας. Διότι σήμερα,
απλά και μόνο η προσπάθεια εναντίωσης στα σχέδια της εξουσίας βάζει εκ των
πραγμάτων την όποια αντίσταση ή διεκδίκηση σε τροχιά σύγκρουσης.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Ακριβώς όμως λόγω των ειδικών
συνθηκών της τρέχουσας περιόδου, το γεγονός της μη γενίκευσης της σύγκρουσης
στην τελευταία απεργιακή διαδήλωση δεν είναι απαραίτητα δείγμα και για τις
κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν. Η κλιμάκωση της καταστολής την προηγούμενη
περίοδο επέφερε ως λογικό επακόλουθο και την διάχυση συγκρουσιακών πρακτικών, ή
τουλάχιστον την νομιμοποίηση τους, σε ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των «από
κάτω». Ως εκ τούτου, λαμβάνοντας υπόψη και τον παράγοντα του ψυχισμού, δεν
αποκλείεται την μέρα της ψήφισης των νέων μέτρων τα πράγματα να είναι αλλιώς
και να ομοιάζουν με την 12η Φεβρουαρίου. Η συγκέντρωση με αφορμή τον ερχομό της
Μέρκελ στις 9/10 έδειξε αν μη τι άλλο ότι υπάρχει αρκετή οργή και απελπισία
ώστε, παρόλη την καταστολή, ένα σημαντικός αριθμός ανθρώπων να κατέβει και να
προσπαθήσει να παραμείνει στον δρόμο. Αυτή όμως η τελευταία συγκέντρωση
επικύρωσε επίσης αυτά που τονίζονται στις διάφορες παρεμβάσεις: πρώτον, ότι το
επίπεδο προετοιμασίας του κόσμου, έστω και για μια στοιχειώδη αυτοάμυνα ενάντια
στα εργαλεία καταστολής, είναι κατώτερο των απαιτήσεων. Δεύτερον, ότι ακόμα και
αν συντελεστεί μια τέτοια εξεγερσιακή κατάσταση, όσο καλοδεχούμενη και να
είναι, επουδενί δεν είναι επαρκής. Πέρα από το (ουσιώδες) ζήτημα του
περιεχομένου, υπάρχει το πρακτικό ζήτημα ότι οι εκτεταμένες συγκρούσεις της
12ης Φεβρουαρίου (όπως άλλωστε κάθε άλλης συγκρουσιακής διαδήλωσης) δεν
απέτρεψαν την ψήφιση του προηγούμενου πακέτου μέτρων, ασχέτως αν οδήγησαν στον
–ριψοκίνδυνο από την σκοπιά της εξουσίας, αλλά εν τέλει επιτυχημένο– ελιγμό των
εκλογών. Είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο όπου η καλύτερη οργάνωση προκρίνεται
ως το απαραίτητο «βήμα μπροστά».</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Τα πρώτα ερωτήματα που τίθενται
είναι για <em>τι</em> ακριβώς τύπου οργάνωση μιλάμε και <em>ποιους</em> ακριβώς
αφορά. Αν ας πούμε το υποκείμενο της οργάνωσης είναι ο «λαός που αντιστέκεται»,
πως ακριβώς μπορεί να οργανωθεί ένα πλήθος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων με
διαφορετική ταξική προέλευση, διαφορετικές προσδοκίες, αναφορές κλπ; Η μια
εκδοχή είναι μέσω ενός «ενιαίου κέντρου αγώνα» νοούμενο ως μια (λίγο ή πολύ
ιεραρχική) δομή που αγκαλιάζει το σύνολο, ή τουλάχιστον την πλειοψηφία, «του
διαμαρτυρόμενου λαού» και που κατευθύνει τις όποιες κινητοποιήσεις βάση ενός
ρητού σχεδίου και προγράμματος. Σε μια τέτοια περίπτωση, το μοντέλο θα ήταν
σαφώς αυτό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών, δηλαδή μιας
οργανωτικής μορφής που φέρει τα χαρακτηριστικά ενός τακτικού στρατού, ακόμα και
αν <em>δεν</em> τίθεται ζήτημα ένοπλης σύρραξης. Ασχέτως του πως αξιολογείται
και κρίνεται το αναφερθέν ιστορικό παράδειγμα, μια τέτοια περίπτωση είναι εν τη
παρούσα συγκυρία αδύνατη ή τέλος πάντων εξαιρετικά ισχνή. Διότι αυτό θα
προϋπέθετε την ύπαρξη ενός πολιτικού μορφώματος –κόμματος ή μετώπου– το οποίο
να μπορεί να εκπροσωπήσει, να συνθέσει, να αρθρώσει και να κινητοποιήσει τις
ετερόκλητες επιδιώξεις της κοινωνικής μάζας. Αν υπάρχει ένα τέτοιο πολιτικό
μόρφωμα που οριακά μπορεί να έχει τέτοιες αξιώσεις σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο
οποίος όμως δεν έχει τέτοιες φιλοδοξίες. Άρα η σχέση ριζοσπαστικο-ποίησης εδώ
μπορεί να είναι μόνο από τα <em>κάτω προς τα πάνω</em>, δηλαδή το κίνημα να
πάει μπροστά τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι το αντίθετο. Προφανώς, εδώ μπορεί να τεθεί το
ζήτημα του κατά πόσον το συγκεκριμένο κόμμα είναι αντάξιο ενός τέτοιου ρόλου.
Αλλά η κουβέντα περί καταλληλότητας του τάδε ή του δείνα πολιτικού μορφώματος
προϋποθέτει ότι το οργανωτικό μοντέλο <em>ως τέτοιο</em> είναι επιθυμητό. Και η
κριτική ανάλυση αυτής της θέσης χρειάζεται τουλάχιστον να έχει αποσαφηνίσει την
δομή του εν λόγω μοντέλου και τις θεμελιακές υποθέσεις που την διέπουν.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Επί της ουσίας, η προοπτική του «ενιαίου
κέντρου αγώνα» αναγάγει το αίτημα οργανωτικής αναβάθμισης σε ένα αίτημα
πολιτικής πρωτοπορίας. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με το κλασικό αξίωμα του
Μαρξισμού-Λενινισμού ότι χωρίς την παρέμβαση της μορφής κόμμα, δηλαδή την
πολιτική (ως) διαμεσολάβηση, δεν μπορεί να υπάρξει χειραφέτηση, μια θέση που
(δικαίως ή μη) εμφορείται από μια <em>έλλειψη εμπιστοσύνης</em> προς τις μάζες.
Επί του προκειμένου αυτό σημαίνει ότι ο κοινός τόπος που συνενώνει το πλήθος σε
ένα εύθραυστο σώμα αντίστασης (δηλαδή ο πρακτικός σκοπός της εναντίωσης στην
υποβάθμιση του βίου) μπορεί να γίνει παραγωγικός (να μετουσιωθεί δηλαδή σε
θετικό πρόταγμα), μόνο δια μέσου της οικειοποίησης ενός πολιτικού προγράμματος
στου οποίου την σύνταξη τα ίδια τα υποκείμενα είχαν ελάχιστη συμμετοχή (πχ.
εθνικοποιήσεις τραπεζών, ρήξη με την ΕΕ, κλπ). Σίγουρα μπορεί να διατυπωθούν
διάφορες ενστάσεις, που θα στηρίζονται σε ραφιναρισμένες αναλύσεις περί
δυαδικής εξουσίας, άμεσης δημοκρατίας, αυτοοργάνωσης, στις οποίες η σχέση
βάσης-πρωτοπορίας επιχειρείται να γίνει αντιληπτή με έναν πιο διαλεκτικό τρόπο.
Σαφέστατα, αυτές οι τύπου αναλύσεις αναγνωρίζουν την ανάγκη εμπλουτισμού της
παραδοσιακής Λενινιστικής προοπτικής. Όμως, στο βαθμό που κινούνται ακόμα εντός
αυτής της προοπτικής, δεν μεταλλάσουν τον ουσιώδη δυισμό της, στο πλαίσιο του
οποίου η μάζα παραμένει τελικώς <em>στρατιώτης</em> και <em>εργάτης</em> ενός
Σκοπού του οποίου ο λόγος αρθρώνεται άνωθεν από τους ειδικούς της πολιτικής. Το
πρόβλημα της οργάνωσης εν τέλει είναι πρόβλημα σωστής ηγεσίας και η οργανωτική
αναβάθμιση των πορειών και γενικά της ταξικής πάλης είναι εν τέλει θέμα δόμησης
μιας κατάλληλης σχέσης <em>προ(σ)τάγματος-εκτέλεσης</em>. Προφανώς, η (όποια)
διαπίστωση δεν είναι αυτοστιγμεί και αναίρεση, αλλά εδώ δεν είναι ο τόπος για
να εμβαθύνουμε στο πρόβλημα της πολιτικής οργάνωσης ως μορφή διακριτή από την
κοινωνική/ταξική δραστηριότητα. Επί του παρόντος, το σημαίνον είναι ότι αυτή η
λογική της πολιτικής πρωτοπορίας ως προϋπόθεση επιτυχούς αντίστασης επιτελεί
μια <em>μετάθεση</em> της σύγκρουσης στο μέλλον σε μια στιγμή όπου πλέον οι
συνθήκες θα είναι «ώριμες». Όλες όμως οι παραπομπές στην «αυθεντία» του Λένιν
δεν αρκούν για να αλλάξουν το γεγονός πως αυτή η μετάθεση είναι μια <em>παραδοχή</em>
<em>αδυναμίας</em>, η αναγνώριση ότι αυτήν την στιγμή που τα μέτρα ψηφίζονται
(όπου δηλαδή η υποτίμηση της ζωής μας παίρνει θεσμική μορφή) δεν μπορεί να
υπάρξει επιτυχής αντίσταση, πέρα από φλογερές ρητορείες στις οποίες ειδικά η
Αριστερά, με πρωτοπόρο το ΚΚΕ, δεν φείδεται.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Αν αυτήν την στιγμή το πλήθος δεν
μπορεί να οργανωθεί ως ένα πειθαρχημένο, ενιαίο πολιτικό σώμα, υπάρχει
τουλάχιστον η δυνατότητα της πιο συγκροτημένης οργάνωσης επιμέρους
ομαδοποιήσεων. Αυτή η προοπτική αναμφίβολα εμφανίζεται πιο γειωμένη, καθώς
θέτει το πρακτικό ζήτημα της με καλύτερους όρους αντιπαράθεση εν τη παρούσα
στιγμή. Επίσης είναι πιο εφικτή, τόσο για τις πορείες όσο και γενικότερα,
εφόσον αναφέρεται σε υπάρχουσες συλλογικότητες και χώρους, προκρίνοντας την
βέλτιστη προετοιμασία τους και ένα στοιχειώδες πλάνο δράσης. Δυνητικά, μια
τέτοια κατάσταση μπορεί να δράσει θετικά για το σύνολο της αγωνιζόμενης μάζας,
στον βαθμό που η παρουσία συγκροτημένων ομάδων αποτελεί καταλύτη ενδυνάμωσης
και για όσους επιθυμούν να παραμείνουν στον δρόμο. Τίθενται όμως κάποια ουσιώδη
ζητήματα. Καταρχάς υπάρχει ο κίνδυνος (υπαρκτός ως τάση στα πιο συγκρουσιακά
κομμάτια του α/α χώρου) το διακύβευμα της οργανωτικής αναβάθμισης να
περιοριστεί στο στρατιωτικό επίπεδο, στο πως «να τσακίσουμε τους μπάτσους». Δεν
χωράει αμφιβολία ότι αυτό είναι <em>και</em> θεμιτό <em>και</em> σημαντικό.
Αλλά μόνο, πρώτα από όλα, υπό την προϋπόθεση ότι η υπεροπλία των δυνάμεων
καταστολής αναγνωρίζεται, υπό την έννοια ότι ο βαθμός βίας που μπορεί να
κινητοποιήσει το κράτος, εφόσον έχει έναν ικανοποιητικό βαθμό λειτουργικότητας
και συνοχής, είναι <em>de facto</em> μεγαλύτερος από την όποια «αντιβία». Δεν
πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες ότι αν οι υπάρχουσες μέθοδοι καταστολής αποτύχουν
θα υπάρξει αναβάθμιση τους – κάτι που, άλλωστε, συντελείται ήδη. Ο κρατικός
μηχανισμός δεν νικιέται στον δρόμο σε ένα στρατιωτικό επίπεδο, αν με αυτό
εννοούμε μια επαρκής συντριβή των δυνάμεων καταστολής του κράτους. Ακόμα και
μια επαναστατική διαδικασία, ειδικά σήμερα που η υλική υπεροπλία του κρατικού
μηχανισμού είναι τεράστια, έχει ελπίδες ευόδωσης μόνο εφόσον οι βασικές
κρατικές λειτουργίες (διακυβέρνηση, αστυνομία, στρατός) έχουν παραλύσει και/ή
υποστεί βαθιά ρήγματα. Ειδικά όμως εφόσον δεν μιλάμε για ένα επαναστατικό
συμβάν που θέτει ως περιεχόμενο του την καταστροφή του (υπάρχοντος) κρατικού
μηχανισμού, αλλά για μορφές ταξικής πάλης τοπικής ή γενικευμένης διεκδίκησης
και/ή εξεγερτικής έκρηξης, το κράτος «νικιέται» μόνο στο βαθμό που αναγκάζεται
να μην εξαπολύσει όλες τις δυνάμεις του ή με την πρόκληση μιας κατάστασης
έκτακτης ανάγκης (της οποίας η συνέχιση κρίνεται επικίνδυνη) και/ή μιας
παράλυσης που το εξωθεί σε αναδίπλωση, είτε μέσω παραχωρήσεων είτε μέσω αλλαγών
στην εξουσιαστική δομή. Και εδώ φυσικά τίθεται το πλέον κεφαλαιώδες ζήτημα,
δηλαδή το <em>επίδικο</em> που έχει μια σύγκρουση.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Ποιο είναι το σημείο αναφοράς της
συζήτησης της οργανωτικής αναβάθμισης της τρέχουσας ταξικής πάλης και ειδικά
των πορειών; Μια κουβέντα που έχει ως βασικό επίδικο την «κοινωνική επανάσταση»
έχει επί της παρούσης ιδεολογικό χαρακτήρα, όχι διότι η επανάσταση είναι
ουτοπία, αλλά διότι <em>δεν</em> βρισκόμαστε σε επαναστατική συγκυρία, καθόσον
η συντριπτική πλειοψηφία των κατώτερων τάξεων ακόμα έχει ως όριο της μια λύση
εντός της σχέσης κεφάλαιο. Αναμφίβολα, σε περιόδους κρίσης αυτό μπορεί να
αλλάξει πολύ πιο γρήγορα από ότι κάποιος θεωρεί, (ο Λένιν λίγο πριν την
επανάσταση του Φεβρουαρίου έλεγε ότι δεν θα προλάβει να δει την επανάσταση που
έρχεται), αν και αμφιβάλλω ότι το ζήτημα μπορεί να αναχθεί στην ύπαρξη ή όχι
μιας οργανωμένης πρωτοπορίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο προβληματισμός είναι
άτοπος ˙ η επανάσταση αποτελεί τον <em>ορίζοντα</em> των όποιων συλλογικών
διαδικασιών, στον δρόμο και πέρα από αυτόν, τουλάχιστον για όσους η χειραφέτηση
από τον καπιταλισμό παραμένει ιστορικό διακύβευμα της εποχής μας. Η θεωρητική
ψηλάφηση του περιεχομένου της επανάστασης στη βάση της ιστορικής περιόδου, η
προσπάθεια γείωσης και εμβάθυνσης πρακτικών και λόγων που <em>υποδεικνύουν</em>
(σ)την επαναστατική διαδικασία, είναι σημαντικές δραστηριότητες μιας
ριζοσπαστικής συλλογικότητας. Άλλωστε, το επανα-στατικό συμβάν δεν έρχεται ως
κυρίαρχη απόφαση μιας ενιαίας συνείδησης διάφανης στον εαυτό της και ως προς
τις προθέσεις της, αλλά μάλλον ως ενδεχομενικό αποτέλεσμα ενός πλήθους
συγκυριών, των οποίων μέρος είναι και το επίπεδο οργάνωσης των «από κάτω».
Ουδόλως όμως αλλάζει το γεγονός ότι σήμερα το πρωτεύον επίδικο δεν μπορεί παρά
να είναι η επιτυχής αντίσταση στην τρέχουσα αναδιάρθρωση, μια αντίσταση που
προφανής της διάσταση είναι η παρεμπόδιση των μέτρων που είναι να ψηφιστούν. Αν
λοιπόν επί της αρχής είναι σωστή η ρήση ότι ο καπιταλισμός «δεν διορθώνεται
αλλά καταστρέφεται», η μετατροπή μιας <em>θεωρητικής</em> θέσης σε <em>πολιτικό</em>
δόγμα, δεν λειτουργεί λιγότερο παραλυτικά από ότι η θέση περί ώριμων συνθηκών.
Εξίσου προβληματικά, ένας τέτοιος μαξιμαλισμός λειτουργεί ως ανάχωμα σε μια
γόνιμη συνάντηση μεταξύ των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων και της αντιστεκόμενης
μάζας, η οποία αντιστέκεται <em>ακριβώς</em> <em>επειδή</em> θεωρεί ότι τα
πράγματα <em>μπορούν</em> να αλλάξουν. Μόνο η πρακτική κατάρρευση της
πεποίθησης για ουσιαστική βελτίωση της ζωής εντός της κρατούσας κατάστασης μπορεί
να θέσει εμπράγματα το ζήτημα μιας ριζικής αλλαγής των κοινωνικών σχέσεων, και
συγκεκριμένα της κατάλυσης των ταξικών σχέσεων. Όχι ότι αυτό θα γίνει αυτόματα
ή ότι ο λόγος περί (της δυνατότητας της) επανάστασης, άρα και της <em>εμπράγματης</em>
<em>παραγωγής</em> ενός οράματος, δεν έχει μια κεφαλαιώδη λειτουργία να παίξει.
Αλλά αυτός ο λόγος θα βρει ευήκοα ώτα μόνο στο πλαίσιο μιας κοινότητας αγώνα,
εφόσον δηλαδή οι εκμεταλλευόμενες τάξεις μπορούν να δουν αυτόν που τον εκφέρει
ως κάποιον που έχει παλέψει ή/και παλεύει μαζί τους στην βάση κάποιων
στοιχειωδών κοινών συμφερόντων. Από πού προκύπτει άλλωστε ότι η παρεμπόδιση
μέτρων που αναδιαρθρώνουν ριζικά προς το χειρότερο την κοινωνική αναπαραγωγή, η
ανατροπή μιας καθόλα αντιδραστικής και αυταρχικής κυβέρνησης, η βελτίωση των
όρων που οι όποιες ανταγωνιστικές προς το υπάρχον πρακτικές μπορούν να
παραχθούν, η θετική επιρροή στα πολιτικοκοινωνικά τεκταινόμενα και διαδικασίες
είναι δευτερεύοντα (πόσο μάλλον μικρά ή λίγα) για έναν επαναστάτη; Τι είναι
χειρότερο για το σκοπό της επανάστασης ως <em>υλικής κίνησης</em>
καταστροφής/μεταλλαγής του υπάρχοντος; Να μην «λερωθούν» τα χέρια των
επανα-στατών με «ρεφορμισμό», ή να επικρατήσει η μοιρολατρική αντίληψη ότι τα
«πράγματα δεν αλλάζουν» και η παραλυτική αίσθηση αδυναμίας προς τις ταγές τις
εξουσίας; Και τι είναι τελικά ο επαναστάτης <em>χωρίς</em> <em>την επανάσταση</em>
από ένας βασιλιάς χωρίς βασίλειο;</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Το ζητούμενο εδώ είναι ότι μιλώντας
για οργάνωση, πέρα από (αξιακά) ζητήματα μορφής, τίθεται και το ζήτημα για το <em>ποιον
ακριβώς λόγο </em>κάποιος οργανώνεται. Και αυτό που υποστηρίζεται είναι ότι η
οργανωτική αναβάθμιση των πορειών, αλλά και <em>γενικά της ταξικής πάλης</em>,
μπορεί να έχει ως καταρχήν επίδικο μια ικανή αντίσταση που περιλαμβάνει εκ των
πραγμάτων της παρεμπόδιση των μέτρων, την συνακόλουθη ανατροπή της κυβέρνησης
και τελικά την δυνατότητα επιβολής μέτρων προσφιλών προς τις εκμεταλλευόμενες
τάξεις και συναφών με «ένα νέο κόσμο και μια νέα γη». Ακόμα και η αντιμετώπιση
του αναδυόμενου φασισμού μπορεί να επιτελεστεί μόνο εντός αυτής της
γενικευμένης αντίστασης και όχι αποσπασματικά μέσω ενός θολού «αντιφασιστικού
μετώπου». Επί τούτου, επιστρέφουμε στην αρχική διαπίστωση: όσο καλά και αν
οργανωθούν οι επιμέρους πολιτικοποιημένες συλλογικότητες της Αναρχίας και της
Αριστεράς, χωρίς την μαζική εμφάνιση του πλήθους όλα τα σχέδια θα είναι
ασκήσεις επί χάρτου καταδικασμένα να ηττηθούν. Αυτή η διαπίστωση ξεπερνάει το
ζήτημα των πορειών που έρχονται. Μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση που συντελείται
αυτήν την στιγμή από το κράτος, της οποίας καταρχήν στόχος είναι ο αναρχικός
χώρος, σε άλλο επίπεδο οι προλετάριοι μετανάστες, και σε μικρότερη (αλλά
αύξουσα) κλίμακα έντασης επιμέρους κοινωνικές ομάδες, θα είναι ιδιαίτερα
ζημιογόνα η επικράτηση της αντίληψης ότι είτε αυτή η επίθεση δύναται να
αντιμετωπιστεί αυτόνομα, ή ότι δεν αφορά άλλους πέρα από αυτούς που την
υφίστανται. Προφανώς, δεν είναι δυνατόν να εναποτεθούν οι ελπίδες σε ένα
αβέβαιο συμβάν «εισόδου του πλήθους» στην πολιτική σκηνή. Αλλά όπως
καταδεικνύει ο αναβρασμός που (αρχίζει πάλι να) επικρατεί σε επιμέρους πεδία της
ταξικής πάλης ή η εδραίωση προοπτικών (όπως μιας γενικής απεργίας διαρκείας)
και προωθημένων αιτημάτων (όπως η αυτοδιαχείριση), στην τρέχουσα συγκυρία αυτή
η είσοδος αποτελεί <em>ρεαλιστικό ενδεχόμενο</em>. Και είναι σαφέστατα
σημαντικό διακύβευμα οι τρόποι παρέμβασης και μετοχής των πολιτικοποιημένων
χώρων και συλλογικοτήτων σε αυτό το ρευστό πλαίσιο. </div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Δεν γνωρίζω κατά πόσο μια
επανάσταση μπορεί να ευοδωθεί χωρίς κάποια πολιτική πρωτοπορία˙ δεν υπάρχει
όμως τίποτα πιο αναληθές από την άποψη ότι οι μάζες δεν μπορούν να οργανωθούν
εντός του πλαισίου ενός αγώνα. Από την Κομμούνα μέχρι και την Ταχρίρ (σε
διάφορες κλίμακες έντασης και έκτασης) είναι απόλυτα εξακριβωμένη ιστορικά η
ικανότητα παραγωγής δομών αυτοοργάνωσης και μέτρων αναπαραγωγής που <em>εδαφικοποιούν</em>
μια κοινότητα αγώνα, δίνοντας της τις απαραίτητες αναφορές, δημόσιους χώρους
συνάντησης, υλικά σημεία συγκρότησης και τρόπους συνέχισης και επέκτασης. Αν
υπάρχουν κάποια καθήκοντα στα προωθημένα πολιτικά κομμάτια είναι η εμβάθυνση
και προώθηση τέτοιων δομών, η συνεισφορά στην δικτύωση τους, η προσπάθεια
εμπέδωσης τους ως κύτταρα οργάνωσης του συλλογικού βίου πέρα από τα πλαίσια της
συγκυρίας. Επίσης, παρόλο που μια εξέγερση δεν βούλεται, είναι δυνατή η
προσπάθεια όξυνσης της υπάρχουσας κατάστασης (η οποία <em>είναι</em>
εξεγερσιακή) μέσω ανάληψης πρωτοβουλιών αλλά και επίδειξης ικανών
αντανακλαστικών σε καίριες στιγμές. Αυτό αφορά τόσο την προαναφερθείσα
δημιουργία κλίματος όσο και την ανάληψη πρωτοβουλιών που έπονται ενός (οιονεί)
εξεγερσιακού συμβάντος: η συνεπής προπαγάνδα και παρουσία, η κατάληψη χώρων από
(δημόσια) κτίρια μέχρι κέντρα αναμετάδοσης, μπλοκαρίσματα, το κάλεσμα στον
δρόμο˙ όλα αυτά μπορούν να συνεισφέρουν στην συνέχιση και εμβάθυνση ενός αγώνα.
Δεν τίθεται θέμα εδώ απόλυτης υποταγής σε ένα κοινό σκοπό, ειδικά με όρους
προγραμματικής συμφωνίας σε πολιτικό επίπεδο. Ο ίδιος ο όρος <em>μάζα ή πλήθος</em>,
αντί ειδικά αυτού του «λαού<em><span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic;">»</span></em>, χρησιμοποιείται για να καταδείξει τις
αντιφάσεις/αντιθέσεις που υπάρχουν εντός των αγωνιζόμενων υποκειμένων, οι
οποίες οφείλονται εν πολλοίς στη ταξική σύνθεση και που παράγουν διάφορες
αποκλίσεις. Αυτό δεδομένα υφίσταται και στις πολιτικές τάσεις που υπάρχουν και
εμπλέκονται, κάποιες από τις οποίες πιέζουν πέρα από τα όποια ηγεμονικά
αιτήματα. Δεν ισχυρίζεται κανείς επίσης ότι μέσα σε έναν κόσμο που σείεται όλο
και περισσότερο υπάρχει μια «άμεση έξοδος» από την κρίση δια μέσου μιας «χρηστής»
διαχείρισης, η οποία συνεπώς πρέπει να γίνει ανεκτή. Αλίμονο άλλωστε αν η
ταξική πάλη τέλειωνε με μια πρόσκαιρη νίκη. Όμως, η λογική «όλα ή τίποτα», η
δογματική προσκόλληση σε έναν ρητό σκοπό ως απόλυτο διακύβευμα, μπορεί να
αποτελέσει εν τη παρούσα στιγμή παράγοντα μιας ήττας που θα καθορίσει τον
κοινωνικό ανταγωνισμό για τα επόμενα χρόνια. Μπορεί, όπως λέει και το τσιτάτο,
οι αγώνες να είναι κύκλος που δεν έχει τέλος, υπάρχουν εντούτοις περίοδοι
ύφεσης όπου η υποταγή εμπεδώνεται και εδραιώνεται σε σημαντικό βαθμό. Συνεπώς,
όπως σημειώθηκε, η βελτίωση των όρων διεξαγωγής της ταξικής πάλης, η δυνατότητα
παρέμβασης και υλοποίησης μέτρων και μορφών που αφενός βελτιώνουν ουσιαστικά
τους όρους αναπαραγωγής του βίου των προλεταριακών και προλεταριοποιούμενων
κοινωνικών στρωμάτων και αφετέρου κινούνται προς ένα άλλο παράδειγμα συλλογικής
οργάνωσης, είναι ουσιώδους σημασίας ακόμα και για συλλογικότητες που οριοθετούν
την δραστηριότητα τους στην βάση του προτάγματος για επανάσταση. Τουλάχιστον
στον βαθμό που αναγνωρίζεται μια ενδεχομενικότητα στο σήμερα, άρα και η
πιθανότητα στιγμών και συμβάντων που καθορίζουν την φυσιογνωμία του μέλλοντος.
Επιπροσθέτως, η πιθανότητα ότι μπορεί μια κοινωνική έκρηξη να συνεχιστεί στο
διηνεκές ή για ένα μεγάλο διάστημα χωρίς κάποιο άμεσο ενοποιητικό στόχο είναι
αδύνατη, ή τέλος πάντων θα προϋπέθετε ένα βαθμό κοινωνικής κατάρρευσης που δεν
υφίσταται αυτήν την στιγμή. Λίγα πράγματα όμως θα ήταν πιο αντιπαραγωγικά από
την μη συμμετοχή στους αγώνες του σήμερα εν αναμονή της στιγμής που μια τέτοια
κατάρρευση, για κάποιο μυστήριο λόγο ή στη βάση μιας υποτιθέμενης ιστορικής
ανάγκης, θα επαναστατικοποιήσει τις μάζες ή πιο συγκεκριμένα το προλεταριάτο ως
κατεξοχήν φορέα της επανάστασης.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
Δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από
την παρουσίαση θεωρητικών σχημάτων ως εχέγγυα νίκης. Τέτοια εχέγγυα δεν
υπάρχουν. Το κλισέ περί χαμένων αγώνων που δεν δίνονται, είναι ορθό και από την
άποψη ότι η νίκη ποτέ δεν είναι βέβαιη, καθώς η μάχη υπονοεί και το ενδεχόμενο
ήττας. Τώρα, όπως και άλλοτε, αναδύονται σιγά-σιγά διάφορα διλήμματα τα οποία
δεν έχουν πάντα ξεκάθαρες λύσεις. Και η ιστορία όσο σημαντική και να είναι,
λίγες συνταγές προσφέρει. Ποιος εν τέλει ξέρει που οδηγεί μια επιλογή, εφόσον
ακόμα και η αναγκαιότητα μπορεί να συλληφθεί μόνο μετά την πάροδο ενός
συμβάντος και όχι κατά την παραγωγή του; Όσο γειωμένη και να είναι μια
επιλεχθείσα κατεύθυνση, απόλυτες βεβαιότητες δεν υφίστανται. Αλλά σίγουρα αδιέξοδη
είναι η περιχαράκωση μέσα σε τέτοιες βεβαιότητες, στα ειωθότα που εμποδίζουν το
ρίσκο του να <em>ριχτείς</em> στον κόσμο. Επί του πρακτέου, λαμβάνοντας ειδικά
υπόψη τον τρόπο που το κράτος επιτίθεται σε κάθε μορφή αντίστασης και την
μεταλλαγή της πολιτειακής μορφής σε ένα καθεστώς μόνιμης εξαίρεσης, οι
προσπάθειες αυτοοργάνωσης από «τα κάτω» δεν μπορεί παρά να συνοδεύονται και από
προσπάθεια βελτίωσης των όρων επέκτασης τους. Μπορεί φυσικά να αποδειχθεί ότι
αυτήν την στιγμή η ήττα έχει επέλθει, τουλάχιστον για το εγγύς διάστημα. Αν
αυτό ισχύει θα πρέπει να διασχιστεί όλο το μονοπάτι που διανοίγεται μπροστά
μας. Αλλά πέρα από ρητορείες περί καταπιεσμένων που κάποια στιγμή θα δικαιωθούν
–οι οποίες στον βαθμό που συντηρούν την <em>οργή για το υπάρχον</em> έχουν την
αξία τους– καλό είναι να υπάρχει και μια αναγνώριση των ορίων του τρέχοντος
κύκλου αγώνων, όρια που εμπεριέχουν και όλα αυτά που δεν κάναμε.</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<em>«Η πραγματικότητα είναι ότι η
επανάσταση θα είναι εκείνη που θα μπορέσει να υπάρξει, και είναι δικό μας
καθήκον να επισπεύσουμε όσο περισσότερο την έλευση της, όπως και να αγωνιστούμε
για να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ριζοσπαστική».</em></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<em><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></em><em><span style="font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic;">- Ε. Μαλατέστα, «Και πάλι για την Επανάσταση στην
Πράξη»</span></em></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-65948576043792550222012-05-03T14:48:00.000+02:002012-05-03T14:48:27.024+02:00Εκλογική αποχή<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitDYzq0lMX7UiGZUyAolRTzNe_uqxje_6_C1i1hE71NUVXtMVinhlZ2JH-5L_7kvFbTEJOhM4XUO66gS7mr2t7fKzCv7JxKfsFNE3OYDpz9ZRCYYqwfhktLrhyZpfopB0QspGmo-zaFB3x/s1600/novote-2012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="399" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitDYzq0lMX7UiGZUyAolRTzNe_uqxje_6_C1i1hE71NUVXtMVinhlZ2JH-5L_7kvFbTEJOhM4XUO66gS7mr2t7fKzCv7JxKfsFNE3OYDpz9ZRCYYqwfhktLrhyZpfopB0QspGmo-zaFB3x/s400/novote-2012.jpg" /></a></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-22483098810852033762012-03-05T16:08:00.004+02:002012-03-05T16:16:13.824+02:00ΑΠόΚΛΙΣΗ [1]: Συζήτηση για το νόημα των «κοινών»<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbbvDd0E72e_9Rz71R_ciKxkLWsmGurZSBAwcResSynKon1S_GnDjPC3jHZqPLc2dUuLXPGazO47pMGWxbOpK7LQe-jUIFHbjSzVzTEn4CE_j09uVtG0KJ4dq8ONl-uJkVFw9gKA_Rf6nS/s1600/afisa_apoklisi.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 269px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbbvDd0E72e_9Rz71R_ciKxkLWsmGurZSBAwcResSynKon1S_GnDjPC3jHZqPLc2dUuLXPGazO47pMGWxbOpK7LQe-jUIFHbjSzVzTEn4CE_j09uVtG0KJ4dq8ONl-uJkVFw9gKA_Rf6nS/s400/afisa_apoklisi.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5716415152602059794" /></a><br />Έχει νόημα, σήμερα μέσα στον αναδιαρθρωμένο καπιταλισμό, να λέμε ότι «η υγεία δεν είναι εμπόρευμα», «το νερό δεν είναι εμπόρευμα» κ.λπ.; Για το κεφάλαιο, που αυτοσκοπός του είναι η αυτοαξιοποίηση –η παραγωγή υπεραξίας και η συσσώρευση–, εξ ορισμού, η υγεία και το νερό είναι εμπορεύματα, άσχετα αν σε κάποιες χώρες τα διαχειρίζεται ακόμη το κράτος. Τα εμπορεύματα, όπως και το κεφάλαιο, δεν είναι μόνο πράγματα, είναι και κοινωνική σχέση, πυρήνας της οποίας είναι η εκμετάλλευση. Αν και η σχέση αυτή συγκαλύπτεται στη σφαίρα της ανταλλαγής, όπου όλες/οι εμφανίζονται ίσοι ως προς τo δικαίωμα πώλησης του εμπορεύματός τους, στη σφαίρα της παραγωγής αποκαλύπτεται ότι δεν υπάρχει ούτε «ισότητα» ούτε ελευθερία. Το καίριο ερώτημα είναι, λοιπόν, το εξής: Πώς μπορούν να περισωθούν τα «κοινά» χωρίς την καταστροφή του κεφαλαίου, πόλο του οποίου αποτελεί και το προλεταριάτο; Μπορεί να υπάρξει εκ προοιμίου ένα «υποκείμενο» το οποίο «θέλει» να «βγει» από τη σχέση εκμετάλλευσης; Πώς είναι δυνατόν να συγκροτηθεί το υποκείμενο πριν την επαναστατική δραστηριότητα που καταστρέφει το κεφάλαιο και καταργεί όλες τις κατηγορίες του (εργασία, ιδιοκτησία, ανταλλαγή, αξία, παραγωγή, τάξεις, κράτος), και όλους τους διαχωρισμούς; Πώς μπορεί σήμερα να διαχωριστεί η συγκρότηση του υποκειμένου από την δραστηριότητα παραγωγής του κομμουνισμού;. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ, 8.30<br />ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ, ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ 95-97 & ΙΣΑΥΡΩΝ</span>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-58250321687981241492012-02-20T11:25:00.005+02:002012-02-20T17:22:03.052+02:00Η ανάδυση του (μη-)υποκειμένου<span style="font-weight:bold;">blaumachen και φίλοι</span><br /><br /><span style="font-style:italic;">Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη: το φάντασμα του “κουκουλοφορισμού”. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: Ο βρετανός πρωθυπουργός David Cameron και η Γ.Γ. Αλέκα Παπαρήγα, ο ιταλός υπ.εσ. Roberto Maroni, o Άδωνις και ο Τάκης Φωτόπουλος, ιταλοί COBAS και γερμανοί αστυνομικοί.</span><br />Από το rioter.info<br /><br />Η Κυριακή 12 Φλεβάρη ήταν μία από εκείνες τις ιστορικές στιγμές που οι αντιφάσεις μιας καπιταλιστικής κοινωνίας συναντιούνται στο χρόνο και στο χώρο, ξεσπούν εκρηκτικά και παράγεται μια νέα πραγματικότητα. Η ταξική πάλη ανανεώνει δηλαδή τη δυναμική της και η νέα δυναμική αποτελεί επίσης το νέο εγγενές όριο που πρέπει να ξεπεράσει. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το γεγονός (κανένα γεγονός μόνο του δεν έχει καθοριστική σημασία από τη σκοπιά της επανάστασης) αλλά η ένταξη του μέσα στην ιστορική διαδικασία ανάδυσης του (μη-)υποκειμένου που παράγεται στην τρέχουσα συγκυρία. <br />Η Κυριακή αυτή ήταν αναμενόμενη από όλους, αντίθετα από το Δεκέμβρη του 2008. Τους τελευταίους μήνες σε όλη την Ευρώπη περίμεναν πλέον την έκρηξη που αντιστοιχούσε στην Ελλάδα. Την αντιμετώπιζαν όλοι σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και μετά από πολλές πολιτικές μανούβρες την ανακοίνωσαν τα ΜΜΕ για Κυριακή 12 Φλεβάρη (η ειρωνεία της ιστορίας λειτούργησε στην εντέλεια), και της έδωσαν τον τίτλο «ψήφιση μνημονίου 2». Κανείς δεν έκανε κάτι για να σταματήσει την άφιξη της, κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι, όσο κι αν κάποιοι θα το ήθελαν όπως δείχνει το κείμενο ενός νέου «άσπονδου φίλου» των «Γαβριάδων»[1]. Η έκρηξη αυτή είχε τα χαρακτηριστικά της μεταβατικής εποχής που βρισκόμαστε, της «εποχής των ταραχών», και το περιεχόμενο της ήταν αποτέλεσμα του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η διάρθρωση του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο σήμερα και ταυτόχρονα ενέτεινε το αδιέξοδο αυτό (συμπυκνωμένη έκφραση της οξύτητας του αδιεξόδου αποτελεί η Ελλάδα). <br />Κάθε σημαντικό γεγονός της ταξικής πάλης είναι εμβαπτισμένο μέσα στο σύνολο των ιστορικά καθορισμένων αντιφάσεων του παρόντος μιας καπιταλιστικής κοινωνίας και εμφανίζεται πάντοτε με μια ειδική μορφή, φετιχοποιημένο, πολλαπλά διαμεσολαβημένο[2]. Στην παρούσα στιγμή στην Ελλάδα, σε μεγάλο βαθμό λόγω της πολύ σημαντικής πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της, η σύγκρουση εμφανίζεται σε όλα τα επίπεδα ως πολιτική σύγκρουση (σε πλήρη αντίθεση για παράδειγμα με τον Αύγουστο 2011 του Λονδίνου, καθώς η εποχή των ταραχών δεν μπορεί παρά να είναι η εξειδίκευση των τοπικών (ιστορικών) ιδιαιτεροτήτων κάθε κοινωνικού σχηματισμού). Η ανακοίνωση της επερχόμενης έκρηξης (ή της πρώτης από μια «αλυσίδα» εκρήξεων) από το Κράτος ήταν μια πολιτική ανακοίνωση και κατ’ αυτήν την έννοια αποτελούσε ταυτόχρονα την ενσωμάτωση της, ως αναγκαίας έκρηξης, στην αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Πρόκειται για μια ενσωμάτωση πειθάρχησης, κατασταλτική, μια ενσωμάτωση που γίνεται μέσα στο πλαίσιο του ειδικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Πρόκειται για μια ενσωμάτωση «διά του αποκλεισμού». Το Κράτος στη συνέχεια, μετά το τέλος των γεγονότων και την επιστροφή στην κανονικότητα, μετά τη νίκη του, υποχρεώνεται να παραστήσει ότι ορισμένες πρακτικές των «κουκουλοφόρων» είναι εγκληματικές, ώστε να μπορέσει προσωρινά να διαχειριστεί τον αναπόφευκτο αντίκτυπο των γεγονότων. Ο λόγος του Κράτους είναι ολοκληρωτικός, απαγορεύει κάθε άλλη άποψη: <span style="font-style:italic;">Κανείς δεν μπορεί να (πει ότι) είναι με τους «κουκουλοφόρους», πόσο μάλλον ότι είναι μία ή ένας από αυτούς και να διεκδικήσει την άρθρωση λόγου στη δημόσια σφαίρα σχετικά με τις πράξεις της Κυριακής</span>. <br />Δε θα μπορούσε να λείπει από την «αντίσταση ενάντια στο μνημόνιο», όπως χαϊδευτικά ονομάστηκε η όλη κατάσταση, και η εμφάνιση του σημερινού ορίου του συνδικαλισμού. Η 48ωρη γενική απεργία ήταν πράγματι μεγαλειώδης καθώς ανέδειξε σε όλο του το μεγαλείο τον οριστικό θάνατο του εργατικού κινήματος: Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί της, ούτε αυτοί που νέμονται μερίδιο υπεραξίας (αληθινής υπεραξίας, καπιταλιστικού κέρδους), μέσα από τη μπίζνα τους που έχει ως πάρεργο (επίσημα αναγνωρισμένο μέχρι στιγμής) την κήρυξη πού και πού γενικών απεργιών. Παρότι οι συνδικαλιστές των τριτοβάθμιων σωματείων είναι ακόμα οι μόνοι <span style="font-style:italic;">κοινωνικά νομιμοποιημένοι</span> να προκηρύσσουν γενικές απεργίες, είναι άφαντοι, ανύπαρκτοι, καθώς έχουν ενημερωθεί έγκαιρα ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί παρελθόν και ψάχνουν για άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα (ίσως μια καλή, αν και υψηλού ρίσκου, ευκαιρία επένδυσης να είναι η ασφάλιση των διαδηλώσεων, τώρα που οι διοργανωτές θα πρέπει να πληρώνουν το κόστος των καταστροφών που θα προκαλούνται). Το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα δεν μπορεί πλέον να συμπεριληφθεί στις μορφές και τις πρακτικές μιας σύγκρουσης στην οποία διακυβευόταν η ίδια η ύπαρξη βασικού μισθού, αποτελεί ένδειξη για το σε ποιο βαθμό έχει πλέον τεθεί εκτός αναπαραγωγής του κεφαλαίου η μισθολογική διεκδίκηση. Ταυτόχρονα αυτή η μη επισήμως εργατική μορφή του προλεταριακού κινήματος αποτελεί σημαντικό στοιχείο για την συνάντηση του αδιεξόδου της διεκδίκησης με την επερχόμενη διαδικασία κατάργησης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Πρόκειται για συνάντηση ρήξης, για ιστορική παραγωγική διαδικασία. <br />Η Κυριακή ήταν πολύ μαζική, και η σύνθεση των «κουκουλοφόρων», όπως και ολόκληρου του διαμαρτυρόμενου πλήθους, διαταξική. Το γεγονός αυτό εκφράστηκε στη μαζικότατη συμμετοχή στις συγκρούσεις με την αστυνομία και στην σχεδόν πάνδημη αποδοχή τους. Κανείς μα κανείς (ούτε το συνδικαλιστικό τους όργανο) δεν βρέθηκε εκείνο το απόγευμα <span style="font-style:italic;">στην πλατεία</span> να υπερασπιστεί τους αστυνομικούς για το ρόλο τους. Δεν βρέθηκαν αυτή τη φορά «ειρηνοποιοί» του κινήματος, όπως το προηγούμενο καλοκαίρι, ο μόνος που τους υποστήριξε ήταν ο εκπρόσωπος του κόμματος της Τάξης, ο επίδοξος πρωθυπουργός. Η αστυνομία στη γενική της έκφραση είναι πάντα η καπιταλιστική τάξη σε θέση μάχης απέναντι στο προλεταριάτο. Ειδικά στην παρούσα συγκυρία όμως, αποτελεί την υλική έκφραση μιας συγκεκριμένης στρατηγικής του κεφαλαίου μέσα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό: Για να επιβληθεί η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης <span style="font-style:italic;">πρέπει το ελληνικό κράτος να χάσει την αυτονομία του, να ενσωματωθεί οργανικά πλέον σε έναν ευρύτερο συνασπισμό</span> και να αναγνωριστεί επίσημα η χαμηλή του θέση στην εσωτερική ιεραρχία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και τη μοίρα των μικροαστικών στρωμάτων. Η επίθεση στην αστυνομία αποτελεί φυσικά αναγκαίο βήμα ρήξης για το ξεπέρασμα των ορίων των πρακτικών «διαλόγου» με το Κράτος για τη διαπραγμάτευση της τιμής της εργασιακής δύναμης ή για οποιοδήποτε άλλο «δικαίωμα». Μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία όμως μπορεί να εκφράζει μεταξύ όλων των άλλων και την εσωτερική σύγκρουση μικροαστικών στρωμάτων με το Κράτος που τους ισοπεδώνει. Όπως ξεκάθαρα μας έδειξε η Αίγυπτος του 2011, η επίθεση στις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους δε σημαίνει απευθείας και αμφισβήτηση της πιο σημαντικής καπιταλιστικής κοινότητας, του έθνους[3], ούτε βέβαια και του αληθινού θεού, του χρήματος, και της ιδιοκτησίας. Γι’ αυτό πολλοί πρώην ή νεότευκτοι «αγανακτισμένοι» συμμετείχαν στις συγκρούσεις και σε πολλές περιπτώσεις η πρακτική της σύγκρουσης συνοδευόταν από το σεβασμό «στις περιουσίες των ανθρώπων» και από βρισιές στους «προδότες γερμανοτσολιάδες ή τούρκους» αστυνομικούς, οι οποίοι «θα έπρεπε να είναι μαζί μας και όχι εναντίον μας». Η Κυριακή αυτή, ακόμη και στα θέατρα των συγκρούσεων, και ειδικά λόγω της πρωτοφανούς μαζικότητας τους, δε θα μπορούσε παρά να έχει το έντονο «εθνικό» και «λαϊκό» στοιχείο που έχει αναγκαστικά παραχθεί σε όλη αυτήν την περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα». <br />Πέρα όμως από τη διαταξική συμμετοχή που ήταν απαραίτητη για τη μαζική σύγκρουση με την αστυνομία και τη στήριξη αυτής της σύγκρουσης, σημαντικό στοιχείο της Κυριακής με το οποίο το Κράτος και όλοι οι υπερασπιστές του Πολιτισμού λύσσαξαν, ήταν η λεηλασία και στη συνέχεια η πυρπόληση των καταστημάτων και των άλλων κτιρίων. Η πρακτική αυτή που εμφανίστηκε σε μαζική κλίμακα το Δεκέμβρη του 2008 επανήλθε μετά την οπισθοχώρηση που επέβαλε το συμβάν Μαρφίν το Μάιο του 2010, καθώς η ταξική πάλη είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση, η ίδια αποτελεί δυναμική του εαυτού της. Οι πυρπολήσεις των κτιρίων ήταν επίσης αποτέλεσμα της ειδικής πολιτικής μορφής που δεσπόζει στην ταξική πάλη στην Ελλάδα. Από τη μία πλευρά η αστυνομία έπρεπε να διαφυλάξει επιθετικά το κοινοβούλιο και να ωθήσει τον κόσμο στους γύρω δρόμους, και από την άλλη το βάρος της πολιτικής ιστορίας δεν επιτρέπει στο ελληνικό κράτος να ανεβάσει ακόμη περισσότερο το επίπεδο της καταστολής και να πάρει απροκάλυπτα δικτατορική μορφή (tanks for the banks) ακόμη και τώρα, που η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι τόσο σοβαρή. Σε ολόκληρη την περίοδο του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού (στην Ελλάδα ξεκινάει περίπου το 1996) η μετατροπή της αστυνομίας σε στρατό κατοχής στο αστικό περιβάλλον είναι το στοιχείο που έχει επιτρέψει στο αστικό κράτος να παραμένει δημοκρατικό ενώ καταστέλλει σκληρά τα δρώντα κομμάτια του προλεταριάτου. Μέσα στη δεκαετία του 2000 τα παραδοσιακά μπάχαλα άρχισαν να μην είναι πλέον εφικτά, στο βαθμό που η αστυνομία στρατιωτικά δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί από τις δυναμικές μειοψηφίες που χρησιμοποιούσαν τα μέσα του δρόμου. Έτσι στο φοιτητικό κίνημα του 2006-07, όταν η αστυνομία απωθούσε τους φοιτητές, η οργή του νεανικού επισφαλούς προλεταριάτου εκφράστηκε ενάντια σε κτίρια της Αθήνας, και το 2008 κάθε ιδιοκτήτης επιχείρησης συνειδητοποίησε ότι πρέπει να αυξήσει τα έξοδα για την ασφάλεια της περιουσίας του από τις επιδρομές των επικίνδυνων τάξεων. Στην αρχή της περιόδου των μνημονίων η συνάντηση των πρακτικών αυτών με την τελευταία έκλαμψη μιας μορφής συνδικαλιστικού κινήματος είχε ως αποτέλεσμα τη Μαρφίν. Η κοινωνική βία περιθωριοποιήθηκε και καταστάλθηκε από όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς για διάστημα περίπου ενός έτους. Στο διαταξικό κίνημα των πλατειών όμως, τέθηκε εκ νέου το ζήτημα της βίας ως κεντρική εσωτερική αντίφαση του κινήματος, καθώς ο νέος γύρος των μέτρων ήταν ακόμη σκληρότερος και οι «πρακτικές των ταραχών» περικύκλωναν τις πλατείες, με αποκορύφωμα τις 28-29 Ιουνίου 2011. Γινόταν από τότε ορατό ότι ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού έτειναν να εμπλακούν στις συγκρούσεις με την αστυνομία. <br />Το κομμάτι του προλεταριάτου που πυρπολεί και λεηλατεί αποτελεί παραγωγή της περιόδου του νεοφιλελευθερισμού, ειδικά του τελευταίου διαστήματος που οδήγησε στην κρίση. Όλοι αυτοί που το Νοέμβρη του 2005 μιλούσαν για γεγονότα που αφορούν το κοινωνικό περιθώριο στη Γαλλία, το Μάρτη του 2006 για «αλήτες που επιτίθενται στις φοιτητικές πορείες», το Δεκέμβρη του 2008 για «μητροπολιτική εξέγερση από αυτές που συμβαίνουν κάθε τόσο αλλά σβήνουν σαν πυροτεχνήματα και σημασία έχει τι κάνει το <span style="font-style:italic;">εργατικό κίνημα</span>», όλοι αυτοί άρχισαν να ζορίζονται όταν τον Αύγουστο του 2011 εξερράγη το Λονδίνο. Το κομμάτι αυτό του προλεταριάτου δεν μπορεί να σταματήσει εκ των έσω την παραγωγική διαδικασία (τουλάχιστον όχι ακόμη), συνεπώς δρα στο επίπεδο της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών. <span style="font-style:italic;">Το αναδυόμενο (μη-)υποκείμενο είναι ταυτόχρονα υποκείμενο και μη-υποκείμενο, λόγω της ιστορικά καθορισμένης σχέσης ανάμεσα στην ενσωμάτωση και τον αποκλεισμό από την διαδικασία παραγωγής αξίας</span>. Το ζήτημα δεν είναι αν παράγεται με ποσοτικούς όρους αύξηση του λούμπεν προλεταριάτου, αλλά το ότι παράγεται αύξηση της λουμπενοποίησης του προλεταριάτου – μιας λουμπενοποίησης που όμως δεν εμφανίζεται σαν εξωτερικότητα σε σχέση με τον κόσμο της μισθωτής εργασίας αλλά σαν καθοριστικό στοιχείο του ορισμού του. Η επισφάλεια, το «μέσα-έξω», παράγουν ένα (μη-)υποκείμενο (μη) αποκλεισμένων, αφού η ενσωμάτωση τείνει ολοένα περισσότερο να γίνεται διά του αποκλεισμού, ιδίως για τους νέους. Πρόκειται για μια δυναμική, μια κίνηση που ανανεώνεται συνεχώς. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο ριζικό αποκλεισμό από τη μισθωτή σχέση, κυρίως αναφερόμαστε στον αποκλεισμό από ότι θεωρείται «κανονική» εργασία, «κανονικός» μισθός, «κανονική» επιβίωση. Σε ένα περιβάλλον παραγωγής πλεονάζοντος πληθυσμού και βίαιης επίθεσης στην ιστορικά προσδιορισμένη αξία της εργασιακής δύναμης, το πολυαναμενόμενο «υποκείμενο» χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του. Δεν υπάρχει «υποκείμενο» χωρίς να έχει δοθεί διαχωρισμένα η «αντικειμενικότητα» που του επιτρέπει να διάγει βίο υποκειμένου. Μέσα στην κρίση του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού χάνεται το έδαφος (η αγκύρωση στη μισθωτή σχέση) και ταυτόχρονα το οξυγόνο (η δυνατότητα διεκδίκησης βελτίωσης των όρων ζωής). Το αναδυόμενο (μη-)υποκείμενο είναι ταυτόχρονα το απόλυτο υποκείμενο δίχως αντικειμενικότητα και η απόλυτη συμπύκνωση της αντικειμενικότητας με τη μορφή της διάλυσής της. Αυτοί που έχουν ήδη εγκλωβιστεί στο συνεχές επισφάλεια / αποκλεισμός διεμβολίζουν το κίνημα το οποίο τείνει ακόμα να επικαλείται μια “κανονική” εργασία και έναν “κανονικό” μισθό, και το κίνημα αυτό διεμβολίζεται αποτελεσματικά από το (μη-)υποκείμενο επειδή έχει ήδη διεμβολιστεί και διεμβολίζεται από τον συνεχή βομβαρδισμό της “κανονικής” εργασίας και του “κανονικού” μισθού από το κεφάλαιο. Όλη αυτή η κατάσταση παράγει τις καταστροφικές πρακτικές ως απόκλιση στο εσωτερικό της κίνησης του προλεταριάτου και πιέζει το κεφάλαιο να εντείνει την κατασταλτική διάσταση της αναπαραγωγής του ως σχέσης και να αυξήσει ακόμη περισσότερο και πιο βίαια το ποσοστό εκμετάλλευσης. <br />Με τις πρακτικές της Κυριακής (τις πρακτικές των ταραχών) τα συγκεκριμένα κομμάτια του προλεταριάτου συμμετέχουν στην αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κοινωνίας, αλλά ως παράγοντας επιδείνωσης της κρίσης. Ο ρόλος του (μη-)υποκειμένου γίνεται σημαντικός γιατί η επανάσταση που παράγεται σ’ αυτόν τον κύκλο αγώνων είναι η κατάργηση όλων των διαμεσολαβήσεων της αξίας, δηλαδή όλων των σύγχρονων κοινωνικών σχέσεων και όχι η ανάληψη της εξουσίας από τους εργαζόμενους. Ο ορίζοντας της επανάστασης (αυτής της περιόδου) δεν είναι ένα έτοιμο πρόγραμμα που περιμένει απλώς την προσέλευση εκείνου του «υποκειμένου» που θα πρέπει αναπόφευκτα να υποδυθεί τον κεντρικό ρόλο. Οι παραγωγικοί εργαζόμενοι δεν παράγονται σ’ αυτόν τον κύκλο αγώνων ως ένα διαχωρισμένο υποκείμενο της επανάστασης που θα καθοδηγήσει τη διαδικασία μετατροπής της καπιταλιστικής κοινωνίας σε «κοινωνία εργασίας». Στο μέλλον οι καταστροφικές πρακτικές που αναδύονται σήμερα θα βρουν το όριο τους στην ίδια την αναπαραγωγή τους και δε θα μπορούν να αφορούν μόνο την καταστροφή σταθερού κεφαλαίου ως «ζημιά» ή ως προσωρινό σαμποτάζ. Για τη συνέχιση της ζωής μέσα στον αγώνα οι πρακτικές θα μετασχηματιστούν και θα αναγκαστούν να αμφισβητήσουν την ύπαρξη των μέσων παραγωγής <span style="font-style:italic;">ως μέσων παραγωγής αξίας.</span> Η αμφισβήτηση αυτή δε θα είναι μια μονολιθική διαδικασία προς κάποια «νίκη», αλλά θα φέρει μέσα της τις όλες εκείνες τις συγκρούσεις που θα παράγουν, ως ρήξεις, την κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, δηλαδή την κατάργησης της αξίας και μαζί την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων του κεφαλαίου. Προς το παρόν, μέσα στην κρίση του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού το (μη-)υποκείμενο γίνεται πλέον δρώσα δύναμη, εμφανίζεται συνεχώς και οι πρακτικές του τείνουν να συνυπάρχουν «ανταγωνιστικά» με τις πρακτικές διεκδίκησης, αλλά και οι πρακτικές διεκδίκησης τείνουν να «μιμούνται» τις πρακτικές των ταραχών που αναγκαστικά τις μαγνητίζουν καθώς έχει καταργηθεί ο «κοινωνικός διάλογος». <br />Τον Σεπτέμβριο του 2011 γράφαμε σχετικά με την τότε συγκυρία: «Το σημαντικό στις μελλοντικές εξελίξεις, ως κρίση και ένταση της ταξικής πάλης, είναι η εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στις πρακτικές τύπου Αγγλίας [Αυγούστου 2011] και στις πρακτικές των «αγανακτισμένων». Η σχέση αυτή αποκτά βαρύνουσα σημασία λόγω της ρευστότητας ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο δομούμενα υποκείμενα (η ανεργία έχει μπει στο κέντρο της μισθωτής σχέσης). Η σχηματοποίηση του νέου ορίου (η αστυνομία, το ταξικό ανήκειν ως εξωτερικός καταναγκασμός) οδηγεί σε μια νέα μορφοποίηση που επιχειρούμε να προσεγγίσουμε με τον όρο «ταραχές». Οι «ταραχές» περικυκλώνουν τα κινήματα των «αγανακτισμένων», τα διεμβολίζουν και τελικά διεισδύουν σ’ αυτά και παράγουν αποκλίσεις ανάμεσα σε πρακτικές των κινημάτων αυτών (μια πρώτη έκφανση αυτού του γεγονότος αποτελεί το διήμερο 28-29 Ιουνίου στην Ελλάδα). Η διαλεκτική της απόκλισης δουλεύει πυρετωδώς…». Η Κυριακή συνιστά υπέρβαση κατά το ότι πλέον οι πρακτικές έχουν συναντηθεί, έχουν έρθει αντιμέτωπες εν δράσει. Η συνάντηση των πρακτικών είναι αποτέλεσμα της δυναμικής που παράγει την αμοιβαία διείσδυση ανάμεσα στους «αγανακτισμένους» τους «προλεταριοποιούμενους μικροαστούς», τους δημόσιους υπαλλήλους, τους νέους, τους επισφαλείς/ανέργους. Η διαλεκτική κίνηση των πρακτικών ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Όμως αυτή η διαλεκτική δε θα εξελιχθεί μέσα σε κενό αέρος, είναι εμβαπτισμένη και αυτή στη συνολική δυναμική της ταξικής πάλης: «Τα τετρακόσια ευρώ αμοιβή δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τις περικοπές στο κέρδος των φαρμακείων, ούτε με τις περικοπές των επιδομάτων των ΔΕΚΟ ή των τραπεζών, ούτε με τις περικοπές των επικουρικών, ούτε με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, ούτε με τίποτα από όλα εκείνα που οδηγούν συνδικαλιστές και εργαζόμενους σε καταλήψεις, διαδηλώσεις και απεργίες διαρκείας. Όταν οι παραπάνω λοιπόν φτάνουν σε τέτοια όρια όπως ισχυρίζονται, τότε τι ακριβώς θα κάνουν αυτοί που αποδεδειγμένα δεν έχουν καμιά ελπίδα επιβίωσης; Τα παιδιά των υποβαθμισμένων γειτονιών που τριγυρνούν στους αθλητικούς συνδέσμους των αφορολόγητων εφοπλιστών μισούν το κέντρο της Αθήνας και τα όμορφα φώτα του. Οι νέοι άνεργοι της πρωτεύουσας είναι απελπισμένοι και έτοιμοι να μην ανεχτούν πάνω τους τη λέπρα του κοινωνικού περιθωρίου. Τους μιλάμε για αλληλεγγύη. Τρίχες. Κανείς δεν θυσιάζει ούτε το ελάχιστο […] για να πάρουν μερικά ευρώ παραπάνω οι εικοσάρηδες της Ελλάδας».[4] Οι πρακτικές ανήκουν σε δομούμενα από την ίδια την ταξική πάλη υποκείμενα. Μέσα στη συγκυρία κάθε κρίσης όπου το πραγματοποιούμενο κέρδος δεν αρκεί για να εμφυσήσει πνοή ζωής σε όλη την τεράστια μάζα της αποκρυσταλλωμένης εργασίας του παρελθόντος, το προλεταριάτο, μέσα στη διαδικασία συμπίεσης του, κατακερματίζεται ακόμη περισσότερο. Μέσα όμως στην τρέχουσα συγκυρία στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η αποβολή της διεκδίκησης από την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, δυναμική που αποτελούσε συστατικό στοιχείο όλης της προηγούμενης περιόδου, η δυναμική της κρίσης μετατρέπεται πλέον σε δυναμική κρίσης της ίδιας της μισθωτής σχέσης. Καθώς εφαρμόζεται η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης και η <span style="font-style:italic;">μαύρη εργασία</span> γίνεται τάση που καθοδηγεί την τυφλή δύναμη του κεφαλαίου, δεν φαίνεται καθόλου εύκολο για το κεφάλαιο να διαχειριστεί τον αναγκαίο για την αναπαραγωγή του ποιοτικό διαχωρισμό ανάμεσα στα «ενσωματώσιμα» στρώματα του προλεταριάτου και τον πλεονάζοντα πληθυσμό. Ο διαχωρισμός αυτός, η κατανομή της εργασιακής δύναμης είναι μεν δομικό στοιχείο κάθε περιόδου του κεφαλαίου, τα κρίσιμα όμως στοιχεία τώρα είναι αφενός το ότι το αποβαλλόμενο κομμάτι τείνει να μεγεθύνεται και προεικονίζεται μια κατάσταση στην οποία θα αποτελεί σημαντικό μέρος του πληθυσμού, και αφετέρου το ότι η διάκριση μεταξύ ενσωμάτωσης και μη είναι πια απολύτως ενδεχομενική. <br />Κάθε πρόβλεψη είναι επικίνδυνη καθώς η συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου εμπεριέχει το στοιχείο του απρόβλεπτου και της δημιουργίας πολλαπλών ρήξεων. Η ιστορικής σημασίας μεταβολή στο «εθνικό ζήτημα» που τίθεται επί τάπητος ως αναγκαία για την αναπαραγωγή της τρέχουσας διάρθρωσης του κεφαλαίου εγγράφει στη συγκυρία την πιθανότητα μιας «εθνικής» αριστερής ή φασιστοειδούς αντεπανάστασης. Αυτή θα παραχθεί ως αναγκαία την όποια ώρα αποβεί ύστατη από την σκοπιά του κεφαλαίου, το οποίο αναγκάζεται να λειτουργεί με όρους «πολιτικής οικονομίας κινδύνου». Η οικειοποίηση πρακτικών σύγκρουσης και η συνεχώς αναπαραγόμενη κατάσταση πολέμου μέσα στην οποία είναι απαραίτητο πλέον να διεκδικεί οτιδήποτε το προλεταριάτο, μαζί με την συνολική συμπίεση του εργαζόμενου/άνεργου πληθυσμού θα παίξουν κι αυτά το ρόλο τους, προς την κατεύθυνση της υιοθέτησης πρακτικών του (μη-)υποκειμένου των αποκλεισμένων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο σταθμός της Κυριακής θα είναι μόνο ένας από μια σειρά που προοιωνίζεται πυκνή και τις νύχτες φωτεινή. <br /><br /><span style="font-style:italic;">blaumachen και φίλοι, Φλεβάρης 2012</span><br /><a href="http://www.blaumachen.gr/">http://www.blaumachen.gr/</a><br /><br /><span style="font-weight:bold;">Σημειώσεις</span><br />1.Α. Αλαβάνος: «Η βία του συστήματος γεννά Γαβριάδες» http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=443512<br />2. Δες και το κείμενο «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…», http://classwar.espiv.net/?p=1933, στο οποίο εξετάζεται η πολιτική μορφή με την οποία αναγκαστικά εμφανίζεται η σύγκρουση πρακτικών διαφορετικών κομματιών του προλεταριάτου στην Ελλάδα.<br />3. Το έθνος ως έννοια αποτυπώνει την αντιφατική ενότητα των τάξεων μιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Μέσα από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, το κράτος μετασχηματίζει, δηλαδή καθιστά κοινωνικά έγκυρα, τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου, εμφανίζοντάς τα, και θέτοντάς τα σε λειτουργία, ως εθνικά συμφέροντα. Κράτος, έθνος και κεφάλαιο αποτελούν όψεις μιας και της αυτής ταξικής εξουσίας: του καπιταλισμού.<br />4. Σινεμά: Η Κόλαση, της Αγγέλικας Ψαρρά, http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4858Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-52027462638385427712012-01-23T15:27:00.005+02:002012-01-23T15:49:02.978+02:00Περί εργασίας ή γιατί προτιμώ το ψάρεμα…<span style="font-style:italic;">… η απόφανση των ειδημόνων:</span><br /><br /><span style="font-weight:bold;">Bloomberg:</span> «Εάν η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα υποτίμησης της δραχμής θα μπορούσε να μειώσει την τιμή των εξαγωγών της και να αυξήσει την τιμή των εισαγωγών της, με αυτόν τον τρόπο. Επειδή αυτό δεν συμβαίνει, πρέπει να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα πιο βάναυσα: Με την περικοπή των μισθών, η οποία με τη σειρά της απαιτεί επίμονα υψηλό ποσοστό ανεργίας για την καταστολή της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων.»<br /><br /><a href="tvxs.gr/node/80959">tvxs.gr/node/80959</a><br /><br /><span style="font-style:italic;">… η δήλωση της κας υπουργού</span>:<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Άννα Διαμαντοπούλου:</span> «Η ευελφάλεια [sic!] δηλαδή η ευελιξία και η ασφάλεια, είναι και τώρα η λύση. Και βεβαίως δεν μπορεί να συνεχίσουμε απλά με τη λογική των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων. Δεν μπορεί ο εργαζόμενος να είναι αδιάφορος για το τι συμβαίνει στην επιχείρησή του, δεν μπορεί να μην πάμε στη λογική των επιχειρησιακών συμβάσεων και στη συνεννόηση πια ανάμεσα στον εργοδότη και στον εργαζόμενο».<br /><br /><a href="http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=439686">http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=439686</a><br /><br /><span style="font-style:italic;">… και μια απάντηση από τα παλιά, από ένα νεαρό επαναστάτη προλετάριο</span>:<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Η Εργασία είναι Έγκλημα <br /><br />Herman Schuurman / Mokergroep (1924)</span><br /><br />Υπάρχουν στη γλώσσα λέξεις και φράσεις που πρέπει να απαλείψουμε, καθώς προσδιορίζουν τις έννοιες που συναποτελούν το καταστροφικό και διεφθαρμένο περιεχόμενο του καπιταλιστικού συστήματος.<br />Πρώτα-πρώτα, η λέξη για την εργασία, και όλες οι έννοιες που σχετίζονται με αυτήν – «εργάτης», «εργαζόμενος», «χρόνος εργασίας», «μισθός», «απεργία», «άνεργος», «άεργος».<br />Η εργασία είναι η ύψιστη ύβρις και η μεγαλύτερη πράξη εξευτελισμού που έχει διαπράξει η ανθρωπότητα ενάντια στον εαυτό της.<br />Τούτο το κοινωνικό σύστημα, ο καπιταλισμός, βασίζεται στην εργασία• έχει δημιουργήσει μια τάξη που πρέπει να εργάζεται – και μια τάξη που δεν εργάζεται. Οι εργάτες είναι αναγκασμένοι να εργάζονται, αλλιώς θα πεθάνουν της πείνας. «Όποιος δεν εργάζεται δεν τρώει» μας λένε τα αφεντικά, που σαν να μη φτάνει αυτό, παριστάνουν ότι εργάζονται όταν υπολογίζουν και προστατεύουν τα κέρδη τους.<br />Υπάρχουν οι άνεργοι, και αυτοί που δε δουλεύουν. Οι πρώτοι δεν εργάζονται χωρίς να φταίνε, οι δεύτεροι απλά δεν εργάζονται. Αυτοί που δε δουλεύουν είναι οι εκμεταλλευτές, που ζουν από την εργασία των εργατών. Οι άνεργοι είναι εργάτες που δεν επιτρέπεται να εργαστούν, επειδή δε μπορεί να βγει κέρδος από αυτούς. Οι ιδιοκτήτες του μηχανισμού της εργασίας έχουν ορίσει το χρόνο εργασίας, έχουν στήσει τα εργοστάσια και έχουν ορίσει πώς και πάνω σε τι πρέπει οι εργάτες να εργάζονται.<br />Οι εργάτες πληρώνονται τόσο όσο να μην πεθαίνουν από την πείνα, και όσο να μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους όταν είναι μικρά. Τα παιδιά τους θα πάνε στο σχολείο, για να μπορούν κι αυτά να αρχίσουν να δουλεύουν. Και τα παιδιά των αφεντικών πάνε σχολείο, για να μπορούν κι αυτά να γίνουν αφεντικά όταν μεγαλώσουν.<br />Η εργασία είναι μια κατάρα. Παράγει ανθρώπους δίχως πνεύμα και ψυχή.<br />Για να βάλει κανείς τους άλλους να δουλέψουν γι’ αυτόν, θα πρέπει να μην έχει προσωπικότητα. Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτόν που πάει να δουλέψει. Πρέπει κανείς να σέρνεται, να κάνει παζάρια, να προδίδει, να εξαπατά και να λέει ψέματα.<br />Για τους πλούσιους που δεν εργάζονται, η εργασία (των εργατών) είναι το μέσο για να παρέχουν στους εαυτούς τους μιαν εύκολη ζωή. Για τους εργάτες η εργασία είναι ένας ζυγός, μια κακή μοίρα που τους επιβλήθηκε από τη γέννησή τους, κάτι που τους εμποδίζει να ζήσουν με αξιοπρέπεια.<br />Η ζωή για εμάς θα ξεκινήσει όταν πάψουμε να εργαζόμαστε.<br />Η εργασία είναι εχθρός της ζωής. Ένας καλός εργάτης είναι ένα ζώο στον ζυγό, με τραχιά μέλη, και ένα βλακώδες και άψυχο βλέμμα.<br />Ο άνθρωπος όταν αποκτήσει συνείδηση της ζωής, δε θα ξαναδουλέψει.<br />Δε θα προσποιηθώ ότι λέω στον οποιοδήποτε να παρατήσει τη δουλεία του αύριο το πρωί και μόνο μετά να ψάξει πώς θα συνεχίζει να ζει χωρίς να δουλεύει, νομίζοντας ότι η ζωή του μόλις τώρα ξεκινά. Θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όποιος το επιχειρήσει. Το να μην εργάζεται κανείς θα έχει σαν αποτέλεσμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, να ζει σε βάρος των συντρόφων του. Αν όμως μπορείς να ζήσεις κλέβοντας και πλιατσικολογώντας –όπως λένε οι τίμιοι πολίτες– χωρίς να σε εκμεταλλεύεται ένα αφεντικό, τότε γιατί όχι; Ας μην έχουμε βέβαια την αυταπάτη ότι έτσι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Η εργασία είναι μια αρρώστια της κοινωνίας. Αυτή η κοινωνία εχθρεύεται τη ζωή, και μόνον καταστρέφοντάς την, και καταστρέφοντας όλες τις κοινωνίες της εργασίας που θα έρθουν μετά –με άλλα λόγια, μόνο με επανάσταση πάνω στην επανάσταση– θα εξαφανιστεί η εργασία.<br />Μόνο τότε η ζωή –η πλήρης ζωή, η πλούσια ζωή– θα γίνει πραγματικότητα. Ο καθένας θα νιώθει την ανάγκη, από καθαρό ένστικτο, να δημιουργεί. Κάθε άνθρωπος θα είναι δημιουργός και θα παράγει μόνον ό,τι είναι όμορφο και καλό• δηλαδή μόνον ό,τι είναι απαραίτητο. Δε θα υπάρχουν πια άνθρωποι-εργάτες, αλλά μόνο άνθρωποι• ο καθένας μας θα αισθάνεται μια ανθρώπινη ζωτική ανάγκη, μια εσωτερική αναγκαιότητα, να δημιουργεί ό,τι θα καλύπτει –μέσα σε λογικά πλαίσια– τις ζωτικές του ανάγκες. Τότε δε θα υπάρχει παρά ζωή -μια ζωή σπουδαία- καθαρή και συμπαντική. Τα δημιουργικά πάθη θα είναι η ύψιστη ευτυχία μιας ανθρώπινης ζωής χωρίς περιορισμούς, μιας ζωής που δε θα καθορίζεται από την πείνα ή το μισθό, ούτε από το χρόνο ή τον τόπο. Μιας ζωής που δε θα γίνεται θύμα εκμετάλλευσης από παράσιτα.<br />Η δημιουργία είναι μια έντονη απόλαυση, η εργασία ένα αφόρητο βάσανο.<br />Υπό τις σημερινές εγκληματικές κοινωνικές σχέσεις κάθε δημιουργία είναι αδύνατη.<br />Κάθε εργασία είναι εγκληματική.<br />Να εργάζεσαι σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος, να κάνεις κέρδη, να εκμεταλλεύεσαι. Σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στις απάτες, στις ατιμίες, στο φενακισμό. Σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στις πολεμικές προετοιμασίες, σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στην δολοφονία ολόκληρης της ανθρωπότητας.<br />Η εργασία καταστρέφει τη ζωή.<br />Αν κατανοήσουμε καλά τα παραπάνω, η ζωή μας θα πάρει ένα άλλο νόημα. Αν αισθανόμαστε μέσα μας μια δημιουργική ορμή, αυτή θα εκφραστεί με την καταστροφή αυτού του αχρείου και εγκληματικού συστήματος. Και αν, λόγω των περιστάσεων, πρέπει να εργαστούμε για να μην πεθάνουμε από την πείνα, οφείλουμε μέσω της εργασίας μας να συμβάλλουμε στη συντριβή του καπιταλισμού.<br />Όταν δεν εργαζόμαστε για τη συντριβή του καπιταλισμού, εργαζόμαστε για τη συντριβή της ανθρωπότητας.<br />Αυτός είναι ο λόγος που εμείς σαμποτάρουμε ενσυνείδητα κάθε καπιταλιστική επιχείρηση. Σε κάθε αφεντικό προξενούμε ζημιές. Εκεί που εμείς, η εξεγερμένη νεολαία, αναγκαζόμαστε να εργαστούμε, οι πρώτες ύλες, οι μηχανές, τα προϊόντα εν τέλει αχρηστεύονται. Ανά πάσα στιγμή ένα γρανάζι μπορεί να φύγει από τη θέση του, τα μαχαίρια και τα ψαλίδια να σπάσουν, τα πιο απαραίτητα εργαλεία να κάνουν φτερά – και παντού διαδίδουμε τρόπους και μέσα σαμποτάζ.<br />Δε θέλουμε να μας εξοντώσει ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και θα τον εξοντώσουμε εμείς.<br />Θέλουμε να δημιουργούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, όχι να δουλεύουμε σα σκλάβοι• γι’ αυτό θα καταστρέψουμε αυτό το σύστημα της σκλαβιάς. <span style="font-style:italic;">Ο καπιταλισμός οφείλει την ύπαρξή του στην εργασία των εργατών• ιδού ο λόγος που δε θέλουμε να είμαστε εργάτες, ιδού γιατί σαμποτάρουμε την εργασία.</span><br /><br /><a href="http://eagainst.com/articles/%CE%B7-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-herman-schuurman-mokergroep-1924/">http://eagainst.com/articles/%CE%B7-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-herman-schuurman-mokergroep-1924/</a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-64905372724429303562011-09-19T11:24:00.005+02:002011-09-19T11:36:15.165+02:00Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος της Λεύγας19.997 λεύγες υπό τη θάλασσα και ο μεσοπόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει• τα προβλήματα της ζωής δεν απογράφονται και, ανάμεσα στην ελεημοσύνη και την αλληλεγγύη, η χαμένη τιμή των δημοσίων υπαλλήλων μπλέκεται με τις χαμένες ψευδαισθήσεις. Η σκιά του ομπρελοκουβαλητή, σαν στιγμιότυπο από το Παρίσι του 1871 ή τη Λωρίδα της Γάζας σήμερα, και ξαφνικά το σφύριγμα της λήξης και αυτού του παιχνιδιού. Τα παιδιά του ελληνικού λαού θα μπουν σε νέες περιπέτειες, το τρένο και αυτό το Σαββατοκύριακο θα παραμείνει ακινητοποιημένο και τα δημόσια έργα ακόμη δεν έχουν βρει ανάδοχο. Διαβάζοντας τα ψιλά γράμματα, μένουμε άφωνοι αλλά ευτυχώς προστατευμένοι από τον κομμουνισμό, έτοιμοι να παρασυρθούμε από τον δικό μας διάβολο, απείθαρχοι σαν τον τρελό απέναντι στον Ηγεμόνα. <br />Η <span style="font-style:italic;">λεύγα</span> διανύει αποστάσεις κάθε δίμηνο.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Περιεχόμενα τεύχους 3 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2011)</span><br />Γιάννης Βογιατζής, <span style="font-style:italic;">Το πρόβλημα της ζωής</span><br /><span style="font-weight:bold;">πρώτες ύλες</span><br />Στέφανος Βαμιεδάκης, <span style="font-style:italic;">Απογραφής το ανάγνωσμα</span><br />Κώστας Περούλης, <span style="font-style:italic;">Μια σύντομη ιστορία των αναθέσεων των δημοσίων έργων</span><br />Ελένη Κυραμαργιού, <span style="font-style:italic;">Ο Ηλεκτρικός δεν έγινε ακόμη Μετρό</span><br />Κωστής Καρπόζηλος, <span style="font-style:italic;">Τα παιδιά του ελληνικού λαού σε νέες περιπέτειες</span><br /><span style="font-weight:bold;">κοντραπούντο</span><br /><span style="font-style:italic;">Η χαμένη τιμή των Δημοσίων Υπαλλήλων</span><br /><span style="font-weight:bold;">αναλώσιμα</span><br />Γιώργος Καράμπελας, <span style="font-style:italic;">Μεσοπόλεμος χωρίς τέλος</span><br />Ελένη Κυραμαργιού, <span style="font-style:italic;">Παραμένοντας Προστάτης του Πολίτη</span><br />Μαίρη Καλδή, <span style="font-style:italic;">Μονόλογοι από τη Γάζα</span><br />Βιβή Αντωνογιάννη, <span style="font-style:italic;">Χαμένες ψευδαισθήσεις: Ελεημοσύνη και αλληλεγγύη</span><br />Ξένια Μαρίνου, <span style="font-style:italic;">Σκιές ιστορίας από το περιθώριο</span><br />Άγης Πετάλας, <span style="font-style:italic;">Η ανθρωπιά του προοδευτικού αντικομμουνισμού</span><br /><span style="font-weight:bold;">σκραπ</span><br />Αλέκος Λούντζης, <span style="font-style:italic;">Σάι-φάι</span>. Στιγμιότυπο τρίτο: Αφωνία<br />Γιώργος Καζαντζίδης, <span style="font-style:italic;">Ο ομπρελοκουβαλητής</span><br />Βασίλης Κρίτσας, Σπορτ-Ματ: <span style="font-style:italic;">Αθλητισμός και ιστορικός υλισμός</span><br />Γιώργος Μανουσέλης: <span style="font-style:italic;">Ψιλά γράμματα</span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-75521623700690347292011-09-01T15:22:00.003+02:002011-09-01T15:26:25.581+02:00Αναρχισμός και ΨυχολογίαΤου <span style="font-weight:bold;">Αλέξη Ματσάγγου</span>
<br />(Απόσπασμα από τον «Πρόλογο του μεταφραστή», στο Denis Fox, <span style="font-style:italic;">Αναρχισμός και Ψυχολογία</span>, εκδόσεις futura, 2011.)
<br />
<br />[…] Από την άλλη, το άρθρο τόσο στο γενικότερο πνεύμα του όσο και σε επιμέρους σημεία του «σηκώνει» αρκετή κριτική από διάφορες απόψεις, την οποία ασφαλώς και δεν μπορούμε να αναπτύξουμε πλήρως στον σύντομο αυτόν πρόλογο. Ας σημειώσουμε ότι ο αναρχισμός τον οποίο επιχειρεί ο Fox να φέρει σε συνομιλία με την Ψυχολογία είναι ένας, ήδη από μόνος του, αρκετά φιλικός προς την Ψυχολογία αναρχισμός – με τη θετική αλλά και την αρνητική έννοια. Δεν πρόκειται για τον αναρχισμό εν γένει (άλλωστε ο ίδιος ο Fox αναφέρεται ρητά στην ποικιλία των αναρχικών εκδοχών), αλλά για μια παραλλαγή του που είναι εξαιρετικά διαδεδομένη στη Βόρεια Αμερική και τελευταία τον απαντάμε όλο και συχνότερα και στην Ευρώπη, έναν αναρχισμό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «πολιτισμικό», «ηθικό», ακόμη και «ψυχολογικό», με την έννοια ότι δίνει έμφαση στην προσωπική και δια-προσωπική συνείδηση, στάση και πρακτική. Το πολιτικό σκεπτικό του αναρχισμού αυτού συνοψίζεται στη φράση του Gordon (2005) ότι «ο σκοπός για τους αναρχικούς δεν είναι να εισάγουν μια νέα κοινωνία αλλά να πραγματοποιήσουν μια εναλλακτική κοινωνία όσο γίνεται περισσότερο στο παρόν». Με τον τρόπο αυτόν το επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος μετατοπίζεται από τις ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες στη στάση και την πρακτική των ίδιων των αναρχικών ατόμων και ομάδων. Έτσι «οι αναρχικοί που προτάσσουν κοινωνικές σχέσεις χωρίς ιεραρχία και κυριαρχία αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη συγκρότησή τους» (Gordon, 2005), δίνεται έμφαση στην εσωτερικευμένη-προσωπική διάσταση του «κράτους» και της «εξουσίας» και στην αναγκαιότητα της προσωπικής και δια-προσωπικής αλλαγής, το «κράτος» και η «εξουσία» λογίζονται κατά βάση ως μορφές ανθρώπινης συνείδησης και συμπεριφοράς. Παρά την αναμφισβήτητη αξία της ανάδειξης της πολιτικής σημασίας της «ιδιωτικής-προσωπικής-καθημερινής» σφαίρας και των σχέσεων που διαμορφώνονται στο πλαίσιό της, ένας πιο «πολιτικός» ή «κοινωνικός» αναρχισμός (ή και αναρχο-συνδικαλισμός) θα είχε διάφορα να αντιτάξει στο παραπάνω σκεπτικό. Όσον αφορά, για παράδειγμα, τη θεώρηση των εξουσιαστικών κοινωνικών δομών ως μορφών ανθρώπινης συμπεριφοράς: για να ανάγουμε τις πρώτες στις δεύτερες χωρίς να γινόμαστε αφηρημένοι και ηθικοπλαστικοί, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά θεμελιωδώς, και πολύ περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε ιστορικές και κοινωνικές δομές μεγάλης κλίμακας όπως το κράτος και ο καπιταλισμός. Το ένα είναι η διάσταση και το βάρος του (ιστορικού) χρόνου, και το άλλο είναι η ιδιότητα της εξωτερίκευσης. Έτσι λοιπόν, ακόμη και αν δεχτούμε γενικά πως το κράτος και ο καπιταλισμός παράγονται, αναπαράγονται και διαιωνίζονται από την ανθρώπινη συμπεριφορά, θα πρέπει ταυτόχρονα να δούμε πως είναι το αποτέλεσμα απειράριθμων ανθρώπινων συμπεριφορών διαμέσου των αιώνων, και πως οι απειράριθμες αυτές παρελθούσες συμπεριφορές, μέσω της διαδικασίας της εξωτερίκευσης, έχουν προσδώσει στις δομές αυτές μια απαράγραπτη εξωτερική, υλική και αντικειμενική υπόσταση. Με δυο λόγια, το κράτος και ο καπιταλισμός δεν γεννιούνται σήμερα, και δεν γεννιούνται στο κεφάλι μας ή στο σπίτι μας. Υπάρχουνε ήδη πριν εμείς γεννηθούμε, και υπάρχουνε έξω από μας, και αυτό ακριβώς είναι που τους δίνει τη δύναμη να επηρεάζουν τόσο καταλυτικά το μυαλό, την ψυχή και τη συμπεριφορά μας. Για να τα αντιμετωπίσουμε λοιπόν, ταυτόχρονα με την προσπάθεια να απαλλαγούμε από την επιρροή τους στη συνείδηση και την καθημερινή μας ζωή, είναι απαραίτητη και μια εξωστρεφής δράση που να ανταποκρίνεται στο «πραγματικό», «αντικειμενικό» τους μέγεθος. Είναι νομίζω προφανές ότι τη δράση αυτή δεν είναι σε θέση να την αναλάβουν εξολοκλήρου οι μειοψηφικές αναρχικές ομάδες ανά τον κόσμο. Υπάρχει βέβαια στο αναρχικό πλαίσιο που συζητάμε και μια υποτιθέμενη γέφυρα ανάμεσα στο «μικρο-πολιτικό» πεδίο της καθημερινής στάσης και πρακτικής των αναρχικών ομάδων και το «μακρο-πολιτικό» πεδίο της συνολικής κοινωνικής αλλαγής. Ονομάζεται «προ-εικονιστική πολιτική», σημαίνει πως οι μη ιεραρχικές αναρχικές κοινότητες προ-εικονίζουν την απελευθερωμένη ανθρώπινη κοινωνία, κατά τη γνώμη μου όμως είναι μια γέφυρα μη στερεή και ενδεχομένως επικίνδυνη. Καταρχήν, η ίδια η χρήση της «εικόνας» ως ιμάντα μεταφοράς από μια κοινωνική σχέση (την ιεραρχική) σε μια άλλη κοινωνική σχέση (τη μη ιεραρχική) παραπέμπει ευθέως στην κυρίαρχη σύγχρονη λογική του θεάματος, σύμφωνα και με τον περίφημο ορισμό του Debord για το θέαμα ως κοινωνική σχέση, καθιστώντας την «προ-εικονιστική πολιτική» ευάλωτη στη μετατροπή της σ’ ένα είδος επιφανειακού lifestyle – άλλωστε η λέξη «lifestyle» χρησιμοποιείται αρκετές φορές μέσα στο κείμενο του Fox, και κατά βάση ανυποψίαστα. Επίσης, η προ-εικονιστική αντιστοίχηση των λιγότερο ή περισσότερο περιορισμένων αναρχικών κοινοτήτων που λειτουργούν μέσα στην ασφυκτική υλική και ιδεολογική πίεση του καπιταλιστικού περιβάλλοντος με την πραγματικότητα της γενικευμένης κοινωνικής απελευθέρωσης από το περιβάλλον αυτό, είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά προβληματική και πολιτικά επίφοβη. Μου έρχεται εδώ στο μυαλό η έξοχη ανάλυση του αντι-ψυχίατρου D. Cooper για το πώς το κυρίαρχο σύστημα μέσω των ψυχιατρικών ασύλων, του εγκλεισμού και της αναπήρωσης των ανθρώπων με ψυχικές δυσκολίες κατασκευάζει μια παραμορφωμένη και απωθητική εικόνα της «τρέλας» την οποία και προβάλλει στο κοινωνικό σύνολο ως «μπαμπούλα» περιφρούρησης της ψυχικής «κανονικότητας». Με έναν κάπως ανάλογο τρόπο, το κυρίαρχο σύστημα εκμεταλλεύεται την ύπαρξη των περιθωριοποιημένων (και συχνά αυτό-περιθωριοποιημένων) αναρχικών ομάδων για να κατασκευάσει την αρνητική εικόνα της «αναρχίας» ως ανώμαλης, ακραίας και φανατικής «αίρεσης» ή ως γνωρίσματος κάποιων «αιώνιων ρομαντικών losers» που η μοίρα τους είναι να τρώνε μια ζωή «ξύλο» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από το πάντοτε ισχυρότερο κράτος. Καλό είναι λοιπόν να είμαστε υποψιασμένοι, να μη βαυκαλιζόμαστε μπαίνοντας οι ίδιοι στο παιχνίδι τους, και να έχουμε πάντοτε κατά νου ότι οι δυνατότητες ελευθερίας (οπωσδήποτε υπαρκτές) που έχουμε σήμερα ως αναρχικοί ή ριζοσπάστες γενικότερα έχουν ελάχιστη σχέση με τις δυνατότητες ελευθερίας του ανθρώπινου είδους μετά την απαλλαγή του από το παγκόσμιο κρατικό και καπιταλιστικό κτήνος. Αυτές τις τελευταίες είναι δύσκολο ακόμα και να τις φανταστούμε από δω που βρισκόμαστε, πολύ δε περισσότερο να τις «προ-εικονίσουμε» στην καθημερινότητά μας. Επιπλέον, το να θεωρεί και να κατασκευάζει κανείς τον εαυτό του ως «εικόνα και ενσάρκωση του απελευθερωμένου ανθρώπινου μέλλοντος» κυοφορεί το ενδεχόμενο ενός κακώς εννοούμενου ιδεαλισμού και μιας «μεγαλομανίας» που θυμίζει έντονα το ναρκισσισμό της κυρίαρχης κουλτούρας της Ψυχολογίας. Και πράγματι, αν «ο σκοπός για τους αναρχικούς είναι να πραγματοποιήσουν μια εναλλακτική κοινωνία όσο γίνεται περισσότερο στο (καπιταλιστικό) παρόν», αυτό τους φέρνει αρκετά κοντά στην κουλτούρα της Ψυχολογίας, η επιδίωξη της οποίας μπορεί κάλλιστα να οριστεί ως «η επίτευξη μιας πλήρους και ικανοποιητικής ανθρώπινης ζωής μέσα στο (καπιταλιστικό) παρόν». Με τον τρόπο αυτόν η ισότητα και η ελευθερία μετατρέπονται από καθολικός κοινωνικός στόχος σε ιδιαίτερο γνώρισμα συγκεκριμένων ατόμων και ομάδων, συντελώντας στο ενδεχόμενο ανάπτυξης μιας ναρκισσιστικής αυτό-αναφορικότητας με πολιτικό επίχρισμα. Αναφερόμενος στις διαφόρων ειδών πνευματικές κοινότητες ο Gordon (2010) παρατηρεί ότι «αυτές οι πρακτικές και οι τρόποι ζωής μπορούν να υποπέσουν σε μια αυτό-αναφορική υποκουλτούρα». Είναι/είμαστε άραγε βέβαιος/βέβαιοι ότι ο ίδιος κίνδυνος δεν ισχύει διόλου για τις πολιτικοποιημένες αναρχικές κοινότητες; Σε διάφορα σημεία του κειμένου γίνεται λόγος περί «αναρχικής κουλτούρας». Ας πάρουμε τη φράση «…μια αναρχική κουλτούρα όπου οι συμμετέχοντες ζουν μια πιο ικανοποιητική ζωή ενώ εργάζονται πιο αποτελεσματικά για έναν κόσμο που παρέχει καλύτερη ζωή σε όλους». Αν αφαιρέσουμε τη λέξη «αναρχική» από την αρχή της φράσης, σε τι διαφέρει ο ορισμός της εν λόγω κουλτούρας από την ανθρωπιστική εκδοχή της κουλτούρας της Ψυχολογίας; Με όλ’ αυτά δεν θέλω να υποτιμήσω την πολιτική αξία της δουλειάς που γίνεται από τις διάφορες αναρχικές κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Θέλω απλώς να επιστήσω την προσοχή στους κινδύνους που μπορεί να εγκυμονεί η υπερβολική επικέντρωση στο «ιδιωτικό-προσωπικό-καθημερινό» πεδίο της πολιτικής (στον ίδιο βαθμό με τον κίνδυνο του φετιχισμού που εγκυμονεί η υπερβολική επικέντρωση στις μεγα-δομές του κράτους και της εμπορευματικής αγοράς). Οι κίνδυνοι αυτοί, άλλωστε, είναι σε μεγάλο βαθμό και οι λόγοι που κάνουν τους περισσότερους αναρχικούς ή ριζοσπάστες γενικότερα που είναι περισσότερο προσανατολισμένοι στη δράση στο μακρο-πολιτικό επίπεδο, να είναι εξαιρετικά επιφυλακτικοί απέναντι στην Ψυχολογία. Από τη δική μου πλευρά, θεωρώ πως υπάρχει και διαφορετικός τρόπος σύνδεσης της ριζοσπαστικής πολιτικής με την ψυχολογία. Ο τρόπος αυτός θα μπορούσε να συνοψιστεί στο μότο «ψυχολογία στην υπηρεσία της παγκόσμιας κοινωνικής αλλαγής», μια ψυχολογία δηλαδή που επιζητεί ακριβώς να εισάγει μια νέα κοινωνία, και όχι τόσο να πραγματοποιήσει μια εναλλακτική κοινωνία στο παρόν. Σε αυτό το πλαίσιο νομίζω λοιπόν πως θα είχε αν μη τι άλλο ενδιαφέρον να διερευνήσουμε ποιες δυνατότητες υπάρχουν ώστε να απεγκλωβίσουμε την ψυχολογία από τον περιορισμό της στο «προσωπικό-μικροπολιτικό» πεδίο, και να την εντάξουμε στο πλαίσιο της εξωστρεφούς πολιτικής δράσης μαζικής-μεγάλης κλίμακας που προανέφερα ως απαραίτητη. […]Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-27821252178634241522011-07-06T15:46:00.001+02:002011-07-06T15:48:10.821+02:00Περί ορθοφροσύνηςΠοτέ άλλοτε η ορθοφροσύνη δεν εκτιμήθηκε τόσο ως «πολιτική αρετή» όσο στον καιρό μας. Και ίσως ποτέ άλλοτε, η ίδια αυτή αρετή δεν ήταν τόσο κενή περιεχομένου απ' όσο είναι σήμερα.<br />Διότι η ορθοφροσύνη, η «λογική και συνετή σκέψη», έτσι όπως εννοείται στα συμφραζόμενα της «κρίσης του χρέους», αφορά στην οικονομική αποτελεσματικότητα και μόνο, ζυγιάζοντας με τα σταθμά του κεφαλαίου τη μοίρα όλων μας. Έχοντας απεμπολήσει κάθε αξίωση κοινωνικής χειραφέτησης, αναγορεύει την «ηθική του χρέους» (απαρχή κάθε σχέσης εξουσίας) σε καθοσιωμένο θέσφατο που αναντίρρητα υπαγορεύει τις «λογικές και συνετές» μορφές του ατομικού και συλλογικού ποιείν/πράττειν. <br />Αν δεν σκεφτούμε ορθά, μας λένε, σύμφωνα με το «συμφέρον της πατρίδας», θα καταβαραθρωθούμε στον Καιάδα της υλικής ένδειας, θα «πτωχεύσουμε», ασχέτως αν η πνευματική και η συναισθηματική ένδεια του οικονομισμού έχουν προγράψει από πολλού το μέλλον μας, καταστρέφοντας τη ζωή μας. Με τον ζυγό της ανάγκης (ζούμε άλλωστε έναν σφοδρό «οικονομικό πόλεμο»!) χαλιναγωγείται η πολύμορφα εκδηλούμενη έμπρακτη άρνηση ενός συστήματος που έχει φτάσει στα έσχατα όριά του, τρωμένο αμετάκλητα από τις εγγενείς αντιφάσεις του. <br />Ο φετιχισμός της σχέσης πιστωτή-οφειλέτη, ένα ταμπού της καπιταλιστικής κοινωνικής συγκρότησης, αλλά και κάθε ετερόνομης κοινωνίας, διασφαλίζει την υποταγή, αποκρύπτοντας τη θεσμική βία που τη στηρίζει. Τα υποκείμενα κουβαλούν το άχθος του χρέους σαν καταδίκη, σαν ένα είδος σκλαβιάς της οποίας οι «κύριοι» είναι αφηρημένες ηθικές αναπαραστάσεις, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για απτές, υλικές σχέσεις που επιβάλλονται και αναπαράγονται από τη σχέση κεφάλαιο μέσω της μορφής κράτος. Έχοντας εμπεδώσει την ενοχή του χρέους, βαθαίνουμε την αλλοτρίωση της σχέσης μας με τον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο ξεστρατίζουμε τη συνείδησή μας από την προσπάθειά της να χειραφετηθεί από τη θρησκεία της αέναης συσσώρευσης που είναι στη φύση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αλλά την περιορίζουμε σε μια κατάσταση που αναπαράγει εσαεί τα είδωλά της: αξία, εμπόρευμα, εργασία, χρήμα.<br />Όταν η οικονομία γίνεται το πρωταρχικό κατηγόρημα του Είναι, ο ανταγωνισμός του ατομικού συμφέροντος γίνεται το πρωταρχικό κατηγόρημα του γίγνεσθαι – και αντιστρόφως. <br /><br />Καμία «ορθή σκέψη» όμως δεν είναι ικανή να υποσκελίσει το προφανές: οι μέρες της «ευημερίας» που υποσχόταν αφειδώς ο καπιταλισμός αποτελούν πλέον παρελθόν, το φαντασιακό της αέναης ανάπτυξης βαθμιαία ξεθωριάζει. Όχι γιατί ο καπιταλισμός «απέτυχε», αλλά διότι έφτασε στα απόλυτο όριά του: τόσο «εσωτερικά» (πραγματική υπαγωγή) όσο και «εξωτερικά» (παγκοσμιοποίηση). Δείτε για παράδειγμα την παγκόσμιου εύρους απόπειρα αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου, πώς η εξόντωση της εργατικής και της μεσαίας τάξης που αυτή επιφέρει, υπονομεύει την ίδια τη διαδικασία της συσσώρευσης, με άλλα λόγια καταστρέφει αμείλικτα τους όρους αναπαραγωγής του, υποσκάπτοντας εν τέλει την αναγκαία γι’ αυτό οικονομική ανάπτυξη. <br /><br />Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η φωτιά που έχει ανάψει στην κυβέρνηση και στη «συμμαχία των προθύμων» η γενικευμένη ανυπακοή που έχει ξεσπάσει σε πολλά κοινωνικά μέτωπα φουντώνει επικίνδυνα. Όπως είναι φυσικό, μαζί με ξερά καίγονται και τα χλωρά, και η μεταλαμπάδευση της φλόγας γίνεται πλέον με ανεξέλεγκτο ρυθμό και απροσδόκητους τρόπους σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, «υπεράνω κάθε υποψίας» μέχρι χθες. Όσο κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν τις διάχυτες εκδηλώσεις απείθειας, ανυπακοής και διαμαρτυρίας ως υποκινούμενες και χειραγωγούμενες από πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που αποσκοπούν σε κομματικά οφέλη, γνωρίζουν πολύ καλά ότι παντού γύρω μας οι ρωγμές διευρύνονται και βαθαίνουν, δημιουργώντας ερεβώδη χάσματα μέσα στα οποία καταβαραθρώνεται και το τελευταίο ψήγμα νομιμοποίησής τους.<br />Σπεύδουν λοιπόν οι φωτισμένοι ταγοί μας και οι διάφοροι σφουγγοκωλάριοι (ειδήμονες, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι κ.λπ.) να μας νουθετήσουν. Να καταλαγιάσουν την ανεξέλεγκτη οργή μας πείθοντάς μας να εμπεδώσουμε την ενοχή. Θέλουν να μας «εκπολιτίσουν», με διττό τρόπο: ξορκίζοντας τη «νοοτροπία της βίας» και προσκυνώντας τη «δημοκρατική νομιμότητα». <br />Όλα χωράνε στο ίδιο τσουβάλι, κι αν δεν χωράνε μπορούμε να τα στριμώξουμε όπως όπως για να χωρέσουν. Αρκεί να αποδεχθούμε ότι θα αποκηρύξουμε τα βάρβαρα ήθη, ότι θα συμμετάσχουμε στην «πολιτική κοινωνία», και φυσικά να ορκιστούμε αμετάκλητη πίστη στη νομιμότητα. Να επιδείξουμε «ορθοφροσύνη». Άλλωστε αυτό που προέχει είναι η πάσει θυσία συναίνεση για τη «σωτηρία της πατρίδας»! <br />«Ορθοφροσύνη» με άλλα λόγια σημαίνει αγχολυτικά και υποταγή – νάτη η απάντηση στο αδιέξοδο...Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-30540149024189939642011-07-01T11:48:00.001+02:002011-07-01T11:52:34.680+02:00Η αστική αντεπανάστασηΤου <span style="font-weight:bold;">Jean-Pierre Garnier</span><br /><span style="font-weight:bold;"><br />Πρόλογος των μεταφραστών</span><br />Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την εισαγωγή στην συλλογή κειμένων του Jean-Pierre Garnier που έχει τίτλο <span style="font-style:italic;">Une violence éminemment contemporaine. Essais sur la ville, la petite bourgeoisie intellectuelle et l’effacement des classes populaires</span> (Μία κατεξοχήν σύγχρονη μορφή βίας. Δοκίμια πάνω στην πόλη, τους μικροαστούς διανοούμενους και την εξαφάνιση των λαϊκών τάξεων, Εκδόσεις Agone, Μασσαλία, 2010). <br />Είναι αλήθεια ότι το κείμενο αναφέρεται σε, περιγράφει και αναλύει την κοινωνία μιας μητρόπολης σε συνθήκες προχωρημένου (μεταβιομηχανικού) καπιταλισμού, όπως είναι αυτή της γαλλικής πρωτεύουσας. Συνθήκες οι οποίες απέχουν (προς το παρόν) από αυτές των ελληνικών μεγαλουπόλεων. Λογικό είναι λοιπόν να αναρωτηθεί κανείς ποια η χρησιμότητα της συγκεκριμένης μετάφρασης. <br />Η πρώτη και αυτονόητη απάντηση είναι ότι δίνει μια εικόνα αυτού που πρόκειται να έρθει. Είναι σαφές ότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού είναι η ομοιομορφία, συνθήκη εγγενής σε οποιοδήποτε σύστημα έχει ως άξονα ανάπτυξης την λειτουργικότητα και την οικονομία (με την διπλή έννοια της λέξης, και σαν ιδεολογία-σύστημα, και σαν προσδιορισμό, π.χ. οικονομία χώρου, χρόνου κτλ.). Έτσι, κάποια βασικά χαρακτηριστικά των δυτικών μεγαλουπόλεων είναι αναμενόμενο να αναπαραχθούν και στις αντίστοιχες ελληνικές, και κυρίως εκδίωξη των φτωχότερων πληθυσμών προς την περιφέρεια των πόλεων μέσω της διαδικασίας την οποία αναλύει ο συγγραφέας στο κείμενό του, του «gentrification» («εξευγενισμός» ελληνιστί). Άλλωστε η διαδικασία αυτή εντάσσεται στα πλαίσια μιας από τις βασικές διαδικασίες πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, αυτής των περιφράξεων. Μέσω του gentrification ο δημόσιος χώρος της πόλης, και σε ένα γενικότερο πλαίσιο ολόκληρη η πόλη, ιδιωτικοποιείται και γίνεται κτήμα του κεφαλαίου και πεδίο εμπορευματικής και οικονομικής εκμετάλλευσης. Οι φτωχότεροι πληθυσμοί στην πλειοψηφία τους εκδιώκονται από αυτόν, και όσοι παραμένουν χάνουν κάθε δυνατότητα παρέμβασης σ’ αυτόν και οικειοποίησής του. <br />Πέραν αυτού όμως, υπάρχουν αναφορές στο κείμενο που αγγίζουν το εδώ και το τώρα της ελληνικής, και πιο συγκεκριμένα της αθηναϊκής, πραγματικότητας. Όσον αφορά στην ελληνική πραγματικότητα, χωρίς να μπορούμε να επεκταθούμε στο συγκεκριμένο ζήτημα στα πλαίσια ενός εισαγωγικού κειμένου, θεωρούμε ότι σαν σύνολο, η ελληνική επικράτεια παρουσιάζει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με αυτό που ο J. Gottmann χαρακτήριζε ως megalopolis το 1961 στο ομώνυμο βιβλίο του. Ότι δηλαδή, η υπερσυσσώρευση δραστηριοτήτων σε δύο βασικούς πόλους της ηπειρωτικής Ελλάδος, την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, τείνει να μετατρέψει την υπόλοιπη επικράτεια σε προάστιο των δύο αυτών πόλεων, με χαρακτηριστικά αντίστοιχα των δυτικοευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων και των προαστίων τους. Μια πολύ σαφή εικόνα αυτού είχαμε με την εξαγγελία της δυνατότητας περεταίρω επέκτασης της Αθήνας και στέγασης της Αττικής μέχρι και 8 εκατομμυρίων κατοίκων με το ρυθμιστικό σχέδιο που παρουσιάστηκε το 2009. Άλλο ένα παράδειγμα είναι η επέκταση του προαστιακού μέχρι και την Κόρινθο, που επιτρέπει με μεγάλη άνεση το καθημερινό πηγαινέλα και καθιστά την πελοποννησιακή πόλη πολύ πιο άμεσα εξαρτώμενη από την πρωτεύουσα, ενσωματώνοντάς την σε μεγάλο βαθμό σε αυτήν. Αλλά και σε πιο απομακρυσμένες επαρχίες, η έλλειψη οικονομικής και πολιτισμικής ανεξαρτησίας και η ερήμωση των περιοχών αυτών που αυτή συνεπάγεται τις μετατρέπει ουσιαστικά σε δορυφόρους των δύο μεγάλων αστικών κέντρων. Έτσι παρατηρούμε καθαρά αστικά φαινόμενα, και δη φαινόμενα αστικών προαστίων, όπως είναι η έλλειψη κοινοτικής ζωής και ανεξάρτητης πολιτισμικής δραστηριότητας να επαναλαμβάνονται σε επαρχιακές περιοχές της χώρας.<br />Όσον αφορά στην Αθήνα, η ίδια η διαδικασία του gentrification έχει εφαρμοστεί σε αρκετές περιοχές του κέντρου, με πρώτη και κύρια την περιοχή του Ψυρρή, και τελευταία και με τρόπο πολύ πιο μαζικό την περιοχή γύρω από το Γκάζι και το Ρουφ, ενώ έχει αρχίσει να επεκτείνεται και σε περιοχές όπως το Μεταξουργείο ή τα Πετράλωνα (με ξεχωριστά χαρακτηριστικά και αντιστάσεις σε κάθε μια από τις περιοχές, για την ανάλυση των οποίων θα χρειαζόταν ένα ξεχωριστό κείμενο). Η διαδικασία αυτή βέβαια ανακόπηκε, αρχικά με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που έβγαλε στο προσκήνιο όλους αυτούς τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες που γίνονται και θα γίνονται στόχος μέσω του gentrification, αλλά κυρίως με την κρίση που ξέσπασε λίγους μήνες αργότερα, και έκανε οποιαδήποτε επένδυση και σχέδιο «ανάπτυξης» να μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η διαδικασία αυτή δεν θα επανέλθει, και μάλιστα με πολύ πιο κεντρομόλα μορφή, αφού άμεση συνέπεια της κρίσης που επιβλήθηκε είναι η ακόμα μεγαλύτερη και ταχύτερη συσσώρευση πλούτου και κεφαλαίου, που τείνει να εξαφανίσει την μικρή και ατομική επενδυτική πρωτοβουλία. <br />Έτσι, ένας πρώτος στόχος αυτού του κειμένου είναι να προσπαθήσει να εκβιάσει ένα ψήγμα κοινωνικής συνείδησης στην χαζοχαρούμενη και δήθεν αθώα βλακεία όλων αυτών των «εναλλακτικών» που έχουν αποικίσει τις λαϊκές συνοικίες του κέντρου της Αθήνας. Να φανερώσει κάποιες πραγματικές πτυχές του κοινωνικού πολέμου που συνεπάγεται το gentrification ως διαδικασία, όσο ωραία περιτυλιγμένο κι αν είναι με την αθωότητα της τέχνης και της εναλλακτικής hype διασκέδασης, κι όσο κι αν κρύβεται πίσω από ευφάνταστες λέξεις όπως «ανάπλαση», «αναδιαμόρφωση» κτλ. Και ταυτόχρονα βέβαια να δώσει κάποια επιχειρήματα με βάση κάποια ιστορικά παραδείγματα σε όσους από τους κατοίκους των περιοχών αυτών επιθυμούν να αντισταθούν.<br />Δεύτερος επιθυμητός (και μόνιμος) στόχος είναι η απεύθυνση προς τον κόσμο αυτού που ονομάζουμε «Τέχνη», ή σε ένα γενικότερο πλαίσιο «δημιουργία». Γιατί πιστεύουμε ότι είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη ο χώρος αυτός να επανακτήσει ταξική συνείδηση. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα θέλαμε η τέχνη να γίνει προπαγανδιστικό όργανο μιας ιδεολογίας, ή ακόμα και ενός τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας, με βάση αξίες τις οποίες ασπαζόμαστε, όπως η αυτοοργάνωση και η αντιιεραρχία. Αυτό που εννοούμε είναι ότι θα πρέπει η τέχνη να αποκτήσει συνείδηση της θέσης της μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής-ταξικής διαμάχης, να ξέρει κάθε φορά ποιανού τα συμφέροντα υπηρετεί. Και πρώτα και κύρια αυτό θα σήμαινε να αποκαλυφθεί αυτό το δήθεν αθώο περιτύλιγμα κοινωνικής ευαισθησίας που έχει γίνει της μόδας τελευταία και διαχέεται μέσα από τους κυρίαρχους ή και τους «εναλλακτικούς» θεσμούς της τέχνης, που το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν τις κυρίαρχες λογικές και άρα και τις γενεσιουργές αιτίες των κοινωνικών αδικιών τις οποίες υποτίθεται ότι καταδεικνύουν. <br />Τέλος, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η μετάφραση αυτή έχει και μια αξία για το εσωτερικό του κινήματος αντίστασης στην κυριαρχία που (ανα)γεννιέται στην Ελλάδα, καθώς δίνει μια εικόνα για τον κίνδυνο που ενέχουν οι μερικοί αγώνες. Αυτοί δηλαδή που, όσο κι αν επικεντρώνονται σε κάποιο επιμέρους ζήτημα, δεν έχουν σαν τελικό στόχο την συνολική ανατροπή του κυρίαρχου συστήματος. Είναι πολλά τα παραδείγματα των αγώνων, όπως αναφέρει και ο συγγραφέας, που αν και ξεκίνησαν σαν μια ριζοσπαστική αντιπαράθεση με την κυριαρχία, εφορμούμενη από ένα επιμέρους ζήτημα (εργασιακό, οικολογικό, δικαιώματος στην πόλη, έμφυλης κυριαρχίας κτλ.) κατέληξαν να χάσουν τον ριζοσπαστικό τους χαρακτήρα και να γίνουν εύκολα αφομοιώσιμοι από το σύστημα, ακριβώς επειδή σε κάποιο σημείο του αγώνα τους έχασαν το πλάνο της συνολικής αντιπαράθεσης (ή δεν το απέκτησαν ποτέ). Καθώς λοιπόν στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα έχουν αρχίσει να γεννιούνται πολλές επιμέρους εστίες αντίστασης στην ακραία επιβολή που επελαύνει με το πρόσχημα της κρίσης, θεωρούμε πολύ ουσιαστική την παραπάνω επισήμανση. Σκοπός μας βέβαια δεν είναι η επισήμανση αυτή να λειτουργήσει διαχωριστικά μέσα στα πλαίσια του κινήματος, δημιουργώντας διακρίσεις ανάμεσα σε ριζοσπάστες/ριες και μη, αλλά περισσότερο συνθετικά, εμφυσώντας ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά σε όσο το δυνατόν περισσότερους κοινωνικούς αγώνες. <br />Ως προς τα παραπάνω, θεωρούμε απαραίτητο να διαχωρίσουμε σε ένα σημείο την θέση μας από αυτή του συγγραφέα. Ο Garnier στο κείμενο του αναφέρεται σχεδόν αποκλειστικά στο προλεταριάτο ως εν δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο, και σαν κυρίαρχη μορφή καταπίεσης την ταξική. Εμείς από την πλευρά μας θεωρούμε ότι υπάρχουν πολλές περισσότερες και εξίσου σημαντικές μορφές καταπίεσης (όπως π.χ. η έμφυλη, ή αυτή που στρέφεται ενάντια στην φύση και σε αυτόχθονες πληθυσμούς), και συνεπώς βλέπουμε όλους τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες σαν εν δυνάμει επαναστατικά υποκείμενα . Όπως είπαμε και πιο πάνω, η κρίσιμη διαφοροποίηση για μας βρίσκεται ανάμεσα σε ένα ριζοσπαστικό (οικολογικό για παράδειγμα) κίνημα και σε ένα ρεφορμιστικό, και όχι στο αν όλα τα υπόλοιπα κινήματα θα αναζητήσουν a priori μία σύνδεση με τους προλετάριους ή όχι, όπως φαίνεται να επιθυμεί ο συγγραφέας. <br />Τέλος (πραγματικά αυτή τη φορά) μια επισήμανση ως προς την μετάφραση. Επειδή στα ελληνικά η λέξη «αστικός» έχει διπλή έννοια (αυτή της κοινωνικής τάξης και αυτή που αναφέρεται στο άστυ, στην πόλη), και το κείμενο αναφέρεται ταυτόχρονα και στις δύο έννοιες, βρεθήκαμε σε μια κάποια αμηχανία. Έτσι, από την χρήση της λέξης «αστεακός», που χρησιμοποιείται σε πολλές μεταφράσεις, αλλά ηχεί πολύ βάρβαρα και άκομψα στα καλομαθημένα μας αυτάκια, προτιμήσαμε την ανορθόγραφη λέξη αστυκός, για αναφερθούμε στα ζητήματα που αναφέρονται στην πόλη. <br /><br />Καλή ανάγνωση<br />MissInformation<br />Αθήνα, Μάιος 2011<br /><br />Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: <a href="http://ratnet-blog2.blogspot.com/2011/06/blog-post_30.html">http://ratnet-blog2.blogspot.com/2011/06/blog-post_30.html</a><br /><br />Το κείμενο του Jean-PierreGarnier «La contre-revolution urbaine!» μεταφράστηκε από τα γαλλικά από την MissInformation στον καναπέ του Παράδεισου, με την βοήθεια του Τζ. Κυκλοφορεί σε μπροσούρα που στήθηκε από την Μ. και την Χ., και μοιράζεται χωρίς αντίτιμο. Η μπροσούρα τυπώθηκε από την κολλεκτίβα Rotta, τον Μάιο 2011 στην Αθήνα σε 1000 αντίτυπα.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4644399262053212420.post-77372675842462234632011-06-16T15:47:00.003+02:002011-06-16T15:57:18.339+02:00Η ηθική χρειάζεται έναν άλλο τόπο για να ριζώσει και να ανθίσειΤου <span style="font-weight:bold;">Raúl Zibechi</span><br /><br /><span style="font-style:italic;">Φεβρουάριος του 2011:<br />Φίλε Ραούλ: Χαιρετισμούς. Διαβάσαμε μερικά από τα τελευταία σου γραπτά και πιστεύουμε ότι είμαστε συντονισμένοι στον ίδιο μήκος κύματος. Γι’ αυτό θα θέλαμε να σε προσκαλέσουμε να ενωθείς και να συνεισφέρεις σχετικά με το θέμα της Ηθικής και Πολιτικής. Θερμά. SupMarcos.</span><br /><br />Στην πρόσκληση του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος, ο Ραούλ Ζιμπέκι, από την Ουρουγουάη, ανταποκρίνεται στην ανταλλαγή επιστολών σχετικά με την Ηθική και την Πολιτική. Με αυτή την επιστολή συμμετέχει στη συζήτηση.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Γράμμα στον EZLN</span><br />Μάρτιος 2011<br />Προς: Εξεγερμένο Υποδιοικητή Μάρκος - Ζαπατιστικό Στρατό για την Εθνική Απελευθέρωση<br />Από: Ραούλ Ζιμπέκι<br /><br />Θερμό αγκάλιασμα προς τις και τους συντρόφους Ζαπατίστας από αυτή τη γωνιά της νοτιοαμερικανικής ηπείρου. Και ένα εγκάρδιο αγκάλιασμα σε αυτά τα μικρά κορίτσια και αγόρια που υποφέρουν από τον πόλεμο από-τα-πάνω, έναν πόλεμο στον οποίο κατευθύνονται στροβιλιζόμενοι συντηρητικοί και προοδευτικοί, δεξιοί και ψευδο-αριστεροί που μοιράζονται από κοινού την απέχθεια –και το φόβο– για όλους τους από κάτω. Που τους αποδέχονται μόνο ως παθητικό πλήθος στις παρελάσεις τους –τις οποίες τώρα αποκαλούν πορείες διαμαρτυρίας– και πάνω απ’ όλα στην ιερή ημέρα που θα φτάσουν στην κάλπη.<br />Στο μέτρο που ο κόσμος, η ήπειρός μας και οι δικοί μας διαφορετικοί από-κάτω αισθάνονται κάθε φορά και πιο επηρεασμένοι από τους πολλαπλούς πολέμους από-τα-πάνω –τον πόλεμο της πείνας για την κερδοσκοπία πάνω στην τροφή, τον πόλεμο της ενημερωτικής σιωπής για να μας αγνοήσουν, τον πόλεμο της κοινωνικής πολιτικής για να μας εξημερώσουν και τον πόλεμο, πόλεμο με σφαίρες και κανόνια για να μας εξαφανίσουν σκοτώνοντάς μας– γίνεται πιο επείγον να χαράξουμε «σύνορα» ανάμεσα στους πιο διαφορετικούς «εμείς» και στους πιο διαφορετικούς «εκείνοι», παρά τον κίνδυνο να καταλήξουμε σε κάποια δυσάρεστη έκπληξη.<br />Με κάθε άλμα προς τα εμπρός της παγκόσμιας εξέγερσης των από-κάτω, όταν πλήθη οπλισμένα με πέτρες βρίσκονται αντιμέτωπα με στρατιωτικά ελικόπτερα και κυνηγητό βομβαρδισμών, έρχεται η σειρά της ερώτησης: «με ποια πλευρά;», «με ποιους;» Ερωτήσεις που μπορούν να απαντηθούν μόνο με την καρδιά και το πιο πρωταρχικό αίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης, αν και βλέπουμε κάθε μέρα αυτούς που κάθονται στα βάθρα από-πάνω να υπολογίζουν κέρδη και ζημιές με μέτριες λογικές που χρησιμεύουν για να εξηγήσουν το κάθετι, επειδή μερικές λέξεις, όπως έλεγε ο León Felipe[1] για τη δικαιοσύνη, αξίζουν λιγότερο, άπειρα λιγότερο και από τα ούρα των σκύλων. <br />Όταν οι χιλιάδες και τα εκατομμύρια κερδίζουν τους δρόμους, όπως έκαναν τον Ιανουάριο του 1994 στο Μεξικό ή στο Río de la Plata το 2001, δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά το να γιορτάσεις, να συντροφέψεις, να αφήσεις τις δουλειές που κάνεις και να βγεις συμμετέχοντας στις χαρές και τους πόνους. «Και μετά τι;», ήταν η ερώτηση με την οποία μας πυροβολούσαν οι σοφοί αναλυτές και οι ηγέτες της αριστεράς. Μετά, ποτέ δεν ξέρεις. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι: τώρα, και φτάνει πια.<br />Όσο τα νερά είναι ήρεμα, τα περιθώρια της κερδοσκοπίας φαρδαίνουν μέχρι να γίνουν ωκεανοί λόγων• λέξεις και άλλες λέξεις προφέρονται η μια μετά την άλλη, συνέχεια και συνέχεια, επειδή δεν συνδέονται με τα γεγονότα, τις πράξεις, τις αποφάσεις, τις δεσμεύσεις. Είναι, δηλαδή, λέξεις. Όπως αυτές των πολιτικών από-τα-πάνω, που ανταποκρίνονται στις ατομικές ιδιοτροπίες και τα συμφέροντα.<br />Αλλά όταν τα νερά αναταράσσονται, όταν τα κύματα γίνονται τρικυμία, τίποτε πια δεν μένει στη θέση του. Οι χρόνοι των υπολογισμών και της κερδοσκοπίας δίνουν τη θέση τους σε απαντήσεις σχεδόν αυτόματες, και είναι τότε που κάθε ομάδα ανταποκρίνεται σύμφωνα με τις αξίες που καλλιέργησε. Στις κρίσεις, όπως και στα ναυάγια, υπάρχουν μόνο συλλογικές έξοδοι, για τον απλό λόγο ότι στην ατομική λύση δεν χωράνε όλοι. Αυτό είναι το πρώτο μάθημα που προσφέρουν οι εξεγέρσεις που συνταράζουν τον κόσμο. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ένα σύστημα σε αποσύνθεση</span><br />Μπορούμε να καταβάλλουμε κάθε δυνατή διανοητική προσπάθεια που χρειάζεται για να καταλάβουμε αυτό που συμβαίνει στον κόσμο. Να συλλέξουμε στοιχεία, να τα κατηγοριοποιήσουμε, να τα αναλύσουμε, να τα θέσουμε προς διάψευση μέχρι να περικυκλώσουμε μια υπόθεση σχετικά με αυτό που ονομάζουμε συστημική κρίση και που μοιάζει κάθε φορά περισσότερο με ένα συστημικό χάος.<br />Πώς να κατανοήσουμε την κρίση του συστήματος; Λένε πως υπάρχουν νόμοι που κυβερνούν την οικονομία, που παρουσιάζουν τάσεις και αλάνθαστες ενδείξεις ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο κατά την οποία το κεφάλαιο συναντά περιορισμούς στην συσσώρευσή του. Και υπάρχουν άλλες θεωρίες που λένε ότι η πτώση του καπιταλισμού είναι αναπόφευκτη και ότι ο κόσμος του ενός πόλου, δηλαδή ο κόσμος που έχει ως κέντρο του την ηγεμονία μιας μόνο χώρας, των ΗΠΑ, δεν μπορεί να επιβιώσει.<br />Κατά τη γνώμη ορισμένων, και μπορεί να κάνουμε λάθος, αυτό που ονομάζουμε συστημική κρίση δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από ένα ¡Ya Basta!, μαζικό, ωμό και γενικευμένο από τους από-κάτω απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου. Η κρίση είναι: όταν γυναίκες και νέοι, παιδιά, αγρότες και εργάτες, ιθαγενείς και φοιτητές/μαθητές πια δεν αντέχουν άλλο και οι αγώνες τους γίνονται τόσο δυνατοί που οι από-πάνω, τα αφεντικά του κεφαλαίου, αρχίζουν να μεταφέρουν τα λεφτά τους σε πιο σίγουρους τόπους. Και αυτό που εξοπλίζουν είναι ένα γιγάντιο καζίνο όπου παίζουν για να κερδίσουν χρήματα ο ένας καπιταλιστής από τον άλλο, επειδή οι από-κάτω δεν τους επιτρέπουν πια να τους κλέβουν και να τους εκμεταλλεύονται τόσο εύκολα.<br />Οι Giovanni Arrighi και Beverly Silver λένε στο έργο τους που καλύπτει πέντε αιώνες της ιστορίας του καπιταλισμού, <span style="font-style:italic;">Χάος και τάξη στο σύστημα του μοντέρνου κόσμου</span>, ότι αυτή η κρίση έχει ένα χαρακτηριστικό πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες. Τώρα η πάλη των από-κάτω είναι τόσο ισχυρή που από μόνη της βάζει σε κρίση το σύστημα. Αυτό συνέβη σε όλη τη Λατινική Αμερική, από το Caracazo[2] το 1989 μέχρι τον δεύτερο πόλεμο του φυσικού αερίου στη Βολιβία το 2005 και την Κομούνα της Οαχάκα το 2006. Δεν ήταν οι «αντικειμενικοί νόμοι» αυτοί που οδήγησαν σε κρίση το σύστημα κυριαρχίας, οι άνθρωποι στους δρόμους ήταν αυτοί που κατέστρεψαν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο.<br />Αυτό που ονομάζουμε συστημική κρίση μοιάζει με έναν τυφώνα που μας επηρεάζει όλους και όλες. Δεν υπάρχει λαός ούτε κοινωνική ομάδα που εξαιρείται και πολλά από τα εργαλεία που έχουν κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια των αιώνων αντίστασης παραμένουν άχρηστα. Όχι μόνο οι προηγούμενες, οι «ιστορικές» οργανώσεις των από-κάτω, αλλά και ένα μέρος των καινούργιων, αυτά που ονομάζουμε κοινωνικά κινήματα, έχουν μετατραπεί σε καθαυτό σκοπούς, σε ομάδες που καθοδηγούνται από τη λογική της επιβίωσης. Από αδράνεια, ή οποιουσδήποτε άλλους λόγους, ένα μέρος από αυτό που επινοήθηκε για αντίσταση δεν χρησιμεύει για αντίσταση αυτή την περίοδο που όλα αποσυντίθενται. Και ο κόσμος ακόμα αποσυντίθεται. Γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να επινοήσουμε ξανά τα εργαλεία μας για αντίσταση και καινούργιους κόσμους.<br />Τι να πούμε για τις θεωρίες, τις ιδεολογίες και τις επιστημονικές αναλύσεις. Οι προβλέψεις των κοινωνικών και πολιτικών «αναλυτών» μοιάζουν αυτή τη στιγμή μετεωρολογικές, και στο μόνο που πέφτουν μέσα είναι να λένε τι ώρα βγαίνει ο ήλιος και το φεγγάρι, όλο το υπόλοιπο είναι αβέβαιο. Οι κοινωνικοί «αναλυτές», όπως φαίνεται, δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των προγνωστικών τους. Δεν προτάσσουν το σώμα τους μαζί με την ανάλυσή τους.<br />Τι κάνει ένας καπετάνιος όταν οι χάρτες πλοήγησης εμφανίζονται λανθασμένοι, όταν οι πυξίδες και τα ρολόγια και οι εξάντες δεν δείχνουν με την ακρίβεια του παρελθόντος; Και τι κάνουν οι εξεγερμένοι όταν πια τίποτε δεν μπορεί να αναμένεται από τα Κράτη και τους θεσμούς, τα κόμματα και τις οργανώσεις που μιλούν για αλλαγή και επανάσταση αλλά στην πραγματικότητα ψάχνουν τον καλύτερο τρόπο να βολευτούν σ’ αυτόν τον κόσμο;<br />Μπορούμε να εμπιστευτούμε την ηθική ως στήριγμα και οδηγό των κινημάτων μας, των επιλογών μας, ως ματσέτα για να ανοίξουμε μονοπάτια;<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Είναι δυνατόν να ενώσουμε την ηθική με την πολιτική</span><br />Οι Ζαπατίστας προτείνουν να ανοίξει ένας διάλογος/ανταλλαγή απόψεων σχετικά με την ηθική και την πολιτική. «Είναι δυνατόν να φέρουμε την Ηθική στον πόλεμο;» μας ρωτά ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος στο γράμμα του προς τον Luis Villoro. Μπορούμε να επεκτείνουμε την ερώτηση για να συμπεριλάβουμε την πολιτική. Η Ηθική και η Πολιτική μπορούν να συμπλεύσουν; Δεν είναι τόσο προφανής η απάντηση. <br />Πώς θα ήταν; Θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί να βάζει μερικές δόσεις ηθικής σε κάποιο από τα κόμματα που κατέχουν υπουργεία; Ή στις αίθουσες των βουλευτών και των γερουσιαστών; Πόση; Μέχρι να γεμίσουν πόσες σελίδες λόγων; Ποια πρέπει να είναι η απαραίτητη δόση ηθικής για να απομακρύνει δεκαετίες πρακτικών που κατευθύνονται από τους μικροπρεπείς υπολογισμούς των κερδών που μετριούνται σε θέσεις, ταξίδια και εξωφρενικούς μισθούς; Είναι φανερό ότι εκεί επάνω η ηθική έχει αποσιωπηθεί ή αποτελεί απλώς λεκτικό επιχείρημα. Είναι δύο διαστάσεις που κατοικούν διαφορετικούς κόσμους και που δεν μπορούν ούτε να συνομιλήσουν ούτε να γίνουν κατανοητοί.<br />Μια κρύα νύχτα του 1995 ο διοικητής Tacho απευθύνθηκε στο πλήθος στην πλατεία του Σαν Αντρές για να εξηγήσει αυτό που είχε συζητηθεί εκείνη την ημέρα με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, στις συζητήσεις που κατέληξαν τελικά στις Συμφωνίες του Σαν Αντρές. «Μας ζήτησαν να τους εξηγήσουμε τι είναι η αξιοπρέπεια», είπε, προκαλώντας ένα ξέσπασμα γέλιου. Με την ηθική συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Υπάρχει ή δεν υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να εξηγηθεί, αν και έχω δει ολόκληρες βιβλιοθήκες να προσποιούνται ότι την αναλύουν. <br />Η ηθική χρειάζεται έναν άλλον τόπο για να ριζώσει και να ανθίσει. Κι αυτός ο τόπος είναι κάτω και προς τα αριστερά, εκεί όπου έχει γεννηθεί ένας άλλος τρόπος να κάνουμε πολιτική, όπου η λέξη είναι δεμένη με τη ζωή και η ζωή είναι τα ωμά συμβάντα, ούτε μεγάλα ούτε μικρά, τα συμβάντα όλων των ημερών των από κάτω. Αυτή η άλλη πολιτική, γεννιέται στο υπέδαφος για να παραμείνει εκεί, είναι η πολιτική που δεν ψάχνει σκάλες για να φτάσει επάνω αλλά γέφυρες και βάρκες για να φτάσει στους άλλους από κάτω και ανάμεσα στους από κάτω να χτίσει έναν άλλο κόσμο. Αυτή η πολιτική είναι ηθική και μόνο αυτή μπορεί να το κάνει.<br />Η βάρκα της πολιτικής από-τα-πάνω, που είναι ίδια με την πολιτική αυτών που θέλουν να φτάσουν επάνω, έχει πάνω στο τιμόνι της μια τεράστια πυξίδα που πάντα δείχνει προς έναν βορρά που ονομάζεται πραγματισμός ή ρεαλισμός. Και είναι η τέχνη του να παίζεις με τα δεδομένα που υφίστανται, με την «συσχέτιση δυνάμεων» (το πολυφορεμένο κλισέ της αριστερά από-τα-πάνω), και την πραγματική πραγματικότητα. Ο πραγματιστής και ο ρεαλιστής μετράει με εξαιρετική ακρίβεια την κατάσταση, την ξεσκίζει για να ρουφήξει όλο το χυμό, για να παίξει μαζί της το παιχνίδι της τοποθέτησης των πιονιών του σκακιού στο τραπέζι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ανάλογα με τα συμφέροντά του. (Βλέπε σχετικά ότι ο πολιτικός από-τα-πάνω δεν διαχωρίζει ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομία και χρησιμοποιεί τις ίδιες έννοιες και για τις δύο σφαίρες).<br />Ο πραγματιστής και ρεαλιστής πολιτικός, όταν οι λαοί ξεσηκώνονται, όταν προτάσσουν το σώμα στις σφαίρες και τα κανόνια του τυράννου, δεν ανοιγοκλείνει ούτε καν το βλέφαρο για το αίμα που χύνεται. Περιορίζεται στο να υπολογίζει ποιοι μπορούν να ωφεληθούν και ποιοι ζημιώνονται από την πτώση του τυράννου και το θρίαμβο των εξεγερμένων. Κάνει τους υπολογισμούς του με την ζέση και την ίδια αηδιαστική αδιαφορία που κάνει και τους εκλογικούς υπολογισμούς.<br />Παραιτείται, έτσι, από τη δημιουργία ενός νέου κόσμου. Που δεν μπορεί να είναι μια απλή ανατοποθέτηση των ήδη υφιστάμενων πιονιών αλλά κάτι εντελώς άλλο, ένα διαφορετικό παιχνίδι. Το να διαχειρίζεται κανείς αυτό που υπάρχει, το να παίζει με τα πιόνια του συστήματος, σημαίνει να δέχεται τους κανόνες του συστήματος και αυτοί οι κανόνες ονομάζονται, δευτερευόντως, εκλογές. Αρχικά σημαίνει να υποτάσσεται στη βία των από πάνω, αυτό που ονομάζουν μονωπόλιο-της-νόμιμης-βίας. (Οι ζαπατίστας την υφίστανται καθημερινά, είναι μια βία ωμή και δεν αξίζει να επεκταθούμε αυτή τη στιγμή). Η άλλη πολιτική, η ηθική πολιτική, αρνείται τα πιόνια και τους κανόνες του παιχνιδιού που μας θέλει να παίζουμε την πολιτική των από πάνω. <br />Με ποια πιόνια οργανώνει το παιχνίδι του νέου κόσμου η άλλη πολιτική;<br />Στην άλλη πολιτική, κάτω και προς τα αριστερά, δεν υπάρχουν πιόνια ούτε παιχνίδι, εκτός και αν την πρόταξη του σώματος ονομάζεται παιχνίδι.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ηθική είναι η πρόταξη του σώματος</span><br />Λένε οι ζαπατίστας ότι η κριτική σκέψη έχει υποχωρήσει εκ νέου μπροστά στην επείγουσα κατάσταση των αποφάσεων της στιγμής. Στη θέση της κερδίζει έδαφος το εκλογικό μάρκετινγκ. Το να σκέφτεσαι κριτικά δεν είναι τίποτε άλλο από το να σκέφτεσαι ενάντια σε σένα τον ίδιο, ενάντια σε αυτό που είμαστε ή κάνουμε, όχι για να σταματήσουμε να είμαστε ή να κάνουμε αλλά για να αναπτυχθούμε και να προχωρήσουμε. Η κριτική σκέψη δεν μπορεί να βολευτεί στον τόπο που έχει κατακτήσει, όσο ενδιαφέρον κι αν έχει αυτός.<br />Τώρα η αριστερά και οι «διανοούμενοι Petrobras» (αυτοί που επιδοτούνται για τα βιβλία τους από τις προοδευτικές πολυεθνικές και τοποθετούν το logo της εταιρίας στο εξώφυλλο) ασχολούνται με τον εξωραϊσμό των υποτιθέμενων έργων των προοδευτικών κυβερνήσεων. Η «κριτική σκέψη» τους είναι κάτι περισσότερο από περίεργη: ασκούν κριτική στον Ιμπεριαλισμό του Βορρά, σαν μην υπάρχει αντίστοιχος στο Νότο, και στην «ακροαριστερά» η οποία, όπως λένε, εργάζεται για τη δεξιά. Ολόκληροι λαοί έχουν υποταχθεί στην Petrobras[3], που διψάει για κέρδη ώστε να γίνει η πρώτη πετρελαϊκή εταιρεία στον κόσμο (τώρα πια η δεύτερη). Αυτοί οι διανοούμενοι μιλούν για κριτική σκέψη και για χειραφέτηση σαν να μην ξέρουν ότι οι εταιρείες που τους επιδοτούν είναι βαμμένες με αίμα. <br />Για εμάς η κριτική σκέψη πάντα ήταν και θα είναι αυτοκριτική. Είναι ο τρόπος να επιδιορθώσουμε αυτό που είμαστε, να βελτιωθούμε, να γίνουμε καλύτεροι, πιο αληθινοί. Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που κάνουμε γιατί πάντα θέλουμε να φτάσουμε πιο μακριά. Όχι από ζήλο για τελειότητα ούτε από αντεκδίκηση. Οι από κάτω χρειάζονται αυτή την κινητήρια δύναμη που είναι η κριτική/αυτοκριτική γιατί δεν μπορούν να βολευτούν στον τόπο που κατέχουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι μια σκέψη επιστημονική με την ακαδημαϊκή έννοια, επειδή δεν την αξιολογούν οι άλλοι ακαδημαϊκοί αλλά ο ίδιοι οι κοινοί άνθρωποι, οι από κάτω που οργανώνονται σε κινήματα.<br />Η κριτική σκέψη είναι μια σκέψη σε μετάβαση που δεν τείνει να παγιώνεται αλλά παραμένει η ίδια σε κίνηση και όχι μόνο μαζί με τα κινήματα. Δεν αποτελεί αυτοσκοπό, γιατί οφείλει να υπηρετεί όσους βρίσκονται κυρίως σε αντίσταση οι οποίοι πάντα αντιμετωπίζουν νέες προκλήσεις. Αν όχι, τι νόημα έχει η σκέψη; Δεν γραπώνεται στις ιδέες που διαμορφώνει σε μια δεδομένη στιγμή, είναι πρόθυμη να τις τροποποιήσει επειδή δεν θέλει να έχει δίκιο για είναι κάτι περισσότερο από τους άλλους, θέλει να είναι μαζί με όλους. <br />Είναι μια σκέψη σε ανοιχτό ουρανό, που γεννιέται και μεγαλώνει κοντά στους χώρους αντίστασης. Δεν χωράει στις ακαδημίες ούτε στα θερμαινόμενα/ψυχόμενα γραφεία και δεν εξαρτάται από προϋπολογισμούς. Εάν είναι αληθινή, αν είναι ειλικρινής και με δέσμευση, προτάσσει το σώμα μαζί με τις ιδέες και τις συλλογιστικές. Δεν σκέφτεται ούτε στέλνει άλλους στο μέτωπο, όπως οι δειλοί στρατηγοί των στρατών που ξοδεύουν εκατομμύρια δολάρια σε <span style="font-style:italic;">drones</span>, αυτά τα αεροπλάνα χωρίς πλήρωμα που καταστρέφουν περιοχές χωρίς να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή όσων επιτίθενται. Για αυτόν που διεξάγει τον πόλεμο, είναι απλώς ένα βιντεοπαιχνίδι: χειρίζονται τα drones από μόνιτορ από άλλη ήπειρο, προς το παρόν από τις ΗΠΑ. Για αυτόν που υποφέρει είναι μια απρόσωπη γενοκτονία.<br />Η κριτική σκέψη, που είναι μια ηθική σκέψη, δεν μπορεί να είναι ένα βιντεοπαιχνίδι όπου ο πολιτικός βάζει τις ιδέες και οι υπόλοιποι προτάσσουν το σώμα. Στις τελευταίες σελίδες της νουβέλας του Alejo Carpentier, «Ο αιώνας των φώτων», η Σοφία βγαίνει στο δρόμο στη Μαδρίτη που έχει ξεσηκωθεί ενάντια στα στρατεύματα του Ναπολέοντα στις 2 Μαΐου του 1807. Ο Esteban προσπαθεί να την εμποδίσει επειδή αυτό είναι σίγουρος θάνατος: κανόνια και τουφέκια ενάντια σε κραυγές και μαχαίρια. Και οι δύο υποφέρουν από την προδοσία των ιδανικών της Γαλλικής Επανάστασης:<br />– Πάμε εκεί!<br />– Μην είσαι ηλίθια, εκεί βομβαρδίζουν. Δεν πρόκειται να κάνεις τίποτε μ’ αυτά τα παλιοσιδερικά.<br />– Μείνε αν θέλεις. Εγώ πάω!<br />– Και πας να παλέψεις για ποιον;<br />– Γι’ αυτούς που έχουν βγει στους δρόμους. Πρέπει να κάνουμε κάτι.<br />– Τι;<br />– Κάτι!<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Η ηθική ως κριτική σκέψη και το αντίστροφο</span><br />Για να πλεύσεις μαζί με το ρεύμα, για να αφεθείς να σε πάρει χωρίς μεγάλη προσπάθεια, δεν χρειάζεται ούτε σκέψη ούτε ηθική. Τι νόημα έχει η κριτική και η ηθική εάν όλα συνίστανται στο να ακολουθείς το ρεύμα; Αν το μονοπάτι έχει χαραχθεί, όπως λέει το τραγούδι ενός φίλου ουρουγουανού, και μας μένει μόνο να το διαβούμε και ο δρόμος είναι μάλιστα κατηφορικός, η κριτική είναι μια ανοησία και η ηθική, στην καλύτερη περίπτωση, διακοσμητικό στοιχείο. Η κριτική μας σπρώχνει να βγούμε από το δρόμο, να ψάξουμε πλαγιές απόκρημνες, να λασπωθούμε μέχρι τα αυτιά. Η ηθική δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τον κομφορμισμό. <br />Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για εκείνες τις πολιτικές πρακτικές που καθοδηγούνται από ηγέτες που συγκεντρώνουν όλη τη γνώση και όλη την εξουσία και τους οποίους οφείλουμε να ακολουθούμε τυφλά. Όποιος γνώρισε από κοντά την εμπειρία του Serdero Luminoso[4] στο Περού, μπόρεσε να καταλάβει ότι η σχέση ανάμεσα στα «επαναστατικά» αφεντικά και στους στρατευμένους της βάσης αναπαρήγαγε πιστά την κάθετη και αυταρχική σχέση ανάμεσα στους φεουδάρχες ιδιοκτήτες γης και τους εργάτες του αγροκτήματος. Εκεί δεν υπήρξε ποτέ αλλαγή, μόνο αναπαραγωγή των σχέσεων καταπίεσης, που είχαν ως κέντρο το «κόμμα της πρωτοπορίας» και του οποίου οι καπετάνιοι πλοηγούσαν σπρωγμένοι από τον άνεμο της ιστορίας.<br />«Τίποτα δεν διέφθειρε περισσότερο την γερμανική εργατική τάξη από την ιδέα ότι <span style="font-style:italic;">αυτή</span> κολυμπούσε με το ρεύμα», έγραφε ο Walter Benjamin στις «Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας». Οι γυναίκες και οι ιθαγενείς, που δεν ενσωματώνονταν σ’ αυτή τη μεγάλη Ιστορία, χάραξαν το δικό τους δρόμο κόντρα στο ρεύμα και γι’ αυτό μετατράπηκαν σε υποκείμενα της ζωής τους. Δεν είναι άραγε αλήθεια ότι η εκλογική πολιτική είναι η διάδοχη πίστη αυτής της κομφορμιστικής παράδοσης στην οποία δεν χρειάζεται να προτάξει κανείς το σώμα, μόνο να ρίχνει ένα χαρτί στην κάλπη κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια;<br />Στη φράση του Benjamin, το υποκείμενο δεν είναι «αυτή», η εργατική τάξη, αλλά η ιστορική κίνηση, όπως σε άλλες εμπειρίες είναι το κόμμα ή ο υπέρτατος ηγέτης. Ο αλάνθαστος. Όσοι προερχόμαστε από τη μαρξιστική/μαοϊκή εμπειρία ξέρουμε κάτι από αυτό. Τα υποκείμενα ποτέ δεν ήταν οι αγρότες με σάρκα και οστά, μόνο ο Μεγάλος Ηγέτης, το Κόκκινο Βιβλίο (ή ήταν πράσινο;) ή η ανώτερη Διεύθυνση. Οι κοινοί άνθρωποι, στους οποίους πάντα αναφερόμαστε ως «μάζα», ήταν αυτό: μαλακή εύπλαστη ύλη για τη Διεύθυνση και/ή τη σωστή πολιτική γραμμή. Στην μάζα ποτέ δεν ξέρουμε να βλέπουμε πρόσωπα, ποτέ δεν εμφανίζεται ένας Γέρο-Antonio ή μια μικρή με το όνομα Patricia, άντρες και γυναίκες αληθινοί με σκέψεις, παραδόσεις, ταυτότητες, με τις οποίες θα θέλαμε να έρθουμε σε διάλογο και να τις κατανοήσουμε. Τα περιορισμένα συγκεκριμένα ονόματα που εμφανίζονται στους βασικούς λόγους του Μεγάλου Ηγέτη είναι ονόματα ξένων ή καλύτερα άλλοι ηγέτες από τα ψηλά. Ποτέ ο κοινός, ποτέ ο από κάτω.<br />Κατά συνέπεια, καταπιανόμαστε να ακολουθούμε τα βήματα των «μεγάλων», των πραγματικά σημαντικών, των ιστορικών αφεντικών (αρσενικών, φωτισμένων, επιδέξιων στο χειρισμό της ειδικής γλώσσας). Κάθε φράση από τους ηγέτες διαβαζόταν και ξαναδιαβαζόταν μέχρι να βγει κάποιο εξαιρετικό νόημα, κάθε χειρονομία μελετιόταν, κάθε φωτογραφία γινόταν αντικείμενο λεπτομερούς σπουδής, και αυτή η άσκηση –το να κοιτάς πάντα προς τα πάνω– φυλάκισε την ικανότητά μας να βλέπουμε, να ακούμε, να αισθανόμαστε τις χαρές και τους πόνους των από κάτω. Όλων αυτών που δεν διέθεταν έναν εξευγενισμένο λόγο και δεν σύχναζαν στους τόπους και τους τρόπους της εξουσίας. Αυτοί, και αυτές, ήταν τόσο αόρατοι για τους «επαναστάτες» όπως ακριβώς ήταν για τους αυτοκρατορικούς υπαλλήλους. (Αν επεκτείνομαι σχετικά με αυτή την παράδοση δεν είναι επειδή είναι η εξαίρεση, αλλά επειδή πονάει, πληγώνει και το να κρατηθεί ζωντανός αυτός ο πόνος είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζω για να μην επαναληφθεί).<br />Αυτή η επώδυνη παράδοση φτάνει ως τις μέρες μας και προσλαμβάνει μορφές πολύ πιο ωραιοποιημένες και εξευγενισμένες, απρόσωπες και επιστημονικές. Ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς: υπογραφές και στοιχεία αντικειμενικά που αποκρύπτουν την ανθρώπινη ύπαρξη πίσω από γραφήματα και στατιστικές. Δεν υπάρχει, αλήθεια, κάτι κοινό ανάμεσα σε όλες τις μορφές της πράξης και της σκέψης που αποκρύπτουν τον ανθρώπινο πόνο;<br />Αν είναι αλήθεια, όπως λέει ο Benjamin, ότι η καθημερινή ζωή των καταπιεσμένων είναι μια μόνιμη «κατάσταση εξαίρεσης», και για να το διαπιστώσει κανείς αρκεί να επισκεφθεί μια ιθαγενική κοινότητα ή οποιαδήποτε γειτονιά σε οποιαδήποτε αστική περιφέρεια στην Λατινική Αμερική, προκύπτει μια επιτακτική ηθική ανάγκη. Δεν είναι δυνατό να σκέφτεται κανείς κριτικά και απ’ έξω την κατάσταση εξαίρεσης, μακριά από τον τόπο όπου ασκείται η γυμνή εξουσία της φυσικής βίας. Για να κρατηθεί αυτή η απόσταση, για να μιλήσει κανείς στο όνομα των από κάτω, έχουν φτιαχτεί οι Οργανισμοί Ανάπτυξης. Στο εξής, το κριτικό πνεύμα θα γεννιέται από τις συνθήκες που μας επιβάλλει η κατάσταση εξαίρεσης, διαφορετικά δεν θα είναι πνεύμα ηθικό.<br />Θα πουν ότι έτσι χάνεται η αναγκαία απόσταση για να ασκήσει κανείς κριτική. Σ’ αυτό το σημείο υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά, που σχετίζεται με τον τρόπο που παράγεται γνώση: από ποια αφετηρία και σε ποιες συνθήκες κανείς μιλάει, σκέφτεται ή γράφει. Υπάρχουν δύο εναλλακτικές. Ή οι από κάτω αποτελούν την δικαιολογία ώστε οι άλλοι να κάνουν πολιτική ή να αναπτύσσουν θέση ή και τα δύο αναπτύσσονται σε συνεργασία, με συλλογική εργασία, με τους από κάτω. «Δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε σκάλες για εσάς», φωνάζουν οι βολιβιάνοι aymaras[5] στους πολιτικούς από πάνω, στους δεξιούς, στους αριστερούς και τώρα επίσης και στους «πολυεθνιστές» πολιτικούς, οι οποίοι αποτελούν την τελευταία παγίδα που γεννήθηκε για να παρασιτήσει στα κινήματα.<br />Η μεγαλύτερη φιλοδοξία που μπορούμε να έχουμε οι στρατευμένοι, οι διανοητές, οι συγγραφείς ή όποιοι είμαστε…, είναι να σταματήσουμε να είμαστε αυτό που είμαστε. Και οι άλλοι να μας πλημμυρίσουν, να μας ξεπεράσουν, να μετατραπούμε σε συλλογικούς διανοητές, συλλογικούς συγγραφείς, στρατευμένους που κυβερνούν υπακούοντας, που «εκμηδενίζουν το πεδίο της πραγμάτωσής τους», όπως έλεγε η επιστολή του Luis Villoro. Ποια μεγαλύτερη χαρά από μια σκέψη που εξαπολύεται στον άνεμο, που φτάνει να ενσαρκώνει τις πιο διαφορετικές συλλογικότητες, που την ενισχύουν, την εμπλουτίζουν και την τροποποιούν μέχρι να γίνει αγνώριστη η καταγωγική της ρίζα, την μετατρέπουν σε κληρονομιά όλων!<br />Εδώ παρουσιάζονται μερικές ιδέες ανοργάνωτες, γραμμένες πάνω στην έξαψη της οργής που προκαλεί η ανικανότητα να συνειδητοποιήσουμε με ποιον τρόπο η εξέγερση των λαών γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης από την αγορά των γεωπολιτικών συμφερόντων.<br />Χαιρετισμούς στους ιθαγενείς τσιαπανέκος που μας διδάσκουν ότι είναι δυνατόν να νικηθεί ο φόβος συλλογικά.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Raúl Zibechi<br />Montevideo, Μάρτιος 2011</span><br /><br /><span style="font-weight:bold;"><br />Σημειώσεις</span><br />[1] Σ.τ.Μ.: León Felipe Camino Galicia (11 Απριλίου 1884 - 17 Σεπτεμβρίου 1968): ισπανός ποιητής.<br />[2] Σ.τ.Μ.: Caracazo ή sacudón ήταν το όνομα που δόθηκε στις λαϊκές διαδηλώσεις, τις εξεγέρσεις και τις επακόλουθες σφαγές στις 27 Φεβρουαρίου 1989 στο Καράκας, πρωτεύουσα της Βενεζουέλα, και τις γύρω πόλεις.<br />[3] Σ.τ.Μ.: Petróleo Brasileiro S.A. ή Petrobras: πολυεθνική εταιρεία ενέργειας με έδρα τη Βραζιλία.<br />[4] Σ.τ.Μ.: Κομμουνιστική Οργάνωση στο Περού (Κομμουνιστικό Κόμμα του Περού - Serdero Luminoso) με μαοϊκή πολιτική γραμμή με βασική δράση κυρίως ανάμεσα σε 1980-1992. Μετά το 1992 η παρουσία της οργάνωσης είναι πολύ εξασθενημένη.<br />[5] Σ.τ.Μ.: Ιθαγενικές κοινότητες στα υψίπεδα των Άνδεων (σχ. στο: <a href="http://unca.galeon.com/">http://unca.galeon.com/</a>).<br /><br />Πηγή: Περιοδικό <span style="font-style:italic;">Rebeldia</span>, 77, Μάιος 2011, σσ. 51-57 (γλώσσα: ισπανικά). Διαθέσιμο επίσης στο internet στα ισπανικά: <a href="http://caminatuspensamientos.blogspot.com/2011/05/etica-y-politica-tender-puentes-no.html">http://caminatuspensamientos.blogspot.com/2011/05/etica-y-politica-tender-puentes-no.html</a><br /><br />Μετάφραση: <a href="http://ratnet-blog.blogspot.com/">Ratnet</a>, 2011Unknownnoreply@blogger.com0